Η Συνεταιριστική Τράπεζα Ηπείρου παρατείνει την προθεσμία συμμετοχής στο Διαγωνισμό Λογαριασμού Ταμιευτηρίου, έως και τις 30 Απριλίου 2022, λόγω ενδιαφέροντος από το κοινό.

Η Συνεταιριστική Τράπεζα Ηπείρου επιμένει στην παράδοση, παρέχοντας λογαριασμό ταμιευτηρίου με βιβλιάριο. Ο λογαριασμός ταμιευτηρίου της Συνεταιριστικής Τράπεζας Ηπείρου προσφέρει ένα ολοκληρωμένο πακέτο τραπεζικών υπηρεσιών για γρήγορες και ασφαλείς συναλλαγές (e-banking & app). Είναι ο μόνος λογαριασμός ταμιευτηρίου χωρίς έξοδα και προμήθειες για πληρωμές τηλεφωνίας, ηλεκτρισμού και νερού ηλεκτρονικά ή μέσω πάγιων εντολών.

Με τη σύνδεση δύο πάγιων εντολών στο Ταμιευτήριο, οι πελάτες μπαίνουν αυτόματα στην κλήρωση για ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο Eco Car μηδενικών ρύπων, τα οποίο έχει κατανάλωση €1/100km, μηδενικά τέλη κυκλοφορίας και ελάχιστο κόστος συντήρησης.

Η Συνεταιριστική Τράπεζα Ηπείρου βρίσκεται δίπλα στις ανάγκες της τοπικής οικονομίας και κοινωνίας, στοχεύοντας στην ενίσχυση των τοπικών επιχειρήσεων και την ανάπτυξη της ευρύτερης Περιφέρειας της Ηπείρου.

Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις: https://www.epirusbank.com/citizens/deposit-accounts

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι εργασίες για την αποκατάσταση και ανάδειξη του παραδοσιακού νερόμυλου Αγίου Δονάτου και διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου.

Το έργο χρηματοδοτείται από το Πρόγραμμα «Αγροτική Ανάπτυξη της Ελλάδας 2014 – 2020 προσέγγιση CLLD LEADER» με συγχρηματοδότηση από το Ε.Γ.Τ.Α.Α. και από Εθνική Δαπάνη.

Το κτήριο των πρώην μύλων κινδύνευε με κατάρρευση αφού επί σειρά δεκαετιών παραμένει ερειπιώνας χωρίς καμιά παρέμβαση, ενώ η εξεύρεση λύσης είναι διαχρονικό αίτημα κάτοικων του Σουλίου προς την Μητρόπολη Παραμυθιάς.

Οι Μύλοι Σουλίου βρίσκονται σε σημείο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους στις πηγές του μυθικού ποταμού Αχέροντα και σύμφωνα με την παράδοση, χρησιμοποιούνταν από τους Σουλιώτες για να αλέθουν τα σιτηρά τους με τα νερά να πέφτουν στο ποτάμι από ύψος 15 μέτρων.

Πρόσφατα η χρηματοδότηση του αυξήθηκε κατά 54.320,04€ και έτσι το εγκεκριμένο ποσό της επιλέξιμης δημόσιας δαπάνης των 85.000€ θα αυξηθεί στο ποσό των 139.320,04 €.

Το έργο θα παραδοθεί σύμφωνα με την σχετική σύμβαση, το αργότερο τον Δεκέμβριο του 2022.

Με 2 ακόμα σεμινάρια, στις 16 και στις 23 Μαρτίου 2022, συνεχίστηκαν οι εκπαιδεύσεις των εργαζομένων των 3 Δήμων του Νομού στις Α΄ Βοήθειες. Το σεμινάριο συνδιοργανώθηκε από το ΚΕΠ Υγείας του Δήμου Ηγουμενίτσας και το Σύλλογο Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Θεσπρωτίας, με την πολύτιμη συνδρομή του ΕΚΑΒ Ηγουμενίτσας.

Οι εργαζόμενοι εκπαιδεύτηκαν στην Καρδιοαναπνευστική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ), στη χρήση αυτόματου απινιδωτή, στην πλάγια θέση ασφαλείας (θέση ανάνηψης), στην πνιγμονή από ξένο σώμα ενώ έλαβαν και γνώσεις για αντιμετώπιση καταστάσεων όπως λιποθυμία, επιληπτική κρίση, δήγματα εντόμων και φιδιών, κατάγματα, αιμορραγίες και τραύματα.

Η ανταπόκριση των εργαζομένων ήταν μεγάλη ενώ έχουν προγραμματιστεί επιπλέον σεμινάρια για την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών όλων των ενδιαφερομένων.

Κατά την υλοποίηση του σεμιναρίου, τηρήθηκαν όλα τα μέτρα προστασίας κατά της Covid-19.

Το ΚΕΠ Υγείας ευχαριστεί ιδιαίτερα τους διασώστες του ΕΚΑΒ Ηγουμενίτσας κ. Παναγιώτη Τάση, κ. Ευάγγελο Κατσιμάνη και κ. Παναγιώτη Παπαδόπουλο για την ανταπόκριση στο αίτημα εκπαίδευσης, καθώς και για την άψογη συνεργασία.

Στα σύνορα Ρουμανίας Ουκρανίας βρίσκονται δύο εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού από την Ηγουμενίτσα.

Πρόκειται για την Ευγενία Γκόγκου διευθύντρια της νοσηλευτικής και την Χριστίνα Δήμα νοσηλεύτρια.

Η Ευγενία Γκόγκου από το Σιρέτ όπου είναι επικεφαλής κλιμακίου μίλησε στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας σημειώνοντας ότι οι άνθρωποι του ελληνικού τμήματος που βρίσκονται στην περιοχή κάνουν ό,τι τους ζητηθεί για να στηρίξουν τους Ουκρανούς, «από το να μεταφέρουμε κάποιους τραυματίες σε άλλες δομές, μέχρι να βοηθήσουμε τις μετακινήσεις ανθρώπων με τα πράγματά τους να πάνε μέχρι το σημείο που είναι τα λεωφορεία για να πάνε στους προορισμούς που επιθυμούν».

Επίσης, «ένα πολύ μεγάλο κομμάτι, πέρα από το υγειονομικό, είναι και ο ρόλος μας για την ψυχική υγεία αυτών των ανθρώπων. Οι διαταραχές τους και οι μετα-τραυματικές αγχώδεις διαταραχές και η παροχή πρώτων βοηθειών ψυχικής Υγείας, είναι από τα μεγαλύτερα κομμάτια πέρα από τις άλλες παθήσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε».

Ο Φίλιππος και ο Φώτης Παπαϊωάννου είναι αδέλφια. Γεννήθηκαν στο Σούλι, έβγαλαν το δημοτικό στο χωριό τους, πήγαν γυμνάσιο στο Γαρδίκι και λύκειο στην Παραμυθιά. Συνέχισαν σπουδάζοντας, ο μεν Φίλιππος μηχανικός γεωτεχνολογίας περιβάλλοντος στην Κοζάνη, ο δε Φώτης οικονομικά (διεθνές εμπόριο) στην Καστοριά.

Και μετά έφυγαν· πήγαν στην Αγγλία, όπου δούλεψαν σαν εργάτες σε διάφορες εταιρίες φωτοβολταϊκών. Μεγάλη απόφαση. «Αν περιμέναμε να βρούμε δουλειά στο αντικείμενό μας, θα έπρεπε να μας τρέφουν οι γονείς μας. Κάτι που δεν το δεχόμαστε», εξηγούν ο Φίλιππος και ο Φώτης. «Οργανώσαμε λοιπόν τη ζωή μας έτσι ώστε να δουλεύουμε τον χειμώνα στην Αγγλία –έγινε σχετική συμφωνία με τους εργοδότες μας εκεί– και το καλοκαίρι στην Ελλάδα, στον τουρισμό: στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια της Πάργας, στο Καναλάκι και στον Αχέροντα. Δεν μας ενοχλούσε που άλλο σπουδάσαμε κι άλλο κάναμε. Αυτός ο τρόπος ζωής ήταν μονόδρομος, τότε. Όσον αφορά τον τουρισμό, άλλωστε, δουλεύαμε στον κλάδο ήδη από όταν ήμασταν μαθητές 15 χρονών, στις καλοκαιρινές διακοπές».

Όταν τελικά θέλησαν να φύγουν από την Αγγλία, αποφάσισαν πως δεν θα επέστρεφαν απλώς στην Ελλάδα: θα έρχονταν να μείνουν μόνιμα στο Σούλι και θα ακολουθούσαν το επάγγελμα της οικογένειάς τους –θα γίνονταν κτηνοτρόφοι.

«Ολόκληρη η οικογένειά μας, ο πατέρας, η μητέρα μας, αλλά και οι γιαγιάδες με τους παππούδες, ήταν κατά παράδοση κτηνοτρόφοι. Η κτηνοτροφία είναι η βασική ασχολία ολόκληρης της περιοχής του Σουλίου», μας λένε ο Φίλιππος με τον Φώτη.

Η απάντηση έρχεται ήρεμα και αυθόρμητα. «Όχι, καθόλου. Γιατί άλλωστε; Οι ρυθμοί ζωής, που εδώ είναι ασύγκριτα πιο ήσυχοι, το ότι δεν υπάρχουν τόσοι και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι τριγύρω, το ότι είμαστε μαζί με την οικογένειά μας, όλα ήταν πράγματα πολύ ευπρόσδεκτα. Παράλληλα, επίσης, η δουλειά του κτηνοτρόφου μας ήταν κάτι πολύ οικείο. Είμαστε συνηθισμένοι από παιδιά στις σχετικές εργασίες –οπότε και γνωρίζαμε, ενώ είχαμε ζήσει και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Ξαναμπήκαμε λοιπόν ομαλά από ψυχολογική και κοινωνική άποψη σε ό,τι είχαμε αφήσει πίσω. Μόνο που πλέον το είδαμε πολύ συστηματικά και υπεύθυνα, αφού αποφασίσαμε πως αυτό θα ήταν πια το επάγγελμά μας».

«Ξυπνάμε γύρω στις 6 το πρωί όλον το χρόνο και πάμε στους στάβλους, οι οποίοι απέχουν 200 μέτρα από το σπίτι. Ταΐζουμε, καθαρίζουμε, αρμέγουμε, ελέγχουμε τα ζώα αν είναι καλά στην υγεία τους. Μεταφέρουμε έπειτα το γάλα στην παγολεκάνη (μεγάλο ειδικό ψυγείο). Νωρίς το μεσημέρι, γύρω στις 12, τελειώνει η πρωινή δουλειά.

Τα ζώα φεύγουν για τον βοσκότοπο μόνα τους και γυρνούν το απόγευμα πάλι μόνα τους –ναι, μην απορείτε, ξέρουν τον δρόμο. Είτε είναι καλοκαίρι, είτε χειμώνας, είναι σαν να έχουν ένα εσωτερικό ρολόι που τους λέει πότε πρέπει να φύγουν και πότε πρέπει να γυρίσουν. Πάντα πριν νυχτώσει. Αυτή ακριβώς η διαδικασία της ελεύθερης βοσκής είναι που διασφαλίζει και την υπέρτερη ποιότητα του κρέατος και του γάλακτος».

Το απόγευμα επανερχόμαστε στους στάβλους, αρμέγουμε, ίσως να καθαρίσουμε πάλι. Τότε τελειώνει η δουλειά. Το καλοκαίρι γύρω στις 10.30 το βράδυ, τον χειμώνα περίπου στις 7 το απόγευμα».

Εντωμεταξύ οι νεαροί κτηνοτρόφοι αποφάσισαν να δράσουν ανεξάρτητα από την ήδη υπάρχουσα οικογενειακή επιχείρηση. «Αγοράσαμε δικά μας ζώα και φτιάξαμε το δικό μας κοπάδι», εξηγούν. «Για παράδειγμα, ο πατέρας μας είχε και έχει κατσίκια ντόπια –όλο του το κοπάδι αποτελείται από ντόπια κατσίκια. Εμείς, όμως, αγοράσαμε ράτσες εξελιγμένες, οι οποίες παράγουν περισσότερο γάλα και εγκλιματίζονται εύκολα σε κάθε τόπο». Τους βοήθησαν οι σπουδές τους; «Οι δικές μου σπουδές, όχι», παραδέχεται ο Φίλιππος. Αντίθετα, οι σπουδές του Φώτη φάνηκαν χρήσιμες όσον αφορά την οργάνωση των οικονομικών.

«Ήταν η αγάπη για τον τόπο μας», όπως μας λένε. «Μέχρι που αναλάβαμε τον ξενώνα δεν υπήρχε καμία υποδομή, τίποτα για να διευκολύνει τον επισκέπτη που θα έφτανε μέχρι εδώ –εκτός από ένα καφενείο. Για τον ξένο, το Σούλι ήταν εκ των πραγμάτων ένα απλό πέρασμα. Αν και οι περισσότεροι που έρχονταν ήθελαν να μείνουν, να μάθουν, να αισθανθούν τον τόπο».

Ο ξενώνας υπήρχε και ανήκε στον Δήμο Σουλίου, αλλά ήταν ανενεργός. «Σκεφτήκαμε να τον αναλάβουμε λόγω της πρότερης ενασχόλησής μας με τον τουρισμό και την εστίαση, αφού, έστω και με διαλείμματα, είχαμε σχεδόν 15 χρόνια εμπειρίας. Τον νοικιάσαμε λοιπόν πριν από 3 χρόνια, τον εξοπλίσαμε και από τότε τον λειτουργούμε συστηματικά, όλο τον χρόνο. Η λειτουργία του είναι προφανώς κάτι ξεχωριστό, που ναι μεν το δουλεύουμε παράλληλα με τις κτηνοτροφικές εργασίες, έχει όμως δικές του απαιτήσεις. Η διαχείριση προϋποθέτει μια ολόκληρη σειρά από εντελώς διαφορετικές ικανότητες».

Ο πετρόκτιστος, λιτός ξενώνας βρίσκεται στο πλάτωμα του χωριού. Εκτός από τη διαμονή στα απλά, νοικοκυρεμένα δωμάτια, προσφέρει πρωινό με τοπικά χειροποίητα προϊόντα, αλλά και εξαιρετικό φαγητό από την κα. Παναγιώτα Τσιρώνη-Παπαϊωάννου, τη μητέρα του Φίλιππου και του Φώτη. Το μενού περιλαμβάνει ντόπια κρέατα της ώρας και μαγειρευτά τις γιορτές και τις αργίες (ή κατόπιν παραγγελίας), καθώς και τα καταπληκτικά τυριά που φτιάχνει η ίδια με το γάλα το οποίο παράγει η οικογένεια. Φυσικά υπάρχει πάντα καφές, τσάι, αναψυκτικά, μπύρα και γλυκά του κουταλιού, φτιαγμένα από την Εύα Καλλόνη.

Η Εύα είναι από τον Βουβοπόταμο, ένα χωριό που βρίσκεται στον κάμπο του Φαναρίου. Έχει σπουδάσει νοσηλευτική, είναι μαζί με τον Φώτη 10 χρόνια και τώρα ετοιμάζονται να παντρευτούν. Η Εύα είναι η ψυχή του ξενώνα: χωρίς την παρουσία της, δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

«Σίγουρα ναι. Μου αρέσει η φύση, η ησυχία του τόπου, η επαφή με τους ανθρώπους, η επικοινωνία. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, όταν έχουμε και τους περισσότερους επισκέπτες λόγω της γενικής αύξησης του τουρισμού στην παράκτια ζώνη της Ηπείρου. Σημαντικό είναι βέβαια κι ένα ιδιαίτερο κομμάτι του ορειβατικού τουρισμού κάθε άνοιξη και φθινόπωρο, που δεν κάνει πολύ ζέστη». Οι περισσότεροι που έρχονται είναι Έλληνες, μας λέει η Εύα, ενώ ο Φώτης συμπληρώνει ότι «οι ξένοι που φτάνουν μέχρι εδώ είναι συνειδητοποιημένοι: ξέρουν την ιστορία και βγάζουν έντονο συναίσθημα».

«Ο τόπος μας είναι πολύ λιτός», μας λέει ο Φίλιππος. «Υπήρξε πάντα φτωχός, αλλά με τεράστιο απόθεμα σε ψυχή. Αυτό βλέπουν οι γνώστες κι αυτό διαισθάνονται εκείνοι που δεν ξέρουν. Με την ίδρυση λοιπόν του ξενώνα όποιος έρθει εδώ αποκτά μια έδρα για να επισκεφτεί το Κούγκι, την Κιάφα, την οικία Τζαβέλλα, το παλιό νεκροταφείο των Σουλιωτών ή τους Μύλους Σουλίου –τους παλιούς νερόμυλους, όπου οι ντόπιοι άλεθαν το ξερικό καλαμπόκι».

Ο επισκέπτης θα σταθεί βέβαια και στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του χωριού, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αγωνιστική ιστορία του Σουλίου. «Θα δει με την ησυχία του τα σπίτια με τα στενά παράθυρα σαν πολεμίστρες», λέει ο Φίλιππος, «αλλά και τα αρχαία πηγάδια εδώ πάνω από τον ξενώνα, που διασφάλιζαν αυτονομία ύδρευσης σε κάθε οικογένεια. Και θα καταλάβει τους ανθρώπους που έζησαν σε αυτόν τον τόπο, ο οποίος είναι τόσο δυσπρόσιτος και άγριος».

«Είναι μια καλή, ήρεμη, παραγωγική ζωή, η οποία μας προσφέρει τα μέσα για να ζούμε και μας δίνει τη δυνατότητα να προσφέρουμε και κάτι στον τόπο μας. Άρα ναι –ήταν και είναι μια καλή επιλογή».

Άρτεμη Τζίτζη - travel.gr

Εγκρίθηκε η χρηματοδότηση του Δήμου Σουλίου με 135.000 ευρώ για την αποκατάσταση ζημιών που προκλήθηκαν από φυσικές καταστροφές. Ευχαριστούμε τον Αναπληρωτή Υπουργό Εσωτερικών, Στέλιο Πέτσα, για την ανταπόκριση του στο αίτημα του Δήμου Σουλίου.

Αγαπητοί μας πελάτες,

H ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. καταβάλλει διαρκείς προσπάθειες για τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπιστία των δικτύων και εγκαταστάσεων διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης ενέργειας.

Για το λόγο αυτό προγραμματίζει και υλοποιεί καθημερινά έργα συντήρησης, ενίσχυσης ή αναβάθμισης δικτύων, τα οποία απαιτούν προσωρινές διακοπές της ηλεκτροδότησης.

Προκειμένου να προγραμματίσετε τις εργασίες σας και να ελαχιστοποιηθεί η όχλησή σας, στον ακόλουθο πίνακα, μπορείτε να ενημερωθείτε για τις περιοχές και τις ώρες προγραμματισμένων διακοπών ηλεκτροδότησης.

Προσοχή :

Ενώ καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για τη συντομότερη επανηλεκτροδότηση, εντούτοις, επιβάλλεται μεγάλη προσοχή, θεωρώντας ότι σε όλη την προγραμματισμένη διάρκεια διακοπής, οι αγωγοί είναι υπό τάση!

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ Ανδρών ΕΣΠΕΔΕ 2021-22

Τεράστια νίκη και κατάκτηση ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ Ανδρών ΕΣΠΕΔΕ για τον ΕΡΜΗ Ηγουμενίτσας.

Α.Ο.Πρεβεζας - ΑΣΠ ΕΡΜΗΣ 2-3

1ο set: 0-1 (22-25)

2ο set: 0-2 (23-25)

3o set: 1-2 (25-22)

4o set: 2-2 (25-20)

5o set: 2-3 (13-15)

Στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου διοικητικού συμβουλίου, προχωρά ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Παραμυθιάς, αύριο Δευτέρα 28 Μαρτίου από τις 10:00 μέχρι τις 20:00.

Στις κάλπες προσέρχονται 7 συμπολίτες μας που κατέθεσαν υποψηφιότητες, μέχρι εχτές Σάββατο και πιο συγκεκριμένα:

Γκάτζιας Ευάγγελος

Ζαχάρης Δημήτριος

Κωλέτσης Στυλιανός

Μπολότσης Κωνσταντίνος

Ντάφλου Ελευθερία

Παντελής Χαράλαμπος

Παπαδοπούλου Μαρία

Όσον αφορά το διαδικαστικό, το νέο ΔΣ θα είναι 7μελές, οπότε και οι 7 υποψήφιοι θα εκλέγουν. Ο πρώτος σε ψήφους και εντός μια εβδομάδας, θα συγκαλέσει το νέο ΔΣ από οπου θα προκύψει ο πρόεδρος, οι θέσεις και θα συσταθεί σε σώμα το νέο διοικητικό συμβούλιο

Το πρόγραμμα Erasmus+ δεν πραγματοποιείται πρώτη φορά στο σχολείο μας. Φέτος όμως όλα ήταν λίγο… διαφορετικά!

Πριν 3 χρόνια κατατέθηκε η αίτησή μας για το πρόγραμμα επιμόρφωσης εκπαιδευτικού προσωπικού με τίτλο «A Classroom with a Door to the World», και μετά από λίγους μήνες με πολύ μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε ότι εγκρίθηκε… δεν ξέραμε, όμως, ότι λόγω πανδημίας θα χρειάζονταν ακόμα 2 χρόνια αναβολών και παρατάσεων μέχρι αυτό να πραγματοποιηθεί.

4 εκπαιδευτικοί , (ο διευθυντής κ. Γιάννης, η υποδιευθύντρια κ. Νίνα, η μαθηματικός μας κ. Ιωάννα και εγώ), συμμετείχαμε στην επιμόρφωση στην…τροπική Γουαδελούπη. Στο άκουσμά της και μόνο, WOW!! Το πρώτο πράγμα που κάναμε όλοι, ήταν η αναζήτησή της στον χάρτη. Ένα μικρό νησάκι, γαλλικό υπερπόντιο έδαφος, σε σχήμα πεταλούδας…στην Καραϊβική.

«Θα δείτε και Survivor»; ρώτησαν οι μαθητές… «Μπα, αν και τα γυρίσματα γίνονται σε κοντινό νησί…θα προτιμήσουμε να δούμε άλλα πράγματα»!, απαντήσαμε. «Κυρία, το έχω ακούσει αυτό το όνομα από τη Ζουμπουλία στο Παρά Πέντε»!, «Και ο ποδοσφαιριστής Ντρογκμπά έζησε μικρός εκεί»!!!

Ούτε κι εμείς ξέραμε πολλά, αλλά γνωρίζαμε εξ αρχής ότι η εμπειρία θα ήταν τελείως διαφορετική από τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τα προηγούμενα εκπαιδευτικά μας ταξίδια. Και δεν είχαμε άδικο. Με μεγάλη αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό για το αν θα πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας, λόγω της μεγάλης γραφειοκρατίας, των διαρκών αλλαγών στα υγειονομικά πρωτόκολλα και τον άτιμο covid ιό να προσβάλλει καθηγητές και μαθητές τον έναν μετά τον άλλον, κάναμε το τελευταίο μας rapid test, έδειξε αρνητικό και τι ανακούφιση…το μεγάλο μας υπερατλαντικό ταξίδι επιτέλους ξεκίνησε!

Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, η θερμοκρασία άγγιζε τους 30 βαθμούς, τροπική βλάστηση παντού, μικρά σπίτια φτωχικά και επαρχιακοί δρόμοι σε αρκετά καλή κατάσταση που μας οδήγησαν στη μικρή πόλη Sainte-Anne, τόπο διεξαγωγής των μαθημάτων μας. Το πρώτο μικρό πολιτισμικό σοκ ήδη έδειχνε τι σημαίνει ένα έδαφος να αποτελεί αποικία, ακόμα περισσότερα φτωχικά σπίτια, προχειροφτιαγμένα με διάφορα υλικά, δρομάκια χωματένια που οδηγούν σε μικρές αυλές σπιτιών με κότες και μπανανιές. Πολύ λίγα μαγαζιά με την έννοια που εμείς τα γνωρίζουμε, αντί για αυτά, κυρίως πάγκοι που πουλούν τα προϊόντα τους, κατά βάση τροπικά φρούτα, ρούμι, ψάρια, μπαχαρικά και πολύχρωμα ρούχα, καπέλα, υφάσματα και ριγέ -με διάφορα σχέδια- πλαστικά τραπεζομάντιλα. Μικρά supermarket με πανάκριβες τιμές, πουθενά ίχνος χλιδής, πλούτου ή έστω επίδειξής του. Εστιατόρια, όπως οι καντίνες που έχουμε στις παραλίες μας, με άσπρα πλαστικά τραπεζάκια και καρέκλες για τους θαμώνες τους. Νιώθουμε μια μικρή απογοήτευση, όχι γιατί περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο, αλλά γιατί είναι αισθητή η φτώχεια λόγω της αποικιακής εκμετάλλευσης, από την περίοδο που ο αγαπητός Χριστόφορος Κολόμβος τυχαία ανακάλυψε και αυτό το νησί.… και έτσι ιστορικά εξηγούνται πολλά πράγματα…..

Μέρα με τη μέρα, τα συναισθήματά μας αλλάζουν προς το καλύτερο, ξεκινώντας τα μαθήματά μας σε έναν πανέμορφο εξωτερικό χώρο με μεγάλη φυσική ομορφιά. Γνωρίσαμε την Ρίτα, την πολύ έμπειρη επιμορφώτρια μας, τη Maria-Luisa, τον Bernardo και τη Sonia εκπαιδευτικοί από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ανταλλάξαμε απόψεις, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις και καταλήξαμε στο πόσα κοινά έχουμε ως λαοί και ως εκπαιδευτικοί. Τα ίδια προβλήματα στην εκπαίδευση, ίδιες ανησυχίες, παρόμοιοι προβληματισμοί. Συμμετείχαμε σε πολλές βιωματικές ασκήσεις και αγγίξαμε θέματα όπως internationalization (διεθνοποίηση), social inclusion (κοινωνική ένταξη), national identity (εθνική ταυτότητα), cultural diversity (πολιτισμική διαφορετικότητα) και πολλά άλλα. Μάθαμε για την ιστορία των Gwo ka, τα φοβερά τύμπανα της Γουαδελούπης, που ο ήχος τους σε τραντάζει ευχάριστα, παίξαμε και εμείς με τη βοήθεια του μουσικού γκουρού στα τύμπανα, κ. Εdgar!

Επισκεφτήκαμε ένα υπέροχο διαδραστικό μουσείο, το Memorial ACTe, όπου μάθαμε για την ιστορία όλων των γαλλικών Αντιλλών (ή γαλλικών Ινδιών), με βασική θεματική τη δουλεία, πολύ δυνατή εμπειρία, πράγματι. Ταξιδέψαμε και κάναμε μάθημα σε τροπικά δάση, είδαμε τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, βιότοπους προστατευμένους από την UNESCO, και κοραλλιογενείς παραλίες με χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου.

Αυτό όμως που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, είναι η ζεστασιά στις καρδιές των απλοϊκών ντόπιων ανθρώπων, το χαμόγελο στα πρόσωπά τους, το “Bonjour!” που σου λένε κάθε μέρα, χωρίς να σε γνωρίζουν, η φιλικότητά τους, η προθυμία τους να σε εξυπηρετήσουν αν χρειάζεσαι κάτι, η παιδεία τους που τους υπαγορεύει να σταματούν στις διαβάσεις για να περάσεις, ο ρυθμός μέσα στο αίμα τους, το τραγούδι, η μουσική (τύμπανα, βουβουζέλες, αυτοσχέδια μουσικά όργανα), η φιλελεύθερη, μη-υλιστική εμφάνιση πολλών -ως απόγονοι και συνεχιστές του Bob Marley, αλλά κυρίως, η αξιοπρέπεια, η περηφάνεια και ο σεβασμός, πρώτα από όλα προς τον ίδιο τον εαυτό τους.

Στο τέλος, αναχωρήσαμε με δάκρυα που αποχωριστήκαμε τους συναδέλφους μας και την επιμορφώτρια μας. Μετά από 9 μέρες μαζί, και παρόλο το μίνι lockdown (απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 μμ.), ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, μοιραστήκαμε αμέτρητες σκέψεις, αποκτήσαμε καινούριες γνώσεις και γεμίσαμε τις «αποσκευές» μας με πολλές εικόνες, τις οποίες ακόμα επαναφέρουμε στη μνήμη μας και επεξεργαζόμαστε!

Το σίγουρο είναι ότι κάθε ταξίδι αποτελεί από μόνο του μια μοναδική εμπειρία, με τις καλές και τις κακές στιγμές του. Μπορεί να χρειάστηκαν αμέτρητες ώρες δουλειάς, πριν κατά τη διάρκεια και μετά από την κινητικότητα αυτή, αλλά κάθε φορά το αποτέλεσμα μάς ανταμείβει. Θα έλεγα, προσωπικά, ότι μοιάζει με έναν αγώνα Μαραθωνίου…ο αθλητής πολλές φορές νιώθει πως θέλει να τα παρατήσει, μουρμουρίζει πως θα είναι ο τελευταίος του αγώνας, αλλά μόλις τερματίσει…ήδη σκέφτεται με ικανοποίηση πότε θα τρέξει τον επόμενο αγώνα!

Και θα κλείσω με τα πανέμορφα λόγια της Rita στην τελευταία μας συνάντηση, (επιτρέψτε μου να μην το μεταφράσω, καθώς θεωρώ ότι η μη πιστή απόδοση θα παραποιήσει το τόσο όμορφο νόημα των λέξεων…):

«Life is like water; soft, fluid, malleable, feeling every little crevice perfectly taking the shape of every vessel it enters, and still so strong and powerful that it cuts through the hardest stone…I would love to learn to be like water, learn from the past, live in the moment, see the bright vision of the future…».

(Από την εκπαιδευτικό Μάγδα Σιατούνη-συντονίστρια προγράμματος Erasmus+ KA1)