thespro.gr - Ηγουμενίτσα, Θεσπρωτία

Ηγουμενίτσα: Η καλύτερη πίτσα στην πόλη που πρέπει να δοκιμάσετε (+ΒΙΝΤΕΟ)

thespro.gr Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

Chocolat, Αγίων Αποστόλων 45, λιμάνι Ηγουμενίτσας, απέναντι από το ΚΤΕΛ
Τηλέφωνο για παραγγελίες: 2665022911

Ηγουμενίτσα: Η καλύτερη πίτσα στην πόλη που πρέπει να δοκιμάσετε (+ΒΙΝΤΕΟ)

Reviewed by thespro.gr on Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017 Rating: 5

Πωλείται διαμέρισμα στο Μαυρούδι Ηγουμενίτσας

thespro.gr Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

Πωλείται διαμέρισμα 89 τ.μ. (τελευταίος όροφος) στο Μαυρούδι Ηγουμενίτσας σε συμφέρουσα τιμή.

Πληροφορίες στα τηλέφωνα: 2665041509 - 6971897571

Πωλείται διαμέρισμα στο Μαυρούδι Ηγουμενίτσας

Reviewed by thespro.gr on Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017 Rating: 5

ΜΠΛΕΤΣΑΣ Γ. & Υιοί: Γιορτάζουμε 55 χρόνια συνεργασίας με μοναδικές προσφορές

thespro.gr Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

ΜΠΛΕΤΣΑΣ Γ. & Υιοί: Γιορτάζουμε 55 χρόνια συνεργασίας με μοναδικές προσφορές

Reviewed by thespro.gr on Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017 Rating: 5

Ηγουμενίτσα: Πωλείται καφετέρια εν λειτουργία

thespro.gr Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

Πωλείται καφετέρια, εν λειτουργία και με μεγάλη πελατεία, λόγω προσωπικού λόγου του ιδιοκτήτη, στην περιοχή του λιμανιού της Ηγουμενίτσας.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 6993913110

Ηγουμενίτσα: Πωλείται καφετέρια εν λειτουργία

Reviewed by thespro.gr on Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017 Rating: 5

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΠΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΤΑ ΣΥΒΟΤΑ

thespro.gr Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017

ΑΠΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΤΑ ΣΥΒΟΤΑ ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΜΗΝΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΣΕΖΟΝ:

-ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΙ,ΜΠΑΡΜΑΝ,ΜΑΓΕΙΡΕΣ,ΚΑΜΑΡΙΕΡΕΣ,
ΛΑΝΤΖΕΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ Ή ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ

ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΔΙΑΜΟΝΗ, ΔΙΑΤΡΟΦΗ,ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

ΕΠΙΣΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ:
-ΚΟΜΜΩΤΡΙΑ/ΤΗΣ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ, ΜΑΣΕΡ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ-ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΦΥΛΑΞΗ ΠΑΙΔΙΩΝ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: primavista .resort@gmail .com
info @primavista .gr

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΠΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑΚΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΤΑ ΣΥΒΟΤΑ

Reviewed by thespro.gr on Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2017 Rating: 5

Πόσο κοστίζουν για έναν Θεσπρωτό τα διόδια για Αθήνα και Θεσσαλονίκη

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Για να ταξιδέψει κανείς από τη Θεσπρωτία στην Αθήνα, μέσω Εγνατίας και Ιονίου, το κόστος πήγαινε έλα είναι 79.10 (και αν χρησιμοποιηθεί η Αττική Οδός τότε ανεβαίνει στα 84.70).

Πιο οικονομικό είναι το ταξίδι προς Θεσσαλονίκη ως προς τα διόδια, αφού κοστίζει μετ' επιστροφής 18 ευρώ.

Αναλυτικά ο οδηγός έχει να ξοδέψει:
*Ηγουμενίτσα – Αθήνα (μέσω Ιόνιας και Ρίου).

Για να φθάσει στην Αθήνα ο οδηγός από την Ηγουμενίτσα θα πρέπει να περάσει από δέκα σταθμούς διοδίων, οι οποίοι ανήκουν σε τέσσερις διαφορετικές εταιρίες.

Πιο συγκεκριμένα, πρώτα διόδια είναι αυτά της Τύριας με 2.40 ευρώ στην Εγνατία (την οποία διαχειρίζεται η "Εγνατία Οδός Α. Ε.").

Ο οδηγός εισέρχεται στην Ιονία Οδό (την οποία διαχειρίζεται η εταιρεία «Νέα Οδός»).

Ο νέος οδικός άξονας περιλαμβάνει τέσσερις σταθμούς διοδίων (Τερόβου, Μενιδίου, Κλόκοβας και Αγγελοκάστρου, που χρεώνουν συνολικά 12,45 ευρώ.

Η διέλευση ενός Ι.Χ. από τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου (εταιρία "Γέφυρα Α.Ε.") κοστίζει 13,30 ευρώ.

Επομένως, αν προστεθεί και το κόστος των πέντε διοδίων του αυτοκινητόδρομου Αθήνας – Πάτρας, το συνολικό κόστος είναι 39.55 ευρώ (ή 42. 35 ευρώ, αν ο οδηγός χρησιμοποιήσει και την Αττική Οδό).

Ανάλογο ποσό χρειάζεται και κατά την επιστροφή.

*Ηγουμενίτσα-Θεσσαλονίκη.

Η διαδρομή μέσω της Εγνατίας Οδού περιλαμβάνει πέντε σταθμούς διοδίων (Τύριας, Παμβώτιδας, Μαλγάρων, Πολύμυλου και Μαλακασίου), που κοστίζουν συνολικά 9 ευρώ.

Ανάλογο ποσό χρειάζεται και κατά την επιστροφή.

ΚΑΤΟΨΗ

Πόσο κοστίζουν για έναν Θεσπρωτό τα διόδια για Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

"ΣΤΑ ΚΡΑΣΠΕΔΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" - Το βραβευμένο προσκυνηματικό οδοιπορικό του π. Ηλία Μάκου...

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Τo ευλόγησε ο Θεός και βρεθήκαμε στον «αρχαιότερο ιερό τόπο της γης», στο Θεοβάδιστο Όρος Σινά. Και από το κάνιστρο της καρδιάς, ξεπηδάει το εκχύλισμα των προσωπικών εντυπώσεων και η συγκομιδή των πνευματικών καρπών. Εδώ, στο Όρος Σινά, σου δημιουργείται η αίσθηση, που μάλλον είναι βεβαιότητα, ότι η αγιασμένη αυτή γη αγγίζει τα κράσπεδα του ουρανού. Για αιώνες διατηρείται άσβεστη η λαμπάδα της Ορθοδοξίας, με αποτέλεσμα από το μυαλό του πιστού να περνά η εικόνα του εκστατικού Μωυσή. Να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του τη “ φλεγομένη και μη καιομένη” βάτο, εισπνέοντας θερμό αέρα πίστης. Να ακούει μυστικά και μυστηριακά τους βηματισμούς και τους παλμούς της καρδιάς του Ιωάννη, καθώς ανεβαίνει τις βαθμίδες της «Κλίμακας» των αρετών.

Μέσα στο ναό της Μονής, ψηλαφείς την αγία Αικατερίνη να παραμονεύει εκεί, που σβήνουν οι δρόμοι σου, για να σου δώσει νέο προσανατολισμό.

Το μάτι «κεντράρει» αρχικά στις πύλες, που διατηρούνται από τον 6ο μ. Χ. αιώνα και κατασκευάστηκαν από κέδρο λιβάνου. Και ξαφνικά προβάλλει μπροστά σου μια φιγούρα, που κινείται με ευελιξία και ταχύτητα, ανάμεσα στους 12 γρανιτένιους κίονες. Είναι ο μοναχός Ιωάννης, που διακονεί ως καντηλανάφτης, ενώ την ίδια στιγμή μουρμουρίζει τα ψαλτικά. Ένας «αναρχικός» μοναχός, που σου μεταδίδει αβίαστα Ορθόδοξο ήθος ζωής αναπάντεχα νέο, αν και θεωρείται παλαιό. Δίπλα άλλοι μοναχοί κάνουν μετάνοιες και διαπιστώνεις εύκολα σ’ αυτούς την αρμονική συνύπαρξή τους με την πίστη, μέσα από την εμπειρία της αλήθειας και την προσωπική εγρήγορση.

Υψώνοντας το βλέμμα προσευχητικά, δεν περνάει απαρατήρητο, παρότι δεν φαίνεται εύκολα, γιατί καλύπτεται από ξυλόγλυπτο εικονοστάσι, το περίφημο ψηφιδωτό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, στην αψίδα του Αγίου Βήματος, που είναι το αρχαιότερο στην ανατολική Εκκλησία. Δεν είναι γνωστός ο ψηφιδογράφος, που το έφτιαξε, ωστόσο σ΄ αυτό το αριστούργημα της πρωτοβυζαντινής τέχνης, φαίνεται η ψηφοδετική του ικανότητητα. Ο Χριστός δοξασμένος μέσα σε μπλε φόντο, έχει το Μωυσή στα αριστερά του και τον Ηλία στα δεξιά του, οι οποίοι συνομιλούν μαζί του. Γονατιστοί είναι οι μαθητές Ιωάννης και Ιάκωβος, ενώ ο Πέτρος, που κοιμόταν στο έδαφος, αφυπνίζεται από το όραμα. Η Μεταμόρφωση πλαισιώνεται από μια σειρά δισκαρίων , με τα στηθάρια των δώδεκα Αποστόλων.

Αυτές τις ιερές στιγμές, σκέπτεσαι πως οτιδήποτε γεύεσαι είναι ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό, που διψάς. Ταξιδεύεις στην αληθινή όψη της ζωής, που στην κοσμική της διάσταση δυναστεύεται από τη φθορά. Στην ατμόσφαιρα της σιωπής και της προσευχής, ανανεώνονται οι καρδιές, καθώς μέσα σου συντελούνται πνευματικές διεργασίες. Έτσι αποκτιέται βαθύτερη συναίσθηση της προσωπικής αδυναμίας και του απείρου ελέους του Θεού.

Xαρακτηριστικός είναι ο περγαμηνός κώδικας: Η κλίμακα των αρετών. Δείχνει τους μοναχούς να ανεβαίνουν με μια σκάλα από τη γη στον ουρανό, όπου τους αναμένει ο Χριστός. Δίπλα από τη σκάλα «καραδοκούν» δαιμόνια , που τους τραβούν προς τον όλεθρο.

Οι Σιναΐτες πατέρες αποτελούσαν, αποτελούν και θα αποτελούν τους πλέον σεμνούς πρεσβευτές του Ορθόδοξου κάλλους, μέσα σ’ έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο και παραπαίοντα κόσμο, ο οποίος ζητά πνευματικά ερείσματα και ερεθίσματα για να στηριχθεί και να συνεχίσει το δύσκολο και ανηφορικό δρόμο του. Ψυχές παραδομένες στο θείο έρωτα, έσπευσαν να κατοικήσουν στην έρημο, επιθυμώντας με την κάθαρση και το φωτισμό να τύχουν της Θεοπτίας.

Εδώ καλλιεργείται στο διάβα των αιώνων η άσκηση, νεκρώνεται το πάθος, μειώνεται το προσωπικό θέλημα, υμνείται ακατάπαυστα και αδιάλειπτα ο Θεός, κυριαρχεί η απλότητα, διδάσκεται η ρητορικώτατη σιωπή, προετοιμάζονται οι άνθρωποι να γίνουν «οικήτορες του Παραδείσου».

Νιώθεις ένα δέος μπροστά στους μοναχούς, μπροστά στην τόλμη της απόφασης, που τους κρατάει στην απαρηγόρητη έρημο, μπροστά στο άλμα τους, που αψηφάει τα καθιερωμένα μέτρα.

Η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη της Μονής, αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή. Λειτουργεί από τον 4ο αι. και θεωρείται η δεύτερη πιο σπουδαία στον κόσμο (μετά τη βιβλιοθήκη του Βατικανού), τόσο λόγω του αριθμού των χειρογράφων της, όσο και στην αξία τους. Τα δύο τρίτα από τα χειρόγραφα είναι ελληνικά και τα υπόλοιπα αραβικά, συριακά, γεωργιανά, σλαβικά και λίγα αρμενικά, λατινικά, περσικά, πολωνικά, αιθιοπικά και κοπτικά. Το 1975 βρέθηκαν μέσα σε σωρούς χωμάτων, στο βόρειο τείχος του Ιουστινιανού ( κάτω ακριβώς από το παρεκκλήσι του αγίου Γεωργίου) και φύλλα του περίφημου Σιναϊτικού Κώδικα.

Μαζί με το Μητροπολίτη Αργυροκάστρου κ. Δημήτριο Ντιγκμπασάνη, πρώην βιβλιοθηκάριο της Μονής για μια ολόκληρη δεκαετία, διήλθαμε από την κυρίως βιβλιοθήκη, το παλαιό και το νεώτερο τμήμα της, καθώς και από το φωτογραφικό εργαστήριο. Σταθήκαμε μπροστά στα μεταλλικά ράφια και ανιχνεύσαμε κάποια χειρόγραφα. Ο Σεβασμιώτατος Δημήτριος, ως βιβλιοθηκάριος «βασανίστηκε» (χρησιμοποιούμε τη λέξη με την έννοια του σωματικού κόπου) στο χώρο αυτό και κατά κοινή ομολογία το έργο του αποδείχθηκε μεθοδολογικά άριστο και υποδειγματικό. Η δράση του στη βιβλιοθήκη, άφησε ανεξίτηλα τα ίχνη της. Συνέταξε συγκριτικό πίνακα των διαφόρων αριθμήσεων των χειρογράφων του Σινά, καθώς και συμπληρωματικό κατάλογο χειρογράφων.

Μετά τη βιβλιοθήκη, είναι αδύνατο να μη παρατηρήσει κανείς τη συνύπαρξη στον περίβολο της Μονής, ναού και μουσουλμανικού τεμένους. Η συνύπαρξη αυτή, αποκρούει τη διαστροφή του θρησκευτικού φανατισμού.

Όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και ο υπόλοιπος χριστιανικός κόσμος, όπως και οι Ιουδαίοι και οι Μωαμεθανοί, εκδηλώνουν πολύτροπα την αποδοχή τους στη Μονή Σινά.

Φθάνουν πλήθη κόσμου στο Μοναστήρι. Κάθε φυλής και γενιάς. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι αναζητούν «την άλλη βιωτή και την ετέρα θεώρηση του κόσμου».

Παρ’ ότι περνούν καθημερνά εκατοντάδες άτομα, κυριαρχεί παντού ησυχία. Ο μοναχισμός, από την αρχή της εμφάνισής του, συνέδεσε την κίνηση προς το Θεό με την ησυχία, κατά κύριο λόγο την εσωτερική ησυχία. Η εξωτερική ησυχία, διευκολύνει και ολοκληρώνει την εσωτερική ησυχία. Οι μοναχοί εγκαταλείπουν τον κόσμο και αυτοπροσφέρονται στο Θεό. Δεν αποστρέφονται τον κόσμο, αλλά το κοσμικό φρόνημα. Και μας προσκαλούν, μας προκαλούν με τα χνάρια τους να απομακρυνθούμε, όχι τοπικά, αλλά τροπικά τον κόσμο. Να αλλάξουμε, δηλαδή, τον τρόπο, που ζούμε.

Όπου και να γυρίσεις στη Μονή Σινά στέκεσαι απέναντι στην ομορφιά, στην αγάπη και στις απέθαντες ψυχές. Αυτές οι έννοιες είναι φλόγες, που ανάβει η μία την άλλη.

Συμμετέχοντας στις ακολουθίες, αναζητώντας τις σπηλιές, τα σκόρπια ξωκκλήσια, συζητώντας με τους απλοϊκούς και αγράμματους καλόγερους, αλλά και τους μορφωμένους, κοιτάζοντας το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Κορυφής, που είναι και αυτό μια ζωηφόρα παρεμβολή στο νεκρό τοπίο, όπου αποκαλύφθηκε η Παλαιά Διαθήκη του Θεού στους ανθρώπους, αποκομίζεις μια εμπειρία, μια ανίχνευση κι όχι ένα χρονικό. Για το χρονικό απομένουν οι εντυπώσεις, μόνο αυτές μπορούνε να μπούνε στο χαρτί.

Και συλλογίζεσαι πως η Μονή της αγίας Αικατερίνης, αν και γνώρισε πολλές απειλές και κινδύνους, υψώνεται ως μια άλλη ποιότητα πνευματικής αισθητικής, ασυνήθιστη στα «σκληρά» χρώματα της ερήμου. Όμως, οι σκέψεις διακόπτονται, καθώς νοερά αντικρίζεις κορυφαίους ασκητές, τον Ιωάννη της Κλίμακας, τον Αναστάσιο Σιναΐτη, τον γρηγόριο Σιναΐτη, τον Φιλόθεο Κόκκινο, που μετέβαλλαν την άνυδρη και άξενη γη σε «Οίκο Κυρίου». Για να μην παρεμβληθείς στην ατάραχη συνομιλία τους με το Θεό, δεν τους πλησιάζεις… Άλλωστε, το καταλαβαίνεις ο ίδιος, δεν έχεις τα «κότσια», είσαι εντελώς άδειος μέσα σου, για μια «συνάντηση» μαζί τους…

Δεκαπέντε μέρες παραμείναμε στο Σινά, δίχως λογισμούς, ιδέες και επιχειρήματα, με μόνες τις αισθήσεις να ρουφάνε την κάψα και το φως. Ήταν απελευθέρωση, έμοιαζε με δραπέτευση από το μαρτύριο της ανασφάλειας, με αναστροφή της θέας του κόσμου. Οι χριστιανοί κάνουμε ένα βασικό λάθος: Νομίζουμε πως αν δεχτούμε θεωρητικά, διανοητικά τις αλήθειες της διδασκαλίας του Κυρίου, είμαστε κιόλας Χριστιανοί. Ξεχνούμε, πως ο Χριστός αυτό δεν το βρίσκει αρκετό, για να μας θεωρήσει δικούς του. Ζητάει όχι μόνο να τον παραδεχθούμε, αλλά και να τον μιμηθούμε.

Το προσκύνημά μας στη Μονή Σινά τελείωσε, ωστόσο οι στοχασμοί τώρα άρχισαν να σχηματοποιούνται. Στον τόπο τούτο, όποιος βρεθεί προσκυνητής ή απλός επισκέπτης, υποχρεώνεται έμμεσα να συλλάβει το πύρινο τόξο της εποχής του και να ταυτιστεί με τις δύο κορυφαίες αρετές, την ευθύνη και τη θυσία. Τότε ο νους, με μια σωστή ερμηνεία της ζωής, και η ψυχή με ένα πύρωμα ανέσπερο, σκύβοντας πάνω από την άβυσσο του καιρού, χαράζουν τον αιώνιο λόγο, πως αξίζει μακριά απ’ το μύθο και το εγώ να αγωνιζόμαστε για τη λύτρωση του ανθρώπου με τις φωτεινές δυνάμεις της θυσίας.

Πόσο ορθός ήταν ο λόγος του π. Μιχαήλ, που ξεπροβοδίζοντάς μας υπογράμμισε: «Δεν ξεχνιέται αυτός ο τόπος». Η καρδιά μας έμεινε σκυμμένη εκεί, πιο αχόρταστη ύστερα από τις στιγμές, που έζησε και τις οποίες αδιάκοπα νοσταλγεί. Λαχταρά το φτερούγισμα της ανόδου, τη διάρκεια, την απόλαυση, το άνθος μιας μελλούμενης καρποφορίας.

"ΣΤΑ ΚΡΑΣΠΕΔΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ" - Το βραβευμένο προσκυνηματικό οδοιπορικό του π. Ηλία Μάκου...

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Νεκρός 79χρονος μετά από φωτιά στο δωμάτιο του

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Τραγικό θάνατο βρήκε ένας 79χρονος στην Πέτρα Πρέβεζας, μετά από φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι του.

Η φωτιά εκδηλώθηκε στο υπνοδωμάτιο και ο ηλικιωμένος άνδρας βρέθηκε από τα δύο του παιδιά που έσπευσαν για βοήθεια πεσμένος κάτω από το κρεβάτι, χωρίς όμως να φέρει εγκαύματα.

Στο σημείο κλήθηκε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Παρά την προσπάθεια που έγινε ο ηλικιωμένος δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή.

Στην συνέχεια έφτασαν δυνάμεις της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής.

Την εστία της φωτιάς στο δωμάτιο που ηλικιωμένου είχαν σβήσει τα δυο του παιδιά.

Την προανάκριση ανέλαβε το Ανακριτικό της Πυροσβεστικής Φιλιππιάδας.

Εικάζεται ωστόσο ότι ο θάνατος του 79χρονου προήλθε από αναθυμιάσεις που προκλήθηκαν.

Νεκρός 79χρονος μετά από φωτιά στο δωμάτιο του

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Ηγουμενίτσα: Σύλληψη 40χρονου φυγόποινου αλλοδαπού

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Συνελήφθη, χθες (27-12-2017) το πρωί στην Ηγουμενίτσα, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Ηγουμενίτσας, ένας 40χρονος υπήκοος Αλβανίας, διότι σε βάρος του εκκρεμούσε καταδικαστική απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Γρεβενών, με την οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης τεσσάρων μηνών και χρηματική ποινή (3.000) ευρώ, για παραβάσεις της Νομοθεσίας περί αλλοδαπών.

Ηγουμενίτσα: Σύλληψη 40χρονου φυγόποινου αλλοδαπού

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Συνελήφθη 50χρονος αλλοδαπός ο οποίος μετέφερε παράνομα με Ι.Χ. δύο ομοεθνείς του μη νόμιμους μετανάστες

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Συνελήφθη, χθες (26-12-2017) το πρωί στην Πρέβεζα, από αστυνομικούς της Ομάδας ΔΙ.ΑΣ. της Διεύθυνσης Αστυνομίας Πρέβεζας, ένας 50χρονος υπήκοος Αλβανίας, ο οποίος κατηγορείται για μεταφορά δύο ομοεθνών του μη νόμιμων μεταναστών.

Συγκεκριμένα, μετά από αστυνομικό έλεγχο που έγινε σε Ι.Χ.Ε. αυτοκίνητο, ιδιοκτησίας του 50χρονου, διαπιστώθηκε ότι αυτός μετέφερε δύο ομοεθνείς του, ηλικίας 43 και 42 ετών, οι οποίοι στερούνταν νομιμοποιητικών εγγράφων παραμονής στη χώρα.

Επιπρόσθετα, από τον έλεγχο των στοιχείων των μη νόμιμων αλλοδαπών, προέκυψε ότι σε βάρος του 43χρονου εκκρεμούσε μέτρο απαγόρευσης εισόδου σε έδαφος Schengen.

Το παραπάνω όχημα κατασχέθηκε.

Οι συλληφθέντες θα οδηγηθούν στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πρέβεζας ενώ την προανάκριση διενεργεί το Αστυνομικό Τμήμα Πρέβεζας.

Συνελήφθη 50χρονος αλλοδαπός ο οποίος μετέφερε παράνομα με Ι.Χ. δύο ομοεθνείς του μη νόμιμους μετανάστες Συνελήφθη 50χρονος αλλοδαπός ο οποίος μετέφερε παράνομα με Ι.Χ. δύο ομοεθνείς του μη νόμιμους μετανάστες

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Πόσα έχουν σε καταθέσεις στις τράπεζες οι Ηπειρώτες

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Από το 2010 και μετά όλοι λίγο-πολύ, «τρώμε από τα έτοιμα», ενώ υπήρξε, ειδικά τα πρώτα χρόνια, μαζική διαφυγή δεκάδων δις στο εξωτερικό, αλλά και στα «στρώματα», όταν ούτε capital controls εφαρμόζονταν αλλά και οι έλεγχοι ήταν ανύπαρκτοι έως ανεπαρκείς.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, οι πέντε πολυπληθέστεροι νομοί της χώρας, δηλαδή Αττική-Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Αχαΐα και Λάρισα, συγκεντρώνουν τον μεγαλύτερο όγκο καταθέσεων, καθώς το σχετικό ποσό διαμορφώνεται στο 80,2% του συνόλου της επικράτειας. Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτούς τους νομούς κατοικεί περίπου το 40% του πληθυσμού, σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από τον «Καλλικράτη».

Βέβαια ενδεικτικό των επιπτώσεων της αρνητικής πορείας της οικονομίας από το 2010 και μετά είναι ότι το συνολικό ύψος των αποταμιεύσεων έχει μειωθεί κατά 50% από τα υψηλά του, επιστρέφοντας στο 2002!

Και παρά τις ελπίδες τραπεζικών παραγόντων, πως οι καταθέσεις θα γυρίσουν στα τραπεζικά γκισέ, αυτό δεν επιβεβαιώνεται.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έχουν δεί το φώς της δημοσιότητας, από το ένα μέρος η υπερφορολόγηση και από το άλλο η άρνηση όσων έχουν τα λεφτά «στο στρώμα» να τα βγάλουν ή να τα φέρουν από το εξωτερικό έχουν καθηλώσει το ύψος των καταθέσεων στα ίδια επίπεδα.

Αυτό δείχνουν τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Τράπεζα της Ελλάδος σύμφωνα με τα οποία, τον Οκτώβριο οι τραπεζικές καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα ανήλθαν στα 123,7 δισ., έναντι 122,6 δισ. τον Αύγουστο, ενώ ανάλογες ήταν οι καταθέσεις και τον Σεπτέμβριο.

Μέσα στο 2017, στον επίσημο τραπεζικό τομέα, έχουν αυξηθεί οι καταθέσεις κατά μόλις 2,3 δισ. (τον Δεκέμβριο του 2016 ήταν 121,4 δισ).

Αν μάλιστα συγκριθούν με τις καταθέσεις παλιότερων εποχών, τον Σεπτέμβριο του 2009 οι καταθέσεις ήταν 237,8 δισ. δηλαδή μείωση κατά 114,1 δισ.

Τα στοιχεία στην Περιφέρεια Ηπείρου κατά νομό δείχνουν και την καθοδική πορεία των καταθέσεων, κατά νομό:

-Ιωαννίνων Ιούνιος 2010 2681 εκατ. ευρώ Δεκέμβριος 2014 2182 εκατ. ευρώ
-Άρτας Ιούνιος 2010 837 εκατ. ευρώ Δεκέμβριος 2014 687εκατ. ευρώ
-Πρέβεζας Ιούνιος 2010 832 εκατ. ευρώ Δεκέμβριος 2014 660 εκατ. Ευρώ
-Θεσπρωτίας Ιούνιος 2010 760 εκατ. ευρώ Δεκέμβριος 2014 629 εκατ. ευρώ

Σήμερα οι καταθέσεις στην Ήπειρο είναι ακόμα πιο χαμηλά:
Τα Γιάννενα βρίσκονται ακόμα ψηλά στις καταθέσεις στην 7η θέση αλλά με 1,7 δις ευρώ.
Στην 39η θέση η Άρτα με 577 εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις
Στην 40η ο Νομός Πρέβεζας με 517,6 εκατομμύρια
Στην 41η ο Νομός Θεσπρωτίας με 480,3

Τα πράγμα αλλάζουν εντυπωσιακά αν η σύγκριση γίνει με τα ποσά ανά καταθέτη στους νομούς της χώρας.

Σε αυτή τη περίπτωση στην πρώτη θέση βρίσκεται η Αττική, όμως, διαπιστώνεται πως οι μεγαλύτερες καταθέσεις ανά κάτοικο συναντιούνται σε Χίο, Κυκλάδες, Θεσσαλονίκη και Λέσβο!

Αλλαγές στα ποσά κατά κεφαλήν παρουσιάζονται και στην Ήπειρο με την Άρτα να βρίσκεται στη τελευταία θέση.
Τα Γιάννενα βρίσκονται στη πρώτη θέση με 10.152 ευρώ καταθέσεις η Θεσπρωτία στη 2η με 9.389 η Πρέβεζα στη 3η με 7.858 και η Άρτα στη 4η με 6.684.

Από την επεξεργασία των στοιχείων, προκύπτει ότι οι νομοί όπου διακρίνουμε τις υψηλότερες καταθέσεις ανά κάτοικο παρουσιάζουν έντονο τουριστικό ενδιαφέρον, το οποίο οδηγεί σε αύξηση των αποταμιεύσεων.

Από την άλλη πλευρά, οι περιοχές που παρουσιάζουν τα μικρότερα ποσά καταθέσεων ανά κάτοικο είναι κατά κύριο λόγο αγροτικές.

Πόσα έχουν σε καταθέσεις στις τράπεζες οι Ηπειρώτες

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Αποπειράθηκαν να εξέλθουν στην Αλβανία, μεταφέροντας 47.800 ευρώ

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Κατά τη διάρκεια ελέγχων, εντοπίστηκαν δύο περιπτώσεις διερχόμενων από το Τελωνείο Κακαβιάς, οι οποίοι αποπειράθηκαν να εξέλθουν στην Αλβανία, μεταφέροντας συνολικά 47.800 ευρώ, χωρίς να υποβάλουν την απαιτούμενη δήλωση περί ρευστών διαθεσίμων στην τελωνειακή αρχή.

Τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες και εισπράχθηκαν τα προβλεπόμενα πρόστιμα, ήτοι το 25% του ανωτέρω ποσού.

Αποπειράθηκαν να εξέλθουν στην Αλβανία, μεταφέροντας 47.800 ευρώ

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Σύλληψη 24χρονου το βράδυ στην Ηγουμενίτσα

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Στη σύλληψη ενός 24χρονου αλλοδαπού προέβησαν, βραδινές ώρες χθες, στελέχη του Κεντρικού Λιμεναρχείου Ηγουμενίτσας.

Συγκεκριμένα, ο ανωτέρω σε έλεγχο που πραγματοποιήθηκε από στελέχη του Γραφείου Ασφαλείας εντός του επιβατικού σταθμού του λιμένα εξωτερικού Ηγουμενίτσας, διαπιστώθηκε ότι κατείχε και επέδειξε κλεμμένο ταξιδιωτικό έγγραφο, με σκοπό να μεταβεί λάθρα στο εξωτερικό.

Από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Ηγουμενίτσας που διενεργεί την προανάκριση, κατασχέθηκε το ανωτέρω έγγραφο.

Σύλληψη 24χρονου το βράδυ στην Ηγουμενίτσα

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Η Ρωμαϊκή έπαυλη στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας

thespro.gr Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017

Η ρωμαϊκή έπαυλη στη νότια πλευρά του κόλπου της Ηγουμενίτσας είναι ένα ορθογώνιο κτίσμα που διαμορφώνεται αρχιτεκτονικά με περιμετρικές πτέρυγες γύρω από κεντρικό στεγασμένο χώρο.

Η κύρια είσοδος βρισκόταν, πιθανόν, στο κέντρο περίπου της ανατολικής πλευράς του κτιρίου.

Οι τοίχοι σώζονται σε επίπεδο θεμελίωσης, ενώ από την ανωδομή διατηρούνται ελάχιστα τμήματα στο νότιο και ανατολικό τμήμα.

Κάποια από τα δωμάτια είχαν εργαστηριακό χαρακτήρα, όπως πιστοποιείται από την παρουσία δαπέδων από υδραυλικό κονίαμα και τη σύνδεση των εν λόγω χώρων μέσω πήλινων σωλήνων με μικρή δεξαμενή καθίζησης, ενώ κάποια άλλα εξυπηρετούσαν ανάγκες διαμονής και είχαν -κατεστραμμένα σήμερα- ψηφιδωτά δάπεδα.

Ο ταφικός θάλαμος

Λίγα μέτρα δυτικά του κτιρίου υπάρχει ταφικός θάλαμος, στο εσωτερικό του οποίου εντοπίστηκαν τμήματα τριών μαρμάρινων σαρκοφάγων, που χρονολογούνται από τις αρχές του 2ου ως τις αρχές του 3ου αι. μ.Χ.

Η μαρμάρινη σαρκοφάγος στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων

Η καλύτερα διατηρημένη σαρκοφάγος εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων.

Απεικονίζει στην κύρια μακρά πλευρά σκηνές από τα «λύτρα» του Έκτορα, τα δώρα δηλαδή του Πρίαμου προς τον Αχιλλέα, στην αριστερή στενή πλευρά ετοιμασία πολεμιστή και στη δεξιά πρόθεση νεκρού.

Το κάλυμμα της σαρκοφάγου του Αντώνιου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας

Το κάλυμμα της δεύτερης σαρκοφάγου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηγουμενίτσας, απεικονίζει ανακεκλιμένη ανδρική μορφή, τον νεαρό Αντώνιο που πέθανε σε ηλικία είκοσι ενός ετών σύμφωνα με τη σωζόμενη επιγραφή.

Πρόσβαση: Η έπαυλη βρίσκεται σε απόσταση 2 χλμ. από την Ηγουμενίτσα, επί της Ε.Ο. Ηγουμενίτσας - Πρέβεζας και μελλοντικά θα ενσωματωθεί στις εγκαταστάσεις του Νέου Λιμένα της πόλης.

Η Ρωμαϊκή έπαυλη στο Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας

Reviewed by thespro.gr on Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2017 Rating: 5

Αρβανίτες: Η Ιστορία και η Γλώσσα τους - Ποιές είναι οι αρβανίτικες λέξεις χρησιμοποιούμε και σήμερα...

thespro.gr Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2017

Τα αρβανίτικα θεωρούνται τυπικά από την συμβατική Ιστορία και Γλωσσολογία ως ένας κλάδος της αλβανικής γλώσσας, μία διάλεκτος της...
Οι Αλβανοί θεωρούν τα αρβανίτικα ως μία αρχαία αλβανική γλώσσα. Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβώς έτσι…

Ο γράφων κατάγεται από ένα αρβανιτοχώρι της Αττικής, από μία παραδοσιακή αγροτική οικογένεια και έχοντας μάθει πολλά μόνος του για την αρβανίτικη παράδοση έκανε πολύχρονες έρευνες πάνω στο αντικείμενο…

Ελληνο-αρβανίτικα χωριά, επί οθωμανοκρατίας στην Βοιωτία. Από χάρτη του 1570

(Greek-Arvanitic villages religions Ottoman Voeotia, map 1570).

Τα Αρβανίτικα δεν είναι διάλεκτος της επίσημης Αλβανικής γλώσσας, αλλά αντίθετα η αρβανίτικη είναι μία αρχαία γλώσσα από την οποία κατάγεται η νεώτερη τοσκική διάλεκτος, που υιοθετήθηκε από το αλβανικό κράτος ως επίσημη γλώσσα του κράτους. Η αρβανίτικη είναι γλώσσα αυτόνομη και η σημερινή αλβανική γλώσσα μία διάλεκτος της.

Απλά οι Αρβανίτες ποτέ δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ξεχωριστό έθνος από τους Έλληνες, όπου και να βρέθηκαν στην γη, σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έγραφαν με ελληνικό αλφάβητο, μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά και στις αρβανίτικες εκκλησίες υπήρχε το ελληνορθόδοξο τυπικό πάντα. Ενώ ο πληθυσμός του αλβανικού κράτους, που ιδρύθηκε το 1913, θέλησε να υιοθετήσει ξεχωριστό αλφάβητο, να κάνει μία νότια αλβανική γλώσσα της Βορείου Ηπείρου επίσημη γλώσσα με πολλά δάνεια από τα τουρκικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά. Για να δηλώσει ότι είναι πραγματικό έθνος και για να μην αφομοιωθεί με τους συγγενείς Έλληνες των γειτονικών περιοχών.

Χάρτης των αρβανιτών στα Βαλκάνια, τον Μεσαίωνα.

Από πού όμως κατάγονται οι Αρβανίτες και ποια η προέλευση της παράξενης γλώσσας τους. Θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο καθώς επιστήμονες έχουν βρει συγγένειες και ομοιότητες με την ομηρική γλώσσα. Οπότε μιλάμε τουλάχιστον για το 1.500-1.000 π.Χ. στην περιοχή που είναι σήμερα η Μακεδονία, η Ήπειρος, η Αλβανία και τα Σκόπια. Εκεί κατοικούσαν οι Βρύγες μία πολεμική θρακική φυλή, πολυπληθής και πολιτισμένη που κατοικούσε στο μεγαλύτερο μέρος των σημερινών Βαλκανίων.[1] Μιλούσαν μία γλώσσα που είχε κοινές ρίζες με την ελληνική και ομοιότητες στην δομή της γλώσσας. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι Θράκες ήταν Έλληνες πανάρχαιοι κι ας θέλουν πολλοί ξένοι και εντόπιοι επιστήμονες να τους παρουσιάσουν σαν βαρβάρους ξεχωριστούς από τους Έλληνες, λόγω του ότι οι Νότιοι Έλληνες είχαν εξελιγμένο ελληνικό αστικό πολιτισμό σε σχέση με τον ξεπερασμένο αγροτικό πολιτισμό των Θρακών. Βέβαια αυτό είναι λάθος. Υπήρχαν πολλές «ταχύτητες» στον πολιτισμό των Ελλήνων, που δεν ήταν ενιαίος, αλλά διαφοροποιημένος τοπικά.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Βρύγες ή Φρύγες θεωρούνται ο αρχαιότερος λαός του κόσμου. Και να πως έγινε: Ο φαραώ Ψαμμήτιχος έδωσε δύο βρέφη σε έναν βοσκό και του είπε να τα πάρει μαζί του και να τα μεγαλώσει σε πολύ απομονωμένο περιβάλλον στην ύπαιθρο. Και να μην μιλήσει ποτέ μπροστά τους. Κάποια στιγμή, αφού πέρασε καιρός και τα βρέφη έγιναν παιδιά που περπατούσαν, ενώ άνοιξε την πόρτα στην καλύβα του αυτά ήλθαν αμέσως κοντά του και του ζήτησαν τροφή, φωνάζοντας "βέκος". Ο βοσκός το ανέφερε στον φαραώ και εκείνος ρώτησε τους σοφούς συμβούλους της αυλής του. Σε ποια γλώσσα υπάρχει η λέξη βέκος και τι σημαίνει. Εκείνοι του είπαν βέκος είναι στα φρυγικά το ψωμί. Και ο φαραώ έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Φρύγες είναι ο αρχαιότερος λαός στον κόσμο! Και θα μου πείτε και τι σχέση έχει αυτή η ιστορία με τα αρβανίτικα; Μα, στα αρβανίτικα μπουκ είναι το ψωμί, ο άρτος. Βέκος > βούκος > μπουκ (ακόμη και σήμερα λέμε μπουκιά, κλπ.).

Αρβανίτες στην Νέα Ήπειρο, το 1350.

Η αρβανίτικη είναι μία πανάρχαια ελληνική διάλεκτος. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη όταν ιδρύθηκε η ελληνική αποικία της Επιδάμνου, στο σημερινό λιμάνι του Δυρραχίου στην Αλβανία, οι Κορίνθιοι άποικοι συνάντησαν Βρύγες και όχι Ιλλυριούς κατοίκους. Και μιλάμε την ίδια περίπου εποχή με το περιστατικό με τον φαραώ και τον βοσκό.

Αργότερα εισέβαλε η βάρβαρη φυλή των Ταυλαντίων Ιλλυριών στην περιοχή της κεντρικής Αλβανίας, που όμως δεν έσβησαν την φρυγική γλώσσα στην περιοχή. Ακολούθησαν οι πόλεμοι με το βασίλειο της Μακεδονίας, για 200 περίπου χρόνια, και ιδρύθηκαν παράλληλα με τις ελληνικές αποικίες των παραλίων και νέες πόλεις από τους Μακεδόνες και Ηπειρώτες βασιλείς, όπως η Αντιγόνεια στο Τεπελένι και η Αντιπάτρεια στο Μπεράτι της Αλβανίας. Ο εξελληνισμός άρχισε ενωρίς και εξελίχθηκε ραγδαία κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός ονόμασε την περιοχή αυτή ρωμαϊκη επαρχία, ως Ιλλυρία Ελληνική ή Νέα Ήπειρος, με πρωτεύουσα την Επίδαμνο, αποικία των Κορινθίων. Από εκεί περνούσε διασχίζοντας όλη την κεντρική Αλβανία η Εγνατία Οδός που κατέληγε στην νέα πρωτεύουσα των Ρωμαίων, την Κωνσταντινούπολη, το Βυζάντιο, των Μεγαρέων αποίκων.

Οι αναφορές για την Νέα Ήπειρο την δηλώνουν ως μερικώς ελληνική και μερικώς εξελληνισμένη. Ακολούθησε η βυζαντινή περίοδος που κράτησε 1.100 χρόνια. Από το Δυρράχιο καταγόταν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος ο Δίκορος. Είχε τον έναν οφθαλμό μαύρο και τον άλλο γαλανό. Το Δυρράχιο καταστράφηκε από σεισμό και ο Αναστάσιος το ανοικοδόμησε κατασκευάζοντας τα μεγαλύτερα και υψηλότερα τείχη στα Βαλκάνια. Τόσο μεγάλα που προχωρούσαν ιππείς επάνω τους!

Αργότερα η περιοχή έγινε βυζαντινό διοικητικό Θέμα με πρωτεύουσα το Δυρράχιο. Υπήρξαν και εποικισμοί σλάβων στα ορεινά, που δεν επηρέαζαν σοβαρά τον εντόπιο πληθυσμό, την γλώσσα και την ορθόδοξη θρησκεία. Για 100 περίπου χρόνια εκεί συγκρούσθηκαν Βούλγαροι και Βυζαντινοί μέχρι που νίκησαν οι Βυζαντινοί την εποχή του Βουλγαροκτόνου (1018 μ.Χ.). Εκείνην την εποχή γίνονται οι πρώτες αναφορές σε Αρβανίτες της Ηπείρου και σε Αλβανούς της Βόρειας Αλβανίας (Διοκλείας). Το αναφέρουν οι Βυζαντινοί ιστορικοί συγγραφείς της εποχής, ο Μιχαήλ Ατταλειάτης και η πριγκήπισσα Άννα Κομνηνή. Το 1204 αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους σταυροφόρους και ιδρύθηκε στην δυτική βυζαντινή Ελλάδα το Δεσποτάτο της Ηπείρου, με έδρα την Άρτα και με βασιλείς από την Δυναστεία των Κομνηνών. Περιέλαβε όλην σχεδόν την Αλβανία μέχρι το Δυρράχιο στα Βόρεια. Εκείνους τους αιώνες εμφανίζεται η περιοχή Άρβανον[2], ανάμεσα στις Βρυγηίδες (δηλ. των Βρυγών – νυν Πρέσπες) λίμνες και το Δυρράχιο, σε ορεινή τοποθεσία, βόρεια της σημερινής Βορείου Ηπείρου.

Άρβανον και Αρβανίτες 100-1430 μ.Χ.

Στα 1262-1282 εισβάλουν στην περιοχή οι Γάλλοι της Δυναστείας των Ανδεγαυών της Ιταλίας, ηττώνται από τους Παλαιολόγους και παραιτούνται από την διεκδίκηση της Κωνσταντινούπολης. Αλλά οι περιοχές της Βόρειας Αλβανίας υιοθετούν τον καθολικισμό και ξεκινά η θρησκευτική διαίρεση της χώρας. Ο νότος παραμένει ορθόδοξος στο Δεσποτάτο της Ηπείρου των Κομνηνών. Έναν αιώνα αργότερα, στα 1320-1370 ξεκινά η κάθοδος των αρβανίτικων φυλών της Ηπείρου προς την νότια Ελλάδα. Είχαν προηγηθεί η κατάκτηση του Δεσποτάτου της Ηπείρου από τους Ιταλούς Ορσίνι των Επτανήσων, τους Παλαιολόγους της Κωνσταντινούπολης και τέλος τους Σέρβους του Στέφανου Δουσάν.

Λαϊκή εορτή στην Θήβα με αρβανίτες.

Οι Αρβανίτες εγκαθίστανται μέχρι το 1400 στην Στερεά Ελλάδα, την Αττική, την Εύβοια, την Πελοπόννησο, την Θράκη…[3] Ενώ παράλληλα ξεκινά η οθωμανική κατάκτηση των Βαλκανίων και την Ελλάδας που θα κρατήσει ένα περίπου αιώνα.

(*) Ο κ. Ισίδ. Σκληρός δεν είναι γλωσσολόγος. Απλώς ένας νεαρός ομιλητής της αρβανίτικης γλώσσας.

Φύλλο της δίγλωσσης (νεοελληνικά-αρβανίτικα)
εφημερίδος "Απόλλων" (1889).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕΡΙΚΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΟΥ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ
Ακολουθεί ένα λεξιλόγιο της σημερινής αρβανίτικη γλώσσας της νότιας Ελλάδας.
Μόνον ο Μάρκος Μπότσαρης κατόρθωσε να γράψει αρβανίτικο λεξικό στα χρόνια της εξορίας των Σουλιωτών (μετά το 1803).

Μπουκουράνα : Όμορφη
Μπουκουριά : Ομορφιά

Παλαθούρε : Παραθυρο
Στέπι : Σπίτι (> hospitium λατ.)

Βαιζα : κορίτσι
Ντιαλι : Αγόρι

Μπουρι : Άνδρας
Γκρουα : Γυναίκα

Τάτα : Πατέρας (< άττας φρυγικό)
Μούμα : Μητέρα , Μαμά

Πλιάκα : γριά, αρχαία
Θειάκα : Θεία

Βογκελ : Μικρός
Μάδε : Μεγάλος

Βλα ιμ : Αδερφός μου (> βλάμης : φίλος)
Μοτρα : Αδερφή

Κρουσκ : Συγγενείς, Συμπέθεροι
Μπουγιαρ : Αριστοκράτες, Βογιάροι

Πρίφτης : Ιερέας, Παπάς (> priest αγγλικά)
Τριμ : Παλληκάρι

Νουσε : Νύφη
Νταρσεμ : Γάμος

Ζοτιν : Κύριος, Θεός (< Ζευς)
Ντιελ : Ήλιος (< Δίας)

Ντερα : Πόρτα (< Δέρας ή Δούρα ομηρικό)
Κιελ : Ουρανός (> cielo ιταλικά)

Ντέτι : Θάλασσα
Μάλι : Βουνό

Λιούμι : Ποτάμι
Ράθρι : Ρείθρο, θέση κοντά σε ποτάμι

Χώρα : Πρωτεύουσα πόλη
Καντούτι : Χωριό

Κρουγιε : Βρύση (< κρήνη)
Ούγιε : Νερό (> aqua λατινικό)

Αρ : Γη (αρ πανάρχαια λέξη της Γης)
Ζιαρδ : Φωτιά

Μπουκ : Ψωμί (< βέκος φρυγικό)
Ντιαθ : Τυρί

Κριε : Κεφάλι (< κριός)
Κόκα : Κεφάλι

Κρεχαρορι : Στήθος
Κουριζι : Πλάτη

Μπίθα : Πισινός
(Μπιθε-γκουρας : Κολο-κοτρώνης)
Γκούρα - Πέτρα
(οπλαρχηγός Γκούρας του 1821)

Ντορες : Χερια
Κεμπετε : Πόδια

Δεμπε : Δόντια
Γκουλουμιε : Μάτια, Οφθαλμοί

Μπέσα : Πίστη, υπόσχεση
Μπαμπεσιά : Απιστία, Ατιμία

Πακ : λίγη
(Πακ μπέσα : Μπαμπεσια)
Φλες : Μιλάω, Λέω
(Παπαφλεσσας : Πολυλογάς παπάς)

Κες : Γελώ
Καμ : Έχω, Κεμι : Έχουμε

Σκοβα : Περναω από κάπου
Ντο βες : Θα πάω (< βαίνω)

Ντο Χαμ: θα φάω (< χαύω αρχαίο ελληνικό)
Μος : Μην (αρνητικό, αποτρεπτικό)

Ντρέδε : Τρομεροί (Ντρέδες Μεσσηνίας)
Ρι ατιε : Κάθησε εδώ (< ρέω)

Σούμε : Πολύ
Φτοχτε : Κακό, Φτωχό

Βατε : Πήγε, Έφυγε (< βαίνω)
έρδε : ήρθε

Σιπρ : Επάνω (> sopra ιταλικό)
Ποστ : Κάτω

Φάρα : Σπόρος, γένος
(< φατρία αρχαίο ελληνικό)
Σιοκ : δικός μου, δικός σας

Ρα καμπάνα : η καμπάνα
Πι : Πίνω

Τι : Εσύ (> tu ιταλικό)
Σοντε : Σήμερα

Νατε : Νύχτα (> notte ιταλικό)
Μενάτε : Πρωί (Μετά την νύχτα)

Ντίτα : Ημέρα (> date, day αγγλικό)
Βίτρα : Χρόνια, Έτη

Κουρτίνα : Όταν
Κάντον : Τραγουδώ (> canzoni ιταλικό)

Γκλιούχε : Γλώσσα
Ε πάρε : Ο πρώτος (> primus λατινικό)

Γκιθ : Όλο
Πούνε : Εργασία, δουλειά (< πόνος)

Μπάρδε : Λευκό, Άσπρο
Κουκε : Κόκκινο

Ζεζε : Μαύρο
Ρίμτε : Κίτρινο

Λουλε : Άνθος, Λουλούδι
Γκορυτσά, γκορτσά : Άγρια αχλαδιά

Εα κτου : Έλα εδώ
Σκόν γκα κτου : Φύγε από εδώ

Ντελιέτ : Πρόβατα
Δίτε : Κατσίκια

Γκιόσα : Προβατίνα
Ντόσα : Γουρούνα

Λιόπε : Αγελάδα
(> Λιόπεσι)
Πούλε : Κοτόπουλο
(> polo ιταλικά)

Λεπούρ : Λαγός
(> κελεπούρι)
Γκιέλι : Κόκκορας

Καρκαλέτσι : Ακρίδα
Μελιγκόνα : Μυρμήγκι (< μυρμηδών ομηρικό)

Αρβανίτικα επώνυμα:

Πηγή

Αρβανίτες: Η Ιστορία και η Γλώσσα τους - Ποιές είναι οι αρβανίτικες λέξεις χρησιμοποιούμε και σήμερα...

Reviewed by thespro.gr on Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2017 Rating: 5

"Τα Χριστούγεννα των Κλεφτών": Αληθινή συγκινητική ιστορία από το Χρ. Χρηστοβασίλη

thespro.gr Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2017

Tα «Χριστούγεννα των Κλεφτών» είναι ένα από τα πιο σπουδαία αφηγήματα του μεγάλου Ηπειρώτη, από το Σουλόπουλο Ιωαννίνων, δημοσιογράφου, λογοτέχνη και πολιτικού Χρήστου Χριστοβασίλη, που ξεχώρισε για το γλαφυρό του ύφος. Η ιστορία εκτυλίσσεται χρονικά γύρω στα 1879-80, όταν ο συγγραφέας σε ηλικία μόλις 17-18 ετών εντάσσεται στους Κλέφτες και Αρματωλούς, για την εκδίωξη των Τούρκων. "Ήταν η δεύτερη χρονιά, που έτρωγα ψωμί με τους Κλέφτες, δέκα εφτά, ως δεκοχτώ χρονών παλικάρι, με σιδερένια καρδιά και φτερωμένα ποδάρια. Καπετάνος μου τότε ήταν ο Αητόγιαννος, ξακουσμένος γεροκλέφτης, πούχε περάσει όλα τα νιάτα του κι' όσα γεράματα είχε στες πλάτες του, απάνω στο ντουφέκι και στους πολέμους με τους Τούρκους. Παλικάρια είμαστε είκοσι τέσσερα κι ο Καπετάνος μας ο Αητόγιαννος είκοσι πέντε.

Στες είκοσι τ' Αλωναριού εκείνης της χρονιάς ξημερωθήκαμε στο Μαναστήρι του Άι-Λια, απάνω στην «Όμορφη Ράχη» του Πίντου, για να γιορτάσομε κι εμείς μαζί με το Μαναστήρι, που γιόρταζε εκείνη την ημέρα την μνήμη του Προφήτ-Ηλία του, και να προσκηνύσωμε τη χάρη μιας παλιάς Παναγιάς, σκεπασμένης μ' ασήμια και με χρυσάφια, και στολισμένης με διάφορα ασημένια και χρυσαφένια κρεμαστάρια, ταξίματα γιατρεμένων ανθρώπων, που κρέμονταν από την εικόνα.
Αλλ’ ήταν κι' άλλος ένας λόγος, ακόμα, που βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στο Μαναστήρι του Άι-Λια: Μήπως εξαιτίας του πανηγυριού βρούμε και κανένα απόσπασμα τουρκικού στρατού, τριάντα-σαράντα αντρών, και το ματώσομε, γιατί είχαμε έναν ακέριον μήνα να πιαστούμε από ντουφέκι.
Όταν μας είδε ο Γούμενος του Μαναστηριού χάρηκε, και μας δέχτηκε μ' ανοιχτή αγκαλιά, λέγοντας μας:
— Στες είκοσι τ' Αλωναριού όλοι μ' αγαπούν κι' επισκέφτονται το Μαναστήρι μου, γιατ’ είναι καλοκαίρι, γιατ’ έχω κρύα νερά, παλιά κρασιά και παχιά αρνιά και κριάρια και γιατί δεν έχω χιόνια, αλλά τα Χριστούγεννα, που γιορτάζει η εικόνα της θαυματουργής Παναγίας μου, -προσκυνούμε τη χάρη της—, δεν πατάει κανένας εδώ ψηλά, γιατ' έχει τότε τρεις-τέσσερες πήχες χιόνι το Μαναστήρι μου, και το κρέας και τα λοιπά χρειαζούμενα τα φέρνω άλλα από τα Γιάννινα κι άλλα από τα Τρίκαλα, κι' αν μπορέσω ακόμα να το κατορθώσω να τα φέρω. Τότε γιορτάζω μόνος μου με τα καλογεράκια μου, και δεν με κάνει κανένας σας για γενιά.
Ήταν πολύς κόσμος από τα πλουσιοχώρια: Καστανιά, Βεντίστα, Γκουντουβάσντα, Μέτσοβο και λοιπά, και πολλοί τσελιγκάδες και πιστικοί, που είχαν τες στάνες ψηλά στες πλαγιές και στες ράχες του Πίντου, κι' όλοι είχαν φέρει κάτι, κατά τη δύναμη του ο καθένας, για συντρομή του Μοναστηριού: κάθε τσέλεγκας από τρεις-τέσσερις προβατίνες ή γίδες, οι απλοί πιστικοί από κανένα αρνί ή κατσίκι ο καθένας, οι πλησιοχωρίτες διάφορα τάματα: λάδι, κηρί, στάρι, πρόσφορα, χρήματα, κι' όσοι είχαν πάθος αρρώστιας διάφορα ασημένια ομοιώματα: χέρι, ποδάρι, μάτι.
Μπήκαμε στην λειτουργία κι' εκεί που ακούγαμε το Βαγγέλιο της ημέρας, έρχεται με τρόπο ο σκοπός μας και μας λέει κρυφά ότι Τούρκοι στρατιώτες μελίσσι, ένα τάγμα, ανέβαιναν στην «Όμορφη Ράχη».
Ο Γούμενος καταταράχτηκε και καταστενοχωρήθηκε και μας είπε να προσπαθήσομε να γλυτώσομε εμείς τα κεφάλια μας όπως όπως, κι' όσο γι' αυτόν, αυτός ξέρει και τους γελάει τους Τούρκους.
Βγήκαμε έξω από την Εκκλησιά, πήραμε τ' άρματα μας, που τα είχαμε αφημένα στον νάρθηκα, και πεταχτήκαμε στην άκρη της ράχης να ιδούμε πόσοι Τούρκοι ήταν και πώς έρχονταν κι' αναλόγως να συνταχτούμε. Τι να ιδούμε; Χίλιοι στρατιώτες και παραπάνω είχαν ζώσει την ράχη του Μοναστηριού από κάτω κι' ανέβαιναν παγανιστά, κι' όσο ανέβαιναν αυτοί, τόσο ο κύκλος στένευε, κι' η γραμμή τους πύκνονε. Μόνον από ένα μέρος της ράχης του Μαναστηριού ήταν ένας απότομος γκρεμός, κατάφυτος από πεύκα, που μπορούσε κανείς μόνον να τον κατέβη γλιστρώντας, κι' αδύνατον να τον ανέβη, κι αν έπιαναν οι Τούρκοι κι' αυτό το μέρος από τα κάτω είμαστε αναγκασμένοι ν' ανοίξομε ντουφέκια, να σκοτώσομε καμιά εκατοστή διακοστή Τούρκους και να σκοτωθούμε κι' εμείς ως το ένα. Δεν σύμφερε όμως αυτό, επειδή θα χαλούσαν ύστερα το Μαναστήρι οι Τούρκοι δίχως άλλο. Πήγαμε, λοιπόν όλοι, στην άκρη του γκρεμού, οπού μας έκρυφταν τα δέντρα και περιμέναμε να ιδούμε τι θάκαναν οι Τούρκοι. Περιμέναμε την ζωή ή τον θάνατο. Δέκα πέντε-είκοσι δρασκελιές τόπος χώριζε τον άλυσσο, π' ανέβαινε από το βάθος του γκρεμού.
Τότε ο Καπετάν Αητόγγιανος φώναξε προς την εικόνα της Παλιάς Παναγιάς του Μαναστηριού, που ήταν φορτωμένη στ' ασήμια και στα χρυσαφικά.
— Άκουσε, ωρή Κυρά Παναγιά! Σε προσκυνώ και σε δοξάζω μ' όλη μου την καρδιά... Εδώ σε θέλω: αν θελήσης να φωτίσης τώρα τους Τούρκους ν' αφήσουν άπιαστον αυτόν τον γκρεμό και γλυτώσομε, σου υπόσκομαι τα ερχόμενα Χριστούγεννα ναρθώ μ' όλα μου τα παλικάρια να σε προσκυνήσομε και να σε δοξάσομε και να σου κρεμάσω στην εικόνα σου μια σακούλα, μ' εκατό λίρες, για τα έξοδα του Μαναστηριού σου... Αν όμως τους αφήσεις να πιάσουν το γκρεμό, τότε ούτε κι εμείς ζωή, ούτε κι' εσύ την συντρομή μας, ούτε κι Χριστιανωσύνη κι' η Ελευτερία προκοπή!
— Άσκημα μίλησες της Παναγιάς, Καπετάνε, και θα μας οργιστή!
Είπε του Καπετάνου, ο Γεράκης, το πρωτοπαλίκαρο του.
— Είσαι παιδί εσύ (του απάντησε ο Καπετάνος) και δεν ξέρεις. Θέλουν κι' οι άγιοι φοβέρες και συμφωνίες.
Οι Τούρκοι ζύγωσαν, έφτασαν, πάτησαν στην άκρη του γκρεμού... Τους βλέπαμε ανάμεσα από τα δέντρα, χωρίς να μας βλέπουν εκείνοι καθόλου. Στάθηκαν.
— Αχ! Τους Αντίχριστους! (είπε ο Καπετάνος). Μας την έφκιασαν! Κι' εμείς θα πάμε χαμένοι, αλλά κι' αυτούς θα τους πάρει ο Διάβολος! Κρίμα όμως το καημένο το Μαναστήρι, που δεν θα μείνει πέτρα απανωτή! Τι νάχη πάθει η Παναγιά και δεν τους μποδίζει.
Άξαφνα βάρεσε μια σάλπιγγα κι ο άλυσσος, που ήταν κάτω στην άκρη του γκρεμού, ξεκόπηκε, ο μισός έκανε δεξιά, κι' ο άλλος μισός ζερβιά, κι' ενώ οι Τούρκοι ανέβαιναν, εμείς γλιστρούσαμε σαν χέλια τον κατήφορο του γκρεμού, φεύγαμε και βγαίναμε έξω από την ζώνη της πολιορκίας!
Όταν ξεμακρυνθήκαμε πολύ, κι' είμαστε πλειά στην ασφάλεια, στήσαμε τα ντουφέκια μας πυραμίδες και δοξάσαμε την Παλιά την Παναγιά με τ' ασήμια και με τα χρυσάφια, που στράβωσε τους Τούρκους και μας άφησαν ανοιχτόν τον γκρεμό να γλυτώσομε, και γλυτώσαμε μια χαρά.
Χαίρονταν όλοι και τραγουδούσαν και μονάχα εγώ λυπιόμουν, που γυρίσαμε τες πλάτες στους Τούρκους. Ήθελα ν' ανάβαμε το ντουφέκι κι' ας μην γλυτώναμε ούτε ένας! Έφτανε που θα σκοτώναμε πολλούς εχτρούς.
Πέρασε ο Αλωνάρης, ο Αύγουστος, κι' όλος ο Τρυγητής από τότε, και στες αρχές του Αϊ-Δημητριου με τες πρώτες πάχνες και τα πρώτα κρύα των βουνών κατεβήκαμε στα ξενειμαδιά, κάτω στα ριζοβούνια του Πίντου, αντίκρυ από τα Γιάννινα, κι' εκεί λημεριάζαμε πότε στη μια μεριά και πότε στην άλλη και καμιά φορά, τραβούσαμε ως το Πωγώνι από την μια μεριά κι' ως την Λάμαρη από την άλλη και κάναμε κάνα μικρό πατατράκ με κανένα τούρκικο στρατιωτικό απόσπασμα, και γυρίζαμε πάλι στα λημέρια μας με μεγάλη προσοχή κι' ησυχάζαμε σαν να ήμασταν πεθαμένοι.

Έτσι κυλήσαμε ως τες είκοσι τ' Αντριώς.
Το βράδυ διαταγή του Καπετάνου να συνταχτούμε όλοι στην Δρακοσπηλιά, εκεί ακριβώς, που σμίγουν τα δυο ποτάμια, το Μετσοβίτικο κι' ο Μπαλντούμας και κάνουν το Διπόταμο, το λεγόμενο παρακάτω Αρτηνό, δηλαδή τον Άραχτο.
Όταν συνταχτήκαμε όλοι εκεί, εξόν τρεις, που τους είχε φάγει το τούρκικο το βόλι -Θεός σχωρέσ' τους- τον Δρακογιώργο, τον Λαφοπόδη και τον Κρυφοπάτη, που τους τραγουδούσαμε κάθε μέρα τα ονόματα τους, μας είπε ο Καπετάνος:
— Έ παιδιά! Θυμάστε να 'χωμε κάνα χρέος, κάνα τάξιμο πουθενά αυτές τες ημέρες;
Όλοι κοιταχτήκαμε ο ένας με τον άλλο, χωρίς να θυμούμαστε τίποτε.
— Ωρέ παλιόπαιδα! (Μας είπε τότε με πατρικό ύφος), δεν θυμάστε ότι έχομε τάμα να πάμε τα Χριστούγεννα στον Άι-Λιά της «Όμορφης Ράχης», απάνω στα κορφοβούνια τ' Ασπροποτάμου να ευχαριστήσομε την Παλιά την Παναγιά με τ' ασήμια και με τα χρυσάφια, που μας γλύτωσε από του Χάρου το στόμα στες είκοσι τ' Αλωναριού και να της δώσομε το χρέος, που της υποσκεθήκαμε, την σακούλα με τες εκατό λίρες;
— Αλήθεια! Αλήθεια! (Φωνάξαμε όλοι). Αλλ' αν δεν μπορέσομε να σπάσωμε από τα χιόνια;
— Αυτό (είπε ο Καπετάνος) είναι λογαριασμός της Παναγιάς! Εμείς πρέπει να κάνομε το χρέος μας, να κινήσωμε τον ανήφορο, κι' όπως ορίζει αυτή ύστερα ας γένη! Τώρα, παιδιά μου να μάσωμε τες εκατό λίρες... Εμπρός! Εγώ, ως καπετάνος, βάνω το κατά δύναμη μου είκοσι πέντε λίρες. Γράψε (μου είπε εμένα) Αητόγιαννος καπετάνος, λίρες είκοσι πέντε.
Έβγαλα χαρτί και σημείωσα τες είκοσι πέντε λίρες του Καπετάνου, κι' ύστερα είπα:
— Σημειώνω κι' εγώ τ' όνομα μου με δέκα πέντε λίρες.
— Για την ηλικία σου (μου είπε ο Καπετάνος) είναι πολλές οι δεκαπέντε λίρες, αλλά συ είσαι αρχοντόπουλο και δεν έχεις ανάγκη να κάνης οικονομίες σαν εμάς. Ας είναι καλά ο πατέρας σου...
Είχαν μείνει ακόμα εξήντα λίρες να μαζευτούν για την Παναγιά, κι' επειδή οι αποδέλοιποι σύντροφοι μας ήταν είκοσι, τώβραν εύλογο να προσφέρουν από τρεις λίρες ο καθένας κι' έκλεισε ο λογαριασμός του χρέους μας προς την παλιά την Παναγιά: είκοσι πέντε και δέκα πέντε σαράντα ο Καπετάνος κι' εγώ. Κι εξήντα οι άλλοι σωστές εκατό λίρες.
Ύστερα από λίγο, φάγαμε ψωμί κι ελιές, γιατ' ήταν σαρακοστή του Σαρανταήμερου, κι' αφού μοιράσαμε την υπηρεσία της νυχτοφυλακής, γήραμε να κοιμηθούμε, έχοντας ο καθένας την μισή την κάπα στρώμα, την άλλη την μισή σκέπασμα κι' ένα κοτρώνι για προσκέφαλο.
Εγώ δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνη την βραδιά. Ο νους μου είχε γίνει πέλαγο από τουρκοφάγα σχέδια. Διψούσα για δόξα, να φκιάσω το τραγούδι μου, να το τραγουδούν όλες οι όμορφες Ηπειρώτισσες, και να τ' ακούν στον τάφο τους τα κόκαλα μου κι' η ψυχή μου στον Παράδεισο και να χαίρονται.
Κατά τ' άκριτα μεσάνυχτα μ' έκλεψε ο ύπνος, και μ' όλη μου την ξαγρύπνια ξύπνησα την άλλη μέρα στην συνηθισμένη ώρα μαζί με τους άλλους, «την ώρα των Κλεφτών». Εκείνο το πρωί είχε πέσει πολλή αντάρα κι' είμαστε σε μεγάλη ασφάλεια. Γι' αυτό κι' ο Καπετάνος όρισε να λημεριάσομε και την βραδιά εκείνης της ημέρας στο ίδιο μέρος, στην Δρακοσπηλιά. Πριν να διαλυθεί η αντάρα, είχαμε σκορπίσει όλοι και μόνον ένας έμενε να προσέχη την σπηλιά από μακριά για κάθε ενδεχόμενο.
Εγώ τράβηξα μονάχος και βγήκα στην ράχη κι' αγνάντευα τα Γιάννινα, που τα είχα ως δύο ώρες μακριά, και το πλιότερο διάστημα το σκέπαζε η καθαρογάλαζια Λίμνη.
Είδα την πανώρια κι' ιστορική πολιτεία, που ήταν στα χρόνια του Αλή-Πασια πρωτεύουσα όλης της καθαυτό Ελλάδας, και συνάμα ο Γολγοθάς της. Φαίνονταν, σαν δικέφαλος αητός, πεσμένος μ' ανοιγμένα τα φτερά στην άκρα της χιλιοξακουσμένης Λίμνης, όπου έπνιξε ο Αλή-Πασιας την υπέρκαλλη Κυρά Φροσύνη με τες δέκα εφτά πανέμορφες Γιαννιώτισσες αρχοντονύφες. Το Κάστρο, το περίφημο, είναι τα δυο κεφάλια του αητού που το ένα κοιτάει κατά την Ανατολή και τ' άλλο κατά την Δύση. Οι πισινές συνοικίες Καραβατιά, Ντεντερούτσι, Σιεμσιτνιά, είναι η πλατεία ουρά του αητού, κι' οι δυο μπροστινές ο Πλάτωνας και τα Γάλατα από τη μια μεριά κι' η Καλούτσιανη από την άλλη είναι οι δυο μακριές φτερούγες του. Έβγαλα το τηλεσκόπιο και κοίταζα:
— Να το Σεράγι, που κάθεται ο Πασιάς με την Διοίκηση. Είναι υπερύψηλο μεγάλο χτίριο, που δεν υπάρχει άλλο μεγαλύτερο στην Ήπειρο.
— Να κι' η Μητρόπολη, που κάθεται ο Δεσπότης. Είναι δίπλα στα φημισμένα Λιθαρίτσια.
— Να κι' η συνοικία του Πλάτωνα. Ονομάστηκε από τ' ομώνυμο δέντρο, που άξησε και τράνεψε, πίνοντας τ' άγρια και τιμημένα αίματα των προδρόμων της ελληνικής Ελευθερίας: Κατσαντώνη, Χασιώτη, Μπλαχάβα και τόσων και τόσων αντρείων ηρώων, πώγειναν τα ονόματα τους πανελλήνια τραγούδια. Ο Πλάτωνας δεν φαίνεται πλειά. Στέγνωσε από τον καιρό, που έπαψε να πίνει χριστιανικό ελληνικό αίμα...
Έβλεπα-έβλεπα την περίκαλλη ελληνική πολιτεία και μώρχονταν να γένω λαύρα, φωτιά, αστροπέλεκας, «οργισμένος βοριάς, τρομαχτικό τρικυμειό και να χυθώ απάνω της, να κάψω, να ξεριζώσω, να πνίξω, να καταστρέψω ότι αντιπροσωπεύει την τυραννία και να στήσω στους αιώνες των αιώνων τη σημαία του Σταυρού, την ελληνική Σημαία απάνω στο Κάστρο, τόσο ψηλή και τόσο μεγάλη, που να φαντάζει απ' όλα τα κορφοβούνια του Πίντου, του Τόμαρου κι' όλων των άλλων Ηπειρωτικών βουνών. Αλλά δεν μπορούσα να γένω τίποτε απ' όλα αυτά. Πέρασα την ημέρα εκεί πέρα, κλαίοντας τα σκλαβωμένα Γιάννινα, ψωμίστηκα στο Μαναστήρι της Τσούκας και το βράδυ με το μούχρωμα, βρέθηκα στην Δρακοσπηλιά, και τ' άλλο το πρωί ξεκινήσαμε για το Μαναστήρι του Άι-Λια της «Όμορφης Ράχης» να προσφέρομε τα σώστρα μας στην Παλιά την Παναγιά με τ' ασήμια και τα χρυσάφια. Πρωί-πρωί ξεκινήσαμε τον ανήφορο, πηγαίνοντας από γνωστά μονοπάτια και το βράδυ περάσαμε το Συρράκο και κοιμηθήκαμε σ' ένα εξωκλήσι των Καλαρρύτων.
Την άλλη μέρα, βαδίζοντας όλο και τον ανήφορο, τρομάξαμε να περάσομε την ράχη των Κριθαρακιών και να σκαπετήσωμε στο Χαλίκι, ένα πιντοχώρι, που φεύγουν όλοι οι κάτοικοι του τον χειμώνα και κατεβαίνουν στα Τρίκαλα να ξεχειμωνιάσουν και μένει έρημο με δυο-τρεις φυλάκους, να το φυλάγουν. Εκεί ανοίξαμε το ιστορικό αρχοντόσπιτο του Δημάκη, παμπάλαιο σπίτι, μεγάλο και με τραγούδι, που φιλοξένησε στην εποχή του τον Αλή-Πασια, ανάψαμε σε δυο τρία δωμάτια φωτιά και περάσαμε λαμπρά.
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε πάλε πρωί με την ιδέα ότι θα φτάναμε το βράδυ στο Μαναστήρι, αλλά δεν μπορέσαμε να προχωρήσομε παρά ως κοντά στην Γκουντουβάσντα, όπου αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε μέσα στα χιόνια.
Τ' αγριοκαίρι είχε ρίξει μερικά πεύκα την περασμένη χρονιά κι' ήταν ξαπλωμένα καταγής, σαν νικημένοι γίγαντες. Ανάψαμε δυο απ' αυτά, που ήταν δέκα δρασκελιές το ένα μακριά από τ' άλλο παράλληλα, στρώσαμε το μέρος που ήταν ανάμεσα στες δυο φωτιές και ξαπλωθήκαμε, έχοντας από μπρος κι' από πίσω φωτιά και ζεστασιά. Κι έτσι περάσαμε καλά.
Την άλλη πάλε την ημέρα, ξημερόντας τα Χριστούγεννα, ξεκινήσαμε, ελπίζοντας να προφτάσωμε την λειτουργία του Μαναστηριού και να μεταλάβομε, αλλά την ώρα, που γυρίζαμε την ράχη της Γκουντουβάσντας, την λεγομένη «Χέλι» κι' είχαμε το Μαναστήρι ως μισή ώρα μακριά κι' ακούγαμε με χαρά την καμπάνα να χτυπάει γλυκά-γλυκά, μας έπιασε η άγρια χιονοθύελλα, αγριότερη απ' ό,τι επεθύμησα να γένω εγώ την ημέρα, που αγνάντευα τα Γιάννενα, πριν ξεκινήσομε.
Ήταν, «γλυτωσέ μας Θεέ μου!» Αρπαχτήκαμε στην στιγμή ο ένας από τον άλλον και κάναμε την λεγόμενη «αλυσίδα», γιατί αλλιώτικα ήταν ικανός ο αγέρας, ο τρομερός Βορειάς, να μας πετάξει έναν-έναν σαν πούπουλα κάτω στην Άρτα.
Ο Πίντος, ασπροφορεμένος πατόκορφα κουνιόνταν ολόβολος. Η θύελλα, οπλισμένη με δύναμη μυριάδων θεών, μας απειλούσε να μας αφανίσει. Για μια στιγμή ένα τρομερό ανεμόχιονο μας σαβάνωσε. Ένας μεγάλος σύννεφας μας περικύκλωσε και χάσαμε αμέσως από μπροστά μας το Μαναστήρι, και δεν βλέπαμε πλιότερο από δέκα δρασκελιές τόπο γύρα-γύρα. Πάγωνε η αναπνοή μας κι έφευγε από το στόμα μας σ' εκατομμύρια μικροσκοπικά κρουσταλλένια μαργαριτάρια. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά, κι' ακούστηκε μια υπερκόσμια ταραχή κι' ένα ανήκουστο βουητό, σα να ξεριζώνονταν ο Πίντος για ν' αναποδογυριστεί, σα να χαλούσε ακέριος ο Κόσμος, σα νάσπαζαν τα ουράνια κι έπεφταν κομμάτια, σαν ν' αποδογυρίζονταν η γη! Πέρασε ο μεγάλος σύννεφας, που μας περικύκλωνε, σέρνοντας την σκοτεινιά από γύρα μας, και χίλιοι χιονόκτιστοι στύλοι, ψηλοί ως τα ουράνια, σηκώθηκαν από καταγής και προχωρούσαν χορεύοντας και πηδώντας και ξεριζώνοντας τα πεύκα και τα έλατα και τες οξιές, πώβρισκαν στο διάβα τους, κι' ενώ έφευγαν κάτω προς την Άρτα και την θάλασσα, άλλοι ξεφύτρωναν στην θέση τους, λεγεώνες αναρίθμητοι χιονοπλασμένων στοιχειών, που γύρευαν να κάνουν κάμπο το μέγα βουνό. Η φυσική ένστικτη άμυνα της ζωής μας, μας οδήγησε να γονατίσομε μέσα στο χιόνι κι' έτσι γονατισμένοι και σφιχτοπιασμένοι ο ένας με τον άλλον, να μπορέσομε ν' αντισταθούμε στον τρομερόν Βορειά.
— Ε! κακοκαιρία του Διαόλου! (Ξεφώνησε μ' αγανάκτηση ο Καπετάνιος). Έχω εξήντα χρόνια Κλέφτης και δεν αντροπιάστηκα ποτέ σαν σήμερα! Και δέκα Πασιάδες αν με πολεμούσαν, πάλι θα μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και να τους τουφεκίσω! Αλλά δεν θα σ' άφήκω κι' εσένα αντουφέκιστη. Και λέγοντας αυτά τα λόγια, έβγαλε το ντουφέκι του κάτω από την κάπα του και ντουφέκισε, νομίζοντας ότι πολεμούσε την χιονοθύελλα!
- Βόηθα, καημένη Παλιά Παναγιά, πωρχόμεστε να σ΄ ευχαριστήσομε και να σε προσκυνήσομε! Είπε ένας σύντροφος κι' ένας άλλος του απάντησε ειρωνικά:
— Φαίνεται πως μετάνιωσε η Παναγιά, που μας γλύτωσε τότε και τώρα θέλει να μας αφανίσει!
— Λες κι' άκουσε η Παναγιά την επίκληση του συντρόφου μας κι' άρχισε λίγο-λίγο η χιονοθύελλα να ξεθυμαίνει. Σηκωθήκαμε σιγά-σιγά, και περπατώντας σκυφτά-σκυφτά, βρεθήκαμε σε λίγο στην εξώθυρα του Μαναστηριού. Χτυπούμε δυνατά τον σιδερένιον κρούστη της εξώθυρας κι' ένα καλογεράκι μας άνοιξε σε λίγο, κι' ενώ αυτό έκανε τον σταυρό του, πώβλεπε νάρχωνται στο Μαναστήρι τέτοιον καιρό, και με τέτοιο τρικυμειό, εμείς τραβήξαμε ίσια στην εκκλησιά που λειτουργούσε. Εκείνη τη στιγμή ψάλλονταν το χαρμόσυνο: «Χριστός γεννάται». Ιδόντας ο Γούμενος από τ' άγιο βήμα έκανε το σταυρό του, απορώντας πως μπορέσαμε να βγούμε με τέτοιον καιρόν.
Τελειώνοντας η λειτουργία μεταλάβαμε όλοι κι' ύστερα, παίρνοντας τ' αντίδωρο, πήγαμε στην Παλιά την Παναγιά με τ' ασήμια και με τα χρυσάφια, την προσκυνήσαμε και την ευχαριστήσαμε και της κρεμάσαμε την σακούλα με τες εκατό λίρες.
Βλέποντας ο Γούμενος αυτήν την δωρεά την αναπάντεχη, πέταξε από τη χαρά του και μας έμπασε όλους στο δοξάτο, όπου βασίλευε χοντροκούτσουρη και χοντροκάρβουνη φωτιά κι' έκανε το δοξάτο το καρδιοχείμωνο στην κορφή του Πίντου, απολαυστικό λουτρό.
— Να, το λοιπόν, Άγιε Γούμενε (του είπε ο Καπετάνος, μ' ευχαρίστηση και με περηφάνια) που δεν ερχόμαστε στες είκοσι του Αλωναριού μοναχά, αλλά και στες είκοσι πέντε τ' Αντριώς, τα Χριστούγεννα!
— Δεν ξέρετε, παιδιά μου, (είπε ο Γούμενος) τι στενοχώρια είχα τότε, ως που να βεβαιωθώ ότι γλυτώσατε! Θαύμα, παιδιά μου, θαύμα της Μεγαλόχαρης — προσκυνούμε τ' όνομα της! Αυτή τους τύφλωσε τους αναθεματισμένους κι' άφηκαν ανοιχτόν τον γκρεμό! Αυτή, αυτή — προσκυνούμε και διπλοτριπλοσκυνούμε την άγια και μεγάλη χάρη της. Και λέγοντας αυτά, σταυροκοπήθηκε μ' ευλάβεια.
Σε λίγο ο Γούμενος διάταξε να στρωθεί τραπέζι.
Έφεραν ένα κριάρι ως είκοσι οκάδες, ψημένο στην σούβλα, κουκουρέτσι, αυγά, τυριά, παλιό μαύρο κρασί καστανιώτικο, μήλα και κάστανα ψημένα.
Βλόγησε ο Γούμενος κι' αρχίσαμε να τρώμε, σαν λιμασμένοι, ύστερα από τες απαραίτητες ευκές: «Καλώς ορίσατε, καλώς σας βρήκαμε, χρόνια πολλά, καλό βόλι και στην Πόλη του χρόνου».
— Ό,τι έλαχε παιδιά μου (είπε ο Γούμενος). Αν ήξερα ότι θάρχοσταν, θάφερνα από την Καλαμπάκα κι άλλο κρέας κι' άλλα πράγματα... Αυτό το κριάρι το είχα μανάρι και το σφαξα χτες το βραδινό για το επίσημο της ημέρας. Μαναστήρι, χωρίς σφαχτάρι τέτοια μέρα, δεν είναι σωστό... Δεν μου μηνύσατε, βλογημένοι, να το ξέρω και νάχω ετοιμασία;
— Δεν πειράζει, άγιε Γούμενε! (απάντησε ο Καπετάνος). Εμείς δεν ήρθαμε για το φαγί από τρεις μέρες δρόμο μέσα στα χιόνια και στ' αγριοκαίρια, αλλά για να προσφέρωμε το χρέος μας στη Μεγαλόχαρη — προσκυνούμε τ' όνομα της!
Είχαμε αποφάγει και πίναμε το κρασί με μήλα και με κάστανα, όταν μπαίνει στο δοξάτο ένας φύλακας από την Καστανιά, σαν αστροπέλεκας και μας λέγει:
— Σε μια ώρα το πολύ φτάνει εδώ ο φρούραρχος του Μετσόβου με χίλιους στρατιώτες να πατήσει άπαχτα το Μαναστήρι, σήμερα τα Χριστούγεννα με την ιδέα ότι ξεχειμωνιάζει ο καπετάν Λεωνίδας, που δεν ακούγεται καθόλου από τον χινόπωρο, και μ' έστειλε ο Κυρ-Νάσιος να σας το πω!...
Τάχασε ο Γούμενος από τον φόβο του, αλλ' ο Αητόγιαννος του είπε:
— Άγιε Γούμενε! Μια φορά τους φύγαμε, σαν λαγοί και τώχω μάρα στην καρδιά μου, αλλά τώρα θα τους βαρέσω τους γουρνομύτες! Ας έρθουν όσοι θέλουν!
Στην στιγμή καταστρώσαμε το σχέδιο της μάχης.
Αποφασίσαμε να χαρακωθούμε μπροστά στο Μαναστήρι και να χτυπήσομε τους Τούρκους από μπροστά, αφού δεν θα μπορούσαν να μας κλείσουν απ' όλες τες μεριές, εξαιτίας των χιονιών και θ' ανέβαιναν από έναν δρόμο μοναχά.
Πραγματικώς, ύστερα από μια -μιάμιση ώρα οι Τούρκοι ανέβαιναν τον ανήφορο σ' έναν στίχο, ερχόμενοι ολωσδιόλου ανύποπτοι, γιατί τους είχαν βεβαιώσει στην Καστανιά, ότι το Μαναστήρι ήταν καθαρό από Κλέφτες. Αλλά μόλις ζύγωσαν σ' απόσταση είκοσι πέντε μέτρων τους αρχίσαμε στο ντουφεκίδι κι' όλο στο ψαχνό.
Οι Τούρκοι ανταριάστηκαν, άφηκαν καμιά εκατοστή σκοτωμένους στον τόπο, και γύρισαν ντροπιασμένοι, μη μπορώντας εξαιτίας των χιονιών να μας κλείσουν και να κοιμηθούν στο ύπαιθρο.
Ενώ, λοιπόν, οι Τούρκοι τσάκισαν να φύγουν ο Αητόγιαννος, μεθυσμένος από την νίκη, όρμησε μόνος του από πίσω τους, χωρίς να φωνάξει κανένα μας να τον ακολουθήσει. Τρέχαμε από κοντά του, του φωνάζαμε να σταθή αλλά πού να σταθή αυτός! Έτρεχε σαν το κυνηγημένο τ' αλάφι από κοντά τους, βρίζοντας τους. Θέλοντας και μη, τον ακολουθήσαμε κι' εμείς και φτάσαμε τους Τούρκους, κάτω στην λακκιά. Εκεί είχαν καλό μέρος αυτοί κι' αντιστάθηκαν. Αρχίσαμε καινούργια μάχη, μάχη σαν λυσσιάρηδες. Έπεφταν οι Τούρκοι σωρό, αλλ' έπεσαν σκοτωμένοι και τρεις δικοί μας: ο Σκοτίδας, ο Γιωργάνεμος κι ο Αστρίτης, παλικάρια ένα κι ένα, αθέρας της παλικαριάς! Και τέλος, έπεσε λαβωμένος κι' ο αντρειωμένος μας Καπετάνος, ο Αητόγιαννος!
Επειδή η ημέρα ήταν λιγοστή, οι Τούρκοι βιάζονταν ν' αποχωρήσουν για την Καστανιά, ως που είχαν καιρό. Τσάκισαν ακόμα μια φορά τον κατήφορο, κι' εμείς μην μπορώντας πλειο να τους κυνηγήσομε, εξαιτίας του λαβωμού του αρχηγού μας, φορτωθήκαμε τους τρεις σκοτωμένους μας και τον βαρηοπληγωμένον Καπετάνο μας, και βγήκαμε στο Μαναστήρι.
Ο Αητόγιαννος, ο τιμημένος μας αρχηγός, πούχε εξήντα χρόνια Κλέφτης και δώδεκα παλιές πληγές στο κορμί του, νοιώθοντας να του φεύγει η ζωή, μας φίλησε όλους, έναν κι' έναν, μας κέρασε το «ψυχικό» από δυο τρία φλωριά τον καθένα, ζήτησε να τον πάμε να φιλήσει και τους σκοτωμένους συντρόφους μας, που τους είχαμε βάλει μέσα στην εκκλησιά, κι' ύστερα μας έκανε νόημα να του δώσουμε τον ταμπουρά του κ' άρχισε να τον βαρή λυπητερά και ν' ακολουθάη και το λάλημα του με το υστερνό του τραγούδι. Σε λίγο έκοψε το τραγούδι και το λάλημα και μας είπε χαρούμενος, σα να μην έπασχε καθόλου:
— Ευχαριστώ την Παναγία, που καταδέχτηκε να με κρατήση για πάντα στο σπίτι της (εννοώντας ότι θα θάφτονταν στον περίβολο του Μαναστηριού). Πεθαίνω, παιδιά μου, ευχαριστημένος. Εξήντα χρόνια πολέμησα αδιάκοπα τους Τούρκους, κι' ήταν δίκιο να πεθάνω από τούρκικο βόλι. Καλύτερον θάνατον απ' αυτόν δεν περίμενα... Ότι έχω να μείνουν στο Μαναστήρι.
Το λιοντάρι είχε λάβει την μορφή του αρνιού!
— Φέρτε μου το ντουφέκι μου! Διάταξε.
Ένα παλικάρι του το πήγε αμέσως, δακρύζοντας. Παίρνοντας το, ο Καπετάνος μας στο χέρι του, το φίλησε σταυρωτά κι υστέρα του τόδωκε, λέγοντας του:
- Πάρ' το κι' έβγα έξω στην κρεβάτα κι' ως που ακούς τον ταμπουρά μου και το τραγούδι μου, στέκα κι' ακούρμαινέ με και την στιγμή, που πάψουν και τα δυο, βρόντα το να συντροφέψει την ψυχή μου ο βρόντος του, και φώναξε μ' όλην την δύναμη σου ν' ακούσει ο Πίντος κι' όλα τα βουνά:
- Απέθανε ο Αητόγιαννος!
Όλοι κλαίγαμε και μόνον αυτός κράταγε την καρδιά του την σιδερένια ασυγκίνητος.
- Έχω κι' άλλο ένα να σας πω και να σας παρακαλέσω. (Μας είπε). Να βοηθάτε τα καημένα τα μανναστήρια όσο μπορείτε! Χωρίς αυτά τα μαναστήρια δεν θα μπορούσε να ζήση η Κλεφτουριά που λευτέρωσε την Ελλάδα! Να κόβετε από τη χαψιά σας και να δίνετε στα μαναστήρια. Δεν έχω άλλο τίποτε να σας πω. Σχωράτε με κι' ο Θεός σχωρέσ' σας!
Ύστερα πήρε τον ταμπουρά κι' άρχισε το επιθανάτιο τραγούδι κι' ενώ έπαιζε τον ταμπουρά και τραγουδούσε, άξαφνα τώπεσε ο ταμπουράς από τα χέρια και του κόπηκε το τραγούδι.
Το παλικάρι, που περίμενε στην κρεβάτα του Μανασταριού με το ντουφέκι του Καπετάνου μας, πυροβόλησε και φώναξε μ' όλη τη δύναμη του προς τον Πίντο και τ' άλλα τα βουνά:
— Κλάψτε, καημένα βουνά! Απέθανε ο Αητόγιαννος!"

ΚΑΤΟΨΗ