Ασθενής σεισμική δόνηση σημειώθηκε το πρωί της Δευτέρας στο νομό Θεσπρωτίας, με το επίκεντρό του να εντοπίζεται κοντά στην πόλη της Παραμυθιάς.

Σύμφωνα με το αυτόματο σύστημα του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου Αθηνών, ο σεισμός σημειώθηκε στις 08.02, είχε ένταση 3,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ και εστιακό βάθος 10 χιλιομέτρων.

Το επίκεντρό του εντοπίζεται 20 χιλιόμετρα Ανατολικά της Ηγουμενίτσας.

Η κοινότητα Παραμυθιάς και Γλυκής καταγγέλλουν την Δημοτική αρχή διότι εδώ και δύο χρόνια παρόλο με αλλεπάλληλα αιτήματα ζητούν γραμματέα για την κοινότητα τους η Δημοτική αρχή δεν έχει διευθετήσει το ζήτημα με αποτέλεσμα όλες οι γνωμοδοτήσεις που έχουν λάβει και λαμβάνουν να μην έχουν καμία ισχύ.

Η κοινότητα Παραμυθιάς

Η κοινότητα Γλυκής

Έπαιζε στον δρόμο, στο σπίτι, στην αυλή του σπιτιού. Ήταν «το κορίτσι που παίζει μπάλα». 

Όταν ήταν 9 ετών, ήταν σε ακαδημία αγοριών, στην πόλη της, την Ηγουμενίτσα, ήταν το μόνο κορίτσι. Το μόνο «κορίτσι που παίζει μπάλα». Όταν έκλεισε τα 12, πήγε στις Αμαζόνες Θεσπρωτίας. Επιτέλους σε γυναικεία ομάδα. Οι προπονήσεις του κλαμπ ήταν 2 φορές την εβδομάδα και «δεν μου έφτανε». Έτσι συνέχιζε να πηγαίνει και στην ακαδημία των αγοριών.

Η Τατιάνα Γεωργίου, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα. Στην πόλη που βρέχεται από τα νερά του Ιονίου και γειτνιάζει με την Ιταλία. Έπαιζε μπάλα «από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου», όπως λέει χαρακτηριστικά, αδυνατώντας να ανασύρει από τη μνήμη της παιδική ανάμνηση που να μην περιλαμβάνει μια μπάλα. Κι εκείνη να την κλωτσά.

Η ενασχόλησή της με το άθλημα «ήρθε πολύ φυσικά» ήταν κάτι που από νωρίς αγάπησε και ενέταξε στην καθημερινότητά της. Ο πατέρας της (μπαλαδόρος ο ίδιος σε ερασιτεχνικό επίπεδο) την στήριξε εξ' αρχής σε αυτή την απόφαση. Δεν ήταν καπρίτσιο, δεν ήταν περιστασιακή ασχολία ή χόμπι. Θα γινόταν ποδοσφαιρίστρια.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ηγουμενίτσα, κλειστή κοινωνία. Έπαιζα ποδόσφαιρο με τα ξαδέρφια μου, με φίλους. Έπαιζα παντού. Ήμουν “το κορίτσι που παίζει μπάλα”. Μπήκα σε ακαδημία αγοριών όταν ήμουν 9 ετών. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο. Όταν ήμουν 12 ετών ιδρύθηκε γυναικεία ομάδα στην περιοχή και έτσι πήγα εκεί. Όσο μεγάλωνα υπήρχαν καθηγητές, συγγενείς που μου έλεγαν “και τι θα κάνεις με την μπάλα;” Έτσι σταμάτησα κάποια στιγμή να τους μιλάω για τα όνειρά μου, για να μην ακούω τα σχόλια. Τους έλεγα: “κάνω και στίβο” ή σταματούσα την συζήτηση».

Οι αμφιβολίες και ο δισταγμός των ανθρώπων δεν την επηρέασε. Δεν την αποπροσανατόλισε. Ναι, ήταν «το κορίτσι που παίζει μπάλα» και ήθελε να συνεχίσει να είναι. «Το αγαπάω πάρα πολύ, δεν θα άφηνα κάποιον να μπει ανάμεσα. Όσο διάβαζα για την γυμναστική Ακαδημία, καθόριζα το πρόγραμμα της καθημερινότητάς μου έτσι ώστε να μην χάνω καμία προπόνηση.».

Ήταν λιγότερο από 16 όταν ένας κακός αγωνιστικός χώρος, ένα άλμα και μια άτσαλη προσγείωση σε μια λακκούβα της κόστισαν έναν κομμένο σύνδεσμο, ένα φρένο έξι μηνών στο κυνήγι του ονείρου και μια... αγχωμένη Ελληνίδα μάνα.

«Ένα κακό γήπεδο κι ένα άλμα σε μια λακκούβα όταν ήμουν 15,5 ετών μου κόστισε τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό. Έπαθα ρήξη χιαστών. Δεν είχα καταλάβει όμως τι έγινε. Δεν ήξερα τι ήταν, πόσο σοβαρό ήταν. Όταν έγινε η διάγνωση τους είπα: “ναι εντάξει, μπορώ να παίξω την άλλη βδομάδα;”. Όταν άρχισα να μαθαίνω σιγά – σιγά τι είναι ο τραυματισμός, ήταν ένα μεγάλο χαστούκι για εμένα. Έκανα εγχείρηση. Πέρασαν έξι μήνες για να επανέλθω».

Κι αυτή δεν ήταν η μόνη εμπειρία στη δίνη των τραυματισμών. Πριν από τέσσερα χρόνια, τρία λεπτά πριν το τέλος της καλύτερής της σεζόν «είδα τα όνειρά μου να πεθαίνουν».

«Ήταν σε φιλικό παιχνίδι της Εθνικής. Στο 87' πέρασα στον αγωνιστικό χώρο και στο 90' τραυματίστηκα. Αυτή τη φορά το κατάλαβα. Κατάλαβα τι ήταν, το ένιωσα. Έπαθα κρίση πανικού όταν ήμουν ακόμα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ήταν σαν να βλέπεις τα όνειρά σου να πεθαίνουν. Σε μια σεζόν που έπαιζα 90λεπτα, στην καλύτερή μου σεζόν. Τρία λεπτά πριν το τέλος της.

Ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο ήταν ο πατέρας μου. Στη μαμά μου δεν ήθελα να το πω. Θα την ανησυχούσα. Δεν ήθελα, τουλάχιστον πριν το σιγουρέψω. Με πήρε τηλέφωνο και θυμάμαι να μου λέει: “δεν θα σε ρωτήσω αν χτύπησες, έπαιξες λίγο”. Και δεν είπα τίποτα! Όταν έγινε η διάγνωση ήμουν Θεσσαλονίκη, μόνη μου. Της το είπα και έβαλε τα κλάματα. Έκτοτε φοβάται. Με ρωτάει συνέχεια ποτέ θα σταματήσω το ποδόσφαιρο. Έχει όμως να τραβήξει πολλά ακόμα».

Το μεγαλύτερο όνειρό της ήταν «να είναι στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας και στην Εθνική» και η πραγματικότητα προσπέρασε το όνειρο και έτσι η Τατιάνα μετά από πέντε χρόνια στον ΠΑΟΚ βρέθηκε στην Ιταλία. Αρχικά για την Νάπολι, κι ύστερα για την Τσεζένα.

Ένα ταξίδι στην Γερμανία και μια συζήτηση με έναν Έλληνα σερβιτόρο, την έκανε να σκεφτεί: «γιατί όχι το βήμα παραπάνω; γιατί όχι εξωτερικό;».

«Πιστεύω στην τύχη, έμαθα να ακολουθώ τα σημάδια. Είχα πάει ένα ταξίδι στην ξαδέρφη μου στη Γερμανία, για δύο εβδομάδες. Έπινα καφέ, όταν με προσέγγισε ένας Έλληνας σερβιτόρος και με ρώτησε: “παίζεις στον ΠΑΟΚ; Γιατί δεν έρχεσαι να παίξεις εδώ;”».

Δεν το είχε σκεφτεί ως τότε, ομολογεί. Να φύγει από τη χώρα της, μακριά από την οικογένειά της και τους φίλους της. Να παίξει σε μια ομάδα εκτός Ελλάδας, σε μια χώρα της Ευρώπης όπου το άθλημα δεν είναι παραγκωνισμένο. Που τυγχάνει μεγαλύτερης προβολής. Δεν υπήρχε στα πλάνα της...

«Δεν είχα σκεφτεί να φύγω από τη χώρα ως τότε. Σαν Ελληνίδες δεν έχουμε το όνομα... ακούνε Ελλάδα και σε απορρίπτουν πριν καν πας να σε δουν. Έκατσαν όμως οι συγκυρίες. Ο μάνατζέρ μου έστειλε ένα βίντεο στη Νάπολι. Το είδαν και μου είπαν να πάω να με δοκιμάσουν.»

Το επόμενο βήμα στην καριέρα της έγινε στον ιταλικό νότο. Στην πόλη που πιστεύουν εις έναν Θεό Ντιέγκο Μαραντόνα. Στην πόλη που έχει κάτι από το «άγχος της Αθήνας» και οι οδηγοί «οδηγούν σαν τρελοί». Στην Νάπολη που έχει την θάλασσα που η Τατιάνα λατρεύει από μικρή.

«Έχουμε πολλά κοινά με τους Ναπολιτάνους. Αλλά οδηγούν χειρότερα από εμάς και η πόλη έχει τέτοιους ρυθμούς που σου προκαλεί άγχος».

Στην Ιταλία, η 26χρονη μέσος βρήκε κάτι από Ελλάδα όσον αφορά στη ζωή, αλλά βρήκε κι εντελώς διαφορετική προσέγγιση αναφορικά στο ποδόσφαιρο. Στην Ηγουμενίτσα, ήταν το «κορίτσι που παίζει μπάλα». Στην Θεσσαλονίκη, ήταν η κοπέλα που έπρεπε να δουλεύει, παράλληλα να σπουδάζει και να συγκατοικεί μαζί με την αδερφή της ώστε να μπορούν να βγαίνουν τα έξοδα.

Στο σημείο της γης όπου (μαζί με την Ελλάδα) γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, έμαθε ότι δεν είναι τόσο παράξενο ένα «κορίτσι να παίζει μπάλα» κι ότι μπορεί να βιοπορίζεται από το άθλημα που αγαπάει. Έμαθε ότι η ναπολιτάνικη πίτσα είναι η καλύτερη σε όλη τη χώρα, κι ότι το επίπεδο στο ποδόσφαιρο Γυναικών άλλαξε γιατί (όταν) οι μεγάλοι σύλλογοι όπως η Γιουβέντους έφτιαξαν γυναικεία τμήματα.

«Διαβάζεις τα σεξιστικά σχόλια και λες, γιατί;»

Στον ιταλικό νότο έμαθε ότι τα γήπεδα έχουν πάντα κόσμο. Κόσμο που στηρίζει και τον γυναικείο αθλητισμό. Ότι μπορεί να βιοπορίζεται από το άθλημα που αγαπάει να υπηρετεί. Κι ότι στις 25 Νοεμβρίου του 2020 «πέθανε ο Θεός».

«Ο τελικός του κυπέλλου Γυναικών, Γιουβέντους – Φιορεντίνα, έγινε στο γήπεδο της “Βέκια Σινιόρα” και ήταν γεμάτο. Εμείς όταν παίξαμε με τον ΠΑΟΚ στους “32” του Champions League ήταν σαν να μην είχε γίνει τίποτα».

Να ένα παράδοξο. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο χάνει ολοένα και περισσότερο την παλιά του αίγλη, κι οι εναπομείναντες ρομαντικοί γυρνούν σαν επαίτες ψάχνοντας κάτι που να «μυρίζει» old school, υπάρχουν παίκτριες που «παίζουμε γιατί το αγαπάμε, όχι γιατί παίρνουμε εκατομμύρια. Κι όμως διαβάζεις τα σεξιστικά σχόλια στα social media, τα βλέπεις και λες γιατί; γιατί μας κρίνετε; Το κάνουμε γιατί το αγαπάμε»!

Εκεί στον Νότο, η Τατιάνα βίωσε και το πρώτο σοκ της πανδημίας. «Θυμάμαι ότι διάβασα όσα γίνονται στη βόρεια Ιταλία, στο Μπέργκαμο. Δεν το βιώναμε έτσι εμείς. Δεν ήταν το ίδιο με αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου στο τηλέφωνο. Και ξαφνικά, μέσα σε δύο ημέρες, μπαμ. Έκλεισαν τα πάντα. Οι προπονήσεις σταμάτησαν. Πήρα την τελευταία πτήση και ήρθα Ελλάδα. Έκανα καραντίνα εδώ. Στη συνέχεια, όλα κύλησαν κανονικά. Όπως στους άνδρες. Η χώρα ήταν χωρισμένη σε ζώνες. Είχα την αθλητική ταυτότητα για να μπορώ να δικαιολογώ την μετακίνησή μου προς το προπονητικό κέντρο. Ξεκίνησαν όμως οι προπονήσεις. Όχι όπως στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα το τελευταίο που ξεκίνησε ήταν το ποδόσφαιρο Γυναικών», επισημαίνει.

Η διαχείριση της πανδημίας αναφορικά στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και ειδικά το ποδόσφαιρο Γυναικών, επηρέασε και την παρουσία της Εθνικής Ομάδας. Διεθνής από τα μικρότερα κλιμάκια η Τατιάνα -επίσημα από όταν ήταν μόλις 15 ετών- μιλά για τις δυσκολίες που είχε η γαλανόλευκη στα προκριματικό του Euro όταν «μαζευτήκαμε για τα προκριματικά και οι Ελληνίδες που έπαιζαν στη χώρα δεν είχαν κάνει ούτε μια προπόνηση. Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε ομάδες πολύ καλύτερα προετοιμασμένες, όπως η Γερμανία».

Η ευρωπαϊκή της περιήγηση δεν σταμάτησε στη Νάπολη, αφού στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στον ιταλικό βορρά, στην Τσεζένα, και εντάχθηκε στην ομώνυμη ομάδα. Το κεφάλαιο Ιταλία περιλαμβάνει μια καθημερινότητα που ξεκινάει με γυμναστήριο το πρωί ή βόλτα στη θάλασσα. Προπόνηση το απόγευμα. Στις 19:00. Αν και εκείνη πάει πάντα μια ώρα νωρίτερα. Κι ύστερα βόλτα για καφέ.

Το μέλλον έχει ακόμα περισσότερο ποδόσφαιρο, αφού πέρα από τους αγωνιστικούς χώρους η διεθνής μέσος έχει τελειώσει την γυμναστική ακαδημία, έχει πάρει πτυχίο προπονητικής και αδημονεί να κάνουν οι μεγάλες ομάδες της Ελλάδας γυναικεία τμήματα αφού «έτσι θα βελτιωθεί η κατάσταση στη χώρα. Αν κάνουν όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι τμήματα γυναικών. Όπως έκανε ο Παναθηναϊκός. Να υπάρχει ανταγωνισμός. Να μη θέλουν οι Ελληνίδες να φύγουν στο εξωτερικό για να εξελιχθούν. Αλλά δυστυχώς, αργεί ακόμα αυτό».

Τι θα κάνει το «κορίτσι που παίζει μπάλα» σε δέκα χρόνια; Δεν γνωρίζει αν θα συνεχίζει να παίζει. Στα σχέδιά της είναι να κάνει οικογένεια. Και ίσως να τα συνδυάσει, όπως «η τερματοφύλακας της Τσεζένα. Γέννησε και 3 μήνες μετά επέστρεψε στις προπονήσεις. Όλοι εδώ την στήριξαν, την είχαν σαν παράδειγμα»!

Σε ηλικία 71 ετών απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς η βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας Μαριέττα Γιαννάκου. Η βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας έδινε μάχη για αρκετές εβδομάδες στη ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας 251. Είχε διακομιστεί εκτάκτως στο νοσοκομείο μετά από πτώση που είχε με το αναπηρικό αμαξίδιο και τότε χρειάστηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση καθώς οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε αιμάτωμα.

Ποια ήταν η Μαριέττα Γιαννάκου

Γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1951, στο Γεράκι Λακωνίας, από μία οικογένεια, όπου ο πατέρας της διηύθυνε το τοπικό γραφείο του ΟΤΕ και του ταχυδρομείου, ενώ η μητέρα της ήταν εκπαιδευτικός. Επίσης έχει μια αδερφή η οποία είναι τέσσερα χρόνια μικρότερη. Στην ηλικία των 11 έχασε τον πατέρα της, ο οποίος ήταν τότε 45 χρονών, γεγονός που σύμφωνα με δηλώσεις της «της στοίχισε πολύ» και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία της, αφού «την ανάγκασε να αισθανθεί μεγαλύτερη την ευθύνη από τόσο μικρή ηλικία».

Τελειώνοντας το σχολείο, πέτυχε την εισαγωγή της στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αν και ο πατέρας της την προόριζε για διπλωμάτη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στην ιατρική, ειδικεύεται στην ψυχιατρική ενώ συνεχίζει τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης, στο Βέλγιο.

Αν και αφοσιωμένη στην πολιτική παντρεύτηκε με τον Παναγιώτη Κούτσικο το 1983, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη.

Η ζωή της Μαριέττας Γιαννάκου άλλαξε στις 6 Φεβρουαρίου 2008, όταν υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό του δεξιού της ποδιού μετά από κάταγμα που υπέστη. Ο σακχαρώδης διαβήτης από τον οποίο έπασχε εμπόδιζε το τραύμα να επουλωθεί και προκάλεσε μόλυνση, με αποτέλεσμα η κατάσταση της υγείας της να επιδεινωθεί ραγδαία. Αυτό ανάγκασε τους γιατρούς του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» να συνεδριάσουν εκτάκτως και να αποφασίσουν να προχωρήσουν σε επέμβαση ακρωτηριασμού προκειμένου να σώσουν τη ζωή της. Στις 28 Μαΐου 2016, η Μαριέττα Γιαννάκου υπέστη έμφραγμα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.

Μετά το 1974, ξεκίνησε ενεργά την πολιτική της δραστηριότητα ως μέλος της ΟΝΝΕΔ. Τότε γνωρίστηκε με τον πρόεδρο και ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αν και δεν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί ευρύτερα με την πολιτική, η κατάσταση της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης της έδωσε την ώθηση και από τότε η πορεία της στην πολιτική σκηνή ήταν συνεχώς ανοδική. Στις Ευρωεκλογές του 1984 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής ενώ το 1989 τοποθετήθηκε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου της ΝΔ.

Ως βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την περίοδο 1984-1990, ανέλαβε πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής για το πρόβλημα των ναρκωτικών στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Αντιπρόεδρος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, μέλος των Επιτροπών Κοινωνικών Υποθέσεων και Απασχόλησης, Μεταφορών, Ελέγχου του Προϋπολογισμού, Οικονομικής, Νομισματικής και Βιομηχανικής Πολιτικής, μέλος της Αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις σχέσεις με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και μόνιμος εισηγητής για τα θέματα παραγωγής και εμπορίας κοκαΐνης, καθώς και μέλος της Αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη Χιλή, έχοντας τιμηθεί με το ανώτατο παράσημο "Bernando O' Higgins" της Δημοκρατίας της Χιλής. Διετέλεσε επίσης Επικεφαλής της αντιπροσωπείας των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μέλος του Πολιτικού Γραφείου της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Η κυβερνητική της θητεία ξεκίνησε με τις βουλευτικές εκλογές του 1990, οπότε και έγινε υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων την περίοδο 1990-1991. Στις βουλευτικές εκλογές του 1993 εκλέχθηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας, ξεκινώντας την κοινοβουλευτική της θητεία.

Στο διάστημα 1993-1999 διετέλεσε μέλος των Επιτροπών Εξωτερικών Υποθέσεων και Εθνικής Άμυνας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, μέλος της Επιτροπής για τα Ναρκωτικά, αντιπρόεδρος της Επιτροπής για την εξέταση του Σωφρονιστικού Συστήματος, αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας-ΗΠΑ και μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Ελλάδας-Ρωσίας.

Το 1999 επανεκλέχθηκε ευρωβουλευτής και ανέλαβε μέλος των Επιτροπών Εξωτερικών Υποθέσεων, Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Κοινής Ασφάλειας και Αμυντικής Πολιτικής, Ελευθεριών και Δικαιωμάτων των Πολιτών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων, μέλος της Διακοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας «Ευρωπαϊκή Ένωση - Τουρκία», πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «Τέταρτος Κόσμος», ενώ είναι επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Νέας Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Την περίοδο 1990-2004 υπήρξε εθνική συντονίστρια για τα ναρκωτικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέλος της Οριζόντιας Ομάδας για τα Ναρκωτικά του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ακόμη, υπήρξε πρόεδρος του Τομέα Βαλκανικός Άξονας-Εγγύς Ανατολή της Ομάδας του Δουβλίνου του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Το 2000 επανεκλέχθηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας και ορίστηκε αντιπρόεδρος της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Μέλος της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Εθνικής Άμυνας, μέλος Διακομματικής Επιτροπής για τα ναρκωτικά, πρόεδρος της Ομάδας Φιλίας με το Κοινοβούλιο της Πολωνίας, και μέλος των Ομάδων Φιλίας με τα Κοινοβούλια των ΗΠΑ και του Μαρόκου.

Το 2002 ορίστηκε εκπρόσωπος της Βουλής των Ελλήνων στη «Συνέλευση για το Μέλλον της Ευρώπης». Στις εργασίες της Συνέλευσης στην Ολομέλεια και τις Ομάδες Εργασίας (2002-2003) διακρίθηκαν μεταξύ άλλων, οι παρεμβάσεις της για την κατοχύρωση της ρήτρας αμυντικής αλληλεγγύης μεταξύ κρατών-μελών, για την καθιέρωση της Ευρωπαϊκής Δύναμης Ταχείας Επέμβασης στο πεδίο της Άμυνας, για μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας και για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς και για την υποστήριξη της ρύθμισης για τη «λαϊκή πρωτοβουλία», σύμφωνα με την οποία ένα εκατομμύριο πολίτες μπορούν να ζητήσουν την ανάληψη συγκεκριμένης νομοθετικής πρωτοβουλίας από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.

Το 2004 επανεκλέχθηκε βουλευτής και διορίζεται υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για την περίοδο 2004-2007, στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Το όνομά της συνδέεται με μία εκτεταμένη απόπειρα μεταρρύθμισης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Το 2007 αποτυγχάνει να εκλεγεί βουλευτής. Στις ευρωεκλογές του 2009 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Αναλυτικά η σημερινή κατανομή των κρουσμάτων

ΠΕ Άρτας 34

ΠΕ Θεσπρωτίας 24

ΠΕ Ιωαννίνων 186

ΠΕ Πρέβεζας 48

Κάθε χρόνο, το πρώτο Ψυχοσάββατο του έτους (26 Φεβρουαρίου 2022), οι Έλληνες αστυνομικοί τιμούν τη μνήμη των συναδέλφων τους, που έχασαν τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος.

Είναι χρέος όλων μας να μην λησμονούμε όλους αυτούς, που με περίσσεια αυταπάρνηση και θάρρος, έχοντας ως κεντρικό άξονα την ασφάλεια του πολίτη, πρόσφεραν τη ζωή τους βυθίζοντας σε θλίψη τους οικείους τους και την οικογένεια της Ελληνικής Αστυνομίας. 

Όλοι αυτοί, αποτελούν ασίγαστο παράδειγμα αυτοθυσίας και επαγγελματισμού για τους συναδέλφους μας, που αγωνίζονται καθημερινά υπό αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες για να επιτελέσουν την αποστολή τους και επιφορτίζει με μεγαλύτερη ευθύνη την Ηγεσία αφού κάθε πιθανή αποδόμηση ή απαξίωση του θεσμού της Αστυνομίας πλήττει άμεσα την ίδια την κοινωνία.

Βασίλης Νάκος

Πρόεδρος Ένωσης Αστυνομικών

Υπαλλήλων Θεσπρωτίας

Μέσα του 1990

Αρχές 1980

Χωρίς να παραγνωρίζω ούτε στο ΕΛΑΧΙΣΤΟ , τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σημερινής Ρωσίας και του προεδρεύοντος σε αυτή Βλαδίμηρου Πούτιν και παραμένοντας πάντα , ριζικά αντίθετος σε οποιαδήποτε προσβολή της Λαϊκής Κυριαρχίας και Εθνικής Ανεξαρτησίας κάθε χώρας , από οποιονδήποτε και οπουδήποτε, είτε από εξωτερικούς είτε από εσωτερικούς παράγοντες , όπως συμβαίνει στη δική μου χώρα … απλά θυμίζω :

1ο ) Τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας , την καταστροφή όλων των υποδομών της , τους χιλιάδες νεκρούς αμάχους από τον ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ του ΝΑΤΟ , την Ε.Ε. και φυσικά τους ‘’ ανθρωπιστές ‘’ Αμερικανούς , που πάντα ‘’ πασχίζουν ‘’ για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων … Εκεί , το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ και τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ , πήγαν περίπατο…

2ο ) Τον βομβαρδισμό , την εισβολή και εν τέλει καταστροφή και δολοφονία χιλιάδων πολιτών από τους Αμερικάνους , το ΝΑΤΟ και από κοντά η Ε.Ε. στο ΙΡΑΚ , φυσικά στο όνομα των ‘’ ανθρωπίνων δικαιωμάτων ‘’ που δήθεν καταπατούσε ο Σαντάμ Χουσεϊν , και να προστατευθεί η ‘’ πεπολιτισμένη ‘’ Δύση από το πυρηνικό οπλοστάσιο που δήθεν κατείχε το ΙΡΑΚ , - ανύπαρκτο βέβαια οπλοστάσιο – το οποίο ακόμα ψάχνουν …

Το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ και τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ πήγαν και εκεί περίπατο…

3ο ) Την κατοχή της Κύπρου – και μάλιστα από μέλος της ‘’συμμαχίας’’ του ΝΑΤΟ , την Τουρκία – με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους μέχρι και σήμερα …

Το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ και τα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ , ακόμα πηγαίνουν περίπατο…

Και ο κατάλογος μακρύς , Ιράν , Κόσοβο κ.λ.π. , κ.λ.π.

Υποκρισία , υποκρισία και όχι μόνη της , αλλά με την συνοδεία ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ κατά των Λαών , στα πλαίσια εξυπηρέτησης ποικιλώνυμων συμφερόντων ΝΑΤΟΪΚΩΝ και μεγάλων – κυρίως – χωρών τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως …

Ας καταδικάσουμε όχι μόνο την παρούσα εισβολή της άρχουσας τάξης της Ρωσίας , αλλά και τον εγκληματικό ρόλο του ΝΑΤΟ , και των κυρίαρχων σ’αυτό χωρών όσον και αυτών της Ε.Ε. Ας εργαστούμε παράλληλα για την μη ΕΠΕΚΤΑΣΗ αλλά – κυρίως – για την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ αυτών των υπερεθνικών εγκληματικών συνασπισμών, όποιο όνομα και αν έχουν …

Και ένα τελευταίο :

Φανταστείτε , εάν κάποια ξένη χώρα , εν προκειμένω η Ρωσία , τοποθετούσε ΠΥΡΑΥΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ , σε μια ξένη χώρα , ( με την άδεια της φυσικά …) που να συνορεύει με την ΑΜΕΡΙΚΗ , π.χ. στο Μεξικό ή στην Κούβα . Λέω απλά φανταστείτε …

Και ένα ακόμα τελευταίο , ίσως και άσχετο , αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το καταθέσω :

Αφού ξεχωρίσουμε , και αποδεχθούμε , ότι ΑΛΛΟ η ηγέτιδα τάξη στη Ρωσία την οποία σήμερα εκπροσωπούν ολιγάρχες με επικεφαλής τον Πούτιν , και ΑΛΛΟ ο απλός Ρωσικός λαός , που είναι αυτός που με τα εκατομμύρια νεκρούς του , έσωσε την ανθρωπότητα και τους λαούς της από την φασιστική και ναζιστική μπότα … , όταν άλλοι – και ιδίως στην χώρα μας – συνεργάστηκαν ξεδιάντροπα με αυτούς σε βάρος του απλού λαού , και αυτών που αντιστάθηκαν …

Το παραπάνω το αναφέρω , γιατί είναι επιβεβλημένο ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ … Η Ιστορία δεν ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ως φάρσα , αλλά ως γεγονότα που μας φανερώνονται και πάλι , αν παρόμοιες συνθήκες με αυτές του παρελθόντος – τηρουμένων των αναλογιών – δημιουργηθούν εκ νέου …

Συμπερασματικά :

Αναφορικά με την φύση του πολέμου γενικότερα , και την επιβεβλημένη προσπάθεια αποφυγής και καταδίκης αυτού , πόσο διαφωτιστικά και αποκαλυπτικά είναι τα όσα αναφέρει ο μεγάλος Δάσκαλος Δημήτρης Γληνός , στο μνημειώδες βιβλίο – πόνημά του , με τον τίτλο ‘’ Η Τριλογία του Πολέμου ‘’ .

Κλείνοντας το σημείωμά μου αυτό , θεωρώ άκρως αναγκαίο να θυμίσω σε όλους τη σοφία του Μεγάλου μας Ποιητή Κώστα Βάρναλη , για το ίδιο θέμα , που εμπεριέχεται σε ένα στίχο γνωστού ποιήματός του : « … ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΑΟΙ , ΓΙΑ Τ’ΑΦΕΝΤΗ ΤΟ ΨΩΜΙ … ».

Ηγουμενίτσα 25/2/2022 

Άλκης Φάτσιος

δικηγόρος

Ο αντιπρόεδρος Γερμανό Ελληνική Φιλίας Φελμπερτ (Filia Velbert) ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ Λάζαρος επισκέφτηκε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και στη συνάντηση που είχε με τον Υφυπουργό, κ. Λευτέρη Οικονόμου συζητήθηκαν θέματα που έχουν σχέση με την προσφορά του συλλόγου μέσω δωρεών σε υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ.

Ο αντιπρόεδρος εξήρε τη σπουδαία προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας τόσο για την ασφάλεια των πολιτών όσο και για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Ο Υφυπουργός ευχαρίστησε τον Αντιπρόεδρο για την εποικοδομητική συνάντηση καθώς και όλα τα μέλη του Δ.Σ της γερμανό Ελληνικής Φιλίας Φελμπερτ για την προσφορά του συλλόγου και εκδήλωσε την επιθυμία να γνωρίσει το προεδρείο αυτής.