Χρόνια τώρα… πολλά χρόνια… ζουσα με έναν μεγάλο καημό και ένα διακαή πόθο, να βρω το παγούρι του πατέρα…

Ξημεροβραδιαζόμουν με αυτή την έγνοια και μέσα μου έλεγα : « και τι δεν θα έδινα για να το βρω…»

Επηρεάστηκα πολύ από τις συχνές αναφορές της αδελφής μου της Βαρβάρας, 95 χρονών σήμερα, η οποία συχνά μου ανέφερε την ιστορία του παγουριού αυτού . Μια ιστορία που συνοδεύονταν με ένα ωχ… βουβό και ένα δάκρυ. Την άκουγα περίλυπος , την συμπονούσα και ο δικός της πόθος έγινε και δικός μου.

Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους εκτελεσθέντες 49 Προκρίτους της Παραμυθιάς στις 29 Σεπτεμβρίου του 1943 από τα στρατεύματα κατοχής και τους μουσουλμάνους Τσάμηδες.

Η σύλληψη έγινε το μεσημέρι της 28ης Σεπτεμβρίου 1943, την παραμονή της εκτέλεσης. Η ομάδα που τον συνέλαβε, αποτελούμενη από δύο μουσουλμάνους Τσάμηδες και έναν Γερμανό, τον πέρασε από το δρόμο κάτω από το σπίτι μας και τότε η μάνα μου και η αδερφή μου η Βαρβάρα βγήκαν για να τον χαιρετίσουν.

Όταν τις είδε, έδωκε το παγούρι του στη Βαρβάρα να το γεμίσει νερό. Το είχε πάντα μαζί του, κρεμασμένο στη μέση του.

Με την επιστράτευση του 1940 , επιστρατεύτηκε και αυτός ως έφεδρος αξιωματικός και το παγούρι τον συνόδευε σε όλη του την πορεία προς το μέτωπο. Ήταν ο πιστός του φίλος και ο πιο χρήσιμος.

Ο συνοδός Μουσουλμάνος με βίαιο τρόπο τον έσπρωξε λέγοντάς του «στο Σχολείο (ο τόπος της κράτησης) θα πιείς νερό».

Έτσι το παγούρι έμεινε στα χέρια της 17χρονης τότε Βαρβάρας.

Η σκηνή αυτή έμεινε βαθιά αποτυπωμένη στο μυαλό της και κάθε τρεις και λίγο την ανέφερε λέγοντας: «ακούς εκεί να μην τον αφήσουν να πιει νερό….»

Ήταν η άκρα ταπείνωση του Ευαγγελίου. Ο Κύριος στο Σταυρό δίψασε και οι σταυρωτές του τού έδωσαν νερό, ενώ στον πατέρα μου δεν έδωσαν οι συνοδοί του.

Από τις πολλές φορές που ανέφερε η Βαρβάρα το γεγονός έγινε και σε εμένα βίωμα και καημός μεγάλος το να βρω το παγούρι του πατέρα.

Η Βαρβάρα το παγούρι το πήγε στο σπίτι μας, το ακούμπησε σε κάποιο μέρος, στα αζήτητα θα έλεγα και όχι σε ασφαλές σημείο , ώστε να αποτελέσει μελλοντικό οικογενειακό κειμήλιο. Παντρεύτηκε , πήγε στο δικό της σπίτι και άφησε το παγούρι πίσω, στο πατρικό. Πήρε όμως μαζί της την εικόνα του αποχωρισμού του από τα χέρια του πατέρα.

Κάθε ελπίδα να βρεθεί το παγούρι είχε χαθεί καθώς πέρασαν πολλά χρόνια.

Στο σπίτι έγιναν οικοδομικές εργασίες, πετάχτηκαν μπάζα και άχρηστα αντικείμενα. Ποιος θα σκεπτόταν να συμμαζέψει ένα παγούρι. Το θεωρούσαμε χαμένο.

Η προσφορά του στον πατέρα μου ήταν μεγάλη και ο τρόπος του αποχωρισμού βαρύς, γεγονός που δεν ξεχνιόταν.

Ένα πρωί εδώ και λίγους μήνες με παίρνει η Βαρβάρα τηλέφωνο και με φωνή τρεμάμενη μου λέει «Έχω το παγούρι του πατέρα….»

Έμεινα άφωνος, παγωμένος. Έχασα τη φωνή μου και όταν την ξαναβρήκα της είπα «Έρχομαι!» Ο καημός μου μεγάλος και ο πόθος μου να το δω δυνατός.

Από το σπίτι μου στα Γιάννενα ούτε κατάλαβα πώς έφτασα στην Παραμυθιά.

Τη βρήκα στο σπίτι της, στο καθιστικό.

Έσμιξαν τα βλέμματά μας. Με κοίταξε αποσβολωμένη, την κοίταξα αμήχανα. Δάκρυσε αυτή, δάκρυσα κι εγώ, έσμιξαν οι μνήμες μας.

Μου έδωσε το παγούρι και με λαχτάρα το έσφιξα στα χέρια μου.

Εκείνη τη στιγμή νόμισα πως αγκαλιάζω τον πατέρα μου, τον οποίο δυστυχώς , αν και ήμουν 6 χρονών όταν τον σκότωσαν, δεν τον θυμάμαι.

Πρωί έφευγε για τη δουλειά και αργά το βράδυ γύριζε. Έπρεπε να ταΐσει 9 στόματα.

Από τη Βαρβάρα ακούω να μου λέει συχνά για τις αρετές του, για τις ορμήνιες που τις έδινε και με τις οποίες μεγάλωσε την οικογένειά της.

Νόμισα ότι βρήκα την Ιθάκη των ονείρων μου, τη χαρά και τον αέρα της ζωής μου. Ένιωσα , όταν το πήρα στα χέρια μου, ως ο Γέρων Συμεών όταν πήρε στα χέρια του το Θείο Βρέφος, προσφορά της Παρθένου και το οδήγησε στα Άγια των Αγίων του Ναού, αναφωνώντας το «νυν απολύεις τον δούλον σου…»

Το γεγονός της εύρεσης το θεώρησα ως ένα ακατανόητο «θαύμα», ύστερα από 78 χρόνια.

Αφού καταλάγιασε ο πόθος μου από τα καυτά δάκρυα και τα πικρά λόγια των δυο μας, τη ρώτησα πού το βρήκε και μου είπε ότι η κόρη της το είχε στο πατάρι του σπιτιού της και της το έδωσε. Ήξερε βέβαια την αγωνία της μάνας της να το βρει.

Την πορεία του μέσα στο χρόνο μόνο αυτό την ξέρει.

΄Όταν το είδα αναρωτήθηκα αν είναι όνειρο. Μέσα μου χόχλασε ο πόνος και μια αχλή έπνιξε την καρδιά μου.

Τώρα το έχω στο σπίτι μου , τοποθετημένο σε περίοπτη θέση και είναι το προσκυνητάρι του σπιτιού, το βιός μου όλο…

Προσπαθώ να του εμφυσήσω πνοή, να του δώσω φωνή από τη φωνή μου, να μου μιλήσει για εκείνον, να μου πει λίγες κουβέντες … πώς πέρασε μαζί του στις δύσκολες ημέρες του πολέμου, πώς έγιναν τα τόσα τραύματα στο σώμα του, οι χαραγές , τα βαθουλώματα, τα χτυπήματα.

Φανταστικά αναπτύσσεται ένας διάλογος μαζί του και με γλυκόλογα προσπαθώ να το καλοπιάσω λέγοντας:

«Πώς είναι τάχα δυνατό , παγούρι μου, να σε βλέπω και να μη μπορείς να μου πεις τα βάσανα που πέρασες μαζί του και αντάμα οι δυο να κλάψουμε τις μαύρες στιγμές της ζωής σας; Τη δροσερή γουλιά που έπινε από το κρυστάλλινο νερό σου, που του την έδινες με περισσή αγάπη. Του έδινες δύναμη να πολεμήσει τους εχθρούς της πατρίδας και εσύ καμάρωνες μαζί του. Πώς ροβολούσατε στις πλαγιές;»

Δεν μου μιλάει… Το καλοπιάνω λέγοντας και πάλι:

«Έλα παγουράκι μου, πες μου παλικαράκι μου κάτι για τον πατέρα μου. Εσύ ήσουν ο αχώριστος σύντροφός του για πολλά χρόνια. Πες μου πού ήσουν τόσα χρόνια; Τον τόπο που έμενες πώς τον λένε; Μήπως ξενιτεύτηκες κι εγώ με τη Βαρβάρα σε καρτερούσαμε άδικα και σε κλαίγαμε; Και τώρα πώς είναι τάχα δυνατό να σε βλέπω μπροστά μου και ο δυστυχής να μη μπορώ να μάθω για τον πατέρα μου , παρά μόνο από τους άλλους να ακούω να λένε για τις αρετές του…..»

Δυστυχώς δεν μου μίλησε και από το φαρμάκι του χαμού του και τον πόνο του χωρισμού δεν βρίσκονται λόγια να με παρηγορήσει.

Ο αχός και ο βόγγος του πολέμου δεν ακούγεται…..

Εδώ τελειώνει μια πονεμένη ιστορία για ένα απατηλό όνειρο…

Μπαίνει ο Σεπτέμβρης , ο μαύρος μήνας , όπως τον λέμε εμείς οι συγγενείς των εκτελεσθέντων και ο νους μου πηγαίνει στη μέρα του μνημόσυνου που θα συνοδεύσω τον γέρο Σπύρο , παιδί εκτελεσθέντος για να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων, όπως γίνεται κάθε χρόνο για πολλά χρόνια…

Με βήματα βαριά και αργά αργά να πούμε το ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ

* O Αντώνιος Δρίμτζιας είναι γιος εκτελεσμένου με τους 49 Μάρτυρες της Παραμυθιάς

Σε κλίμα έντονης συγκίνησης και με την παρουσία πλήθους επισήμων και παρευρισκομένων κορυφώθηκαν το πρωί της Πέμπτη στο σημείο εκτέλεσης, οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για τους 49 Προκρίτους της Παραμυθιάς που εκτελέστηκαν από τα Γερμανικά στρατεύματα και τους μουσουλμάνους Τσάμηδες, σαν σήμερα το 1943.

Στην εκδήλωση και στην αρχιερατική θεία λειτουργία που προηγήθηκε χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Παραμυθιάς κ.κ. Τίτου, το παρόν μεταξύ άλλων έδωσαν:

Οι βουλευτες Θεσπρωτίας Βασίλης Γιόγιακας και Μάριος Κάτσης, ο αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας Θωμάς Πιτούλης, οι δήμαρχοι Σουλίου, Ηγουμενιτσας και Φιλιατών Γιάννης Καραγιάννης, Γιάννης Λώλος και Σπύρος Παππάς, ο πρόεδρος της ΠΕΔ Ηπείρου και Δήμαρχος Δωδώνης Χρήστος Ντακαλέτσης,η προεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Σταυρούλα Μπραίμη, η επιτιμη πρόξενος της Γερμανιας στην Ήπειρο Κέρστιν Lohr, Γενικος Αστυνομικός Επιθεωρητής Ηπειρου Υποστρατηγος Κωνσταντίνος Δουβαλης, ο Συντονιστης Πυροσβεστικων Επιχειρήσεων Υποστράτηγος Κοντογιαννης Δημητριος, ο Κεντρικος Λιμενάρχης Ηγουμενίτσας Κωνσταντίνος Κορίζης , ο διοικητής του 628 τάγματος πεζικού Αντ/ρχης Νικολόπουλος Κωνσταντινος, ο διευθυντής της αστυνομικής διεύθυνσης Θεσπρωτίας Αστυνομικός Διευθυντής Παππας Ιωάννης, ο διοικητής της πυροσβεστικής Θεσπρωτίας Πύραρχος Απόστολος Κουρούσιας,ο Διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Παραμυθιάς Αστυνόμος Β’ Μαρκουτσάκης Μάρκος, ο Προϊστάμενος της πυροσβεστικής Παραμυθιάς Επιπυραγός Ευάγγελος Μπελλος, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Θεσπρωτίας Αλέκος Πασχος, Δημοτικοί και Περιφερειακοί σύμβουλοι, εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων καθώς και πλήθος κόσμου.

Θέμα Γερμανικών αποζημιώσεων εθεσε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο Δήμαρχος Σουλίου Γιάννης Καραγιάννης.

Την κεντρική ομιλία εκφώνησε ο Ιστορικος Αρχαιολόγος και πρόεδρος του ΦΟΠ Παντελής Χαράλαμπος.

Δειτε χαρακτηριστικές εικόνες από το τι συνέβη το πρωί της Πεμπτης στην Παραμυθιά

«Η εκτέλεση των 49 Προκρίτων στη μαρτυρική Παραμυθιά, μας υπενθυμίζει τις πληγές που άφησε στον τόπο μας ο φασισμός και ο ναζισμός, όπως αυτός εκφράστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις και τους Τσάμηδες συνεργάτες τους. Η βάρβαρη πράξη της εκτέλεσης αυτών των ανθρώπων, έγινε για να κάμψει την αγωνιστικότητα του λαού που μάχονταν με αυταπάρνηση για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Οι κατοχικές δυνάμεις όμως δεν πέτυχαν το στόχο τους.

Αντιθέτως, η θυσία των 49 Προκρίτων αποτελεί ένα διαχρονικό ιστορικό παράδειγμα, που μας διδάσκει ότι οφείλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα τους κινδύνους που εγκυμονεί η επανεμφάνιση ακραίων ή και νεοναζιστικών ακόμα πολιτικών μορφωμάτων, τα οποία είναι θανάσιμος κίνδυνος για τον άνθρωπο, την Ειρήνη και τη Δημοκρατία. Είναι χρέος μας να αλλάξουμε τις πολιτικές εκείνες, οι οποίες δημιουργούν ανισότητες, υπονομεύουν το κοινωνικό κράτος, και επιτρέπουν στο τέρας του φασισμού και του ναζισμού να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες, και να σηκώσει κεφάλι».

Καμιά φορά, από ένα τυχαίο γεγονός μαθαίνει κανείς τι του μέλλεται. Έτσι, οι 52 τούτοι αγέρωχοι άνδρες έμαθαν συμπτωματικά ότι την επόμενη το πρωί θα οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Συνέβη κατά την ώρα που ένας-ένας πήγαιναν υπό φρούρηση για τις σωματικές τους ανάγκες. Τότε, με τη σειρά του πήγε και ο Μανώλης Κοτζαλέρης (διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας). Ο Κοτζαλέρης ήξερε γερμανικά. Κατά τη διαδρομή, ως που να πάει και να γυρίσει, άκουσε τους φρουρούς Γερμανούς που έλεγαν ότι το πρωί θα γίνει η εκτέλεση όλων τούτων που είχαν συλληφθεί. Ήταν σαν κεραυνός. Δεν το περίμενε. Όταν γύρισε στο κρατητήριο, ήταν κατακίτρινος. Οι άλλου που τον είδαν ανησύχησαν. «Τι σου συμβαίνει; Γιατί έχεις χάσει το χρώμα σου;» «Άκουσα ότι θα μας εκτελέσουν το πρωί!» «Τι;» Όλοι κοιτάχτηκαν. Ένα ρίγος πέρασε το κορμί τους. Στιγμή σκληρής τραγικής αποκάλυψης.

Όμως, η πληροφορία τούτη, όσο κι αν ήταν ξαφνική, για πολλούς ήταν αναμενόμενη. Φυσικά, όλοι τους καταλάβαιναν καλά ότι οι Γερμανοί δεν τους συνέλαβαν έτσι απλά και μόνο για να δείξουν την αγριάδα τους. Είχαν καλά μελετημένο σχέδιο και σκοπό. Η πληροφορία που τους μετέδωσε ο Κοτζαλέρης τους έκανε να συνειδητοποιήσουν την τραγικότητα της κατάστασης. Κατάλαβαν πια ότι μέσα σε τούτο το δωμάτιο-φυλακή, ο Χάρος, ντυμένος με γερμανική στρατιωτική στολή, τριγυρνούσε βλοσυρός κι άγριος. Ότι ήταν μελλοθάνατοι με αναστολή λίγων ωρών. Έσφιξαν τα δόντια τους για να πειθαρχήσουν την ταραχή τους. Απέναντι στην ανατριχιαστική λογική τούτου του κατακτητή, ο νους του ανθρώπου αγριεύει. Η ψυχή του βράζει και σκληραίνει. Μαύρο λιθάρι γίνεται. Φουντώνουν μέσα του το μίσος και η οργή. Στο μυαλό στριφογυρίζουν χίλιων ειδών σκέψεις. Μπροστά σε τούτο το αδιέξοδο, ο Σωτήρης Αλιγιάννης βγάζει το πακέτο των τσιγάρων, τραβάει το χαρτί που ήταν μέσα και γράφει αμέσως στη γυναίκα του. «Εκεί έχω βάλει ετούτο, εκεί θα βρεις εκείνο, εκεί θα βρεις το άλλο». Το ίδιο κάνουν ο Γκέλη Νάστος και άλλοι. Τα γράμματά τους αυτά δεν σώθηκαν.

Οι ανώτεροι αξιωματικών των γερμανικών στρατευμάτων που εγκαταστάθηκαν στην Παραμυθιά και στη Μενίνα (Μηνίνα), ο Fantler, ο Stettner, ο Remold, ο Stockert, ο Hindelang και ο Hirschfelder, από το καλοκαίρι του 1943, είχαν αρχίσει να βλέπουν ότι έχαναν τον πόλεμο. Από τον πανικό τους, άρχισαν να σκοτώνουν κόσμο, να καίνε χωριά και να καταστρέφουν περιοχές που συντηρούσαν αντάρτικό, έχοντας την εντύπωση πως με τον τρόπο αυτό θα γλίτωναν από τους αντάρτες και θα είχαν εξασφαλισμένες τις πλάτες τους όταν θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν. Μέσα στα σχέδιά του ήταν και η μεθόδευση της φονικής επιχείρησης της Παραμυθιάς.

Ο Παπαβαγγέλης ζύγωσε στον Κοτζαλέρη. Όλοι έκαναν κύκλο γύρω τους. «Θάρρος, πατριώτες» είπε. «Σ’ εμάς έλαχε τούτη η βαριά θυσία. Από εμάς θα ξεπηδήσει η λευτεριά».

Έτσι, το πήραν απόφαση ότι θα πεθάνουν. Αλλά να πεθάνουν αλύγιστοι. Είχαν δυνατό μέσα τους το συναίσθημα του πατριωτισμού και της αξιοπρέπειας. Και το βράδυ, όταν ο Γερμανός αξιωματικό τους ανακοίνωσε ότι το πρωί θα εκτελεστούν, σε αντίποινα για τους 6 Γερμανούς που σκοτώθηκαν στη Σκάλα, στάθηκαν αντίκρυ του αμίλητοι, σοβαροί. Ήταν μια στιγμή υπέρτατης ψυχικής ανάτασης. Και, όταν οι φρουροί τους πήγαν το φαγητό που είχαν φέρει οι δικοί τους, κανείς τους δεν θέλησε να το δεχθεί από τα χέρια των Γερμανών. Οι Γερμανοί το πήγαν στους Σιαμετιώτες, από τους οποίους, καθώς ήταν αραδιασμένοι πάνω σε ένα σωρό από πέτρες, κρατούμενοι κι αυτοί έξω από το σχολείο, κανείς τους δεν δέχτηκε να φάει από το φαγητό εκείνων, αν και όλοι τους ήταν νηστικοί και πεινασμένοι από μέρες. Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε εκείνες τις ώρες να σκεφτεί το φαγητό;

Ψάχνουν οι φονιάδες τούτοι Γερμανοί, οι Lanz, ο Stettner, ο Remold, ο Stockert κ.ά., να βρουν την αιτία για την οποία έχασαν τον πόλεμο. Και λένε για τα περισσότερα τα κανόνια, τα αεροπλάνα, τις βόμβες, τα πολυβόλα. Όχι. Δεν έχασαν τον πόλεμο από αυτά. Το αίμα των χιλιάδων σκοτωμένων τους έπνιξε. Αυτό το αίμα, που έγινε ορμητικό και γιγάντιο ποτάμι. Αυτό ξέπλυνε και ξεκαθάρισε τον κόσμο από το μίασμα τούτο των άθλιων φονιάδων του φασισμού. Τους αναζήτησαν ως εγκληματίες. Αλλά ποιος να τους προδώσει; Ήταν όλοι τους φονιάδες. Οι Γερμανοί δεν ήρθαν σαν κατακτητές. Σαν φονιάδες ήρθαν.

Ο Παπαβαγγέλης φόρεσε το πετραχήλι. Πήρε τη λαμπάδα στο χέρι κι έκανε το σταυρό του. Όλοι κοντοζύγωσαν γύρω του. Τα δάκρυα, που ετούτοι οι αγέρωχοι άνδρες δεν ήθελαν να τα δουν οι Γερμανοί, πλημμύρισαν τώρα τα μάτια τους. Οι άνδρες που φθάνουν στο ύψος του ήρωα κλαίνε. Ο Παπαβαγγέλης έβγαλε το καλημαύκι. Σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό. «Κύριε!» είπε. «Επίβλεψον επ’ εμέ και ελέησόν μας». Έβαλε ύστερα το καλημαύκι. Έκανε το σταυρό του κι άρχισε να ψέλνει: «Σώσον Κύριε τον λαόν του». Κι εκεί, στο σκοτεινό εκείνο δωμάτιο του σχολείου, που πήρες την όψη εκκλησίας, ο Παπαβαγγέλης, σε μια πρωτόγνωρη ιερουργία, έκανε ολόκληρη τη λειτουργία που είχε μάθει να κάνει σε νεκρούς. Δεν έχει ματαγίνει οι ζωντανοί να ψέλνουν τη νεκρώσιμη ακολουθία του εαυτού τους. Νύχτα αγωνίας. Και σε κάθε λεπτό που περνάει η αγωνία να σου σφίγγει το λαιμό. Τούτης της νύχτας το πρωί μην έσωνε ποτέ να ξημερώσει. Οι 52 κρατούμενοι επίλεκτοι πολίτες της Παραμυθιάς, που είχαν συλληφθεί βάσει μίας εκ των προτέρων συναχθείσης κατάστασης, θα οδηγούνταν το πρωί στον τόπο της εκτέλεσης. Και την αυτή της ημέρας αυτής, της 29ης Σεπτεμβρίου του 1943, την ώρα που η ροδοδάχτυλη τούτη κόρη της νύχτας έδιωχνε τα τελευταία της σκοτάδια, μια μεγάλη ομάδα πάνοπλων Γερμανών στρατιωτών έρχεται στην αυλή του σχολείου, κατεβαίνει τη σκάλα και κάνει έναν κλοιό, εκεί έξω από την πόρτα του σχολικού δωματίου όπου ήταν φυλακισμένοι οι 52 τούτοι οι πολίτες της Παραμυθιάς. Είναι μία από τις ομάδες του εκτελεστικού αποσπάσματος, που, με διοικητή της τον Alfred Hindelang, ήρθε να παραλάβει τους 52 κρατούμενους και να τους οδηγήσει στον τόπο της εκτέλεσης.

Ο Alfred Hindelang, προσαχθείς ως κατηγορούμενος ενώπιον των δικαστικών αρχών της Γερμανίας, παραδέχτηκε ότι έπειτα από διαταγή προχώρησε στη συγκρότηση του εκτελεστικού αποσπάσματος και ότι ανακοίνωσε το μέτρο των αντιποίνων με την ημερήσια διαταγή της μονάδας. Οι Γερμανοί στρατιώτες έβγαλαν πρώτα από το κρατητήριο τους 23 κρατούμενους Ζερβοχωρίτες και τους έβαλαν πίσω από ένα σωρό λιθαριών μαζί με τους Σιαμετιώτες και τους άλλους. Ύστερα, εκεί στην αυλή, έξω από την πόρτα του σχολικού δωματίου-κρατητηρίου, έκλεισαν τον κλοιό και έβγαλαν έναν-έναν τους 52 υπό εκτέλεση πολίτες. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος, κρατώντας ένα χαρτί, διαβάζει τα ονόματα. Και με το κάθε όνομα, σπρώχνει τον καθένα με αγριάδα, «Ράους», προς την άλλη μεριά. Ο Γερμανός τούτος αξιωματικός είδε τότε ότι μεταξύ των 52 αυτών ατόμων, που είχαν συλληφθεί και θα οδηγούνταν προς εκτέλεση, υπήρχαν και τρεις οι οποίοι ήταν γνωστοί του. Αυτούς τους τρεις τους βγάζει αμέσως από τη σειρά και τους εξαιρεί από την εκτέλεση. Ήταν ο Γρηγόρη Μαραγκός, ο Σταύρο Σακαρέλης και ο 18χρονος φοιτητής της Γεωπονικής Δημήτριος Αθ. Ράφτης. Οι δύο πρώτοι ήταν ξυλουργοί, που τις προηγούμενες μέρες επισκεύαζαν τα έπιπλα του γραφείου του. Ο άλλος, ο Δημ. Ράφτης, ήταν γνωστός του. Οι πληροφορίες λένε ότι στο σπίτι αυτουνού έμενε. Μιλούσε γαλλικά ο Δημ. Ράφτης και πολλές φορές είχε συνομιλήσει με τούτον το Γερμανό αξιωματικό. Και, πριν φύγουν από το σχολείο για τον τόπο της εκτέλεσης, βγάζει αυτούς τους τρεις από τη γραμμή και τους εξαιρεί από την εκτέλεση. «Ράους» τους είπε. Και τους έσπρωξε να φύγουν για τα σπίτια τους. Τους άλλους 49 τους έβαλαν στη γραμμή, ανάμεσα σε δύο σειρές οπλισμένων Γερμανών στρατιωτών και μουσουλμάνων, και τους οδήγησαν με τα πόδια μέχρι έξω από την Παραμυθιά.

Πέρασαν από τη βρύση του Καρκαμισιού, διάβηκαν το λάκκο του Μάνη Σιάνη και πήραν τον κατήφορο προς το ξωκλήσι του Αγιώρη. Εκεί σε μια λακκιά, ανάμεσα στη θέση Πουρνάρι και στο ξωκλήσι αυτό του Αγιώρη, σε ένα μικρό χωραφάκι του Τσαμάτου, 23 χωρικοί από το Ζερβοχώρι είχαν σκάψει τις προηγούμενες μέρες τη γούρα που θα γινόταν ο τάφος των 49 τούτων παιδιών της Παραμυθιάς. Μπροστά τους, για φοβέρα, πήγαινε ένα θωρακισμένο-τανκς, για να στηρίζει τους Γερμανούς και για να καλύπτει με το θόρυβό του τις φωνές τούτης της τραγικής πορείας. Γι’ αυτό κυρίως, αλλά και για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι πρόκειται για μετακίνηση στρατιωτικής μονάδας! Πίσω από τούτη τη φάλαγγα, ανάμεσα σε Γερμανούς στρατιώτες, είχαν διαταχθεί και ακολουθούσαν οι 23 φυλακισμένοι Ζερβοχωρίτες και πολλοί άλλοι κρατούμενοι από τα Σιαμέτια και από αλλού. Οι Γερμανοί θα τους χρειάζονταν για μετά την εκτέλεση. Μόλις πέρασαν την κατηφόρα κι έφθασαν έως τη λακκιά του Αγιώρη, εκεί, λίγο πριν από τη μεγάλη συκιά, που υπήρχε κατήδρομα, τους ανέβασαν από ένα μικρό μονοπάτι και τους πέρασαν πάνω από το δημόσιο δρόμο, σε μια μικρή χωραφιά δίπλα στο σκαμμένο εκεί τάφο. Γύρω τους, σε διπλή και τριπλή σειρά, οπλισμένοι Γερμανοί στρατιώτες και μουσουλμάνοι παρατηρούσαν την κάθε τους κίνηση. Τούτοι οι φονιάδες είχαν πείρα. Ποιος ξέρει πόσες παρόμοιες εκτελέσεις είχαν κάνει! Και το θωρακισμένο-τανκς ακολουθούσε με μεγάλο θόρυβο. Τώρα πια έφυγε κάθε αμφιβολία. Το κατάλαβαν καλά όλοι τους πως εδώ θα τους σκοτώσουν.

Ο Κώστα Τσίλης, ένας γεροδεμένος και ηλιοκαμένος άνδρας, κοίταζε ξερβά-δεξιά. Με λοξές ματιές έψαχνε ανάμεσα στους Γερμανούς και στους μουσουλμάνους να βρει πέρασμα να φύγει. Αν έφθανε ως τη στροφή στο εικόνισμα του Αγιώρη και γύριζε τον κατήφορο προς τα σπίτια των Κατσαίων, θα σκαπέταει από εκεί στα χωράφια, κι άντε να τον βρουν μετά. Άραγε θα τα καταφέρει; Μια φωτιά αγωνίας τον έκαιγε. Και το στήθος του φούσκωνε με δυνατό χτυποκάρδι. Έτριζε τα δόντια του. Έσφιγγε τις γροθιές του Κόχλαζε η ψυχή του. Λιοντάρι γίνεσαι όταν βρίσκεσαι μπροστά στην απόγνωση. Έβραζε μέσα του η ζωή. «Μωρέ, τι λες που θα κάτσω να με σκοτώσουν!» Άμπωξε δίπλα του το δάσκαλο, τον Γιάννη Μπαζάκο. «Τι καθόμαστε, ωρέ. Ρίξου να φύγουμε!» Κι εκείνη την ώρα, που το εκτελεστικό απόσπασμα είχε πάρει τη θέση του, κι ήταν όλα έτοιμα για την εκτέλεση, με ένα άγριο και αποφασιστικό ξετίναγμα ρίχνονται μεμιάς και οι δύο. Ο Γιάννης ο Μπαζάκος, με μια ακράτητη ορμή, περνάει ανάμεσα από τις γραμμές των Γερμανών, στρίβει τον ανήφορο και φθάνει έως τη βρύση, πάνω από τον Αγιώρη. Εκεί τον βρήκαν από πίσω οι σφαίρες. Την ίδια στιγμή ο Κώστα Τσίλης δίνει μια αμπωξιά στο Γερμανό, πηδάει τον όχτο, ρίχνεται στον κατήφορο, κατεβαίνει στο δρόμο και τρέχει να ξεφύγει. Α, και λίγο ακόμα, και θα ‘παιρνε τη στροφή. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε έναν ένοπλο μουσουλμάνο. Κάνει να στρίψει προς το εικόνισμα του Αγιώρη. Δεν πρόλαβε. Χτυπήθηκε. Και εκεί, στην άκρη από το εικόνισμα του Αγιώρη, έπεσε.

Ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος Γερμανός αξιωματικός δεν το περίμενε τούτο το άγριο γιουρούσι των δύο μελλοθάνατων. Δεν την φανταζόταν μια τέτοια απόφαση! Φυσικά, είχε κάνει κι άλλες τέτοιες εκτελέσεις. Κι ίσως ποτέ να μην του ‘χε συμβεί παρόμοια περίπτωση. Έδωσε αμέσως αυστηρές διαταγές. Πύκνωσε τη φρούρηση κι επιτάχυνε τις διαδικασίες της εκτέλεσης. Τούτοι οι φονιάδες είχαν πείρα, ποιος ξέρει από πόσες άλλες εκτελέσεις! Στρίμωξαν τώρα τους άλλους 47 σε ένα σημείο εκεί κοντά στο σκάμμα όπου θα τους εκτελούσαν. Εδώ τους έφεραν αντίκρυ στο θάνατο. Από την μια η ζωή κι από την άλλη ο θάνατος. Γύρω τους οι ζωντανοί άνθρωποι, ο λαμπερός ουρανός, ο ορίζοντας, που άρχισε να λούζεται από τις πρώτες ηλιαχτίδες, η καινούργια μέρα, η ζωντανή φύση, η ζωή! Και λίγα βήματα πιο πέρα το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο θάνατος, το μαύρο χώμα, το σκοτάδι. Εκεί μπροστά από το σκάμμα, που θα γινόταν ο τάφος τους, τους χώρισαν σε ομάδες. Οι άνθρωποι τούτοι, που είχαν συλληφθεί χωρίς να έχουν άμεση σχέση με το επεισόδιο των 6 Γερμανών στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη Σκάλα, εκτελούνται τώρα εδώ με το αιτιολογικό των αντιποίνων.

Οι φονιάδες του Χίτλες στο φριχτό τους έργο. Ύστερα από λίγο ξεχώρισαν μερικούς, καμιά δεκαριά ανθρώπους, και τους έσπρωξαν προς το σκάμμα, στον ανοιγμένο τάφο, σε ένα σημείο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, που ήταν έτοιμο. Η διαταγή έπεσε σαν αστραπή και σαν βροντή αντάμα «Άχτουγκ, Φόυερ». Τους τουφέκισαν μπροστά στα μάτια των άλλων. Ήταν κι αυτό μια φοβερή επινόηση των σαδιστικών, εγκληματικών τους ενστίκτων. Τους ικανοποιούσε να μεγαλώνουν την αγωνία των μελλοθανάτων. Είναι φοβερή τούτη η ώρα. Οι σκηνές των άγριων αυτών στιγμών είναι απερίγραπτες,. Πώς να περιγράψεις τη σκηνή, όταν ο Γερμανός αξιωματικός με μια περίεργη σκληρή γκριμάτσα αρνιόταν στον πατέρα να αφήσουν το παιδί του να ζήσει και όταν η ίδια ώρα αρνιόταν και στο παιδί να αφήσουν τον πατέρα του, για να φροντίσει την άλλη οικογένεια; Και, όπως τους είχαν χωρίσει, έπαιρναν από το σημείο όπου τους είχαν συγκεντρώσει μία-μία τις ομάδες, ανά περίπου 10 άνδρες, και με βάρβαρο τρόπο, «Ράους», τους έσπρωχναν και τους τουφέκιζαν μπροστά στα μάτια των άλλων. Δεν τους έφθανε μόνο το αίμα. Ήθελαν να απολαύσουν και την αγωνία των άλλων που περίμεναν τη σειρά τους. Και, όταν όλοι τους είδαν ότι οδηγούνταν στο εκτελεστικό απόσπασμα και ότι δεν υπάρχει πια καμιά ελπίδα, τότε έγινε κάτι το αφάνταστο. Κάτι πρωτοφανέρωτο. Ηρωικό. Γιγαντώθηκε μέσα τους μια πυρκαγιά ηρωικής αφοβίας. Φούντωσε η ψυχή τους. «Μη φοβάστε … Θάρρος. Το αίμα μας θα ποτίσει το δένδρο της λευτεριάς. Ζήτω η Ελλάδα. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού του τρομερ …».

Όσο κι αν η περιγραφή τούτη φαίνεται υποθετική, δεν είναι καθόλου μακριά από την πραγματικότητα. Αποτελεί, όσο γίνεται, πιο παραστατική καταγραφή των πληροφοριών και των αφηγήσεων αυτοπτών μαρτύρων. Αμέσως μετά την εκτέλεση, ένας μεγάλος θρήνος αγκάλιασε την Παραμυθιά. Τούτο το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου του 1943 οι σφαίρες των Γερμανών έσβησαν το χαμόγελο 49 αγέρωχων ανδρών. Η επιλογή είχε γίνει χωρίς έρευνα ή ανάκριση. Είχαν συλληφθεί αδιάκριτα ιερωμένοι, αγρότες, καθηγητές, έμποροι, βιοτέχνες, εργάτες. Εκτελέστηκαν κατά ομάδες κι έπεσαν εδώ από τις σφαίρες των Γερμανών, χυτπημένοι, άλλοι θανάσιμα και άλλοι ελαφρότερα, ο ένας πάνω στον άλλο. Η γη πλημμύρισε από αίμα.

Ο Θύμιος του Κίτσιο Βαγγέλη (Αναστασίου) μου είχε πει: «Όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, ένας Γερμανός αξιωματικός μαζί με δύο στρατιώτες, ήρθε εκεί στην άκρη που ήμασταν εμείς από το Ζερβοχώρι, μας έδωσε φτυάρια και μας είπε να σκεπάσουμε όλους τους σκοτωμένους. Φθάνοντας στο σημείο όπου είχε γίνει η εκτέλεση, αυτό που αντικρίσαμαν ήταν τρομαχτικό. Και, μόλις κάναμαν να αρχινίσουμε να ρίχνουμε χώμα, είδαμαν πολλούς από αυτούς, που ήταν χτυπημένοι και ξαπλωμένοι μέσα στο αίμα, να μας κάνουν νοήματα με τα μάτια ότι ήταν ζωντανοί. Εμείς, για να μην καταλάβουν οι Γερμανοί και οι μουσουλμάνοι, που μας παρακολουθούσαν, ρίχναμαν τις φτυαριές με το χώμα προσεχτικά και σκόρπια». Οι μουσουλμάνοι, που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, δεν μας άφηναν από τα μάτια τους. Για μια στιγμή βλέπουμε να πετάγεται μέσα στη γούρα ένας μουσουλμάνος από το Καρβουνάρι μαζί με ένα Γερμανό και, πατώντας απάνω τα πτώματα των εκτελεσθέντων, αποτελειώνουν με τα περίστροφά τους όσους έδειχναν ακόμα σημεία ζωής. Και το απαίσιο έγκλημα ολοκληρώθηκε.

Σε γραπτό σημείωμα (που θα καταθέσω στο Ιστορικό Αρχείο Παραμυθιάς), σχετικά με τα γεγονότα εκείνων των ημερών, ο Νάσιο Κίτσιος (Ιωάννου) από το Ζερβοχώρι (για το οποίο έχω αναφερθεί και πιο πάνω) μας περιγράφει την προσωπική του μαρτυρία: «Ο μουσουλμάνος Βεϊσέλ Πρέκας, που πετάλωνε άλογα, μας απειλούσε. Τέλος, σταμάτησαν τα πολυβόλα. Τότες προχώρησαν προς τον τάφο. Στο δρόμο βρήκαμαν τον Νάσιο Ρίγγα σκοτωμένο. Τον αρπάζω με τα χέρια μου και, με άλλον χωριανό, τον πήγαμαν στον τάφο. Τι να έβλεπες! Αίματα και βογκητά. Συνάμα ένας Τούρκος από το Καρβουνάρι, που τον έλεγαν Κιλέλη, πάταε επάνω στα πτώματα. Όσοι βογκούσαν του αποτελείωνε. Εμείς καθόμασταν με τα φτυάρια στο χέρι όσο που τελείωσαν. “Εμπρός” μας είπαν “σκεπάστε τους”».

Εκεί, στον τόπο που εκτελέστηκαν, στο μνημείο που έχει στηθεί, είναι γραμμένα τα ονόματά τους:

1) Τσαμάτος Π. Ευάγγελος, ιερέας, 1879.

2) Αλιγιάννης Φ. Δημήτριος, χαλκουργός, 1876.

3) Αλιγιάννης Δ. Ιωάννης, παντοπώλης, 1918.

4) Αλιγιάννης Φ. Κωνσταντίνος, χαλκουργός, 1878.

5) Αλιγιάννης Κ. Σωτήριος, παντοπώλης, 1907.

6) Αποστολίδης Π. Απόστολος, υποδηματοποιός, 1898.

7) Βαλασκάκης Σ. Ελευθέριος, ιατρός. 1913.

8) Γιαννάκης Ι. Νικόλαος, καθηγητής Γυμναστικής, 1918.

9) Δρίμιζας Δ. Χαράλαμπος, ράφτης, 1894.

10) Ευαγγέλου Ε. Ευθύμιος, καφεπώλης, 1888.

11) Ζιάγκος Γ. Κωνσταντίνος, ιδιωτικός υπάλληλος, 1899.

12) Κακούρης Α. Περικλής, διδάσκαλος, 1906.

13) Κατσούλης Α. Κων/νος, διδάσκαλος.

14) Κλήμης Θ. Δημήτριος, σαγματοποιός, 1909.

15) Κοτζαλέρης Ε. Εμμανουήλ, διευθυντής Αγροτικής Τραπέζης.

16) Κουρσούμης Θ. Κων/νος, καφεπώλης.

17) Κωνσταντίνου Ι. Κων/νος, σιδηρουργός, 1909.

18) Κωνσταντίνου Ι. Παναγιώτης, σιδηρουργός, 1918.

19) Μάνος Π. Νικόλαος, εστιάτορας, 1890.

20) Μαρέτας Ν. Γεώργιος, εστιάτορας, 1900.

21) Μαρέτης Γ. Ανδρέας, ωρολογοποιός, 1895.

22) Μητσιώνης Α. Ιωάννης, συντηρητής ραπτομηχανών, 1890.

23) Μουσελίμης Σ. Γεώργιος, ράφτης, 1897.

24) Μουσελίμης Π. Σταύρος, ιδιωτικός υπάλληλος, 1894.

25) Μπαζάκος Θ. Ιωάννης, διδάσκαλος, 1909.

26) Μπάρμπας Γ. Νικόλαος, υφασματέμπορος, 1900.

27) Μπάρμπας Ν. Σπυρίδων, μαθητής, γιος του Μπάρμπα Γ. Νικολάου, 1927.

28) Νάστος Χ. Ευάγγλεος, παντοπώλης, 1884.

29) Πάκος Γ. Πάκος, αγροκτηματίας, 1906.

30) Παπαθανασίου Χ. Βασίλειος, καφεπώλης, 1895.

31) Πάσχος Π. Γεώργιος, παντοπώλης, 1897.

32) Πάσχος Δ. Λεωνίδας, δερματέμπορας, 1897.

33) Ράπτης Δ. Αθανάσιος, παντοπώλης, 1880.

34) Ρίγγας Γ. Αθανάσιος, παντοπώλης, 1878.

35) Σιαμάς Π. Γεώργιος, ταχυδρομικός υπάλληλος, 1894.

36) Σιωμόπουλος Β. Κωνσταντίνος, γυμνασιάρχης, 1888.

37) Σπυρομήτσιος Π. Σπυρίδων, υποδηματοποιός, 1892.

38) Στρουγγάρης Α. Ανδρέας, παντοπώλης, 1911.

39) Σωτηρίου Χ. Κων/νος, αγωγιάτης, 1887 (γιος και πατέρας από το Γαρδίκι που διέμεναν στην Παραμυθιά στα σπίτια των αδερφών Τσούλα).

41) Τζώης Δ. Κων/νος, βιβλιοπώλης, 1898.

42) Τσαμάτος Ε. Νικόλαος, ράφτης, 1903.

43) Τσίλης Δ. Κωνσταντίνος, αγωγιάτης, 1911.

44) Τσούλας Β. Γεώργιος, ζαχαροπλάστης, 1898.

45) Τσούλας Β. Θεόδωρος, υποδηματοποιός, 1907.

46) Τσούλας Β. Κων/νος, υποδηματοποιός, 1902.

47) Φάτσιος Γ. Θωμάς, μυλωνάς, 1885.

48) Φείδης Θ. Αριστοφάνης, ιδιωτικός υπάλληλος.

49) Χρυσοχόου Κ. Απόστολος, συνταξιούχος σχολάρχης, 1882,

Στο επιτύμβιο του μνημείου, μετά τα ονόματα των εκτελεσθέντων, είναι χαραγμένα και τα ονόματα του Κων/νου Μαραζόπουλου από το Ζερβοχώρι, που τον σκότωσε ο Ντούλη Μεζάνης εκεί που μαζί με άλλους Ζερβοχωρίτες έσκαβε τη γούρα όπου την επόμενη θα εκτελούσαν τους 49 προκρίτους, και του Ιωσήφ (Τατούλ) Κολσουζιάν (του Αρμένου) που είχε σκοτωθεί από μουσουλμάνους αλλού.

Εκείνη τη μέρα των εκτελέσεων και την επόμενη παρατηρήθηκε κάποια μεγάλη συρροή μουσουλμάνων προς την Παραμυθιά, που έρχονταν με πολλά άλογα, με σκοπό να μπουν στα σπίτια να αρπάξουν και να πλιατσικολογήσουν. Ήταν φανερό ότι όλοι τούτοι οι μουσουλμάνοι γνώριζαν για την εκτέλεση και ότι είχαν ετοιμαστεί για τα χειρότερα. Όμως, δεν τόλμησαν να προχωρήσουν. Πιθανόν η στάση των Γερμανών να μην του άφηνε περιθώρια άλλων εγκληματικών ενεργειών.

Ο μητροπολίτης Παραμυθιάς Δωρόθεος (Νάσκαρης) τη μέρα των εκτελέσεων ήταν στα Γιάννενα. Είχε εκλεγεί μητροπολίτης Παραμυθιάς Φιλιατών και Γηρομερίου στις 15 Απριλίου του 1943. Έφυγε από την Αθήνα για την έδρα του στην Παραμυθιά στις 22 Σεπτεμβρίου του 1943. Αφού πέρασε από το χωριό του, το Θεσπρωτικό, ήρθε στα Γιάννενα στις 25 Σεπτεμβρίου. Τη μέρα που γίνονταν οι εκτελέσεις στην Παραμυθιά (29-9-42) ήταν ακόμα εκεί, στα Γιάννενα. Στην Παραμυθιά ήρθε την επομένη (30-9-43), μετά την εκτέλεση των 49 προκρίτων. Το ερώτημα που αιωρείται είναι γιατί ο Δωρόθεος δεν βιάστηκε να έρθει στην έδρα του στην Παραμυθιά, αφού γνώριζε καλά ότι ο χριστιανικός κόσμος εδώ περνούσε φοβερές μέρες και ώρες. Και, παρά τα όσα έχουν γραφτεί, το ερώτημα παραμένει.

Με τη θυσία και το αίμα των 49 αγέρωχων ανδρών, των 49 προκρίτων Παραμυθιάς, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται, γράφτηκε στην ιστορία του τόπου μια ηθική επιταγή υπέρτατης κληρονομιάς. Η λαϊκή μούσα θρηνεί τους 49 πατριώτες με το μοιρολόι:

«Παραμυθιά, Παραμυθιά, γιατί φορείς τα μαύρα. Οι Γερμανοί μού σκότωσαν 49 καμάρια. Εσκότωσαν 49 μαζί με τους παπάδες. Κλαίνε μανάδες και παιδιά γυναίκες κι αδερφάδες.»

Στις φωτογραφίες: 1, Ανακομιδή οστών των 49 Προκρίτων. 2 το σημειωμα του Νικόλα Μάνου προς την γυναικα του απο την φιλακή του σχολειου Βούλγαρη, λιγη ώρα πριν την εκτέλεση. 3, Ο Μικης Θεοδωράκης στο μνημειο των 49. Απο το αρχείο του Δημήτριου Μπρέστα.

*Από το βιβλίο του Ιωάννη Παρόλα «Θεσπρωτών Γή». Για να το αποκτήσετε, μπορείτε να επικοινωνείτε με τον συγγραφέα στο τηλέφωνο 2666022434.

Το βόλεϊ ξεχωρίζει για τη σημασία της κοινότητας. Αυτό που μετράει πάνω από όλα είναι η ομαδική δουλειά.

Στο ποδόσφαιρο, ο Μέσι μπορεί να πιάσει την μπάλα πριν από τη μεσαία γραμμή και να σκοράρει. Στο μπάσκετ, ο ΛεΜπρόν μπορεί να χτυπήσει ένα καλάθι στο πλάι του γηπέδου.

Όμως στο βόλεϊ, τα πραγματικά αστέρια ξεχωρίζουν στον όμιλο. Το μεμονωμένο ταλέντο εξυπηρετεί την ομάδα 100%.

Υπό αυτή την έννοια, ένα θετικό σημείο του βόλεϊ είναι ότι ορισμένα παιχνίδια μπορούν να είναι προβλέψιμα. Κυρίως σε επιλογές.

Αυτή η λειτουργία συνδυάζεται πολύ καλά με τη χρήση στατιστικών. Γνωρίζοντας πώς να τα ερμηνεύσετε μπορεί να σας οδηγήσει σε πολλές επιτυχημένες υποθέσεις.

Να σημειωθεί ότι το βόλεϊ έχει αξία και στα live στοιχήματα που γίνονται στην Betshop. Αυτό το είδος στοιχήματος μπορεί να κάνει τα πράγματα πιο εύκολα σε κοντινούς αγώνες.

Γραμμή χρήματος

Παράδειγμα αγοράς στο πολωνικό πρωτάθλημα

Αυτό είναι το πιο απλό στοίχημα που υπάρχει. Η εικασία σας θα είναι ποιος θα κερδίσει έναν αγώνα.

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει ισοτιμία στο βόλεϊ. Για αυτό το λόγο δεν θα βρείτε την αγορά 1Χ2 στα bookmakers.

Ορίστε το μειονέκτημα

Στο βόλεϊ συνήθως υπάρχει μια πολύ αγαπημένη ομάδα, ειδικά σε διεθνείς αγώνες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πιθανότητες της Moneyline μπορεί να είναι χαμηλές. Το οποίο, για ορισμένους παίκτες, αποδεικνύεται ελκυστικό.

Μια εναλλακτική είναι να χρησιμοποιήσετε το Χάντικαπ!

Μπορείτε να εφαρμόσετε ένα χάντικαπ στο φαβορί για να αυξήσετε ελαφρώς τις αποδόσεις του και να κάνετε το στοίχημα πιο πολύτιμο.

Σύνολο πάρτι σετ

Το σύνολο των σετ είναι το βόλεϊ Over / Under. Μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι το παιχνίδι θα πάει κάτω από 4,5 ή πάνω από 4,5, για παράδειγμα.

Σε αυτήν την περίπτωση, το ποντάρισμα σε αυτό σημαίνει ότι πιστεύετε ότι θα υπάρξει ένα επιπλέον σετ στο παιχνίδι. Λογότυπο: 5 σετ συνολικά, αντί για 4 ή

Σωστό σετ ή σκορ παιχνιδιού

Μπορείτε να προσπαθήσετε να μαντέψετε ποια θα είναι η σωστή βαθμολογία για κάθε σετ. Είναι αυτονόητο ότι η πρόκληση εδώ είναι μεγάλη.

Ακόμη και σε παιχνίδια με ένα σούπερ φαβορί στη μία πλευρά, είναι δύσκολο να προβλέψεις τον ακριβή αριθμό πόντων σε ένα σετ.

Όταν η αναμέτρηση «πιάνεται» και «ιδρώνει» δεν υπάρχουν καν δομές για τον παίκτη.

Περιθώριο νίκης σε 1 σετ

Όποτε η υπόθεση είναι να καθοριστεί μια διαφορά σημείων, θα είναι μια πολύπλοκη αγορά.

Κάτι που μπορεί να αξίζει τον κόπο αν οι πιθανότητες είναι στο ύψος της πρόκλησης. Με αυτή την έννοια λέμε ότι αυτή η αγορά μπορεί να έχει υψηλή αξία.

Αν ναι, τα καλά παιγμένα παιχνίδια μπορεί να είναι πλεονέκτημα για εσάς. Συνήθως έχουν χαμηλό περιθώριο κουκκίδας.

Νικητής κάθε σετ

Αντί να στοιχηματίζετε στον νικητή ολόκληρου του αγώνα, μπορείτε να στοιχηματίσετε μόνο στο ποιος θα κερδίσει κάθε σετ. Είναι επιλογή όταν έχουμε 2 πολύ δυνατές ομάδες.

Σετ με το ίδιο σύνολο

Δεν είναι ασυνήθιστο να συμβαίνει αυτό στο βόλεϊ: 2 σετ έχουν το ίδιο σύνολο πόντων. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια έκδοση της αγοράς συνολικών πόντων.

Καθώς είναι ένα λιγότερο συνηθισμένο γεγονός στον αθλητισμό, οι στοιχηματιστές είναι πιθανό να βάζουν ενδιαφέρουσες αποδόσεις σε αυτήν την αγορά.

Είναι μια ευκαιρία για εσάς να προσπαθήσετε να προσδιορίσετε αν αυτές οι πιθανότητες ταιριάζουν με τις πραγματικές πιθανότητες.

Διαδοχικά σετ κερδισμένα από μία ομάδα

Εδώ μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι η ομάδα Α ή η ομάδα Β θα κερδίσει 2 συνεχόμενα σετ ή λιγότερα. Μια απλή και μάλιστα σχετικά «εύκολη» αγορά.

Εδώ ισχύει η προϋπόθεση της εστίασης σε ένα παιχνίδι με πολύ διαφορετικές ομάδες.

Η ομάδα κερδίζει το παιχνίδι λόγω ενός μειονεκτήματος

Σε αυτήν την αγορά, στοιχηματίζετε ότι μια ομάδα κερδίζει τον αγώνα αφού αρχίσει να χάνει τον αγώνα. Βασικά ποντάρει στο turn.

Αυτή η στροφή μπορεί να χάσει 1 ή 2 σετ. Αν είναι 2 σετ, οι πιθανότητες θα είναι μεγαλύτερες.

Νικητής του διαγωνισμού

Μετά τη Moneyline, αυτή είναι ίσως η πιο κοινή αγορά για το βόλεϊ.

Επιλέξτε ένα τουρνουά και μια από τις ομάδες του και στοιχηματίστε ότι θα κερδίσει.

Τα αθλητικά στοιχήματα κερδίζουν έδαφος στην Ιταλία. Το ενδιαφέρον γεγονός είναι ότι παρόλο που το ποδόσφαιρο είναι η πιο εξερευνημένη λειτουργία και πολλοί άνθρωποι δημιουργούν τα δικά τους ρεκόρ σε ιστότοπους στοιχημάτων ποδοσφαίρου, υπάρχει ένα μεγάλο κοινό που επιλέγει να στοιχηματίσει στο μπάσκετ στη χώρα στοιχηματίζοντας στην καλύτερη τοποθεσία στοιχημάτων στην οποία μπορείτε να έχετε πρόσβαση κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο: Vista bet. Εάν σκέφτεστε να στοιχηματίσετε στο μπάσκετ, είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο να μελετήσετε την αγορά, αλλά και να επιλέξετε από τις καλύτερες αξιόπιστες ιστοσελίδες στοιχημάτων στη Βραζιλία για να στοιχηματίσετε με ασφάλεια.

Σε αυτόν τον οδηγό, ακολουθήστε μας και ρίξτε μια ματιά στις βασικές συμβουλές για στοιχηματισμό στο μπάσκετ και στις υποδεικνυόμενες εταιρείες στοιχημάτων για να το κάνετε με περισσότερη επιτυχία και ήσυχο. Ελα?

1. Ποτέ μην στοιχηματίζετε χωρίς να γνωρίζετε τα βασικά του παιχνιδιού

Όποιος πιστεύει ότι το στοίχημα στο μπάσκετ είναι μια πράξη καθαρής τύχης κάνει λάθος. Για να πετύχετε στο μακροπρόθεσμο στοίχημα μπάσκετ, πρέπει να εκπαιδευτείτε στο άθλημα, τα πρωταθλήματα και τις αγορές του. Έτσι, η πρώτη συμβουλή για στοιχήματα μπάσκετ είναι να γνωρίζεις τα βασικά της κατηγορίας. 

Για να σας βοηθήσουμε, σας φέραμε μια σύνοψη των κύριων χαρακτηριστικών των συναντήσεων:

Οι αγώνες λαμβάνουν χώρα πάντα μεταξύ δύο ομάδων και η κάθε μία θα έχει πέντε αρχικούς παίκτες.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού παίρνετε πόντους με βάση τον αριθμό των καλαθιών που έχετε κάνει. Ανάλογα με το πού πετάχτηκε η μπάλα, ένα καλάθι μπορεί να σκοράρει 1-3 πόντους.

Στο τέλος του παιχνιδιού, η ομάδα με τους περισσότερους πόντους κερδίζει.

Οι κανόνες και η διάρκεια του αγώνα διαφέρουν μεταξύ των αγώνων σε διαφορετικά πρωταθλήματα.

2. Να ξέρετε ότι υπάρχουν περισσότερα από το να ποντάρετε απλώς στον νικητή

Είτε πρόκειται για στοιχήματα για μπάσκετ είτε για ποδόσφαιρο, μια από τις πιο δημοφιλείς αγορές είναι το moneyline, όπου στοιχηματίζουν ποιος θα είναι ο νικητής του αγώνα. Μπορεί επίσης να αναφέρεται ως αγορά 1Χ2. Στην πραγματικότητα, είναι ένα από τα πιο απλά στην κατανόηση για όσους πλησιάζουν τον κόσμο του στοιχήματος μπάσκετ.

3. Γνωρίστε τις διαφορές μεταξύ των στοιχημάτων στο ΝΒΑ και άλλων πρωταθλημάτων

Στην πραγματικότητα: στο παγκόσμιο μπάσκετ, το ΝΒΑ είναι το αγαπημένο των παικτών. Ωστόσο, όταν στοιχηματίζετε στο μπάσκετ, να γνωρίζετε ότι είναι τελείως διαφορετικό να στοιχηματίζετε σε έναν αγώνα ΝΒΑ ή σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (που διαχειρίζεται η FIBA), για παράδειγμα. Και πρέπει να γνωρίζετε τις διαφορές για να έχετε μεγαλύτερη ευθύνη όταν κάνετε τις αθλητικές σας προβλέψεις!

4. Εστιάστε σε ένα τουρνουά τη φορά

Όπως είδατε, οι λεπτομέρειες για τα στοιχήματα στο ΝΒΑ και σε άλλα πρωταθλήματα είναι τελείως διαφορετικές και αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Επομένως, μπορεί να μην είναι καλή ιδέα να στοιχηματίζετε ταυτόχρονα σε διαφορετικά πρωταθλήματα ή αγώνες / τουρνουά. Για να μην χαθείτε στις ιδιαιτερότητες των κανόνων και για να μπορέσετε να αναπτύξετε καλύτερα τις στρατηγικές σας, ακολουθήστε ένα πρωτάθλημα τη φορά.

5. Ποντάρετε ζωντανά και επωφεληθείτε από την αστάθεια

Όποιος έχει παρακολουθήσει έναν αγώνα μπάσκετ, ειδικά το ΝΒΑ, έχει δει πόσο ασταθής είναι ο αγώνας. Λοιπόν, θέλετε να μάθετε πώς να στοιχηματίζετε στο μπάσκετ με τις μέγιστες πιθανότητες να εκμεταλλευτείτε την αστάθεια του παιχνιδιού; Η απάντηση είναι: στοιχηματίστε ζωντανά!

Χρησιμοποιήστε τις συνεχώς μεταβαλλόμενες πιθανότητες προς όφελός σας και παρακολουθήστε τι συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. Αυτό θα σας επιτρέψει να τοποθετήσετε στοιχήματα γρήγορα, με μεγαλύτερη ιδιοκτησία.

Φυσικά, πρέπει να έχετε ήδη μια καλή γενική κατανόηση του παιχνιδιού για να ενεργήσετε γρήγορα και να προβλέψετε τις δυνατότητες. Σε περίπτωση που δεν έχετε ιδέα, σας συνιστούμε να παρακολουθείτε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια.

6. Δημιουργήστε τις δικές σας προβλέψεις για στοιχήματα μπάσκετ

Δεν έχει σημασία σε ποιο άθλημα στοιχηματίζετε. Είτε πρόκειται για μπάσκετ είτε όχι, οι προβλέψεις στο διαδίκτυο μπορεί να είναι ανεκτίμητες, ειδικά για αρχάριους παίκτες. Αλλά είναι σημαντικό να ξέρετε πώς να τα φτιάξετε μόνοι σας.

Ένας παίκτης που σκοπεύει να ενεργεί συνεχώς και με μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επενδύσεις πρέπει να μάθει να κάνει τις δικές του προβλέψεις και αναλύσεις στοιχήματος. Για αυτό, είναι απαραίτητο να ληφθούν υπόψη ορισμένοι παράγοντες, όπως:

Ιστορία, στατιστικά και συγκρούσεις μεταξύ των δύο ομάδων.

Σχηματισμός ομάδας και απόδοση των παικτών της.

Πιθανοί τραυματισμοί ή γεγονότα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την απόδοση των αθλητών.

Ταξιδιωτικά ρούχα και παράγοντας σπίτι / μακριά από το σπίτι.

Η πορεία μιας προεπισκόπησης αγώνα στα πλέι οφ.

Στρες και κίνητρα ανάλογα με το στάδιο του διαγωνισμού.

Μάθετε ποιοι είναι οι παίκτες με τα περισσότερα τρίποντα στο μπάσκετ.

Σχετικές ειδήσεις στα ΜΜΕ.

Πρόσκληση σε τριήμερο σεμινάριο 21-23 Οκτωβρίου 2022 με τίτλο:

«Δήμος Σουλίου - Θεσπρωτίας, Περιβαλλοντικές Διαδρομές, ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά».

Το Κ.Ε.ΠΕ.Α. Φιλιατών-Θεσπρωτίας προγραμματίζει με την έναρξη του νέου σχολικού έτους την υλοποίηση 3ήμερου σεμιναρίου. Το σεμινάριο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς.

Πρώτος στόχος η προβολή της Περιφερειακής Ενότητας Θεσπρωτίας και συγκεκριμένα του πλούτου φυσικής ομορφιάς, του Δήμου Σουλίου. Αξιόλογοι εισηγητές και γνώστες της περιοχής ανιδιοτελώς θα συνδράμουν για την επιτυχή διεξαγωγή της εκδήλωσης. Αρμόδιοι ειδικοί περιβαντολλόγοι, βιολόγοι, δασολόγοι, κ.α θα στηρίξουν επιστημονικά το λεπτό ζήτημα αειφορίας και ανάπτυξης.

Δεύτερος στόχος και με άμεσα αποτελέσματα η προβολή περιοχών με ιδιαίτερα φυσικά στοιχεία, με ζητούμενο αποτέλεσμα την επίτευξη – προγραμματισμό εκπαιδευτικών – περιβαλλοντικών επισκέψεων, σχολικών εκδρομών στα μέρη μας.

Το σεμινάριο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς, μαθητές, και κάθε ενδιαφερόμενο την πρώτη ημέρα (στις εισηγήσεις στο πολιτιστικό κέντρο Καρκαμίσι στην Παραμυθιά) ενώ οι δύο ακόλουθες ημέρες απευθύνονται αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς.

Ο αριθμός συμμετεχόντων για την πρώτη ημέρα δίχως κανένα περιορισμό, τις επόμενες δύο για τις μετακινήσεις στα πεδία 50 και οι διαμένοντες για διανυκτέρευση 30.

Το Κ.Ε.ΠΕ.Α Φιλιατών – Θεσπρωτίας κατόπιν συνεννοήσεων, θα υλοποιήσει την συγκεκριμένη εκδήλωση με χορηγίες από τοπικούς φορείς – αυτοδιοίκηση. Συγκεκριμένα, ο Δήμος Σουλίου θα καλύψει τα έξοδα για τις μετακινήσεις στα πεδία δράσεων Σάββατο και Κυριακή, το πολιτιστικό κέντρο, και την διαμονή 30 συμμετεχόντων εκτός Π.Ε Θεσπρωτίας.

Η Μονάδα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Ηπείρου θα καλύψει το κόστος διατροφής ( 2 γεύματα ) .

Προθεσμία υποβολής αίτησης είναι η Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022.

Ο Υπεύθυνος του Κ.Ε.ΠΕ.Α Φιλιατών – Θεσπρωτίας

Νικολάου Μάρκος

Το πρόγραμμα του 3ημερου σεμιναρίου:

Παρασκευή 21/10/2022

Ώρα έναρξης: 17:00 – 17:15 υπογραφή στον κατάλογο συμμετεχόντων

Παραλαβή βιβλίου του Επιμελητήριου Θεσπρωτίας με τις

Διαδρομές …

Χαιρετισμοί

17:15-17:40 Περιβαλλοντικές Διαδρομές, αναφορά στο πρόγραμμα του Κ.Ε.ΠΕ.Α Φιλιατών και σε ορισμένες διαδρομές στην Θεσπρωτία.

Νικολάου Μάρκος ΠΕ11, MSc, Προϊστάμενος Κ.Ε.ΠΕ.Α Φιλιατών – Θεσπρωτίας

17:40-18:00 Η Πανίδα στις Προστατευόμενες Περιοχές της Θεσπρωτίας.

Συντιχάκη Εύη, Βιολόγος - Περιβαλλοντολόγος MSc

18:00-18:20 Ο Προστατευόμενες Περιοχές του Καλαμά και του Αχέροντα και τα Οφέλη του Δικτύου Natura 2000.

Κωνσταντίνης Aλέξανδρος, Αν. Προϊστάμενος – Υπεύθυνος Παρ. Ηγουμενίτσας. Διαχειριστής Περιβάλλοντος – Φυσικός MSc

18:20-18:40 Το μονοπάτι του Σταυρού (Αρχαία Ελέα – θέση Σταυρός 1205 – Φροσύνη Σουλίου)

Μπόλοσης Δονάτος, Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Ηγουμενίτσας

18:40-19:00 Από την Ι.Μ. Παγανιών στην Λαμπανίτσα. Μια πορεία στον τόπο και τον χρόνο…

Μεγαλονίδης Ηλίας ΠΕ 04.02 MSc

19:00- 19:20 Αρχαία Ελέα

Πέτσιος Πέτρος Ιστορικός - Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσπρωτίας.

19:20 – 19:40 Τα ποτάμια, η ψυχή της φύσης…

Μπέζα Ε. Παρασκευή επίκουρος Καθηγήτρια Χημεία –Βιοχημεία. Τμήμα Γεωπονίας Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

21:00 Δείπνο

Σάββατο 22/10/22022

09:00-10:30 Αναχώρηση, προορισμός ΣΟΥΛΙ.

Πρώτη στάση νερόμυλοι Σαμονίβας. Μικρή περιήγηση ενημέρωση τοπίου.

10:30-12:00 Ανάβαση κάστρο Κίαφας.

12:00- 13:30 Ανάβαση Κούγκι.

13:30- 14:15 Περιήγηση στην Αγορά – πηγάδια Σουλίου.

Επίσκεψη στην ανακαινισμένη οικία Τσαβέλα – οικογενειακά κειμήλια – έκθεση.

14:15- 16:00 Γεύμα.

18:00-19:30 Περιήγηση στο παραδοσιακό κέντρο της Παραμυθιάς, μαγαζί BULGARI, λαϊκή αγορά, ρολόι της πόλης, Κούλια. Κατάληξη στο Αρχοντικό Ρίγγα.

Κυριακή 23/10/2022

09:00-12:30 Αναχώρηση, προορισμός Όρος Χιονίστρα.

Μετακίνηση – πεζοπορία από Λαμπανίτσα προς Αγία Παρασκευή και επιστροφή στον χώρο αναρριχήσεων.

12:30-13:30 Ενημέρωση από τον σύλλογο του χωριό - προσφορά

ελαφρού γεύματος.

13:30 Αναχώρηση, λήξη σεμιναρίου. Ανασκόπηση, διάλογος.

Τροχαίο ατύχημα σημειώθηκε λίγο πριν τις 11 το πρωί της Πέμπτης, στην Εθνική Οδό Ηγουμενίτσας - Πρέβεζας, στην περιοχή "τσιμέντα" Ηγουμενίτσας.

Το ατύχημα σημειώθηκε όταν οδηγός ΙΧ, έπεσε πίσω από δεύτερο όχημα, το οποίο στη συνέχεια "καρφώθηκε" σε σταθμευμένο φορτηγό.

Από το ατύχημα τραυματίστηκε ο οδηγός του πρώτου οχήματος και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Φιλιατών.

Προανάκριση για τα ακριβή αίτια του ατυχήματος διενεργεί το Τμήμα Τροχαίας Ηγουμενίτσας

Tο πλάνο του, σε σχέση με το Θεσπρωτό, την ομάδα της Ηγουμενίτσας που προπονεί για τη Super League 2, ανέπτυξε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ Ιωαννίνων ο Χουάν Ραμόν Ρότσα.

Ένα πλάνο 10ετές που στόχευση έχει την άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία με τον ίδιο να ανακοινώνει ότι σκέφτεται να σταματήσει την προπονητική σε 2 χρόνια και να αναλάβει διοικητικό πόστο στην Θεσπρωτική ΠΑΕ.

Σε μια συνέντευξη πέρα από τα συνηθισμένα, ο Ελληνοαργεντίνος προπονητής του Θεσπρωτού, μιλάει για τα πρώτα του βήματα, την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, την αγαπημένη του ομάδα και αυτόν που εκείνος θεωρεί τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών: Τον Ντιέγκο Μαραντόνα! Δηλώνει ότι η χρήση του VAR αφαιρεί γοητεία από το άθλημα… “Το ποδόσφαιρο βασίζεται στα λάθη, όπως η ζωή” σημείωνει ο Ρότσα.

Καταθέτει “ως μαχαιριά στην καρδιά” την πικρία του για τον τρόπο που του ζητήθηκε να φύγει από τον Παναθηναϊκό, αλλά και τα δικά του πιστεύω, για εκείνα που μετάνιωσε, όνειρα που δεν εκλήρωσε με πρώτο το γεγονός ότι δεν τελείωσε τις σπουδές του ως χημικός μηχανικός…

«Γεννήθηκα στην επαρχία Corrientes, μια επαρχία ανάμεσα σε δύο ποταμούς και είναι μια πόλη που συνορεύει με μια πόλη στη Βραζιλία. Το 71’ με βρήκανε από τη Newell’s Old Boys και είχα την ευτυχία να κερδίσω το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Newell’s, το σημαντικό είναι πως μου έδωσαν τις συνθήκες να βελτιωθώ σαν επαγγελματίας, εκεί τελείωσα και το λύκειο το βράδυ γιατί το είχα υποσχεθεί στη μητέρα μου. Αυτό που μετάνιωσα είναι ότι δε τελείωσα τις σπουδές μου, θα γινόμουν χημικός μηχανικός, αλλά στον πρώτο χρόνο σταμάτησα, ξεκίνησαν τα ταξίδια και ίσως δεν είχα το κουράγιο να συνεχίσω. Ένας συμπαίκτης μου το τελείωσε εγώ προχώρησα στο δρόμο που ονειρευόμουν από μικρός. Μου έλεγε ο πατέρας μου “πρέπει να διαβάσεις” και έλεγα εγώ θα παίξω στη Boca και το όνειρο έγινε πραγματικότητα, ήμουν ένα μικρό παιδί από την επαρχία αλλά να που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Μετά ήρθα στον Παναθηναικό και είμαι στην Ελλάδα 43 χρόνια.»

Σύγκριση με Ευρώπη & Ελληνικά ντέρμπι:

«Μη συγκρίνετε, είναι τεράστια η διαφορά. Να φανταστείτε στην Αργεντινή υπάρχει η αγωνιστική των ντέρμπι, Boca Juniors – River Plate, Newell’s Old Boys – Rosario Central, Racing Club – Independiente που φανταστείτε τα γήπεδα τους έχουν 100 μέτρα διαφορά, κ.α.. Είναι μια μέρα μόνο για το ντέρμπι, το ζούνε από τη Δευτέρα μέχρι το παιχνίδι που πάνε στο γήπεδο τραγουδάνε, φωνάζουνε, ζούνε μόνο για το ντέρμπι.

Ήμουν τώρα στην Αργεντινή για 40 ημέρες, στην αντίστοιχη Β’ κατηγορία, που εμείς ίσως έχουμε περισσότερο κόσμο στην Ηγουμενίτσα με 1000 άτομα στους αγώνες ενώ σε άλλα γήπεδα βλέπουμε 100-200 άτομα, εκεί τα γήπεδα είναι γεμάτα, μπορεί ο κόσμος να υποφέρει οικονομικά αλλά λεφτά για εισιτήριο θα υπάρχουν, μπορεί να πεινάσει μια μέρα αλλά θα πάει στο γήπεδο.»

«Στην Ελλάδα βλέπω ότι δε μπορούν να υπάρχουν φίλαθλοι από τις άλλες ομάδες. Εγώ ήμουν τυχερός και έχω ζήσει σαν ποδοσφαιριστής στην Λεωφόρο 24.000 κόσμο και τις θύρες 6-7 προς το ρολόι (θα θυμούνται οι πιο παλιοί) στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό να είναι κατακόκκινες, ένα καγκελάκι να τις χωρίζει, όλο το υπόλοιπο γήπεδο καταπράσινο, χωρίς παρατράγουδα, χωρίς τίποτα. Τώρα δεν υπάρχουν θεατές της φιλοξενούμενης ομάδας ενώ όταν υπήρχαν υπήρχε μια ζώνη 50 μέτρα κενή για να μην υπάρχουν αντικείμενα. Εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς, έχουμε ξεφύγει πάρα πολύ από τον ρομαντισμό και γι’ αυτό εγώ τουλάχιστον παλεύω εδώ στον Θεσπρωτό, ώστε να αλλάξουμε αυτή την εικόνα που υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει διώξει πολλές οικογένειες από το γήπεδο.»

«Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, εμένα με ενδιαφέρει οι άνθρωποι που έρχονται στο γήπεδο να περνάνε 2 ώρες καλά, να ξεσκάνε, να ξεφύγουνε λιγάκι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νίκες, το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή, υπάρχουν καλές και δύσκολες στιγμές αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, υπάρχουν και άλλα πράγματα σημαντικότερα αλλά είναι ένα άθλημα που δύσκολα αλλάζεις ομάδα… Εγώ θέλω τη χρονιά αυτή που θα είναι μια δύσκολη χρονιά γιατί πέφτουν 4 ομάδες, να έχουμε περισσότερο κόσμο, περάσαμε τη πανδημία, περάσαμε πολλά 2 χρόνια και τώρα που είναι ελεύθερα ελπίζουμε να έχουμε γεμάτο γήπεδο γιατί θα έχουμε ωραία παιχνίδια.»

«Είχα γυρίσει από την Πολωνία που ήμουν στην Ruch Chorzow και καθόμουν ένα απόγευμα στο σπίτι, και με πήρε τηλέφωνο ο κουμπάρος μου που δουλεύει στο Παναθηναικό και μου είπα πως θέλει να μου μιλήσει ο Γιώργος ο Αραμπατζάκης -τον οποίο γνωρίζω 45 χρόνια-, αλλά δίσταζε να με πάρει να μου κάνει μια πρόταση να έρθω στο Θεσπρωτό, νόμιζε θα του έλεγα “τι λες; Να έρθω εγώ στο Θεσπρωτό;”, κι όμως εγώ είμαι ρομαντικός και το δηλώνω.

Θέλω να υπηρετώ το άθλημα με το πιστεύω μου και ας με λένε χαζό, δεν διαπραγματεύομαι το πιστεύω μου, έφυγα από τον Παναθηναϊκό για διαφωνίες, ήξερα ότι χάνω αλλά έτσι είμαι αλλά έτσι και αλλιώς όταν θα φύγουμε από αυτή τη ζωή θα φύγουμε χωρίς τίποτα. Δόξα τω θεώ έχω μια υπέροχη οικογένεια, η γυναίκα μου ευτυχώς είναι η κολώνα, είναι όπου και να πάω δίπλα μου και χαίρεται που είμαστε εδώ και τώρα που είμαστε παππούδες είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, έχουμε ένα υγιέστατο παιδί 46 χρονών τι άλλο να ζητήσουμε;»

«Ναι, το χέρι του Θεού δε θα είχε μετρήσει. Το VAR, αφαιρεί από το άθλημα, το ποδόσφαιρο όπως και η ζωή είναι γεμάτο λάθη. Κάποιος θα κάνει λάθος κίνηση, ο ποδοσφαιριστής, ο διαιτητής, κάποιος θα κάνει λάθος. Νομίζω το παρακάνανε με το VAR για εμένα. Στο τένις ίσως ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών ο Roger Federer διαφωνεί με την εφαρμογή του, διότι στο τένις εφαρμόστηκε πρώτα, αλλά πρέπει να πηγαίνει με τους κανόνες, πρέπει να υπάρχουν τα λάθη, αλλά τι να κάνω, πρέπει να ακολουθήσω την εποχή και να είμαι σύγχρονος αλλά αφαιρεί γοητεία. Αν υπάρχουν στην Ελλάδα 6 φάσεις σε ένα παιχνίδι, θέλουμε 4 λεπτά για κάθε φάση, άρα χάνουμε 24 λεπτά αγώνα για να εξετάζουμε αν η γραμμή είναι εκεί, αν το νύχι προέχει ή όχι. Είναι πολλά, οι παλιοί λένε αν είχε μετρήσει το γκολ που είχα σκοράρει στο Παναθηναϊκός – Liverpool στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το ’84 ίσως να ήμασταν στον τελικό εμείς, τότε δεν υπήρχε VAR και ακυρώθηκε κανονικό γκολ, γι’ αυτό λέω, έκανε λάθος ο linesman, επίτηδες ή όχι, μπορεί στον τελικό να έπρεπε να παίξει η Juventus με την Liverpool, που οδήγησε στην καταστροφή του Heysel. Για μένα κακώς υπάρχει το VAR.»

«Επιθετικογενές φυσικά. Εγώ ξεκίνησα να παίζω έξω αριστερά, έπαιξα επιθετικό Χαφ, είχα την τύχη να παίξω σε ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό. Ο αθλητισμός απλά είναι όμορφος, ο πρωταθλητισμός πολύ δύσκολος. Τότε για εμάς η δεύτερη θέση ήταν αποτυχία. Με το επιθετικό ποδόσφαιρο θα κερδίσεις τίτλους, με το αμυντικό θα πάρεις κάποιες νίκες.»

«Από μικρό παιδί Boca Juniors, έγινα Boca εξαιτίας ενός ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής. Από ‘κει και πέρα αγάπησα τις ομάδες που έπαιξα. Στην Newell’s Old Boys ήμουν 8 χρόνια, στη Junior de Baranquilla (Club Deportivo Junior) στη Κολομβία γεννήθηκε η κόρη μου, στον Παναθηναϊκό ήμουν τόσα χρόνια, όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστής, ήμουν προπονητής, σκάουτερ, τραγούδησα για τον Παναθηναϊκό με την Άννα βίσση και τον Νίκο Καρβέλα, έκανα πολλά πράγματα στον Παναθηναϊκό μέχρι που ο Παναθηναϊκός ζήτησε τη παραίτηση μου και ήταν σαν να με κάρφωσε μαχαίρι στη καρδιά. Η ειρωνεία της ζωής, δε μπορεί σε έναν άνθρωπο που είναι στην ομάδα 35 χρόνια να του ζητάς την παραίτηση, αυτό απαγορεύεται, σκοτώνεις την ιστορία, λίγο πολύ έχω γράψει μια ιστορία και αυτό με πόνεσε. Δεν γίνεται να μείνεις εκεί, τώρα είμαι σε άλλη θέση και είμαι ευτυχισμένος, μου αρέσει η περιοχή, έχω φίλους εδώ, μου αρέσει να πηγαίνω σε χωριά μικρά, να γνωρίζω κόσμο, είμαι από μια επαρχιακή πόλη στην Αργεντινή, μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ, είχα βαρεθεί τη ζωή στις μεγάλες πόλεις και βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου στα 68 μου χρόνια.»

«Τον Maradona 1000%. Γιατί ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ακόμα και τώρα που το λέω κάτι με πιάνει, o Diego δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής, ήταν ένα παιδί που κέρδισε πολύ μεγάλες μάχες, ο θεός του έδωσε ένα μεγάλο χάρισμα με πολλές ποδοσφαιρικές αδυναμίες, ήταν κοντούλης, δεν ήταν καλός με το κεφάλι και είχε μόνο αριστερό πόδι, είχε τη τάση να πάρει κιλά και όμως κατάφερε να κάνει πράγματα σαν ποδοσφαιριστής που δε τα κατάφερε κανείς… Είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω, δεν ήμασταν φίλοι αλλά ήμασταν μαζί αρκετές μέρες στην Εθνική και ήταν ο μοναδικός άνθρωπος μετά τις μεγάλες προσωπικότητες της Αργεντινής σε άλλους χώρους, ήταν ο τελευταίος που χάρισε μια χαρά στον λαό της Αργεντινής το ’86 γιατί η Αργεντινή είναι μια χώρα που χτυπήθηκε πολλές φορές από τη χούντα… Γι’ αυτό λέω, ο Diego ήταν μια προσωπικότητα και εκτός γηπέδου, μπορούσε να πει κάτι στον Πάπα, στον Μπους, είχε μια αύρα για εμένα και νομίζω για το 99.9% του λαού της Αργεντινής και κρίμα που έφυγε έτσι. Εγώ πάντα μιλάω ποδοσφαιρικά, επέλεξε έναν δρόμο αλλά είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί από μια φτωχή περιοχή να μπορεί να ελέγχει πλήρως τη ζωή του. Ο Messi μεγάλωσε εντελώς διαφορετικά, γι’ αυτό εγώ θα ήθελα να έχω 4 Diego στην ομάδα μου.

Μετά τον Diego, ο Croyff που παραλίγο να βρεθούμε συμπαίκτες πριν έρθω στον Παναθηναικό. Μετά ο Pele, τον έχω δει και σε τρόμαζε η παρουσία του αλλά δε τόλμησε ποτέ να παίξει Ευρώπη και πήγε στην Αμερική όταν ακόμα οι αντίπαλοι ήταν σαν δέντρα. Μετά υπάρχουν πάρα πολύ, Messi, Ronaldo. Εγώ θαύμαζα τον Alfredo Di Stefano της Ρεάλ Μαδρίτης και τον Omar Sivori της Juventus που ήταν και αυτός που μου έκανε το ντεμπούτο με την Εθνική Αργεντινής το ’73. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο πάντα έβγαζε μεγάλα αστέρια, αλλά αστέρι είναι αυτός που αντέχει πολλά χρόνια όχι μία σεζόν, θέλει θυσίες, γι’ αυτό βγάζω το καπέλο σε Messi και Ronaldo που αντέχουν 18 χρόνια, δεν είναι εύκολο να μετράς το ρύζι σε γραμμάρια αλλά εγώ είμαι Mαραντονικός!»

«Δεν έχει καλύτερο αντίπαλο, έπαιξα σε μια εποχή που ο αντίπαλος ήταν πάντα πολύ σκληρός, εγώ έμαθα θα είμαι σκληρός επειδή έτσι ήταν οι αντίπαλοι, και από το ’79 και μετά έγινα αρκετά σκληρός και στις προπονήσεις γιατί δε μου άρεσε ο ποδοσφαιριστής να πηγαίνει στη προπόνηση και να κάνει το 50% από αυτά που μπορεί. Εγώ είχα πάντα τη φωνή και το πάθος.»

«Δεν είμαι φανατικός, έχω τα πιστεύω μου, δεν θα μπορούσα να είμαι πολιτικός, γιατί δε θα μπορούσα να ακολουθήσω κομματική γραμμή επειδή πολλές φορές σε αναγκάζει να κάνεις κάτι που δεν πιστεύεις. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, την ευκαιρία για όλους… Δεν μπορώ να αλλάξω το κόσμο, αλλά προσπαθώ, όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ, να έχω κοιμηθεί με όλα μου τα λάθη»

«Να είχα τελειώσει τις σπουδές μου σαν χημικός. Είχα την ευκαιρία ένα χόμπι που είχα, την μουσική, να εκπαιδευτώ σαν καλός μουσικός, αλλά δε το έκανα ποτέ και τώρα στα 68 μου χρόνια προσπαθώ να βγάζω τραγούδια σπίτι αλλά μέχρι εκεί. Δε φανταζόμουν ποτέ όταν μεγάλωνα σε ένα μικρό χωριό ότι θα είχα αυτή τη διαδρομή, αλλά όπως είπα τελικά η διαδρομή μάλλον ήταν γραμμένη την ώρα που γεννήθηκα. Ο κόσμος το ξέρει πως ήταν η επαφή μου με την Ελλάδα από το 75 και θα καταλάβει ότι ο προορισμός μου ήταν γραφτό να είναι εδώ. Το πεπρωμένο. Υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, εγώ πιστεύω στους ανθρώπους, στη καλοσύνη, έχω κάνει πολλά λάθη αλλά ήταν εις βάρος μου και όχι εις βάρος των άλλων. Έχω κάποιες αρχές από την οικογένεια μου, την γειτονιά μου, τους δασκάλους μου, αυτοί μου δώσαν εφόδια να περπατήσω, είμαι ανεξάρτητος από την οικογένεια μου από τα 15 μου και έφτασα εκεί που έφτασα. Έκανα μια πορεία μόνος μου χωρίς να έχω κανέναν να με σπρώξει.»

«Ίσως πολλοί να διαφωνήσουν, εγώ αυτά πιστεύω, δε κρύβω τίποτα, είμαι καθαρός και με αυτό το πιστεύω θα πάμε αλλού, ελπίζω για πολλά χρόνια να είμαι εδώ, το ποδόσφαιρο όπως είπα είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι στη ζωή μας αλλά όχι το σημαντικότερο. Υπάρχουν άλλα πράγματα που χαθήκανε τα τελευταία χρόνια για πολλούς λόγους, όπως ο σεβασμός, βλέπω να βάφουνε δημόσια περιουσία, γιατί να το κάνει κάποιος αυτό;… Πολλές φορές φορτώνουμε πράγματα σε ανθρώπους, στον Δήμαρχο, τον Πρωθυπουργό αλλά δε βοηθάμε σε κάτι, πρέπει να δώσουμε κι εμείς για να έχουμε απαιτήσεις από τον άλλον. Θέλω μόνο να έρθουν στο γήπεδο και να χαίρονται, αυτός είναι ο μόνος σκοπός στο γήπεδο…

«… Εγώ σαν Χουάν ζητάω, επειδή υπάρχουν πολύ άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια στη περιοχή να έρθουν πιο κοντά μας, να δουν ότι κάνουμε κάτι καθαρό. Βεβαίως ήρθαν κοντά μας κάποιο Θεσπρωτοί που ζούνε στο εξωτερικό και αυτό είναι το πρώτο βήμα και ελπίζω να έρθουν και άλλα βήματα. Έρχονται ωραία πράγματα για τον Θεσπρωτό, πάρα πολύ ωραία, εμείς βήμα βήμα θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε και όταν θα είμαστε έτοιμη θα κάνουμε το επόμενο βήμα για τη Super League 1. Εμείς δε θα είμαστε ποτέ ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή ΑΡΗΣ, θα είμαστε ένα σωματείο που πάλεψε μόνο του με τις δυνάμεις του και έφτασε εκεί που έφτασε και αυτό είναι το πιο ωραίο, αυτό που χτίζουμε με κόπο να λέμε «φτάσαμε εκεί που θέλαμε». Πιστεύω θα γίνει στο σωστό χρόνο. Εγώ σε 2 χρόνια θα σταματήσω τη προπονητική και θα αναλάβω άλλο πόστο στον Θεσπρωτό. Ετοιμάζουμε τη διάδοχη κατάσταση αλλά με το ίδιο σκεπτικό γιατί δε πρέπει να ρισκάρουμε και τότε θα έχω περισσότερο χρόνο να οργανώσουμε καλύτερα το σωματείο. Έχουμε εθελοντές και το θαυμάζω, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι για ένα σωματείο είναι ο εθελοντισμός και θέλουμε αυτοί που το κάνουν να το κάνουν με πολύ αγάπη και θέλουμε να έρθουν κι άλλοι γιατί ο Θεσπρωτός είναι της πόλης και θέλουμε να είμαστε περήφανοι ότι φτάσαμε ψηλά. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα παντού είναι ο εθελοντισμός, το 2004 εγώ ήμουν εθελοντής στους Ολυμπιακούς με την Αποστολή της Αργεντινής και έκανα πράγματα που είχα ξεχάσει ότι μπορώ να κάνω, άλλαζα 4 λεωφορεία στις 4 το πρωί για να πάω στο Ολυμπιακό χωριό, δεν είχα λόγο να το κάνω, το έκανα με αγάπη και την ημέρα που έφυγε ο τελευταίος αθλητής της Αργεντινής μου έμεινε ένα κενό για 3-4 μήνες. Έχω ακόμα τα ρούχα μου και τη δάδα μου και έκανα κάτι που ήθελα να κάνω. Δεν είναι μόνο να κερδίζεις, να δώσεις και να δώσεις με αγάπη»

«Ευχαριστώ που με αφήσατε να εκφραστώ έτσι, είχα καιρό.»

Η ΘΕΑΤΟ απευθύνει ανοικτή πρόσκληση για το Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2022 , στις 19:00 μμ στο καφέ του ξενοδοχείου ΘΕΑΣΙΣ στην Παραμυθιά, για γνωριμία με την Θεατρική Ομάδα.

Ο ελεύθερος χρόνος θα γεμίσει με δημιουργικότητα . Η συλλογικότητα θα διώξει κάθε αίσθημα αποξένωσης που βιώσαμε τα δύο τελευταία χρόνια .

Μην το σκέφτεσαι … μπορείς να είσαι απλά θεατής ή …μπορείς να έρθεις στην ΘΕΑΤΟ !!!!