.jpg)
.gif)
Υπάρχει δρόμος...(;) - Του Φώτη Ζγούρη
thespro.gr
Τρίτη, Μαρτίου 15, 2016
 |
| Φώτης Ζγούρης για το thespro.gr |
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια από τις κρισιμότερες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της.
Η οικονομική κρίση και το μεγάλο ζήτημα του προσφυγικού βαραίνουν την σκιά τους πάνω μας.
Και εμείς – η κοινωνία – σαστισμένοι, παρακολουθούμε τις εξελίξεις «μουδιασμένοι», χωρίς να έχουμε πλέον καν στο μυαλό μας τί μπορεί να είναι αυτό που θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο...
Ίσως, λοιπόν, είναι η ώρα να κοιταχτούμε και εμείς στον καθρέπτη μας.
Ίσως, λοιπόν, είναι η ώρα να κοιταχτούμε και εμείς στον καθρέπτη μας.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να σταματήσουμε για λίγο τα αναθέματα στους «άλλους» και να δούμε τί θέλουμε, τι χρειαζόμαστε και κυρίως πώς θα το πετύχουμε.
Είμαστε άλλωστε στο απόλυτο αδιέξοδο – κι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, πολύ φοβάμαι ότι θα μπούμε σε αχαρτογράφητα νερά, πιθανώς χωρίς επιστροφή...
Τι εννοώ όμως όταν λέω «να σταματήσουμε για λίγο τα αναθέματα»;
Τι εννοώ όμως όταν λέω «να σταματήσουμε για λίγο τα αναθέματα»;
Ο εύλογος θυμός που αναδεικνύεται όταν τα προβλήματα φαίνονται βουνό, μας οδηγεί πολλές φορές στο να τα ρίχνουμε όλα στους προφανείς «φταίχτες»: πολιτικοί, δημοσιογράφοι, «ξένα κέντρα», διάφορες απίθανες θεωρίες συνομωσίες, οι «κακοί ξένοι» είναι κάποιοι από τους στόχους του θυμού μας.
Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας σκεφτούμε το αυταπόδεικτο: οι πολιτικοί μας, οι εξουσίες που επιλέγουμε, είναι η βιτρίνα μας, η βιτρίνα της κοινωνίας μας...
Είναι πολύ εύκολο να τονίσουμε τα λάθη, τα ψέμματα της σημερινής κυβέρνησης – άλλωστε αν θυμηθούμε τι έταξαν πριν τον Γενάρη του 2015 και τι έκαναν και κάνουν, θα χρειαστούμε ολόκληρα βιβλία για να τα καταγράψουμε.
Είναι πολύ εύκολο να τονίσουμε τα λάθη, τα ψέμματα της σημερινής κυβέρνησης – άλλωστε αν θυμηθούμε τι έταξαν πριν τον Γενάρη του 2015 και τι έκαναν και κάνουν, θα χρειαστούμε ολόκληρα βιβλία για να τα καταγράψουμε.
Δεν θα το κάνω όμως – είμαι πεπεισμένος ότι πλέον όλοι καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί... Δεν θα μπω καν στον πειρασμό να αναδείξω τα του πολιτικού μου χώρου – του Ποταμιού – και πόσα από αυτά επαληθεύτηκαν.
Τα προβλήματα υπερβαίνουν τον όποιο κομματικό χώρο.
Τι χρειαζόμαστε, λοιπόν, για να αρχίσουμε να ανασαίνουμε, να δούμε φως στην άκρη του τούνελ; Κάποιοι λένε για την «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» - μια τρίτη δύναμη δηλαδή ανάμεσα στην ΝΔ και τον Σύριζα...
Τι χρειαζόμαστε, λοιπόν, για να αρχίσουμε να ανασαίνουμε, να δούμε φως στην άκρη του τούνελ; Κάποιοι λένε για την «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς» - μια τρίτη δύναμη δηλαδή ανάμεσα στην ΝΔ και τον Σύριζα...
Λες και έτσι, δια μαγείας, θα αρχίσει να βρέχει λύσεις!
Λες και η συνένωση κάποιων κομματικών μηχανισμών, η εξασφάλιση βουλευτικών εδρών για κάποιους και η ταμπέλα «κεντροαριστερά» είναι αυτά που λείπουν σήμερα από την πατρίδα μας.
Πιστεύω ότι είναι πολύ μακριά από την κοινωνία μας όσοι ελπίζουν σε κάτι τέτοιο.
Κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να περιμένουν τον επόμενο Μεσσία, μιας και απογοητεύτηκαν από τον Τσίπρα και τον Σύριζα: έτσι στρέφουν το βλέμμα τους στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρούν ότι πρέπει άμεσα να έρθει στην εξουσία και έτσι ως δια μαγείας και πάλι...θα βρέξει (κεντροδεξιές) λύσεις. Νομίζω ότι και αυτοί κάνουν λάθος...
Οι ταμπέλες δεν λένε τίποτα πλέον σε κανέναν, θα πρέπει όλοι μας να επαναπροσδιορίσουμε τις συγκεκριμένες προτάσεις για συγκεκριμένα θέματα, για να έχει εικόνα ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας ποια λύση προτείνει ποιος, και με ποιους ανθρώπους πιστεύει ότι θα την επιτύχει.
Τόσο απλά αλλά και τόσο δύσκολα.
Για να βρούμε όμως λύσεις θα πρέπει πρώτα να κανατανοήσουμε το πρόβλημα.
Για να βρούμε όμως λύσεις θα πρέπει πρώτα να κανατανοήσουμε το πρόβλημα.
Και δυστυχώς τα κόμματα, τα ΜΜΕ, διάφοροι «ειδήμονες» εδώ και έξι χρόνια κάνουν το ακριβώς αντίθετο: προκρίνουν τα αναθέματα, ρίχνουν λάδι στην φωτιά του λαϊκισμού και στρέφουν την προσοχή μακριά απ την πηγή των προβλημάτων.
Θα προσπαθήσω να είμαι απλοϊκός, να τα πω όπως θα τα συζητούσαμε εδώ στο χωριό με τους συμπολίτες μου, γιατί έχω βαρεθεί και εγώ τις περισπούδαστες αναλύσεις με τεχνικούς όρους και ειδικές γνώσεις που τελικά μας αφήνουν περισσότερες απορίες από αυτές που μας λύνουν:
Η χώρα μας χρεοκόπησε το 2009, απλά γιατί τα έξοδά της ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα έσοδα – και χωρίς να υπολογίσουμε στα έξοδα τις πληρωμές των δανεικών μας!
Η χώρα μας χρεοκόπησε το 2009, απλά γιατί τα έξοδά της ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα έσοδα – και χωρίς να υπολογίσουμε στα έξοδα τις πληρωμές των δανεικών μας!
Το μνημόνιο είναι μια συμφωνία με δανειστές: από την στιγμή που χρειάζεσαι ρευστό άμεσα και έχεις ανάγκη τα δανεικά, τότε χρειάζεται να συμφωνήσεις και τους όρους του δανεισμού.
Η Ελλάδα, μετά από 6 χρόνια, δεν έχει κατορθώσει ακόμα να ισοσκελίσει τα έξοδα με τα έσοδά της.
Η προσπάθεια που γίνεται ρίχνει το βάρος στον αύξηση των εσόδων (φόροι) και όχι στην μείωση των δαπανών.
Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται είτε κυβερνά η δεξιά είτε η αριστερά...
Πάμε στα μεγάλα ψέμματα (που αυτά τα χρόνια έριξαν ή ανέβασαν κυβερνήσεις): «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο», το ψευδές δίλλημα.
Πάμε στα μεγάλα ψέμματα (που αυτά τα χρόνια έριξαν ή ανέβασαν κυβερνήσεις): «Μνημόνιο-αντιμνημόνιο», το ψευδές δίλλημα.
Η άνοδος στην εξουσία του Σύριζα νομίζω ότι διέλυσε αυτήν την αυταπάτη.
Όσο δεν εξορθολογίζεις τα οικονομικά σου, τότε πάντα θα χρειάζεσαι δανεικά και άρα μνημόνια...
Δυστυχώς πάνω σε αυτήν την αυταπάτη χτίστηκαν πολιτικές καριέρες, ολόκληροι πολιτικοι σχηματισμοί σύρθηκαν στην λάσπη, για να μην τονίσουμε την άνοδο των κάθε ακραίων...
«Μα τόσα λεφτά που δανειστήκαμε, δεν μπήκαν στην οικονομία μας, αλλά ουσιαστικά πήγαν σε αυτούς που μας δάνεισαν» - άρα μας κορόιδεψαν! Ξεχνάν όσοι το λένε αυτό ότι η χώρα μας είχε και έχει δανειακές υποχρεώσεις.
«Μα τόσα λεφτά που δανειστήκαμε, δεν μπήκαν στην οικονομία μας, αλλά ουσιαστικά πήγαν σε αυτούς που μας δάνεισαν» - άρα μας κορόιδεψαν! Ξεχνάν όσοι το λένε αυτό ότι η χώρα μας είχε και έχει δανειακές υποχρεώσεις.
Η συμφωνία (μνημόνιο) ήταν αυτή: αυτοί (οι δανειστές) αναλαμβάνουν την πληρωμή των χρεών σας και εμείς αναλαμβάνουμε να ΜΗΝ δημιουργούμε άλλα ελλείμματα. Τόσο απλό μα τόσο δύσκολο τελικά για το πολιτικό προσωπικό μας. Και όσο το ταμείο έδειχνε μείον, τόσο η πίεση μεγάλωνε.
«Και γιατί χρωστάμε τόσα χρήματα; Ποιος τα έφαγε; Και γιατί οι άλλες χώρες που χρωστάν περισσότερα από εμάς, δεν έχουν μνημόνια;» Ερωτήσεις που ποτέ δεν απαντήθηκαν από κανέναν, αφήνοντας τον κόσμο έρμαιο του κάθε συνωμοσιολόγου να λέει τις πιο απίθανες θεωρίες!
«Και γιατί χρωστάμε τόσα χρήματα; Ποιος τα έφαγε; Και γιατί οι άλλες χώρες που χρωστάν περισσότερα από εμάς, δεν έχουν μνημόνια;» Ερωτήσεις που ποτέ δεν απαντήθηκαν από κανέναν, αφήνοντας τον κόσμο έρμαιο του κάθε συνωμοσιολόγου να λέει τις πιο απίθανες θεωρίες!
Η Ελλάδα είχε χρέος 340 δις. Τα χρήματα αυτά δεν αποπληρώνονται ποτέ, απλά εξυπηρετούνται – έτσι δουλεύει η οικονομία.
Το ποσό από μόνο του δεν λέει ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο σε σχέση με το ΑΕΠ.
Η Γερμανία πχ έχει χρέος πάνω από ένα τρις, αλλά και το ΑΕΠ της είναι πάνω από ένα τρις. Και το βασικότερο: που πήγαν τα λεφτά; Εδώ, πολύ πονηρά, δείχνουν πολλοί τα σκάνδαλα – εξοπλιστικά, δημόσια έργα, μίζες κτλ – τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Χρηματιστήριο κ.ο.κ. Δεν υπήρχαν αυτά; Βεβαίως και υπήρχαν και πρέπει να τιμωρηθούν όλοι όσοι εμπλέκονται σε σκάνδαλα! Αλλά για να δούμε κάτι: τα σκάνδαλα και οι μίζες έχουν υπολογιστεί σε περίπου 6 δις.
Οι Ολυμπιακοί μας κόστισαν περίπου 8 δις (κάποιοι μιλαν και για 12 δις). Στο Χρηματηστήριο μπήκαν λεφτά των ιδιωτών στο μεγαλύτερο ποσοστό και όχι Δημόσιο χρήμα. Την ίδια στιγμή από το 1996 έως το 2009, ο κρατικός προϋπολογισμός (δλδ οι φόροι) έδωσαν στα ασφαλιστικά ταμεία μας 140δις(!) για να μπορούν να πληρώνονται οι συντάξεις που κάποιοι ψήφιζαν για τα ευνοούμενα «παιδιά» τους .
Το νούμερο είναι τρομακτικό...
Επίσης, με κρατικούς πόρους, ο νυν πρόεδρος της Δημοκρατίας και τότε υπουργός Εσωτερικών, μονιμοποίησε στο δημόσιο δεκάδες χιλιάδες κόσμου χωρίς ποτέ κανείς να εξηγήσει αν χρειάζονταν, σε τί χρειάζονταν και με ποια κριτήρια και προσόντα μονιμοποιήθηκαν.
Τα παραδείγματα της σπατάλης είναι πολλά!
Προσοχή όμως: μην κοιτάμε μόνο τους «Τσοχατζόπουλους» που είναι η κορυφή της πυραμίδας (προφανώς γιατί ένας έφαγε πολλά), αλλά και τις υπόλοιπες σπατάλες: πως γίνεται π.χ. ένας δημ. υπάλληλος ίδιων προσόντων σε μια υπηρεσία να αμοίβεται με 1000€/μήνα και σε άλλη υπηρεσία 2500€/μήνα;
Πως γίνεται ένας διευθύνων δημοτικής επιχείρησης να αμοίβεται με 50 και 100 χιλιάδες τον χρόνο(!); Πως γίνεται μέσω απίθανων διαδικασιών, να αμοίβονται από το δημόσιο «εξωτερικοί συνεργάτες» που τους ορίζε παντα η εξουσία (είτε τοπική είτε κεντρική); Κάποιος είπε ότι «μαζί τα φάγαμε, στο ίδιο πάρτυ είμασταν»...
Ξέχασε όμως να πεί ότι σε αυτό πάρτυ άλλος έτρωγε τοστ στην γωνία και άλλος χαβιάρι με σαμπάνια μέσα στο τζακούζι, αλλά στο τέλος όλοι φωνάζουν το ίδιο για τον λογαριασμό! Και αυτό είναι το άδικο...
«Η λύση είναι δικό μας νόμισμα, μακριά από την ΕΕ, για να χαράσουμε δική μας οικονομική πολιτική». Δεν ξέρω ειλικρινά αν αυτό είναι η λύση, έστω και μακροπρόθεσμα – δεν είμαι άλλωστε οικονομολόγος ή αναλυτής.
«Η λύση είναι δικό μας νόμισμα, μακριά από την ΕΕ, για να χαράσουμε δική μας οικονομική πολιτική». Δεν ξέρω ειλικρινά αν αυτό είναι η λύση, έστω και μακροπρόθεσμα – δεν είμαι άλλωστε οικονομολόγος ή αναλυτής.
Ξέρω όμως σίγουρα δύο πράγματα: Πρώτον, σε όποιο νόμισμα, αν ξοδεύεις περισσότερα από ότι παράγεις, τότε είναι σίγουρο ότι θα (ξανά)χρεοκοπήσεις. Δεύτερον, η ΕΕ δεν είναι μόνο μια οικονομική ένωση, είναι μια σειρά από κατακτήσεις της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.
Και μπορεί σήμερα το πολιτικό της προσωπικό να μην είναι αντάξιο των συνθηκών, μπορεί να κανει λάθη, αλλά εξακολουθεί να είναι το πιο ήρεμο λιμάνι του πλανήτη, απόδειξη ότι οι κατατρεγμένοι όλου του κόσμου θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο περιβάλλον της. Είμαι πεπεισμένος λοιπόν, ότι όσοι προωθούν τέτοιες λύσεις (έξοδο από ευρώ, ΕΕ) μάλλον κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους, πολύ πιο επικίνδυνο...
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ακόμα τερατωδων ψεμμάτων που έχουν λεχθεί μέσα στην κρίση (για το ασφαλιστικό, για το PSI, για τις επενδύσεις κ.ο.κ.). Το ερώτημα όμως παραμένει: Και τότε, τί κάνουμε από εδώ και μπρος; Εδώ πρέπει να κοιτάξουμε όλοι στον καθρέπτη μας.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ακόμα τερατωδων ψεμμάτων που έχουν λεχθεί μέσα στην κρίση (για το ασφαλιστικό, για το PSI, για τις επενδύσεις κ.ο.κ.). Το ερώτημα όμως παραμένει: Και τότε, τί κάνουμε από εδώ και μπρος; Εδώ πρέπει να κοιτάξουμε όλοι στον καθρέπτη μας.
Θέλουμε όντως να αλλάξουμε το κράτος μας, την κοινωνία μας; Ας σταματήσουμε να περιμένουμε Μεσσίες, ας μην την πατάμε πλέον με τα έυκολα ψέμματα, ας δεχτούμε ότι οι λύσεις δεν είναι εύκολες, πρέπει όμως να τις προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Πως θα μειώσουμε τις δαπάνες; Ας αρχίσουμε από την μείωση του Δημοσίου. Μα, θα πει κάποιος, η μεταρρύθμιση, η εξορθολόγιση θα γίνει αν μειώσουμε κι άλλο τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ή ακόμα χειρότερα αν διώξουμε κάποιους;
Πως θα μειώσουμε τις δαπάνες; Ας αρχίσουμε από την μείωση του Δημοσίου. Μα, θα πει κάποιος, η μεταρρύθμιση, η εξορθολόγιση θα γίνει αν μειώσουμε κι άλλο τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ή ακόμα χειρότερα αν διώξουμε κάποιους;
Πως να το δεχτούμε αυτό όταν όλοι έχουμε τον αδελφό μας, τον συγγενή μας, τον φίλο μας σε μια θέση του δημοσίου;
Εδώ έχουμε ένα ακόμα μεγάλο ψέμα, μια μεγάλη πλάνη: αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ στις δαπάνες του δημοσίου – προφανώς γιατί τρέφονται από αυτό – έχουν περάσει στον κόσμο την ιδέα οτι μεταρρύθμιση=μειώσεις μισθών=απολύσεις, άρα κάτι «κακό» για την κοινωνία.
Δεν είναι έτσι όμως. Ας αρχίσουμε από την κατάργηση όλων των κομματικών θέσεων στο Δημόσιο.
Από τους γνωστούς πλέον ειδικούς συμβούλους, συνεργάτες και παρατρεχάμενους κάθε αιρετού και μη αξιωματούχου μέχρι τους διορισμούς σε θέσεις ευθύνης ανθρώπων που αποφασίζει η εκάστοτε εξουσία!
Θα εκπλαγούμε αν δούμε πόσες είναι αυτές οι θέσεις και τί κοστίζουν σε ετήσια βάση στον προϋπολογισμό.
Σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο αυτά τα θέματα έχουν λυθεί εδώ και χρόνια. Ο κάθε υπουργός, βουλευτής αλλά και ο κάθε δήμαρχος, περιφερειάρχης μπορούν να έχουν ΕΝΑΝ γραμματέα και ΕΝΑΝ σύμβουλο-δικό τους άνθρωπο εμπιστοσύνης.
Αν θέλουν παραπάνω συμβούλους, ας τους πληρώνουν από τις αποδοχές τους.
Όμως όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει: τις εποχές των παχιών αγελάδων, ψήφιζαν – διακομματικά βεβαίως – για να έχουν όσους ήθελαν να βολέψουν σε αργομισθίες (οδηγούς, βοηθούς, ειδικούς συμβούλους, επιστημονικούς συμβούλους σε γραφεία πολιτικά, υπουργικά, βουλευτικά και πάει λέγοντας),
Και μην δείχνουμε με το δάκτυλο μόνο προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Το ίδιο γινόταν στους τοπικούς άρχοντες – δημάρχους, περιφερειάρχες κτλ.
Φωνάζαμε προς την κυβέρνηση, αλλά κάναμε τα στραβά μάτια στον τοπικό άρχοντα, που τον ξέρουμε και προσωπικά βρε αδελφέ, μπας και μας βολέψει πουθενά.
Και ήρθε η οικονομική κρίση και άλλαξαν τόσα πολλά, μισθοί-συντάξεις μειώθηκαν, ανεργία, ο κακός χαμός αλλά αυτές οι θέσεις εκεί! Δεν χάθηκαν ποτέ!
Από την άλλη, κάθε θέση ευθύνης στον στενό και ευρύτερο Δημόσιο τομέα – διευθυντές σε νοσοκομεία, ιδρύματα, λιμάνια, οργανισμούς, μαϊμού οργανισμούς κτλ – καλύπτεται από κομματικούς φίλους.
Θέσεις που θα έπρεπε να καλύπτονται από τα δικά μας παιδιά με πτυχία, μεταπτυχιακά και εξειδικευμένες γνώσεις, εμείς επιλέγουμε να τις δίνουμε στα κομματικά παιδιά.
Και οι πτυχιούχοι μας να οδηγούνται στο εξωτερικό, όχι μόνο για λόγους επιβίωσης αλλά και αηδιασμένοι από την αναξιοκρατία...
Τέλος, στο όνομα της μονιμότητας επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, που έχουν πιαστεί με την γίδα στην πλάτη, εξακολουθούν και είναι ακόμα εκεί, στις θέσεις τους! Χωρίς να μπορεί τελικά να τους κουνήσει κανείς, ούτε καν η κακιά τρόικα (ή κουαρτέτο, θα σας γελάω πως τους λέμε πλέον)...
Γιατί φοβόμαστε λοιπόν τις λέξεις; Η μονιμότητα στο Δημόσιο τομέα πρέπει να αρθεί...
Η αξιολόγηση των δομών και των ανθρώπων πρέπει να γίνει – οι τρόποι υπάρχουν αρκεί απλά να κοιτάξουμε πως το κάνουν αλλού με επιτυχία.
Και για να προλάβω κάποιους, όχι, η αξιολόγηση και ο εξορθολογισμός στο δημόσιο δεν ξεκινάει από τις καθαρίστριες.
Όμως κάποια στιγμή φτάνει και εκεί. Μεταρρύθμιση είναι να εξοικονομείς πόρους και να σταματάς τις σπατάλες όπου υπάρχουν, όχι επειδή έχουμε κρίση ή επειδή το επιβάλλει η τρόικα, αλλά πάντα, ακόμα και στις καλύτερες οικονομικά μέρες!
Γιατί αυτό είναι το σωστό – να προωθείς τους πόρους στην κοινωνία και όχι στους ημετέρους και στις σπατάλες!
Οτιδήποτε άλλο δημιουργεί στρεβλώσεις και αντιπαραγωγικότητα.
Κάποιοι φοβούνται με τις λέξεις και κρύβονται πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Και στους φίλους μου στο Δημόσιο που θα με κοιτούν, με αυτό που μόλις πρότεινα, κάπως περίεργα έχω να τους πω το εξής: οι πρώτοι που θα πρέπει να το ζητάτε είστε εσείς!
Γιατί υπάρχουν στο δημόσιο αυτοί που δουλεύουν με περίσσειο φιλότιμο και βγάζουν δουλειά για άλλους 2 ή και 3 ακόμα.
Και σέρνουν το κάρο μπροστά, έχοντας πολλά βαρίδια μέσα στο κάρο...
Η αξιολόγηση, η άρση μονιμότητας, δεν αφορούν κανέναν δημόσιο υπάλληλο που κάνει καλά την δουλειά του...Φοβίζουν μόνο τους υπόλοιπους που δεν την κάνουν καθόλου καλά.
Ασφαλιστικό-φορολογικό, η άλλη μεγάλη μας πληγή: είμαστε το μοναδικό κράτος που απαιτούμε από την επόμενη γενιά – από τα παιδιά μας - να πληρώνει παραπάνω εισφορές γνωρίζοντας ότι θα πάρει λιγότερη σύνταξη, μόνο και μόνο για να συνεχίζουν να πληρώνονται οι σημερινοί 40ρηδες και 50ρηδες συνταξιούχοι.
Ασφαλιστικό-φορολογικό, η άλλη μεγάλη μας πληγή: είμαστε το μοναδικό κράτος που απαιτούμε από την επόμενη γενιά – από τα παιδιά μας - να πληρώνει παραπάνω εισφορές γνωρίζοντας ότι θα πάρει λιγότερη σύνταξη, μόνο και μόνο για να συνεχίζουν να πληρώνονται οι σημερινοί 40ρηδες και 50ρηδες συνταξιούχοι.
Είμαστε το μόνο κράτος που ψηφίζει δεκάδες αλλαγές στα φορολογικά του, μέσα στον ίδιο χρόνο, οδηγώντας στην παράνοια τον κάθε φορολογούμενο που προσπαθεί να κάνει το κουμάντο του. Είμαστε έτοιμοι να πάρουμε γενναίες αποφάσεις; Το δίκαιο είναι η σύνταξη να είναι ανάλογη των εισφορών που έχουν δοθεί: έτσι αν κάποιος θέλει να βγει στα 45 ή στα 50 του στην σύνταξη, ας το κάνει γνωρίζοντας ότι θα πάρει λίγα χρήματα.
Η υποχρεώση των εισφορών στο κράτος θα πρέπει να αναλογεί στην μινιμουμ σύνταξη διαβίωσης – η υπόλοιπη θα χτίζεται μέσα από τα επαγγελματικά ταμεία και τα ατομικά συνταξιοδοτικά προγράμματα.
Όχι γιατί έτσι είναι δίκαιο ή άδικο, όχι γιατί έτσι είναι το σωστό ή το λάθος, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να βγει το σύστημα πέρα, γιατί έτσι συμβαίνει σε όλον τον κόσμο! Δεν ανακαλύπτω εγώ τον τροχό εδώ, δεν είμαι πιστέψτε με κανένας φωστήρας, απλά κοιτάζω τι κάνουν εκείνα τα κράτη που δεν έχουν ασφαλιστικό πρόβλημα.
Αλλιώς μια ζωή θα καταλήγουμε την τελευταία στιγμή να τρέχουμε καταϊδρωμένοι και να κόβουμε οριζόντια τις συντάξεις (ακόμα και εκεί λάθος το κάνουμε! Κόβουμε το ίδιο ποσό από όλους), για να μπορούμε να τις πληρώσουμε και αύριο – και άρα να δημιουργούμε ακόμα περισσότερο θυμωμένους πολίτες.
Η ερώτησή μου είναι απλή: έχει υπάρξει κάποιος πολιτικός και όχι μόνο, που να έχει παρουσιάσει ένα τέτοιο σχέδιο και να είναι έτοιμος να το εφαρμόσει; Αν δούμε τους αριθμούς, θα τρελλαθούμε.
Η ερώτησή μου είναι απλή: έχει υπάρξει κάποιος πολιτικός και όχι μόνο, που να έχει παρουσιάσει ένα τέτοιο σχέδιο και να είναι έτοιμος να το εφαρμόσει; Αν δούμε τους αριθμούς, θα τρελλαθούμε.
Η κατάργηση των κομματικών θέσεων, των οργανισμών που κανένας δεν ξέρει γιατί υπάρχουν, η κατάργηση του νόμου Τσοχατζόπουλου που μετατρέπει τα πολιτικά γραφεία σε δημόσιο(!), η κατάργηση των πρόωρων συντάξεων και ένας απλός εξορθολογισμός στις πολλαπλές συντάξεις, έχει υπολογιστεί ότι εξοικονομεί άμεσα 6-12 δις σε ετήσια βάση(!).
Δηλαδή 3-4 ΕΝΦΙΑ!
Και πρέπει να τον κάνουμε αυτόν τον εξορθολογισμό, γιατί μόνο έτσι θα αποφύγουμε την υπέρμετρη φορολογία και τα χαράτσια και θα απελευθερωθούν πόροι ώστε να πάρει μπρος και πάλι η οικονομία – και έτσι να μπορεί το κράτος να μαζέψει χρήματα για να καλύπτει τις υποχρεώσεις του και τις κοινωνικές του παροχές.
Ξαναλέω, όχι γιατί έτσι είναι το «αριστερό» ή το «δεξιό» αφήγημα, όχι γιατί είναι δίκαιο ή άδικο, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει ένα κράτος.
Αν υπάρξει, λοιπόν, ένα τέτοιο σχέδιο, είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε; Να το υποστηρίξουμε; Δεν είμαι σίγουρος ότι είμαστε έτοιμοι.
Αν υπάρξει, λοιπόν, ένα τέτοιο σχέδιο, είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε; Να το υποστηρίξουμε; Δεν είμαι σίγουρος ότι είμαστε έτοιμοι.
Θυμίζω ότι ο αείμνηστος Πεπονής που δημιούργησε τον ΑΣΕΠ, στις επόμενες εκλογές δεν εξελέγει!
Ο Μπένος που δημιούργησε τα ΚΕΠ, το ίδιο. Ο Γιαννίτσης το ίδιο.
Από την άλλη ο Προκόπης Παυλόπουλος, όχι μόνο επανεξελέγει, αλλά είναι ΠτΔ και μάλιστα προτάθηκε από την αριστερά «για την κοινωνική ευαισθησία που έδειξε»!
Όλα αυτα είμαστε εμείς, η κοινωνία. Τι άλλο πρέπει να συμβεί όμως έτσι ώστε να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε εύκολους παραδείσους, σε σωτήρες, σε εύκολες λύσεις;
Πως θα γίνει να ακούσουμε και αυτούς που δεν λένε μόνο τα ευχάριστα στα αυτιά μας;
Η ευθύνη είναι δική μας αυτήν την φορά.
Τους δοκιμάσαμε όλους, αριστερούς, δεξιούς, σοσιαλιστές και ελπίζω πλέον να μάθαμε.
Θέλουμε δήμαρχο, περιφερειάρχη, βουλευτή, υπουργό, πρωθυπουργό αυτόν που λέει θεωρίες και τάζει τα πάντα στους πάντες ή αυτόν που έχει σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος, κοστολογημένο για να μπορεί να αξιολογηθεί και το παρουσιάζει πριν τις εκλογές για να κριθεί;
Μήπως θέλουμε να εκλέγουμε αυτούς που στο τέλος θα βρίζουμε για τα κακά της μοίρας μας έτσι ώστε να μην νιώθουμε εμείς καμία συνευθύνη;
Μήπως θέλουμε να ψηφίζουμε αυτούς που μας κλείνουν το μάτι ότι εμάς δεν θα μας πειράξουν, θα μας βολέψουν και κάπου και ασε τους άλλους να πληρώνουν τον λογαριασμό;
Δεν ξέρω, πρέπει όμως να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε σιγά-σιγά...
Κυκλοφορεί μια ωραία ατάκα στο διαδίκτυο, που λέει «τους έταξαν γαϊδάρους που πετάνε... τώρα τους βρίζουν όχι για το ψέμα, αλλά γιατί δεν πετάνε οι γάιδαροι!»
Καιρός είναι ίσως, να σταματήσουμε να περιμένουμε τους γαϊδάρους να πετάξουνε...
Το μόνο σίγουρο κατ’ εμέ είναι το εξής: ένα και ένα κάνουν δύο, είτε είσαι αριστερός είτε δεξιός... και δεν πιστεύω κανέναν που με βάση κάποιο ιδεολόγημα – αριστερό ή δεξιό – προσπαθεί να με πείσει ότι μπορεί και να μην κάνει «δύο» αλλά κάτι άλλο... Δεν τους αντέχω άλλο αυτούς...
Το μόνο σίγουρο κατ’ εμέ είναι το εξής: ένα και ένα κάνουν δύο, είτε είσαι αριστερός είτε δεξιός... και δεν πιστεύω κανέναν που με βάση κάποιο ιδεολόγημα – αριστερό ή δεξιό – προσπαθεί να με πείσει ότι μπορεί και να μην κάνει «δύο» αλλά κάτι άλλο... Δεν τους αντέχω άλλο αυτούς...
Και δεν θέλω να ακούω για «σχέδιο εξόδου από την κρίση» από ανθρώπους που το βασικό επιχείρημα τους είναι οι καλές τους προθέσεις και η ηθική τους, όταν η μόνη εμπειρία τους στον πραγματικό κόσμο είναι τα κομματικά τους γραφεία...
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, η δεξιότητα του να παίρνεις δύσκολες και μη αρεστές αποφάσεις, πιστεύοντας σε αυτές, για να οδηγήσεις την κοινωνία σε ένα καλύτερο αύριο. Όποιος νομίζει ότι φτάνουν οι καλές προθέσεις και οι θεωρίες, ας έρθει να του κάνω μια εγχείρηση καρδιάς: έχω όλη την καλή πρόθεση, και μια καλή θεωρία στο μυαλό μου για το πως θα τα καταφέρω... Θα έρθει κανείς; Δεν το νομίζω...
Ήρθε η ώρα να ακούσουμε και αυτούς που προτείνουν κάτι – έστω και όχι ευχάριστο στα αυτιά μας - και δεν λένε απλά πόσο κακοί ήταν οι προηγούμενοι...
Ήρθε η ώρα να ακούσουμε και αυτούς που προτείνουν κάτι – έστω και όχι ευχάριστο στα αυτιά μας - και δεν λένε απλά πόσο κακοί ήταν οι προηγούμενοι...
Φώτης Ζγούρης
Πολιτευτής "ΠΟΤΑΜΙ" Θεσπρωτίας
Υπάρχει δρόμος...(;) - Του Φώτη Ζγούρη
Reviewed by thespro.gr
on
Τρίτη, Μαρτίου 15, 2016
Rating:
Reviewed by thespro.gr
on
Τρίτη, Μαρτίου 15, 2016
Rating:
.gif)
.gif)
.png)
