Ο Φίλιππος και ο Φώτης Παπαϊωάννου είναι αδέλφια. Γεννήθηκαν στο Σούλι, έβγαλαν το δημοτικό στο χωριό τους, πήγαν γυμνάσιο στο Γαρδίκι και λύκειο στην Παραμυθιά. Συνέχισαν σπουδάζοντας, ο μεν Φίλιππος μηχανικός γεωτεχνολογίας περιβάλλοντος στην Κοζάνη, ο δε Φώτης οικονομικά (διεθνές εμπόριο) στην Καστοριά.

Και μετά έφυγαν· πήγαν στην Αγγλία, όπου δούλεψαν σαν εργάτες σε διάφορες εταιρίες φωτοβολταϊκών. Μεγάλη απόφαση. «Αν περιμέναμε να βρούμε δουλειά στο αντικείμενό μας, θα έπρεπε να μας τρέφουν οι γονείς μας. Κάτι που δεν το δεχόμαστε», εξηγούν ο Φίλιππος και ο Φώτης. «Οργανώσαμε λοιπόν τη ζωή μας έτσι ώστε να δουλεύουμε τον χειμώνα στην Αγγλία –έγινε σχετική συμφωνία με τους εργοδότες μας εκεί– και το καλοκαίρι στην Ελλάδα, στον τουρισμό: στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια της Πάργας, στο Καναλάκι και στον Αχέροντα. Δεν μας ενοχλούσε που άλλο σπουδάσαμε κι άλλο κάναμε. Αυτός ο τρόπος ζωής ήταν μονόδρομος, τότε. Όσον αφορά τον τουρισμό, άλλωστε, δουλεύαμε στον κλάδο ήδη από όταν ήμασταν μαθητές 15 χρονών, στις καλοκαιρινές διακοπές».

Όταν τελικά θέλησαν να φύγουν από την Αγγλία, αποφάσισαν πως δεν θα επέστρεφαν απλώς στην Ελλάδα: θα έρχονταν να μείνουν μόνιμα στο Σούλι και θα ακολουθούσαν το επάγγελμα της οικογένειάς τους –θα γίνονταν κτηνοτρόφοι.

«Ολόκληρη η οικογένειά μας, ο πατέρας, η μητέρα μας, αλλά και οι γιαγιάδες με τους παππούδες, ήταν κατά παράδοση κτηνοτρόφοι. Η κτηνοτροφία είναι η βασική ασχολία ολόκληρης της περιοχής του Σουλίου», μας λένε ο Φίλιππος με τον Φώτη.

Η απάντηση έρχεται ήρεμα και αυθόρμητα. «Όχι, καθόλου. Γιατί άλλωστε; Οι ρυθμοί ζωής, που εδώ είναι ασύγκριτα πιο ήσυχοι, το ότι δεν υπάρχουν τόσοι και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι τριγύρω, το ότι είμαστε μαζί με την οικογένειά μας, όλα ήταν πράγματα πολύ ευπρόσδεκτα. Παράλληλα, επίσης, η δουλειά του κτηνοτρόφου μας ήταν κάτι πολύ οικείο. Είμαστε συνηθισμένοι από παιδιά στις σχετικές εργασίες –οπότε και γνωρίζαμε, ενώ είχαμε ζήσει και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Ξαναμπήκαμε λοιπόν ομαλά από ψυχολογική και κοινωνική άποψη σε ό,τι είχαμε αφήσει πίσω. Μόνο που πλέον το είδαμε πολύ συστηματικά και υπεύθυνα, αφού αποφασίσαμε πως αυτό θα ήταν πια το επάγγελμά μας».

«Ξυπνάμε γύρω στις 6 το πρωί όλον το χρόνο και πάμε στους στάβλους, οι οποίοι απέχουν 200 μέτρα από το σπίτι. Ταΐζουμε, καθαρίζουμε, αρμέγουμε, ελέγχουμε τα ζώα αν είναι καλά στην υγεία τους. Μεταφέρουμε έπειτα το γάλα στην παγολεκάνη (μεγάλο ειδικό ψυγείο). Νωρίς το μεσημέρι, γύρω στις 12, τελειώνει η πρωινή δουλειά.

Τα ζώα φεύγουν για τον βοσκότοπο μόνα τους και γυρνούν το απόγευμα πάλι μόνα τους –ναι, μην απορείτε, ξέρουν τον δρόμο. Είτε είναι καλοκαίρι, είτε χειμώνας, είναι σαν να έχουν ένα εσωτερικό ρολόι που τους λέει πότε πρέπει να φύγουν και πότε πρέπει να γυρίσουν. Πάντα πριν νυχτώσει. Αυτή ακριβώς η διαδικασία της ελεύθερης βοσκής είναι που διασφαλίζει και την υπέρτερη ποιότητα του κρέατος και του γάλακτος».

Το απόγευμα επανερχόμαστε στους στάβλους, αρμέγουμε, ίσως να καθαρίσουμε πάλι. Τότε τελειώνει η δουλειά. Το καλοκαίρι γύρω στις 10.30 το βράδυ, τον χειμώνα περίπου στις 7 το απόγευμα».

Εντωμεταξύ οι νεαροί κτηνοτρόφοι αποφάσισαν να δράσουν ανεξάρτητα από την ήδη υπάρχουσα οικογενειακή επιχείρηση. «Αγοράσαμε δικά μας ζώα και φτιάξαμε το δικό μας κοπάδι», εξηγούν. «Για παράδειγμα, ο πατέρας μας είχε και έχει κατσίκια ντόπια –όλο του το κοπάδι αποτελείται από ντόπια κατσίκια. Εμείς, όμως, αγοράσαμε ράτσες εξελιγμένες, οι οποίες παράγουν περισσότερο γάλα και εγκλιματίζονται εύκολα σε κάθε τόπο». Τους βοήθησαν οι σπουδές τους; «Οι δικές μου σπουδές, όχι», παραδέχεται ο Φίλιππος. Αντίθετα, οι σπουδές του Φώτη φάνηκαν χρήσιμες όσον αφορά την οργάνωση των οικονομικών.

«Ήταν η αγάπη για τον τόπο μας», όπως μας λένε. «Μέχρι που αναλάβαμε τον ξενώνα δεν υπήρχε καμία υποδομή, τίποτα για να διευκολύνει τον επισκέπτη που θα έφτανε μέχρι εδώ –εκτός από ένα καφενείο. Για τον ξένο, το Σούλι ήταν εκ των πραγμάτων ένα απλό πέρασμα. Αν και οι περισσότεροι που έρχονταν ήθελαν να μείνουν, να μάθουν, να αισθανθούν τον τόπο».

Ο ξενώνας υπήρχε και ανήκε στον Δήμο Σουλίου, αλλά ήταν ανενεργός. «Σκεφτήκαμε να τον αναλάβουμε λόγω της πρότερης ενασχόλησής μας με τον τουρισμό και την εστίαση, αφού, έστω και με διαλείμματα, είχαμε σχεδόν 15 χρόνια εμπειρίας. Τον νοικιάσαμε λοιπόν πριν από 3 χρόνια, τον εξοπλίσαμε και από τότε τον λειτουργούμε συστηματικά, όλο τον χρόνο. Η λειτουργία του είναι προφανώς κάτι ξεχωριστό, που ναι μεν το δουλεύουμε παράλληλα με τις κτηνοτροφικές εργασίες, έχει όμως δικές του απαιτήσεις. Η διαχείριση προϋποθέτει μια ολόκληρη σειρά από εντελώς διαφορετικές ικανότητες».

Ο πετρόκτιστος, λιτός ξενώνας βρίσκεται στο πλάτωμα του χωριού. Εκτός από τη διαμονή στα απλά, νοικοκυρεμένα δωμάτια, προσφέρει πρωινό με τοπικά χειροποίητα προϊόντα, αλλά και εξαιρετικό φαγητό από την κα. Παναγιώτα Τσιρώνη-Παπαϊωάννου, τη μητέρα του Φίλιππου και του Φώτη. Το μενού περιλαμβάνει ντόπια κρέατα της ώρας και μαγειρευτά τις γιορτές και τις αργίες (ή κατόπιν παραγγελίας), καθώς και τα καταπληκτικά τυριά που φτιάχνει η ίδια με το γάλα το οποίο παράγει η οικογένεια. Φυσικά υπάρχει πάντα καφές, τσάι, αναψυκτικά, μπύρα και γλυκά του κουταλιού, φτιαγμένα από την Εύα Καλλόνη.

Η Εύα είναι από τον Βουβοπόταμο, ένα χωριό που βρίσκεται στον κάμπο του Φαναρίου. Έχει σπουδάσει νοσηλευτική, είναι μαζί με τον Φώτη 10 χρόνια και τώρα ετοιμάζονται να παντρευτούν. Η Εύα είναι η ψυχή του ξενώνα: χωρίς την παρουσία της, δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

«Σίγουρα ναι. Μου αρέσει η φύση, η ησυχία του τόπου, η επαφή με τους ανθρώπους, η επικοινωνία. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, όταν έχουμε και τους περισσότερους επισκέπτες λόγω της γενικής αύξησης του τουρισμού στην παράκτια ζώνη της Ηπείρου. Σημαντικό είναι βέβαια κι ένα ιδιαίτερο κομμάτι του ορειβατικού τουρισμού κάθε άνοιξη και φθινόπωρο, που δεν κάνει πολύ ζέστη». Οι περισσότεροι που έρχονται είναι Έλληνες, μας λέει η Εύα, ενώ ο Φώτης συμπληρώνει ότι «οι ξένοι που φτάνουν μέχρι εδώ είναι συνειδητοποιημένοι: ξέρουν την ιστορία και βγάζουν έντονο συναίσθημα».

«Ο τόπος μας είναι πολύ λιτός», μας λέει ο Φίλιππος. «Υπήρξε πάντα φτωχός, αλλά με τεράστιο απόθεμα σε ψυχή. Αυτό βλέπουν οι γνώστες κι αυτό διαισθάνονται εκείνοι που δεν ξέρουν. Με την ίδρυση λοιπόν του ξενώνα όποιος έρθει εδώ αποκτά μια έδρα για να επισκεφτεί το Κούγκι, την Κιάφα, την οικία Τζαβέλλα, το παλιό νεκροταφείο των Σουλιωτών ή τους Μύλους Σουλίου –τους παλιούς νερόμυλους, όπου οι ντόπιοι άλεθαν το ξερικό καλαμπόκι».

Ο επισκέπτης θα σταθεί βέβαια και στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του χωριού, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αγωνιστική ιστορία του Σουλίου. «Θα δει με την ησυχία του τα σπίτια με τα στενά παράθυρα σαν πολεμίστρες», λέει ο Φίλιππος, «αλλά και τα αρχαία πηγάδια εδώ πάνω από τον ξενώνα, που διασφάλιζαν αυτονομία ύδρευσης σε κάθε οικογένεια. Και θα καταλάβει τους ανθρώπους που έζησαν σε αυτόν τον τόπο, ο οποίος είναι τόσο δυσπρόσιτος και άγριος».

«Είναι μια καλή, ήρεμη, παραγωγική ζωή, η οποία μας προσφέρει τα μέσα για να ζούμε και μας δίνει τη δυνατότητα να προσφέρουμε και κάτι στον τόπο μας. Άρα ναι –ήταν και είναι μια καλή επιλογή».

Άρτεμη Τζίτζη - travel.gr

Εγκρίθηκε η χρηματοδότηση του Δήμου Σουλίου με 135.000 ευρώ για την αποκατάσταση ζημιών που προκλήθηκαν από φυσικές καταστροφές. Ευχαριστούμε τον Αναπληρωτή Υπουργό Εσωτερικών, Στέλιο Πέτσα, για την ανταπόκριση του στο αίτημα του Δήμου Σουλίου.

Αγαπητοί μας πελάτες,

H ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. καταβάλλει διαρκείς προσπάθειες για τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπιστία των δικτύων και εγκαταστάσεων διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης ενέργειας.

Για το λόγο αυτό προγραμματίζει και υλοποιεί καθημερινά έργα συντήρησης, ενίσχυσης ή αναβάθμισης δικτύων, τα οποία απαιτούν προσωρινές διακοπές της ηλεκτροδότησης.

Προκειμένου να προγραμματίσετε τις εργασίες σας και να ελαχιστοποιηθεί η όχλησή σας, στον ακόλουθο πίνακα, μπορείτε να ενημερωθείτε για τις περιοχές και τις ώρες προγραμματισμένων διακοπών ηλεκτροδότησης.

Προσοχή :

Ενώ καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για τη συντομότερη επανηλεκτροδότηση, εντούτοις, επιβάλλεται μεγάλη προσοχή, θεωρώντας ότι σε όλη την προγραμματισμένη διάρκεια διακοπής, οι αγωγοί είναι υπό τάση!

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ Ανδρών ΕΣΠΕΔΕ 2021-22

Τεράστια νίκη και κατάκτηση ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ Ανδρών ΕΣΠΕΔΕ για τον ΕΡΜΗ Ηγουμενίτσας.

Α.Ο.Πρεβεζας - ΑΣΠ ΕΡΜΗΣ 2-3

1ο set: 0-1 (22-25)

2ο set: 0-2 (23-25)

3o set: 1-2 (25-22)

4o set: 2-2 (25-20)

5o set: 2-3 (13-15)

Στην εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου διοικητικού συμβουλίου, προχωρά ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Παραμυθιάς, αύριο Δευτέρα 28 Μαρτίου από τις 10:00 μέχρι τις 20:00.

Στις κάλπες προσέρχονται 7 συμπολίτες μας που κατέθεσαν υποψηφιότητες, μέχρι εχτές Σάββατο και πιο συγκεκριμένα:

Γκάτζιας Ευάγγελος

Ζαχάρης Δημήτριος

Κωλέτσης Στυλιανός

Μπολότσης Κωνσταντίνος

Ντάφλου Ελευθερία

Παντελής Χαράλαμπος

Παπαδοπούλου Μαρία

Όσον αφορά το διαδικαστικό, το νέο ΔΣ θα είναι 7μελές, οπότε και οι 7 υποψήφιοι θα εκλέγουν. Ο πρώτος σε ψήφους και εντός μια εβδομάδας, θα συγκαλέσει το νέο ΔΣ από οπου θα προκύψει ο πρόεδρος, οι θέσεις και θα συσταθεί σε σώμα το νέο διοικητικό συμβούλιο

Το πρόγραμμα Erasmus+ δεν πραγματοποιείται πρώτη φορά στο σχολείο μας. Φέτος όμως όλα ήταν λίγο… διαφορετικά!

Πριν 3 χρόνια κατατέθηκε η αίτησή μας για το πρόγραμμα επιμόρφωσης εκπαιδευτικού προσωπικού με τίτλο «A Classroom with a Door to the World», και μετά από λίγους μήνες με πολύ μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε ότι εγκρίθηκε… δεν ξέραμε, όμως, ότι λόγω πανδημίας θα χρειάζονταν ακόμα 2 χρόνια αναβολών και παρατάσεων μέχρι αυτό να πραγματοποιηθεί.

4 εκπαιδευτικοί , (ο διευθυντής κ. Γιάννης, η υποδιευθύντρια κ. Νίνα, η μαθηματικός μας κ. Ιωάννα και εγώ), συμμετείχαμε στην επιμόρφωση στην…τροπική Γουαδελούπη. Στο άκουσμά της και μόνο, WOW!! Το πρώτο πράγμα που κάναμε όλοι, ήταν η αναζήτησή της στον χάρτη. Ένα μικρό νησάκι, γαλλικό υπερπόντιο έδαφος, σε σχήμα πεταλούδας…στην Καραϊβική.

«Θα δείτε και Survivor»; ρώτησαν οι μαθητές… «Μπα, αν και τα γυρίσματα γίνονται σε κοντινό νησί…θα προτιμήσουμε να δούμε άλλα πράγματα»!, απαντήσαμε. «Κυρία, το έχω ακούσει αυτό το όνομα από τη Ζουμπουλία στο Παρά Πέντε»!, «Και ο ποδοσφαιριστής Ντρογκμπά έζησε μικρός εκεί»!!!

Ούτε κι εμείς ξέραμε πολλά, αλλά γνωρίζαμε εξ αρχής ότι η εμπειρία θα ήταν τελείως διαφορετική από τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τα προηγούμενα εκπαιδευτικά μας ταξίδια. Και δεν είχαμε άδικο. Με μεγάλη αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό για το αν θα πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας, λόγω της μεγάλης γραφειοκρατίας, των διαρκών αλλαγών στα υγειονομικά πρωτόκολλα και τον άτιμο covid ιό να προσβάλλει καθηγητές και μαθητές τον έναν μετά τον άλλον, κάναμε το τελευταίο μας rapid test, έδειξε αρνητικό και τι ανακούφιση…το μεγάλο μας υπερατλαντικό ταξίδι επιτέλους ξεκίνησε!

Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, η θερμοκρασία άγγιζε τους 30 βαθμούς, τροπική βλάστηση παντού, μικρά σπίτια φτωχικά και επαρχιακοί δρόμοι σε αρκετά καλή κατάσταση που μας οδήγησαν στη μικρή πόλη Sainte-Anne, τόπο διεξαγωγής των μαθημάτων μας. Το πρώτο μικρό πολιτισμικό σοκ ήδη έδειχνε τι σημαίνει ένα έδαφος να αποτελεί αποικία, ακόμα περισσότερα φτωχικά σπίτια, προχειροφτιαγμένα με διάφορα υλικά, δρομάκια χωματένια που οδηγούν σε μικρές αυλές σπιτιών με κότες και μπανανιές. Πολύ λίγα μαγαζιά με την έννοια που εμείς τα γνωρίζουμε, αντί για αυτά, κυρίως πάγκοι που πουλούν τα προϊόντα τους, κατά βάση τροπικά φρούτα, ρούμι, ψάρια, μπαχαρικά και πολύχρωμα ρούχα, καπέλα, υφάσματα και ριγέ -με διάφορα σχέδια- πλαστικά τραπεζομάντιλα. Μικρά supermarket με πανάκριβες τιμές, πουθενά ίχνος χλιδής, πλούτου ή έστω επίδειξής του. Εστιατόρια, όπως οι καντίνες που έχουμε στις παραλίες μας, με άσπρα πλαστικά τραπεζάκια και καρέκλες για τους θαμώνες τους. Νιώθουμε μια μικρή απογοήτευση, όχι γιατί περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο, αλλά γιατί είναι αισθητή η φτώχεια λόγω της αποικιακής εκμετάλλευσης, από την περίοδο που ο αγαπητός Χριστόφορος Κολόμβος τυχαία ανακάλυψε και αυτό το νησί.… και έτσι ιστορικά εξηγούνται πολλά πράγματα…..

Μέρα με τη μέρα, τα συναισθήματά μας αλλάζουν προς το καλύτερο, ξεκινώντας τα μαθήματά μας σε έναν πανέμορφο εξωτερικό χώρο με μεγάλη φυσική ομορφιά. Γνωρίσαμε την Ρίτα, την πολύ έμπειρη επιμορφώτρια μας, τη Maria-Luisa, τον Bernardo και τη Sonia εκπαιδευτικοί από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ανταλλάξαμε απόψεις, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις και καταλήξαμε στο πόσα κοινά έχουμε ως λαοί και ως εκπαιδευτικοί. Τα ίδια προβλήματα στην εκπαίδευση, ίδιες ανησυχίες, παρόμοιοι προβληματισμοί. Συμμετείχαμε σε πολλές βιωματικές ασκήσεις και αγγίξαμε θέματα όπως internationalization (διεθνοποίηση), social inclusion (κοινωνική ένταξη), national identity (εθνική ταυτότητα), cultural diversity (πολιτισμική διαφορετικότητα) και πολλά άλλα. Μάθαμε για την ιστορία των Gwo ka, τα φοβερά τύμπανα της Γουαδελούπης, που ο ήχος τους σε τραντάζει ευχάριστα, παίξαμε και εμείς με τη βοήθεια του μουσικού γκουρού στα τύμπανα, κ. Εdgar!

Επισκεφτήκαμε ένα υπέροχο διαδραστικό μουσείο, το Memorial ACTe, όπου μάθαμε για την ιστορία όλων των γαλλικών Αντιλλών (ή γαλλικών Ινδιών), με βασική θεματική τη δουλεία, πολύ δυνατή εμπειρία, πράγματι. Ταξιδέψαμε και κάναμε μάθημα σε τροπικά δάση, είδαμε τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, βιότοπους προστατευμένους από την UNESCO, και κοραλλιογενείς παραλίες με χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου.

Αυτό όμως που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, είναι η ζεστασιά στις καρδιές των απλοϊκών ντόπιων ανθρώπων, το χαμόγελο στα πρόσωπά τους, το “Bonjour!” που σου λένε κάθε μέρα, χωρίς να σε γνωρίζουν, η φιλικότητά τους, η προθυμία τους να σε εξυπηρετήσουν αν χρειάζεσαι κάτι, η παιδεία τους που τους υπαγορεύει να σταματούν στις διαβάσεις για να περάσεις, ο ρυθμός μέσα στο αίμα τους, το τραγούδι, η μουσική (τύμπανα, βουβουζέλες, αυτοσχέδια μουσικά όργανα), η φιλελεύθερη, μη-υλιστική εμφάνιση πολλών -ως απόγονοι και συνεχιστές του Bob Marley, αλλά κυρίως, η αξιοπρέπεια, η περηφάνεια και ο σεβασμός, πρώτα από όλα προς τον ίδιο τον εαυτό τους.

Στο τέλος, αναχωρήσαμε με δάκρυα που αποχωριστήκαμε τους συναδέλφους μας και την επιμορφώτρια μας. Μετά από 9 μέρες μαζί, και παρόλο το μίνι lockdown (απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 μμ.), ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, μοιραστήκαμε αμέτρητες σκέψεις, αποκτήσαμε καινούριες γνώσεις και γεμίσαμε τις «αποσκευές» μας με πολλές εικόνες, τις οποίες ακόμα επαναφέρουμε στη μνήμη μας και επεξεργαζόμαστε!

Το σίγουρο είναι ότι κάθε ταξίδι αποτελεί από μόνο του μια μοναδική εμπειρία, με τις καλές και τις κακές στιγμές του. Μπορεί να χρειάστηκαν αμέτρητες ώρες δουλειάς, πριν κατά τη διάρκεια και μετά από την κινητικότητα αυτή, αλλά κάθε φορά το αποτέλεσμα μάς ανταμείβει. Θα έλεγα, προσωπικά, ότι μοιάζει με έναν αγώνα Μαραθωνίου…ο αθλητής πολλές φορές νιώθει πως θέλει να τα παρατήσει, μουρμουρίζει πως θα είναι ο τελευταίος του αγώνας, αλλά μόλις τερματίσει…ήδη σκέφτεται με ικανοποίηση πότε θα τρέξει τον επόμενο αγώνα!

Και θα κλείσω με τα πανέμορφα λόγια της Rita στην τελευταία μας συνάντηση, (επιτρέψτε μου να μην το μεταφράσω, καθώς θεωρώ ότι η μη πιστή απόδοση θα παραποιήσει το τόσο όμορφο νόημα των λέξεων…):

«Life is like water; soft, fluid, malleable, feeling every little crevice perfectly taking the shape of every vessel it enters, and still so strong and powerful that it cuts through the hardest stone…I would love to learn to be like water, learn from the past, live in the moment, see the bright vision of the future…».

(Από την εκπαιδευτικό Μάγδα Σιατούνη-συντονίστρια προγράμματος Erasmus+ KA1)

Κινούμαστε στην Εγνατία Οδό, από τα Ιωάννινα προς την Ηγουμενίτσα, με τελικό μας προορισμό την Παραμυθιά της Θεσπρωτίας. Πριν φτάσουμε εκεί, ωστόσο, θα επισκεφτούμε την Ελαταριά.

Στις μέρες μας, η Ελαταριά είναι ένας εγκαταλελειμμένος οικισμός. Ακόμα κι έτσι, όμως, καταφέρνει να μαγεύει τους επισκέπτες με την ομορφιά του φυσικού του περιβάλλοντος.

Καλά κρυμμένη μέσα στα βουνά της Παραμυθιάς, μέσα στο μεγαλύτερο ελατοδάσος της Θεσπρωτίας, η Ελαταριά ψιθυρίζει ιστορίες από το παρελθόν, φέρνοντας στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές μίας άλλης καθημερινότητας. Την ίδια στιγμή, εντωμεταξύ, γίνεται σημείο συνάντησης για τους λάτρεις της φύσης.

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, η ίδρυση του χωριού μας πάει στον 16ο αιώνα (το παλαιότερο όνομά του ήταν Λαμπανίτσα), ενώ η συνέχειά του μοιάζει λιγότερο ή περισσότερο με κάθε αντίστοιχου μέρους: πόλεμοι, επαναστάσεις, καταστροφές και βεβαίως δυσκολίες, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις αποδεικνύονταν ανυπέρβλητες.

Οι άνθρωποι του χωριού ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, ενώ στην πορεία έγιναν από τους πιο γνωστούς υλοτόμους, με τη φήμη τους να εξαπλώνεται σε όλη την περιφέρεια. Το χωριό ευημερούσε, φτάνοντας να έχει ακόμη και 1.000 κατοίκους. Ωστόσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες στην πρόσβαση, αλλά και τις σκληρές συνθήκες της περιοχής, ώθησαν τους κατοίκους να ψάξουν την τύχη τους αλλού, έχοντας ως κυριότερο προορισμό τους τον Παραπόταμο.

Κάπως έτσι η Ελαταριά φτάνει στο σήμερα, όπου κάποιοι εμπνευσμένοι άνθρωποι –με αληθινή αγάπη και νοιάξιμο για τον τόπο τους– προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να συνεχίσει το διάβα της. Και μάλιστα με τρόπο ιδιαίτερο και ξεχωριστό.

Ιδρύουν λοιπόν τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Ελαταριάς, τον ονομάζουν Λαμπανίτσα (από το παλιό της όνομα) και πιάνουν δουλειά. Στο επίκεντρό τους βρέθηκαν τα έλατα: αφού πάντα αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη της τοπικής κοινωνίας, θα το έκαναν και πάλι, ωστόσο μέσω ενός διαφορετικού τρόπου αυτή τη φορά. Στόχος τους, να αξιοποιήσουν την περιοχή ως προορισμό εναλλακτικού τουρισμού.

Οι άνθρωποι του Εκπολιτιστικού Συλλόγου προχωρούν σε έρευνα, καθορίζουν τις διαδρομές που έκαναν οι παλαιότεροι για να πάνε στις δουλειές τους και στη συνέχεια εντοπίζουν και καθαρίζουν αυτά τα μονοπάτια. Τα σηματοδοτούν, κάνουν ηλεκτρονική καταγραφή και σήμερα είναι σε θέση να μιλούν για ένα ολοκληρωμένο δίκτυο μονοπατιών, το οποίο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τόσο των αρχάριων, όσο και των έμπειρων ορειβατών.

Τα εντυπωσιακά έλατα, οι καταπράσινες πλαγιές, η θέα προς την κορυφή του βουνού Χιονίστρα, αλλά και η ηρεμία του γύρω δάσους, σε κάνουν να νιώσεις ότι στη φύση της Παραμυθιάς κρύβεται το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων. Ορμητήριο για όλες αυτές τις ευκαιρίες ορειβασίας, πεζοπορίας, αναρρίχησης και εναλλακτικών δραστηριοτήτων στο δάσος –ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι εκπαιδευτικές εξορμήσεις συλλογής μανιταριών και βοτάνων– αποτελεί το παλιό σχολείο της Ελαταριάς, που μπήκε από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο του συλλόγου.

Έτσι, το κτήριό του ανακατασκευάστηκε με στόχο να αναδειχθεί σε κέντρο περιβαλλοντολογικής ενημέρωσης και πολιτιστικών εκδηλώσεων, λειτουργώντας παράλληλα και ως το πρώτο ορειβατικό καταφύγιο της Θεσπρωτίας. Σήμερα, μετά από πολλή δουλειά, βρίσκεται σε ικανοποιητικό δρόμο, αν και μένουν να γίνουν και μερικές ακόμα εργασίες.

Τα μονοπάτια έχουν σχεδιασθεί για να παρέχουν διαβαθμισμένες διαδρομές περιήγησης και ορειβασίας, με τον επισκέπτη να απολαμβάνει εξαιρετικές πορείες μέσα σε δάση με έλατα. Και, μέσω αυτών, να μεταβαίνει σε κορυφές με υψόμετρο πάνω από 1.000 μέτρα, που περιτριγυρίζουν την περιοχή. Η Χιονίστρα, λ.χ., πάνω ακριβώς από το χωριό, είναι η τρίτη ψηλότερη όλης της Θεσπρωτίας, φτάνοντας στα 1.644 μέτρα.

Βρύση – Σέλωμα Λιβαδιού – Χιονίστρα (Κίτρινη διαδρομή)

Απόσταση: 4.190 μέτρα

Χρονική διάρκεια: 2 ώρες και 40 λεπτά

Το μονοπάτι αυτό υπήρξε από τις κύριες οδούς των παλιών κατοίκων του χωριού, ενώνοντας τη θέση Σέλωμα με την περιοχή του Λιβαδιού, όπου βρίσκονταν οι κύριες εκτάσεις καλλιέργειας. Η σημερινή του αξιοποίηση στοχεύει στη χρήση του ως κύρια πρόσβαση στην κορυφή Χιονίστρα.

Ελαταριάς

Άγιος Αθανάσιος – Λασπούλα – Έβγα (Μαρωτές) – Αγία Παρασκευή (Κόκκινη διαδρομή)

Απόσταση: 2.550 μέτρα

Χρονική διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά

Βασική οδός των παλιών Ελαταριωτών προς τα νότια, προς το χωριό Σέλλιανη (Αγία Μαύρα) και εν συνεχεία προς την Παραμυθιά, όπου μετέβαιναν για εμπορικές συναλλαγές. Αλλά φτάνει κανείς και στη Μονή Παγανιών παίρνοντάς το προς τα βόρεια και ακολούθως στη θέση Μεταξά, όπου βρισκόταν η επαρχιακή οδός Ηγουμενίτσας – Ιωαννίνων.

Μολοκοπιό -Καλαεράκι – Πάνω Ζώη – Χιονίστρα (Πράσινη Διαδρομή)

Απόσταση: 5.000 μέτρα

Χρονική διάρκεια: 3 ώρες

Στο παρελθόν, το μονοπάτι αυτό προσέφερε πρόσβαση σε μικρές καλλιεργήσιμες εκτάσεις στη βόρεια πλαγιά του βουνού Ανεμόραχη, καθώς και σε μία από τις πιο γνωστές πηγές της περιοχής, το Καλαεράκι. Η σύγχρονη αξιοποίησή του το καθιστά εναλλακτική διαδρομή ανάβασης στη Χιονίστρα κι έπειτα στο Σέλωμα της Ανεμόραχης. Ακολουθώντας επίσης την κορυφογραμμή προς τα δυτικά, συναντά το μονοπάτι Ελαταριάς – Χιονίστρας.

Πρόσφατα ολοκληρώθηκε κι ένα ολοκαίνουριο αναρριχητικό πεδίο στην Ελαταριά, φτιαγμένο σύμφωνα με τους σύγχρονους κανόνες ασφαλείας. Συνολικά περιλαμβάνει 5 διαδρομές διαβαθμισμένης δυσκολίας, ικανοποιώντας έτσι τις απαιτήσεις τόσο των παιδιών και των αρχάριων, όσο και των πιο έμπειρων αναρριχητών. Όλες βρίσκονται μέσα στο ελατοδάσος, μόλις 600 μέτρα από τον οικισμό της Ελαταριάς.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΣΕ στην τακτική του συνεδρίαση της 22 Μαρτίου 2022 μεταξύ άλλων αποφάσισε ομόφωνα:

1. Ενέκρινε το περιεχόμενο και τη μορφή της εκδήλωσης που προετοιμάστηκε από την επιτροπή γυναικών και αλληλεγγύης, την ημέρα της γυναίκας. Λόγω της νέας έξαρσης των κρουσμάτων της πανδημίας, αποφασίστηκε η εκδήλωση να μαγνητοσκοπηθεί χωρίς κοινό και να αναρτηθεί στο κανάλι του you tube της ΠΣΕ, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σε συνεργασία της επιτροπής και του προεδρείου του Δ.Σ.

2. Αποδέχθηκε την πρόταση του κ. Β. Κρομμύδα, γαμπρού απ’ εγγονή του αείμνηστου προέδρου του Δ.Σ. της ΠΣΕ και μεγάλου ευεργέτη Λευτέρη Μαντζίκα, να παρουσιαστεί το βιβλίο του, για τον πρόεδρο σε εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο Ηπειρωτών στις 13 Απριλίου 2022 και να θέσει υπό την αιγίδα του την εκδήλωση.

3. Αποδέχθηκε την πρόταση του συμπατριώτη, διακεκριμένου ανθρώπου του πολιτισμού, Νίκου Παπακώστα, να παρουσιάσει το βιβλίο του «Το ταξίδι ενός μοναχικού λύκου (με μικρές βιογραφικές ροκ ιστορίες)» στη μεγάλη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ηπειρωτών σε ημερομηνία και μορφή που θα καθοριστούν από κοινού με τον ίδιο.

4. Ενημερώθηκε από τον πρόεδρο κ. Χρυσόστομο (Μάκη) Χήτο –Κιάμο και τον Γ. Γραμματέα κ. Σωτήρη Κολιούση για την συζήτηση με τον ομότιμο καθηγητή κ. Βαγγέλη Αυδίκο για την συμβολή της ΠΣΕ στην υπό έκδοση βιβλίου του των απόντων του Κώστα Κρυστάλλη. Θεωρήθηκε ομόφωνα ως πολύ θετική ενέργεια, ότι η ΠΣΕ έχει καθήκον να βοηθήσει στην έκδοση και παραπέμπει την τελική απόφαση στο νέο Δ.Σ. που θα εκλεγεί να συνδιαμορφώσει με τον συγγραφέα τους τρόπους συμβολής της ΠΣΕ στην έκδοση.

5. Τέλος το Δ.Σ. προβληματίστηκε σοβαρά για την διαδικασία συρρίκνωσης των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Ηπειρο (εκτός Ιωαννίνων), την διάλυση των πρώην Τ.Ε.Ι. και την μεταφορά των τμημάτων στα Γιάννενα.

Για το θέμα θα εκδοθεί ειδική ανακοίνωση.

Από το Γραφείο Τύπου της ΠΣΕ

Αναλυτικά η σημερινή κατανομή των κρουσμάτων

ΠΕ Άρτας 46

ΠΕ Θεσπρωτίας 39

ΠΕ Ιωαννίνων 209

ΠΕ Πρέβεζας 76

Κομβόι στρατιωτικών δυνάμεων αποβιβάστηκε τα μεσάνυχτα περίπου στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.

Το κομβόι αποτελούμενο από οχήματα διαφόρων τύπων, κινήθηκε στην Εγνατία Οδό με προορισμό το Τελωνείο των Ευζώνων και τελικό προορισμό τη Βόρεια Μακεδονία.

Η κυβέρνηση στα Σκόπια μόλις πριν λίγες μέρες ενέκρινε την είσοδο και παραμονή ξένων ενόπλων δυνάμεων στο έδαφος της χώρας προκειμένου να συμμετάσχουν στην άσκηση «Swift Response 22».

Όπως ανακοινώθηκε, η κυβέρνηση του Dimitar Kovacevski έδωσε εντολή στους αρμόδιους φορείς να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη διέλευση από τα σύνορα περισσοτέρων από 850 στρατιωτικών και πολιτικών μηχανοκίνητων οχημάτων ενώ στην άσκηση θα πάρουν μέρος οκτώ αεροπλάνα, 24 ελικόπτερα, πέντε drones και άλλα.

Η άσκηση «Quick Response – 22» είναι μέρος της άσκησης «Defender of Europe 22», στην οποία θα συμμετάσχει μεγάλος αριθμός στρατιωτών από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της Σύμπραξης για την Ειρήνη και θα διεξαχθεί σε πέντε τοποθεσίες σε όλη την Ευρώπη, αναφέρει το πρακτορείο Beta.