ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 42Η ΕΠΕΤΕΙΟ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Διακοπή υδροδότησης στην Ηγουμενίτσα λόγω εργασιών

H ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε. καταβάλλει διαρκείς προσπάθειες για τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπιστία των δικτύων και εγκαταστάσεων διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, καθώς και για τη βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης ενέργειας.

Για το λόγο αυτό προγραμματίζει και υλοποιεί καθημερινά έργα συντήρησης, ενίσχυσης ή αναβάθμισης δικτύων, τα οποία απαιτούν προσωρινές διακοπές της ηλεκτροδότησης.

Προκειμένου να προγραμματίσετε τις εργασίες σας και να ελαχιστοποιηθεί η όχλησή σας, στον ακόλουθο πίνακα, μπορείτε να ενημερωθείτε για τις περιοχές και τις ώρες προγραμματισμένων διακοπών ηλεκτροδότησης.
 

Ενώ καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για τη συντομότερη επανηλεκτροδότηση, εντούτοις, επιβάλλεται μεγάλη προσοχή, θεωρώντας ότι σε όλη την προγραμματισμένη διάρκεια διακοπής, οι αγωγοί είναι υπό τάση!

Ισχυρός σεισμός 6,1 ρίχτερ πριν λίγο στην Λευκάδα

Ισχυρός σεισμός 6,1 ρίχτερ πριν λίγο (09:10) στην Λευκάδα.

Ο σεισμός έγινε αισθητός σε όλη την Βορειοδυτική Ελλάδα.

Ο σεισμός σημειώθηκε σε βάθος 5 χιλιομέτρων και είχε διάρκεια περίπου 50 δευτερόλεπτα.

Περισσότερα σε λίγο.... 

Επεισόδια με φιλάθλους του Ολυμπιακού από την Ηγουμενίτσα, στην Καλαμπάκα (+ΦΩΤΟ)

Ηγουμενίτσα: Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν σήμερα οι αγώνες ΠΡΩΤΕΑΣ 2015

 

Πραγματοποιήθηκαν σήμερα από τον σύλλογο ΓΣ ΠΡΩΤΕΑΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ οι αγώνες ΠΡΩΤΕΑΣ 2015 σε συνεργασία με την ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ και το Δήμο Ηγουμενίτσας .

 

Στους αγώνες συμμετείχαν 500 αθλητές από συλλόγους της Ηπείρου και της Κέρκυρας (ΓΣ ΠΡΩΤΕΑΣ , ΑΓΣΙ ,ΚΕΡΚΥΡΑΙΚΟΣ Γ.Σ , ΕΚΑ ΔΩΔΩΝΗ , ΗΡΑΚΛΗΣ ΦΙΛΙΑΤΩΝ , ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ,ΑΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ,ΑΟ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ , ΑΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ , ΣΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ, ΦΙΛΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ , ΣΚΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ) και με κατατάμεστες τις εξέδρες του Δημοτικού ΣταδίουΗγουμενίτσας . 

 
Στους αγώνες συμμετείχαν αθλητές -τριες ηλικίας από 5 ετών έως 15 ετών και σημειώθηκαν αξιόλογες επιδόσεις .

 

 

Στους αγώνες παρευρέθηκαν οι βουλευτές του νομού Θεσπρωτίας κ Κάτσης και κ Γιόγιακας καθώς και ο πρόεδρος της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ ΗΠΕΙΡΟΥ κ Μάμαλης .

 

 

Το διοικητικό συμβούλιο του ΓΣ ΠΡΩΤΕΑ θέλει να ευχαριστήσει όλους τους αθλητές και αθλήτριες που συμμετείχαν στους αγώνες τους προπονητές και συνοδούς των συλλόγων , τους θεατές και τους χορηγούς των αγώνων που ήταν ΣΚΑΛΩΜΑ Α.Ε Υδατοκαλλιέργειες και ΠΗΓΕΣ ΚΩΣΤΗΛΑΤΑ Φυσικό μεταλλικό νερό .

 

Επίσης εκφράζει τις ευχαριστίες στο Τοπικό Τμήμα Ερυθρού Σταυρό Ηγουμενίτσας για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους , καθώς επίσης και όλους τους εθελοντές που βοήθησαν για την άρτια διοργάνωση των αγώνων .

Λαγκάβιτσα 1994 - Ντοκιμαντέρ του tvA

 

Η ΚΑΕ Παραμυθιά, αποκαλύπτεται (+ΒΙΝΤΕΟ)

104 αθλητές και αθλήτριες, συμμετέχουν στα 5 τμήματα της

Το 1970, η ταινία «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου -η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη- σκάει σαν «βόμβα» στην εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή και χαράζει οριστικά τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον παλιό (του παραγωγού) και το νέο (του σκηνοθέτη-δημιουργού) ελληνικό κινηματογράφο. Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ένα έγκλημα που είχε διαπραχθεί δύο χρόνια νωρίτερα σε ένα ηπειρώτικο χωριό και είχε προκαλέσει αίσθηση. Το «Έγκλημα και Τιμωρία» φέρνει στη δημοσιότητα την υπόθεση αυτή, που πέρα από το «εγκληματολογικό» της ενδιαφέρον έμελλε να αλλάξει και τον ρου του… ελληνικού κινηματογράφου.

Απρίλιος 1968. Ένας χρόνος από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας της «21ης Απριλίου». Πολυνέρι Θεσπρωτίας. Ένα μικρό ορεινό χωριό, μερικά χιλιόμετρα από τα παραθαλάσσιους οικισμούς Πλαταριά και Σύβοτα. Η περιοχή όπου βρίσκεται ο οικισμός του Πολυνερίου κατοικείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. (πρόκειται για τον οχυρωμένο οικισμό Κούτσι) και σύμφωνα με τους αρχαιολόγους είναι το μοναδικό παράδειγμα αρχαίου οικισμού στη Θεσπρωτία που εξακολουθεί να κατοικείται έως σήμερα. Το χωριό έχει λιγοστά σπίτια, κάτοικους λιγότερους από 120, κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, καθώς οι περισσότεροι από τους νεότερους άνδρες, που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, έχουν μεταναστεύσει στις πόλεις ή στο εξωτερικό.

Άποψη από το κάστρο στο Πολυνέρι

Σ’ αυτό το σκηνικό, στις 15 Απριλίου (Κυριακή των Βαίων) του 1968, η 45χρονη Λαμπρινή Πάντου από το Πολυνέρι φτάνει με τα πόδια στον Σταθμό Χωροφυλακής Πλαταριάς (που απέχει, περίπου, 8 χλμ.) για να προβεί σε μια σοβαρή καταγγελία. Υποστηρίζει πως ο κουνιάδος της Χαρίσης Πάντος 45 ετών, πατέρας τεσσάρων παιδιών, έχει εξαφανιστεί από το χωριό μυστηριωδώς ήδη από τις 5 του μηνός, χωρίς να έχει δώσει σημεία ζωής. Προσθέτει, μάλιστα, πως αν και η γυναίκα του Αγγελική, 40 ετών, επαναλαμβάνει πως έχει αναχωρήσει για τη Γερμανία (όπου ο Χαρ. Πάντος είχε πάει παλιότερα ως μετανάστης), η ίδια δεν το πιστεύει και υποθέτει βάσιμα πως έχει πέσει θύμα δολοφονίας, αφού φημολογείται πως η Αγγελική έχει ερωτικό δεσμό με τον 40χρονο αγροφύλακα και κάτοικο Πολυνερίου, Κώστα Τζώρτζη, παντρεμένο και πατέρα τριών παιδιών.

Ο Χαρίσης Πάντος

Οι αστυνομικοί αρχίζουν αμέσως τις έρευνες. Διαπιστώνεται πως την ημέρα της «εξαφάνισής» του, ο Χαρίσης Πάντος είχε διαμείνει σ’ ένα ξενοδοχείο των Ιωαννίνων και είχε εκδώσει με το όνομά του ένα εισιτήριο υπεραστικού λεωφορείου για την Αθήνα. Επιπλέον, η Αγγελική Πάντου παρουσιάζει στους χωροφύλακες ένα γράμμα του άνδρα της, που είχε σταλεί σ’ αυτήν τις επίμαχες ημερομηνίες από τα Ιωάννινα. Στο γράμμα αυτό, ο Χαρ. Πάντος δήλωνε απερίφραστα πως αναχώρησε από το Πολυνέρι, προκειμένου να επιστρέψει στην Γερμανία.

Οι αξιωματικοί που συμμετέχουν στην έρευνα κλονίζονται˙ δεν έχουν στα χέρια τους κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος της Αγγελικής Πάντου και του Κώστα Τζώρτζη. Μάλιστα, όπως σημείωναν ρεπορτάζ των εφημερίδων, η Αγγελική έλεγε στην Λαμπρινή πως «τον είχες φίλο τον άντρα μου και σου κακοφάνηκε που έφυγε, γι αυτό με κατηγορείς πως τον σκότωσα. Αλλά εγώ θα σε στείλω στο στρατοδικείο που με κατηγορείς».

Η αποκάλυψη

Όμως, η Λαμπρινή επιμένει στις καταγγελίες της. «Ψάξτε, ψάξτε παντού, για όνομα του Θεού, η ψυχή μου το λέει πως τον χαλάσανε. Το έλεγα και στον μακαρίτη πως θα τον φάει η λυσσάρα η γυναίκα του» φέρεται να είπε στους χωροφύλακες, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων εκείνης της εποχής. Από τις νέες έρευνες που διενεργούνται προκύπτει πως πράγματι η Αγγ. Πάντου και ο Κ. Τζώρτζης είχαν από μακρού χρόνου ερωτικές σχέσεις, που γνώριζαν οι περισσότεροι κάτοικοι του Πολυνερίου και ίσως και ο ίδιος ο Χαρ. Πάντος!

Περαιτέρω, από τις έρευνες εξακριβώνεται πως:
- λίγες μέρες πριν, ο Χαρ. Πάντος είχε αποσύρει από τον τραπεζικό του λογαριασμό 15.000 δρχ. από τις οποίες τις 13.000 δρχ. είχε δώσει σε κάποιον συγχωριανό του, στον οποίο όφειλε το ποσό. Επομένως, είχε κρατήσει μόνον 2.000 δρχ. για ένα ταξίδι από το Πολυνέρι στην Ηγουμενίτσα και από εκεί στα Ιωάννινα, την Αθήνα και εν τέλει στην Γερμανία.

- από τις υπόλοιπες 30.000 δρχ. που ήταν κατατεθειμένες στην τράπεζα, δεν είχε αποσύρει -όπως συνήθιζε σε παρόμοιες περιπτώσεις- κάποιο επιπλέον ποσό για την οικογένειά του και την οικογένεια του αδελφού του (που είχε πεθάνει και φρόντιζε ο ίδιος), ειδικά αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι πλησίαζαν οι γιορτές του Πάσχα και τα έξοδα των οικογενειών θα ήταν αυξημένα.

- στο δελτίο διανυκτερεύσεων του ξενοδοχείου των Ιωαννίνων, ο Χαρ. Πάντος είχε εμφανιστεί με μια γυναίκα, δηλώνοντας πως ήταν η σύζυγός του. Όμως, στο δελτίο είχε αναφέρει πως αυτή ονομαζόταν Όλγα, αντί του ορθού Αγγελική. Όλγα ονομάζεται η σύζυγος του Κ. Τζώρτζη!

Ο Κώστας Τζώρτζης και η Αγγελική Πάντου

Με τα στοιχεία αυτά, στις 28 Απριλίου, η Αγγελική Πάντου καλείται να παρουσιαστεί στον Σταθμό Χωροφυλακής Πλαταριάς και ο Κ. Τζώρτζης στην Ηγουμενίτσα. Η Αγγελική αρνείται τα πάντα. «Τι να σας πω; Πήρα γράμμα από τα Γιάννενα πως έφυγε για την Γερμανία» ισχυρίζεται, ενώ ο Κων. Τζώρτζης επαναλαμβάνει σταθερά πως «δεν έχω τίποτε το συγκεκριμένο γι αυτή την εξαφάνιση».

Οι άνδρες της χωροφυλακής, όμως, είναι ήδη πεισμένοι για την ενοχή τους. Και αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν την κλασική μέθοδο της «μπλόφας»: ο ταγματάρχης Θεοδωρόπουλος και ο υπομοίραρχος Κοκολάκης επισκέπτονται την Αγγελική και της λένε ότι ο Κ. Τζώρτζης έχει ομολογήσει τα πάντα και μάλιστα κατονομάζει εκείνη ως δολοφόνο. Τότε, η Αγγελική ξεσπά: «Ψέματα! Μαζί τον σκοτώσαμε. Εκείνος τον κράταγε και εγώ τον έπνιξα». Ακολούθως, ανακοινώνουν τα νέα της ομολογίας στον Κ. Τζώρτζη, που δεν αργεί να παραδεχτεί τη συμμετοχή του στη δολοφονία. Ωστόσο, στην αρχή, και οι δύο ισχυρίζονται πως αναγκάστηκαν να σκοτώσουν τον Χαρ. Πάντο ευρισκόμενοι σε άμυνα, καθώς τους βρήκε στο σπίτι μαζί και τους επιτέθηκε με ένα μαχαίρι. Αργότερα, θα ανασκευάσουν αυτόν τον ισχυρισμό τους, αφού τα στοιχεία που προκύπτουν από την προανάκριση, την αυτοψία και την αναπαράσταση του εγκλήματος οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα.

Το έγκλημα

Το έγκλημα διαπράχθηκε το απόγευμα της 5ης Απριλίου, στο σπίτι του θύματος. «Τον σκοτώσαμε μέσα στο υπνοδωμάτιο» υποστήριξε η Αγγελική στην απολογία της ενώπιον των αξιωματικών της Χωροφυλακής. «Ο Κώστας τον περίμενε πίσω από την πόρτα. Του έπιασε τα χέρια και εγώ του πέρασα την θηλιά του σκοινιού στον λαιμό του. Τράβηξα με δύναμη, πολύ απότομα, το σκοινί και κρακ έκανε ο λαιμός του και πέθανε. Έπεσε κάτω… Όχι, δεν σπαρτάρισε, τελείωσε αμέσως. Κράτησα λίγο ακόμη το σκοινί. Η ώρα ήταν 5 ή 6 το απόγευμα και εκείνη τη στιγμή ακούσαμε από μακριά τις φωνές των παιδιών μου που επέστρεφαν από το σχολείο. Ανοίξαμε, τότε, την καταπακτή του υπογείου, ρίξαμε μέσα το πτώμα και ξανακλείσαμε. Ο Κώστας έφυγε και εγώ έβαλα στα παιδιά να φάνε και να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ξαναγύρισε ο Κώστας, όπως είχαμε συμφωνήσει. Κατεβήκαμε στο υπόγειο, διπλώσαμε το πτώμα με ένα σεντόνι και το ρίξαμε στην αυλή σε ένα λάκκο που τον είχε σκάψει ο ίδιος ο μακαρίτης την προηγουμένη για να βάλουμε ασβέστη. Ο Κώστας κουβάλησε πέτρες και τον τάκωσε, γιατί όπως μου είπε φουσκώνουν καμιά φορά οι πεθαμένοι και το χώμα ανασηκώνεται και βγαίνει η μυρωδιά. Μετά από τις πέτρες ρίξαμε χώμα. Πρωί-πρωί κατέβηκα και εσκάλισα όλον τον κήπο. ‘Θα φυτέψω κρεμμυδάκια’ είπα στα παιδιά σαν ξυπνήσανε. Τους έδωσα ψωμί με λάδι να φάνε και τα έστειλα σχολείο. Φύτεψα εκτός από κρεμμυδάκια και μια κυδωνιά. Εκεί που είναι η κυδωνιά πηγαίνετε και σκάψτε. Από κάτω είναι το κεφάλι του».

Ο μεγαλύτερος γιος του ζεύγους Πάντου δείχνει στους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ την καταπακτή του σπιτιού, όπου οι δράστες του φόνου έριξαν το θύμα

Τη δική του εκδοχή για το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα, έδωσε στην κατάθεσή του ο Κ. Τζώρτζης: «Κατά διαβολική σύμπτωση περνούσα εκείνο το μαύρο απόγευμα έξω από το σπίτι. Οδηγούσα κάτι αδέσποτα ζώα που τα έπιασα να κάνουν αγροζημιές. ‘Έλα στο σπίτι’ μου εφώναξε η Αγγελική και πήγα κοντά της σαν μαγεμένος. Εκείνη τη στιγμή φάνηκε να έρχεται ο Χαρίσης στο μονοπάτι, δίπλα στο παλιό τζαμί που είναι απέναντι από το απομονωμένο, στην άκρη του χωριού, σπίτι του. Τον περιμέναμε και έγινε το μεγάλο κακό. Εκείνη έδεσε την θηλιά και βούτηξε στο λάδι το σκοινί για να γλιστράει και να σφίξη αμέσως. Όταν ο Χαρίσης μπήκε στο δωμάτιο μου μίλησε φιλικά: ‘Εσύ εδώ, ρε Κώστα; Τι γίνεσαι;’ Είχαμε αγαθές σχέσεις με τον Χαρίση. Παίζαμε συχνά κοντσίνα. Εγώ δεν απάντησα. Του άρπαξα τα χέρια και η Αγγελική πήρε τη θηλιά, που είχε τοποθετημένη σ’ ένα καρφί, και την πέρασε στον λαιμό του άνδρα της. Μόλις τελείωσαν όλα, της είπα: ‘Μωρή παλιογυναίκα, πώς βάσταξε η ψυχή σου;’ Και τράβηξα το μαχαίρι μου να την σφάξω. Εκείνη έπεσε στα πόδια μου, μου είπε με κλάματα πως για την αγάπη μας εσκότωσε τον άντρα της και με διαβεβαίωσε ότι έχει τη δύναμη να ‘καθαρίσει’ και κανένας να μην πάρει μυρωδιά. Είχα, πια, μπλέξει σε μια δολοφονία, είχα κατρακυλήσει στον γκρεμό από μια γυναίκα και δεν μου απέμενε παρά να πάρω μέρος στην απόκρυψη του πτώματος. Εκείνη μου πρότεινε να το ρίξουμε σε ένα βάραθρο, σε μια ανεξερεύνητη σπηλιά, που βρίσκεται κοντά στο χωριό. Πήγα και πήρα τα μέτρα του ανοίγματος της σπηλιάς. Μέτρησα δυο πιθαμές και της είπα πως δεν χωράει (σ.σ.: κατ’ άλλες πληροφορίες, τις διαστάσεις της «εισόδου» της σπηλιάς μέτρησε η Αγγελική). Η Αγγελική πρότεινε να τον τεμαχίσουμε, αλλά εγώ αρνήθηκα και τον φυτέψαμε στην αυλή κάτω από τα κρεμμυδάκια και την κυδωνιά».

Πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «Η Βραδυνή» στις 30 Απριλίου 1968

Στη συνέχεια, επιχείρησαν να στήσουν το άλλοθί τους, κατασκευάζοντας ψευδή στοιχεία. Στην αρχή, άρχισαν να διαδίδουν στο Πολυνέρι πως ο Χαρ. Πάντος είχε φύγει για τα Ιωάννινα και την Αθήνα προκειμένου να τακτοποιήσει τα χαρτιά του και ακολούθως να μεταβεί εκ νέου στην Γερμανία. Όταν, όμως, κατάλαβαν πως αυτό δεν αρκούσε για να κάμψει τις υποψίες των συγχωριανών τους, πέρασαν στο επόμενο στάδιο του σχεδίου τους. Πήγαν στα Ιωάννινα, απ΄ όπου ταχυδρόμησαν στη διεύθυνση του σπιτιού του θύματος ένα παλιότερο γράμμα του, ώστε να δώσουν την εντύπωση πως είχε γραφτεί εκείνες τις ημέρες. Ο Κ. Τζώρτζης έβγαλε ένα εισιτήριο υπεραστικού λεωφορείου για την Αθήνα με το όνομα Πάντος, ενώ και οι δύο παρουσιάστηκαν σε ξενοδοχείο της πόλης, δηλώνοντας και πάλι το όνομα του θύματός τους (χρησιμοποίησαν το διαβατήριό του), προκειμένου να υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις της παρουσίας του στην πόλη εκείνο το χρονικό διάστημα. Μόνο που Κ. Τζώρτζης εκ παραδρομής ανέφερε το όνομα της δικής του συζύγου στον ξενοδόχο, αντί γι αυτό της Αγγελικής. Ήταν το μοιραίο σφάλμα τους…

Με βάση τις περιγραφές των δραστών, οι άνδρες της χωροφυλακής εντόπισαν το πτώμα του Χαρ. Πάντου στον κήπο του σπιτιού, θαμμένο σε βάθος ενός μέτρου, κοντά στο παράθυρο του ισογείου υπνοδωματίου του ζευγαριού και των παιδιών. Γύρω από τον λαιμό του ήταν περασμένος ο βρόγχος και ο ιατροδικαστής που τον εξέτασε διαπίστωσε επάλειψη με λιπαρή ουσία, ίχνη της οποία υπήρχαν και στον λαιμό του θύματος.

Η… αθώα, η «βρώμα» και τα κρυμμένα μυστικά

Σύμφωνα με εκτενές ρεπορτάζ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εικόνες» (10 Μαΐου 1968), ο Χαρ. Πάντος «ήταν ένας συνεσταλμένος, μικρόσωμος και αδύνατος -πράος και εργατικός- άνθρωπος. […] Στα πρώτα νεανικά του χρόνια ερωτεύθηκε την ξανθή Αγγελική. Εκείνη δεν του έδωσε ποτέ σημασία. Για άλλα, πιο αρρενωπά, παλληκάρια έλαμπαν τα μάτια της. (Μάτια γαλανά, που ακόμη και σήμερα φαντάζουν αθώα…). Ο Χαρίσης όμως επέμενε και επαναλάμβανε τις προτάσεις, ύστερα από κάθε άτυχο έρωτα της κοπέλας που αγαπούσε. Αψηφούσε τις συμβουλές των συγγενών του, που του έλεγαν πως η ζωηρή (πέντε χρόνια πιο μικρή από αυτόν) Αγγελική δεν κάνει για γυναίκα του. ‘Κι οι ζωηρές φρονιμεύουν, σαν παντρευτούν και κάνουν παιδιά’, απαντούσε ο Χαρίσης. Και όταν επέστρεψε από τον στρατό, έστειλε επίσημο προξενιό. ‘Δεν τον ήθελα, δεν μου άρεσε, αλλά επέμειναν οι δικοί μου και τον πήρα άντρα μου’, λέει τώρα η Αγγελική στην προσπάθειά της να ξελαφρώση κάπως την θέση της. Ο άνδρας της, οικογενειάρχης τέλειος, δεν δίστασε να ξενιτευθή για να βελτιώση τις συνθήκες διαβιώσεως της γυναίκας του και των παιδιών του. Πήγε στην Γερμανία εργάτης, πριν από επτά χρόνια. Έστελνε συνεχώς χρήματα και ρουχισμό. […] Από την Γερμανία ο Χαρίσης επέστρεφε συχνά. Έμενε λίγο με την οικογένειά του και ξανάφευγε. Την τελευταία φορά που γύρισε ήταν ο περασμένος Σεπτέμβριος. […] Όλοι στο χωριό αγαπούσαν τον Χαρίση για την καλή του καρδιά. Βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη. Συντηρούσε και τα τρία παιδιά του αδελφού του, που έπεσε από μια βελανιδιά, την ώρα που τίναζε τον καρπό, και σκοτώθηκε. Αλλά ΕΚΕΙΝΗ, την Αγγελική, δεν την συμπαθούσαν. ‘Στριμμένη’ και ‘ελαφριά’, δεν άφηνε άντρα χωρίς να τον γλυκοκοιτάξη. Και γινόταν έξω φρενών για τις αγαθοεργίες του συζύγου της. Του απαγόρευε να επισκέπτεται το ορφανά του αδελφού του, και ιδιαίτερα τη μητέρα τους, την Λαμπρινή, που την κατηγορούσε μάλιστα πως έχει ερωτικές σχέσεις μαζί του. Και είναι αλήθεια πως ο Χαρίσης συμπαθούσε τη χήρα νύφη του. Πειθαρχώντας, όμως, στις εντολές της γυναίκας του (που δεν δίσταζε -λένε- και να τον δέρνη κάπου-κάπου), απέφευγε να έρχεται σε επαφή με την οικογένεια του αδελφού του. Αυτή η χήρα, η Λαμπρινή, 45 ετών, γερή και τολμηρή γυναίκα, επέπρωτο να γίνη Νέμεσις. […] Ο μακαρίτης δεν αποτελούσε εμπόδιο στον παράνομο δεσμό […]. Με τον αγροφύλακα έπαιζε κοντσίνα και τον χτυπούσε φιλικά στην πλάτη. Εκείνη του είχε πάρει τον αέρα και έκανε ό,τι ήθελε. Μόνο σ’ ένα ζήτημα δεν της πέρασε. Ο Χαρίσης δεν είχε σκοπό να ξαναφύγη στην Γερμανία. Έχτισε ένα νέο σπίτι στο χωριό που εστέγαζε και ένα μπακάλικο-καφενείο. Οίκημα και μαγαζί του κόστισαν περί τις 150.000 δραχμές. Η Αγγελική ζητούσε να βγη η άδεια επιτηδεύματος στο όνομά της. Να είναι δικό της το μαγαζί. Εκείνος για πρώτη φορά ετόλμησε να εναντιωθή στην θέλησή της. Έκαμε μάλιστα και τα εγκαίνια του καταστήματός του πριν ακόμη του δοθή η άδεια. Η ενέργειά του αυτή τον έφερε κατηγορούμενο στην Ηγουμενίτσα. Λένε στο χωριό, πως η συζυγός του έβαλε τον φίλο της τον αγροφύλακα να φροντίση να του γίνη μήνυση γι αυτήν την μικροπαράβαση. ‘Όλο δικαστήρια θάχης με το παλιομάγαζο, φεύγα για τη Γερμανία’, του έλεγε και του ξανάλεγε».

Η νύφη του θύματος, Λαμπρινή, της οποίας η καταγγελία οδήγησε στην διαλεύκανση του εγκλήματος

Η ίδια η Αγγελική, μιλώντας μετά τη σύλληψή της στον δημοσιογράφο Σπ. Καρατζαφέρη απέδωσε την πράξη της στην συμπεριφορά του θύματος: «Μ’ έδερνε και με παραμελούσε. Μ’ απειλούσε πως θα με σκοτώση και προκειμένου να με ‘φάη’ εκείνος, τον έπνιξα εγώ. […] Ο άνδρας μου κάθε τόσο έφευγε για την Γερμανία. Εγώ ήμουνα γυναίκα θερμή. Φυσική συνέπεια να βρω έναν άλλον. Το λοιπόν, βρήκαν τον Τζώρτζη. Βέβαια, εγώ του πρότεινα να σκοτώσουμε τον μακαρίτη κι εκείνος δέχθηκε, πανάθεμά τον. Όχι, πες μου σε παρακαλώ. Εγώ π.χ. τρελάθηκα και ήθελα να κάμω έγκλημα. Εκείνος δεν έπρεπε να με συγκρατήση; Έπρεπε. Εκείνος, όμως, έκανε αντίθετα. Του είπα εγώ να τον πνίξουμε και δέχτηκε. Άρα εγώ είμαι αθώα. Ο φίλος μου φταίει» (εφημερίδα «Απογευματινή» – 2 Μαΐου 1968).

Στον δημοσιογράφο μίλησε και ο Κ. Τζώρτζης, που δήλωσε σχετικά: «Ναι, ομολογώ πως με είχε δέσει η Αγγελική με το σεξ. […] Από κει και πέρα: πυρ, γυνή και θάλασσα. Η γυναίκα, αγαπητέ μου, η γυναίκα. […] Με εξαπάτησε όπως η Εύα τον Αδάμ… Αυτή τα φταίει όλα. Εγώ είμαι αθώος. […] Αυτή τον έπνιξε, αυτή τον πέταξε στην καταπακτή -εγώ τον έπιασα μόνο από τα πόδια-, αυτή τον αμπαλάρισε μ΄ ένα σεντόνι και τον έδεσε, αυτή τον έθαψε, του έβαλε πέτρες και χώμα για να μη μυρίσει και φύτεψε τα κρεμμυδάκια και την κυδωνιά. Εγώ δεν ξέρω τίποτε. Εκείνη η βρώμα με παρέσυρε. Πριν από μένα είχε άλλον φίλο. Τον άνδρα της αδελφής της, της Ευδοκίας. Μια φορά η Ευδοκία τους έπιασε επ’ αυτοφώρω και κτύπησε τον άνδρα της με μια πλάκα στο κεφάλι. Τον ετραυμάτισε και όταν έγινε καλά έφυγε ο άνθρωπος για την Γερμανία, όπου βρίσκεται μέχρι τώρα. Μετά ‘τάριξε’ σε μένα» (εφημερίδα «Απογευματινή» – 2 Μαΐου 1968).

Αναλυτικό επιτόπιο ρεπορτάζ εφημερίδας «Απογευματινή» στις 2 Μαΐου 1968

Εξάλλου, η νύφη του θύματος, Λαμπρινή, δήλωσε πως «δύο ακόμη φορές είχε επιχειρήσει η Αγγελική να σκοτώση τον άνδρα της, αλλά εκείνος δεν τολμούσε να πάη στην αστυνομία, γιατί η γυναίκα του τον απειλούσε πως θα τον πνίξη, αν τομλήση και μιλήση. Και τελικά τον έπνιξε» (εφημερίδα «Απογευματινή» – 2 Μαΐου 1968).

Η αναπαράσταση και το γράμμα

Όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση της δολοφονίας αναστάτωσε το χωριό, καθώς όπως σημείωνε το περιοδικό «Εικόνες» στο πολύ διαφωτιστικό ρεπορτάζ του «στο ειδυλλιακό Πολυνέρι δεν έχει ξαναγίνει έγκλημα. Οι φιλήσυχοι κάτοικοί του πήζουν τυρί από τα κοπάδια τους, σπέρνουν λίγο στάρι σε καμμιά λουρίδα γης που την έχουν ημερέψει με πολύ κόπο, ραβδίζουν τα αναιμικά τους ελαιόδεντρα και κατηφορίζουν για κανένα μεροκάματο στον κάμπο. Οι άντρες ξενιτεύονται. Στην Γερμανία οι πιο πολλοί και στην Αμερική και στην Αυστραλία όσοι μπορέσουν. Οι γυναίκες ανασταίνουν ένα τσούρμο παιδιά και κοιτάζουν συνεχώς προς το δρόμο που ξεκινάει από τον κάμπο μήπως φανή ο ταχυδρόμος» (περιοδικό «Εικόνες» – 10 Μαΐου 1968). Μια εικόνα που, κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό ολόκληρη την ελληνική ύπαιθρο, αλλά και πολλές από τις ημιαστικές περιοχές της χώρας…

Έτσι, έχει ενδιαφέρον να τονιστεί πως όταν οι δράστες οδηγήθηκαν στο σπίτι του εγκλήματος για την αναπαράσταση, οι γυναίκες του χωριού συγκεντρώθηκαν γύρω από το σημείο, φωνάζοντας: «Πάρτε πέτρες και σπάστε τα κεφάλια σας γυναίκες για τη μεγάλη πομπή που έγινε στο χωριό μας» και απείλησαν να τους λυντσάρουν, ιδιαίτερα την Αγγελική. Εκείνη αντέδρασε, λέγοντας προς την Λαμπρινή: «Εσύ τι θέλεις τώρα; Αν σ’ αυτόν έβαλα κρεμμυδάκια, σ’ εσένα θα φυτέψω κυπαρίσσι. Αλλά φίλος σου ήταν, γι αυτό τον υποστηρίζεις», αλλά κατόπιν σιώπησε, μένοντας «αγέρωχη, μια χωριάτικη εκδοχή της Κασσάνδρας» (περιοδικό «Εικόνες» – 10 Μαΐου 1968).

Τις επόμενες μέρες, κι ενώ βρισκόταν προφυλακισμένη στο κρατητήριο του Αστυνομικού Τμήματος Ηγουμενίτσας, έστειλε με τους δημοσιογράφους ένα σύντομο γράμμα προς τα παιδιά της (ηλικίας 14, 13, 11 και 8 ετών) στο Πολυνέρι. Σ’ αυτό, έγραφε τα εξής:

«Αγαπημένα μου παιδιά […]. Σας γλυκοφιλώ όλα με πολύ πόνο και με την καρδιά μου. Θα σας παρακαλέσω, εγώ η μάνα σας, να μην στεναχωριέστε. Να τρώτε πολύ και εσείς τα μεγαλύτερα να προσέχετε την μικρή να μη στεναχωριέται, διότι την είχα χαδιάρα. Όπως την είχα εγώ, έτσι να την έχετε και σεις. Γεια και χαρά, αγαπημένα μου παιδιά, θα σας ξαναγράψω κάτι. Εγώ, η μάνα σας, γράφω και σας γλυκοφιλώ».

Μια (πιθανότατα σκηνοθετημένη) φωτογραφία, όπου απεικονίζονται τα τέσσερα παιδιά του ζεύγους Πάντου, μπροστά στο σπίτι τους, να διαβάζουν το γράμμα της μητέρας τους

Η δίκη

Μετά την ολοκλήρωση της ανάκρισης οι Αγγ. Πάντου και ο Κ. Τζώρτζης προφυλακίστηκαν στις φυλακές Κέρκυρας έως τη δίκη τους, που πραγματοποιήθηκε στο Μικτό Κακουργιοδικείο Κέρκυρας στις 2 Δεκεμβρίου 1968.

Το έγκλημα χαρακτηρίστηκε ως «ιδιαζόντως ιδεχθές», κάτι που επέσυρε την ποινή του θανάτου και για το λόγο αυτό κάθε κατηγορούμενος προσπάθησε σθεναρά να μεταφέρει το βάρος της ενοχής στον άλλο. Η Αγγελική υποστήριξε ότι το έγκλημα εκτέλεσε μόνος του ο Κ. Τζώρτζης όχι μόνο για να την έχει ερωμένη, αλλά για να σπαταλήσει την περιουσία του θύματος (το δεύτερο, επιβεβαίωσαν και μάρτυρες), ενώ ο Κ. Τζώρτζης απέδωσε τη συμμετοχή του στο γεγονός πως η Αγγελική «κυριολεκτικά με ξελόγιασε». Κατά την ακροαματική διαδικασία, διακριβώθηκε, επίσης, ότι ο Χαρ. Πάντος δολοφονήθηκε με τη σύμπραξη και των δύο κατηγορουμένων, ότι η Αγγελική είχε και στο παρελθόν παράνομους ερωτικούς δεσμούς (οι μάρτυρες έκαναν λόγο για τρεις) και ότι το θύμα διατηρούσε ερωτικό δεσμό με την γυναίκα του αδελφού του Λαμπρινή!

Ο εισαγγελέας, αφού τόνισε πως η κατηγορουμένη χαρακτηριζόταν από έλλειψη συνείδησης ανθρωπισμού καθώς είχε θάψει το πτώμα ακριβώς έξω από την πόρτα της και «σε ουδεμία είχε προβή μεταμέλεια, την οποία θα της υπηγόρευε και το στοιχειώδες ακόμη αίσθημα αυτοελέγχου», ζήτησε να κηρυχθούν οι κατηγορούμενοι ένοχοι άνευ ελαφρυντικών και να επιβληθεί η θανατική ποινή στον Κ. Τζώρτζη και ισόβια δεσμά στην Αγγ. Πάντου. Τελικώς, το δικαστήριο, στη 1 τα ξημερώματα της 3ης Δεκεμβρίου εξέδωσε την απόφασή του με την οποία καταδίκαζε και τους δύο σε ισόβια.

Οι δράστες μεταφέρθηκαν εκ νέου στις φυλακές, κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, καθώς παρά το προχωρημένο της ώρας, στους διαδρόμους του Δικαστικού Μεγάρου αλλά και έξω από αυτό είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμος που αποδοκίμαζε τους δράστες και απειλούσε να τους λυντσάρει.

Περίπου 20 χρόνια μετά, και οι δύο αποφυλακίστηκαν. Παρά την έρευνα του γράφοντος να πληροφορηθεί για την τύχη του Κ. Τζώρτζη μετά την αποφυλάκισή του, κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό. Σύμφωνα με τον δικηγόρο Γαβριήλ Ντούγια, ο οποίος ήταν ένας από τους τρεις υπερασπιστές του, η Αγγελική σκοτώθηκε λίγο καιρό μετά σε τροχαίο δυστύχημα.

«Αναπαράσταση»

Παρά το γεγονός ότι το έγκλημα στο Πολυνέρι Θεσπρωτίας αποτελεί μια «κλασική» περίπτωση ερωτικού τριγώνου με ολέθρια αποτελέσματα, κάποια επιμέρους χαρακτηριστικά του το συνδέουν ευθέως με τους αρχαίους μύθους και ειδικότερα τον «κύκλο των Ατρειδών», όταν η Κλυταιμνήστα με τον εραστή της Αίγισθο δολοφόνησαν τον Αγαμέμνονα, που έλειπε για δέκα χρόνια από το Άργος, πολεμώντας στην Τροία. Το 1969, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος πληροφορήθηκε την υπόθεση και χρησιμοποίησε τα στοιχεία της ως τη βασική «ύλη» για τη συγγραφή του σεναρίου (με συνεργάτες τους Στρατή Καρρά και Θανάση Βαλτινό) της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του (είχαν προηγηθεί η ημιτελής ταινία μεγάλου μήκους «Forminx Story»-1965 και η μικρού μήκους (23’) ταινία «Η εκπομπή»-1968), στην οποία έδωσε τον τίτλο «Αναπαράσταση» (διάρκεια 100’). Πολλά χρόνια αργότερα, ο ίδιος θα πει σε μια συνέντευξή του:

«Ξεκίνησα τα ταξίδια μου στη ‘μέσα’ Ελλάδα με την ‘Αναπαράσταση’ […]. Πήγα στην Κέρκυρα για να διαβάσω τη δικογραφία. Μετά πήγα στο χωριό όπου είχε γίνει το έγκλημα. Κάθισα στο καφενείο. Οι ντόπιοι, που ντρέπονταν γι αυτό που είχε συμβεί στο χωριό τους, μαζεύτηκαν και με κοίταζαν ακίνητοι. Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω όσο δυνατόν γρηγορότερα και να ψάξω άλλο μέρος. Έφτασα απόγευμα και με ψιλόβροχο στη Βίτσα, στα Ζαγόρια. Κανείς στους δρόμους. Μόνο κάτι μαυροφορεμένες γυναίκες χάνονταν σαν οπτασίες μέσα στους τοίχους των σπιτιών που από την υγρασία ήταν κατάμαυροι. Το μαύρο πάνω στο μαύρο. Εκπληκτικό πράγμα. Στο καφενείο, ένας γέρος μόνος του τραγουδούσε: ‘Μωρή κοντούλα λεμονιά, με τα πολλά λεμόνια’ (σ.σ.: το τραγούδι ακούγεται στην αρχή και το τέλος της ταινίας)».

Τα παιδιά υποδεικνύουν το σημείο, όπου οι δράστες έθαψαν το πτώμα (από την «Αναπαράσταση»)

Τα γυρίσματα της «Αναπαράστασης» πραγματοποιήθηκαν στα χωριά του κεντρικού Ζαγορίου (νομός Ιωαννίνων) Βίτσα και Μονοδένδρι και στην πόλη των Ιωαννίνων από το Νοέμβριο του 1969 ως τον Φεβρουάριο του 1970. Στην ταινία ο Θ. Αγγελόπουλος, για ευνόητους λόγους, δεν αναφέρεται στο Πολυνέρι και τοποθετεί την δράση του στο (ανύπαρκτο) χωριό Τυμφαία. Στην πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας, ακούγεται ο αφηγητής: «Τυμφαία – Χωρίον της Ηπείρου, της επαρχίας Τύμφης του νομού Ιωαννίνων. Κείμενον πέραν του όρους Τόμαρος, όπου εξετείνετο η αρχαία Τυμφαία. Τα σωζώμενα, δε, λείψανα πελασγικών τειχών μαρτυρούν ότι κατωκείτο από αρχαιοτάτων χρόνων. Κάτοικοι κατά την απογραφήν του 1939: 1.250. Κάτοικοι κατά την απογραφήν του 1965: 85». Επιπλέον, για τους ίδιους προφανώς λόγους, αλλάζει τα ονόματα των βασικών πρωταγωνιστών της ιστορίας: η Αγγελική (Πάντου) αναφέρεται ως Ελένη Γούση (την ερμηνεύει η Τούλα Σταθοπούλου), ο Κώστας (Τζώρτζης) ως Χρήστος Γκίκας (τον ερμηνεύει ο Γιάννης Τότσικας), ο Χαρίστης (Πάντος) ως Κώστας Γούσης (τον ερμηνεύει ο Μιχάλης Φωτόπουλος). Στην ταινία εμφανίζεται και ο ίδιος ο Θ. Αγγελόπουλος, στον ρόλο ενός δημοσιογράφου της τηλεόρασης.

Σκηνή από την «Αναπαράσταση»: Η Ελένη (Τ. Σταθοπούλου) και ο Χρήστος (Γ. Τότσικας) ανακρίνονται από τους αστυνομικούς

Αν και η ταινία περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τα αστυνομικά γεγονότα (τον τρόπο του εγκλήματος, την προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά των δραστών, τις υποψίες της Λαμπρινής, τις ενέργειες της αστυνομίας, τη διαπόμπευση της δράστιδος από τις γυναίκες του χωριού κ.ά.), εντούτοις δεν πρόκειται για μια ταινία αστυνομικού χαρακτήρα. Με αφορμή μια υπόθεση εγκλήματος, ο σκηνοθέτης φέρνει στο προσκήνιο κυρίως τα κοινωνικά χαρακτηριστικά που κρύβονται πίσω από το «αστυνομικό δελτίο»: την εγκατάλειψη της επαρχίας, τη μετανάστευση των ανδρών, το μαράζωμα των χωριών, την αδυναμία κάθε εξουσίας (αστυνομικής, δικαστικής, ακόμα και αυτής που αναπτύσσεται εντός της οικογένειας) να κατανοήσει τα βαθύτερα αίτια ενός εγκλήματος.

Οι γυναίκες του χωριού επιτίθενται στην Ελένη (Τ. Σταθοπούλου) για να την λυντσάρουν (από την «Αναπαράσταση»)

Η «Αναπαράσταση» θεωρήθηκε τομή στην έως τότε εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή και κατά τους περισσότερους μελετητές της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου ως η ταινία που υπέγραψε την «ληξιαρχική πράξη γέννησης» της καινούργιας «εποχής» του, η οποία σχηματικά αποκλήθηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος (όπου ο σκηνοθέτης απελευθερώνεται από την απόλυτη εξουσία του παραγωγού και αποκτά τον αποκλειστικό έλεγχο του έργου του). Συμμετείχε στο 11ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1970, κερδίζοντας πέντε βραβεία (καλύτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, φωτογραφίας, Β΄ γυναικείου ρόλου και κριτικών), ενώ το 1971 πήρε το βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς στη Γαλλία, καλύτερης ξένης ταινίας στο φεστιβάλ της Ιέρ και «Ειδική Μνεία» από τη Διεθνή Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο Φόρουμ του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες βγήκε τον Νοέμβριο του 1970 και στην α’ προβολή της στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστιά τους «έκοψε» 12.869 εισιτήρια, τη σεζόν (1970-1971) που θριάμβευσε εμπορικά η ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα» του Ν. Φώσκολου.

eglima.wordpress.com

13 Νοεμβρίου 1940: Η μάχη της Πέστιανης!!!

Όπως κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα εθνικής μνήμης και υπερηφάνειας ξυπνάω από τα χαράματα μαζί με την γυναίκα μου για να παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση την παρέλαση στην Θεσσαλονίκη , έτσι και φέτος εδώ στο Μόναχο με βρίσκει το πρωινό καθισμένο στον καναπέ συντροφιά με την γυναίκα μου απολαμβάνοντας τον καφέ μας απέναντι μας η τηλεόραση .
Και οι δυό μας παρακολουθούμε από το κρατικό κανάλι τις λαμπρές ετοιμασίες στην (Νύφη του Θερμαϊκού) την όμορφη Θεσσαλονίκη μας για την μεγάλη παρέλαση.
Άθελα μου τα μάτια μου κλείνουν και η σκέψη μου με γυρνάει πίσω 71 Χρόνια ,πίσω σε αυτές τις ημέρες που έζησα και ζήσαμε πολλοί από κοντά ,παιδί τότε 12 χρονών στα 13 .

Από τα χαράματα οι Ιταλοί βομβαρδίζουv με βαρύ πυροβολικό το Φιλιάτι και ο αχός φτάνει μέχρι το χωριό μας.
Η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι με τους χιλιάδες στρατιώτες και το βαρύ οπλοστάσιο της είχε κηρύξει Πόλεμο στην πατρίδας μας, στην πονεμένη από τα τόσα δεινά του παρελθόντος.
Μιας χώρας μικρή σε πληθυσμό, φτωχή σε όλα της επομένως και σε οπλισμό.
Αλλά μια χώρα ένα Έθνος με ανείπωτη δίψα για λευτεριά βγαλμένη μέσα από τα στενά των Θερμοπυλών ποτισμένη με Αίμα και ηρωισμό από το περήφανο Σούλι μέχρι το αθάνατο στις ψυχές όλων μας Μεσολόγγι .
Αυτοί οι έλληνες απάντησαν τότε ομόψυχα στον ξένο κατακτητή (ΌΧΙ δεν θα σας αφήσουμε να πατήσετε και να λερώσετε τούτα τα Άγια χώματα της Πατρίδας μας) .


Ο Ιταλικός Στρατός έμεινε στον χώρο της Πίνδου (επί τόπου),στο κέντρο του Μετώπου φτάσανε μέχρι το Καλπάκι .
Εκεί τους περίμενε η VIII Μεραρχία με Διοικητή τον τον Στρατηγό Κατσιμήτρο ,όπου τους σταμάτησε και τους γύρισε πίσω .
Ενώ στον τομέα της Θεσπρωτίας οι Ιταλοί περάσανε τα σύνορα και φτάσανε μέχρι την Γέφυρα του Καλαμά στο χωριό Βάρφανη γνωστό σε όλους μας σήμερα ως Παραπόταμος.
Εκεί στις όχθες του Ποταμού Καλαμά περίμενε τους Ιταλούς το 628 Τάγμα Φιλιατών με Διοικητή τον Ταγματάρχη Παπαγεωργίου.
Τέσσερα μερόνυχτα κράτησαν σκληρές αυτές μάχες.

Η φασιστική Μηχανή μας βομβάρδιζε με όλα της τα μέσα ,όλμους βαρύ πυροβολικό αεροπορία και εμείς αμυνόμασταν με τον όποιο οπλισμό διαθέταμε ,κάθε κίνηση των Ιταλών να περάσουνε το ποτάμι είτε με το Ιππικό τους είτε με πλωτές σχεδίες οδηγούνταν σε αποτυχία τα (ΜΑΝΙΧΕΡ) των ελλήνων στρατιωτών πυροβολούσαν ασταμάτητα κάθε φορά που ο κατακτητής επιχειρούσε το γεφύρωμα βάφοντας κόκκινο τον ποταμό .
Στο σημείο εκείνο που o ταγματάρχης ήτανε έτοιμος για την μεγάλη αντεπίθεση έμαθε ότι είχε προδοθεί από τους ελληνομουσουλμάνους που ζούσαν στην Τσαμουργιά.
Αυτοι πέρασαν τους Ιταλούς από κρυφά περάσματα που οι ίδιοι γνώριζαν και τους φθάσανε έξω από την Ηγουμενίτσα .
Η προδοσία αυτή ανάγκασε τον Ελληνικό Στρατό να οπισθοχωρήσουν μήπως και περικυκλωθούν από τον εχθρό.

Το βράδυ τις 2 Νοεμβρίου του 1940 το χωριό μου η ΠΕΣΤΙΑΝΗ είχε γεμίσει με Στρατιώτες κουρασμένους, πεινασμένους και απογοητευμένους από την εσχάτη προδοσία ,χαμένοι από τους Λόχους τους καθ’ όλη την διάρκεια της Νύχτας προσπαθούσαν να ξεκουράσουν και ηρεμήσουν την ψυχή τους από τον χαμό τις μάχης να ακούσουν ένα ευχάριστο μαντάτο για τις τύχες των συμπολεμιστών τους.
Από την άλλη μεριά οι γυναίκες του Χωριού μας, που αγωνιούσανε και αυτές για τις τύχες των ανδρών τκαι των παιδιών τους που την ίδια στιγμή υπηρετουσαν και αυτά σε κάποια άλλη μονάδα του μετώπου, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια .
Αφήσανε γερόντους και παιδιά στα σπίτια και όλες μαζί παρουσιάστηκαν στους Αξιωματικούς των Μονάδων λέγοντας μονάχα μια λέξη(στις προσταγές σας) και αυτοί από την πλευρά τους καλωσόρισαν την προσφορά των γυναικών και αμέσως τους μιλήσανε για τις ελλείψεις και τις ανάγκες των Στρατιωτών τους.
Άλλες λοιπόν ξεκίνησαν να ζυμώνουν ψωμί άλλες έφεραν φέτα ,άλλες ελιές και μπόλικα αυγά,άλλες μάζεψαν κάλτσες μπλούζες και ότι άλλο μπορούσαν να προσφέρουν και τέλος τσάι από το βουνό για να ζεστάνουν το κορμί των κουρασμένων μας παιδιών.
Ταυτόχρονα οι ηλικιωμένες γυναίκες του Χωριού έβραζαν σε μεγάλα καζάνια νερό για να πλύνουν τα πόδια των Στρατιωτών που είχανε πληγιάσει από τις βρεγμένες κάλτσες και άρβυλα.


Μόλις τελείωσε το μάζεμα ανάψανε μεγάλες φωτιές στις αυλές των σπιτιών που ήταν κοντά στις βρύσες του χωριού και αμέσως ειδοποίησαν τους Αξιωματικούς να καλέσουν τους Στρατιώτες τους να έρθουν με τις καραβάνες τους και τα παγούρια τους, για φαγητό, να ζεστάνουν τα πληγωμένα πόδια τους κοντά στην φωτιά ,να φορέσουν καινούργιες κάλτσες και να στεγνώσουν τα βρεγμένα άρβυλα τους .
Αυτό κράτησε μέχρι τις πρωινές ώρες όπου φύγανε και οι τελευταίοι Στρατιώτες από το Χωριό.


Οι Πεστανιώτισες γυρίσανε με βουρκωμένα μάτια στα σπίτια τους με την σκέψη στους δικούς τους άνδρες στα δικά τους παιδιά στα δικά τους αδέρφια ,που και αυτά τούτην την ώρα ίσως να είχαν την ίδια ανάγκη για ένα πιάτο ζεστό φαί σε κάποια βουνοκορφή στο μέτωπο.
Τούτη την μέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω την 3η Νοεμβρίου 1940 είχε απλωθεί στο χωριό μια απέραντη βουβαμάρα,ούτε φωνές ανθρώπων ούτε γέλια η κλάματα μικρών παιδιών ,ούτε βελάσματα ζώων,ούτε κελαηδίσματα πουλίων,όλοι πενθούσαν!.
Εκείνη την μέρα εκείνο το Μεσημέρι παρουσιάστηκε στο Χωριό μας μια μοίρα Ιταλικού Ιππικού κατευθυνθήκαν προς τις βρύσες του Χωριού πότισαν τα άλογα τους δίχως να μιλήσουν σε κανέναν και φύγανε.

Την επόμενη μέρα από το πρωί παρουσιάστηκαν στο Χωριό μας οι ΤSETA (ΟΙ ΤΣΕΤΑ είναι Αλβανοί πολίτες στους οποίους οι Ιταλοί δώσανε μισθούς και όπλα και χρησιμοποίησαν σαν πολιτοφυλακή).
Μετά καταλάβαμε ότι οι Ιταλοί Στρατιώτες οχυρώνανε με πολυβολεία το βουνό Μαλημάρε.

Στις 13 Νοεμβρίου 1940 τα χαράματα παρουσιάστηκε στον Λόφο Προφήτης Ηλίας (Πέστιανης) ο Ελληνικός Στρατός και συγκεκριμένα το 24Ο Σύνταγμα Πρεβέζης με Διοικητή τον Ταγματάρχη Τζίμα .
Οι Ιταλοί που ήταν καλά οχυρωμένοι μόλις τους αντιλήφθησαν την παρουσία των ελλήνων άρχισαν αμέσως το σφυροκόπημα με τον βαρύ οπλισμό(όλμους, πυροβολικό) που διάθεταν και την συνδρομή της Αεροπορίας .
Οι φαντάροι μας στον γυμνό Λοφίσκο του προφήτη Ηλία σχεδόν ακάλυπτοι προσπαθούσαν σέρνοντας να πλησιάσουν τον εχθρό σε απόσταση βολής ,την ίδια στιγμή ο Ταγματάρχης Τζίμας παρακολουθούσε την Μάχη και έδινε τις πρέπουσες διαταγές στους υφιστάμενους του .


Οι Πεστανιώτες από την πλευρά τους που μόλις πριν από δέκα μέρες είχαν αποχαιρετίσει τους Στρατιώτες ,μόλις είδαν όλον αυτόν τον χαμό της μάχης μάζεψαν τα γυναικόπαιδα και τους γέρους του Χωριού και κρύφτηκαν σε σπηλιές και χαραμάδες για να προφυλαχτούν από τους όλμους και τις οβίδες που σφύριζαν σαν τρελές .
Μα πριν αυτό σε συνεννόηση με τους αξιωματικούς είχαν τοποθετήσει σε συγκεκριμένα σημεία βαρέλες με νερό για να μπορούν οι έλληνες Στρατιώτες κατά την διάρκεια της Μάχης να γεμίζουν τα παγούρια τους, για φαγητό οι γυναίκες σκέφτηκαν με τα όσα μέσα διάθεταν να κάνουν κάτι που θα είναι και χορταστικό μα συνάμα και γευστικό .
Έτσι ζυμώσανε αυγά με τυρί και αλεύρι και σε καυτό λάδι τηγανίζαμε μια ωραία και χορταστική πίτα για τον κάθε στρατιώτη.
Οι νεαρές πεστανιωτισες δεν έμειναν και αυτές άπραγες μαζέψανε καρύδια,αμύγδαλα και ξερά σύκα τις λεγόμενες τσαπέλες και τα μοίρασαν στους Στρατιώτες για να ξεγελάνε την πείνα τους την ώρα που καρτερούσαν τον εχθρό..

Την δεύτερη μέρα των μαχών 14 Νοεμβρίου 1940 οι Στρατιώτες μας ανάγκασαν τους Ιταλούς να οπισθοχωρήσουν από την Λυκοτσόρα και να μαζέψουν τις δυνάμεις τους στο Κύριο Βουνό ίδιο βράδυ συνέβη και κάτι άλλο ,μια μεγάλη ομάδα από TSETA (Μισθοφόροι Αλβανοί ) ερχόμενοι από το Χωριό Σαλίτσα (γνωστό σήμερα ως Λάκα), κατευθυνόμενοι προς την Σπηλιά όπου κρυβόταν όλα τα παιδιά και γέροι του Χωριού με σκοπό να τους δολοφονήσουν, (Ακριβώς στην ίδια Σπηλιά επί Τουρκοκρατίας είχε σφάξει ο τούρκος κατακτητής μια ομάδα Καλόγηρων (,το αίμα των μαρτύρων αυτών της Χριστιανοσύνης βρίσκεται μέχρι σήμερα επάνω στους βράχους της Σπηλιάς ως αιώνιος μάρτυρας ηρωισμού αυταπάρνησης αλλά και βαθιάς Χριστιανοσύνης).
Το τυχερό όμως των συγχωριανών μας εκείνο το βράδυ ήτανε ότι ,μια ελληνική περίπολος που βρισκόταν χαμηλά του λόφου αντιλήφθηκε τις κινήσεις των TSETA άνοιξε Πυρ και τους απέτρεψαν από τα δόλια σχέδια τους.


Την επόμενη μέρα στις 15 Νοεμβρίου ο Ταγματάρχης Τζίμας διάταξε τους Λοχαγούς του του Πρώτου ,Δεύτερου και Τρίτου Λόχου ,να παρατάξουν του Στρατιώτες τους στους πρόποδες του Βουνού ,ενώ ο Τέταρτος Λόχος έμεινε στα μετόπισθεν για εφεδρεία .
Ο ταγματάρχης πέρασε λίγα μέτρα μπροστά από τους παρατεταγμένους Λόχους απευθυνόμενους στους Στρατιώτες του με κοφτή φωνή (βγαλμένη θαρρείς από τα τόσα αιματοκυλισμένα πεδία μαχών της ηρωικής τούτης φυλής ).
Μη τους φοβάστε θα τους Φάμε τους Μακαρονάδες ,εγώ θα βρίσκομαι πάντα μπροστά σας.
Μετά από αυτά τα από καρδιάς λόγια ύψωσε το ανάστημα του περνώντας μια βαθιά ανάσα και με μια διαπεραστική φωνή διάταξε (Άνδρες προσοχή, εφ΄ όπλου λόγχη ) .
Οι φαντάροι πήραν την Λόγχη τους από την θήκη τους την τοποθέτησαν στην κάνη των Μανιχερ και άρπαξαν με τα δύο τους χέρια τα όπλα τους προτεινόμενα προς τον εχθρό.


Την ίδια ακριβώς στιγμή ο ταγματάρχης Τζίμας βγάζει το όπλο του από την θήκη κάνει μεταβολή προς το βουνό και διατάζει τους Στρατιώτες του (ακολουθήστε με).
Αξιωματικοί και Φαντάροι πήραν τον ανήφορο προς το βουνό όπου είχε Ταμπουρωθεί ο εχθρός μέσα στα χαρακώματα
Στρατιώτες με προτεινόμενες Λόγχες τους ως αγρια ανεξημέρωτα Άτια όρμησαν κατά πάνω στον εχθρό φωνάζοντας (Αεερααα) ,με μια φωνή που διαπερνά τα βουνά τους λόγγους τις πόλεις τα Χωριά μας τις θάλασσες και τους Ωκεανούς φέρνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Νίκης (ΝΑΙ μωρέ τους Νικήσαμε!!) ,και τους διώξαμε μια για πάντα από το Χωριό μας από τα βουνά μας από την Πατρίδα μας.

Με αυτές τι εικόνες με αυτά τα ιδανικά πορεύτηκα και πορεύομε στο διάβα της ζωής, αυτά τα βιώματα διηγήθηκα διηγούμαι στα παιδιά και στα εγγόνια μου.

16 Νοεμβρίου ο Ταγματάρχης Τζίμας νικητής των Μαχών καβάλα στην άσπρη φοράδα του ακολουθούμενος από το Τάγμα του περνά μέσα από το Χωριό μας καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο που έχει βγει από τις σπηλιές να δοξάσει τα γενναία Τέκνα της Πατρίδας ,ταγματάρχης κοντοστέκεται χαιρετά Στρατιωτικά τους κατοίκους του Χωριού και λέγει τα εξής "Σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια ,εμείς δεν έχουμε καιρό για χάσιμο θα τους κυνηγήσουμε μέχρι να τους ρίξουμε στην Θάλασσα ,αλλά θέλω από εσάς ακόμη μια χάρη μου λείπουν Άνδρες ψάξτε να τους βρείτε και τιμήστε τους όπως τους αρμόζει σαν Άνδρες"
Εννοούσε σκοτωμένους στρατιώτες και οι Πεστανιώτες-Πεστανιώτησες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του.


Τις επόμενες μέρες στην αυλή του Αι Θανάση στο Νεκροταφείο του Χωριού κηδέψαμε με δάκρυα στα μάτια μοιρολογώντας τους αθάνατους ήρωες Ντάφο Γεώργιο (Στρ) από την Σενίτσα Θεσπρωτίας, Μπαλάφα Δημήτριο (Στρ) από την Άρτα .
Ενώ τον Λοχία Καραβασίλη Γεώργιο τον θάψανε οι Στρατιώτες του την ώρα της Μάχης στην Λυκοτσόρα κοντά σε έναν θάμνο με τα Σκαπανικά τους διότι ένας όλμος τον χτύπησε στην ωμοπλάτη και σχεδόν τον αποτεμαχισε και δεν ήθελαν ο Λοχίας τους να γίνει έρμαιο των κορακιών και των υπολοίπων σαρκοβόρων του βουνού.

Στο σημείο αυτό ανοίγω τα μάτια μου και η γυναίκα μου ρωτά χαμογελώντας αποκοιμήθηκες Αλέκο, κοιτάζω στην τηλεόραση όλου βλέπω χιλιάδες ανθρώπων συγκεντρωμένους έχουν έρθει για να χειροκροτήσουν τα νέα παιδιά τους φύλακες της πατρίδας αλλά και όλου του ‘έθνους μας δυστυχώς όμως ,μια ομάδα αγανακτισμένων απευθυνόμενοι στον πρόεδρο της δημοκρατίας αλλά και εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Χώρας τον αναγκάζουν να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων και από τον χώρο της παρέλασης.
Αλλά και στις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας όπου πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις οι μαθητές αντιδρούν ποικιλοτρόπως,(άλλοι χειρονομούν άλλοι γυρνούν απαξιωτικά τις πλάτες στους επισήμους ).
Πραγματικά δεν το πίστευα γιατί, γιατί να αμαυρώσουν μια τέτοια ιστορική μέρα μνήμης, γιατί να λοιδορήσουν έτσι τους τόσους λεβέντες μας που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποια χιονισμένη βουνοκορφή της Ηπέιρου , και της Αλβανίας δίχως το στερνό αντίο της Μάνας ,δίχως το καλό ταξίδι του Πατέρα ,δίχως το δάκρυ της αδερφής του , το ζεστό αντίο της αγαπημένης.
Τι να φταίει (αναρωτιέμαι) δεν μας φτάνουν τα τόσα δεινά που περάσαμε σαν λαός τόσο ρηχή μνήμη έχουμε ξεχάσαμε τις τόσες θυσίες τα τόσα βάσανα που περάσαμε για να είμαστε ελεύθεροι και όσα ήρθανε μετά οι μνήμες από τον Γράμμο και Βίτσι είναι ακόμα νωπές δηλαδή δεν μας έχει διδάξει τίποτα η ιστορία ,αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία που θα ήθελα να σχολιάσω μια άλλη φορά,πάντως τα μεγαλύτερα ΟΧΙ Και τα μεγαλύτερα ΝΑΙ τούτη η Φυλή τα έχει πει μόνο όταν ήταν μονιασμένο και αχρωμάτιστο .

Τα όσα συνέβησαν την 28 Οκτωβρίου 2011 προσβολή και αν θες όχι μόνο προσωπική αλλά προσβολή ως προς τους νεκρούς μας το έθνος μας αλλά και την πονεμένη τούτη χώρα και πόσο μάλλον για εμάς τους ηπειρώτες αφού εδώ στα μέρη μας χτυπά η καρδιά των γεγονότων του 1940.Διότη το ΟΧΙ το φώναξε μεν ολόκληρη η Ελλάδα διά ζώσης φωνής αλλά εδώ στην Ήπειρο (στο καλπάκι, στο χωριό μας την Πεστιανη και σε πόσα άλλα ακόμη μαρτυρικά χωριά του τόπου μας) το ΟΧΙ σφραγίστηκε με την ελληνική ψυχή και το αίμα των Ελλήνων από όλη την επικράτεια. Στο Καλπάκι τα παλικάρια της VΙΙΙ Μεραρχίας του Στρατηγού Κατσιμήτρου, στο χωριό μας την Πέστιανη τα παλικάρια 24 Συντάγματος με Διοικητή τον Ταγματάρχη Τζίμα.

Με όλα αυτά που έγιναν έχω να κάνω και μια πρόταση αφού οι κατά τα αδελφοί μας Μακεδόνες δεν μπόρεσαν η δεν θέλησαν να προφυλάξουν την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης στην συμπρωτεύουσα η Στρατιωτική παρέλαση θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει στην καρδιά των γεγονότων στο ηρωικό Καλπάκι εδώ που αναπαύονται υ ψυχές των ηρώων και εμείς οι ίδιοι οι Ηπειρώτες έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε την ομαλή διεξαγωγή της παρέλασης γιατί χρωστάμε την ελευθερία μας στους λαμπρούς αυτούς νέους.


Επίσης θα ήθελα να κάνω και μια πρόταση στου τοπικούς άρχοντες του τόπου, όπως ξέρουμε ο Ιταλικός Στρατός πέρασε από τον Καλαμά κατέλαβε την Ηγουμενίτσα και τα περίχωρα της και ένα μέρος αυτού οχυρώθηκε στο βουνό Μάλεμάρε του χωριού Πέστιανη (σήμερα Κρυόβρυση) στις Μάχες που διηγήθηκα προ ολίγου χάθηκαν νέοι που τους είχε καλέσει η Πατρίδα και όχι μισθοφόροι .
Θα μπορούσε κάλλιστα στον λόφο του Προφήτη Ηλία να στηθεί ένα μνημείο όπου θα γράφονται τα ονόματα των πεσόντων , εκεί θα πραγματοποιείται ετησίως στο ομώνυμο παρεκκλήσι δοξολογία στην μνήμη των πεσόντων και έπειτα κατάθεση στεφάνων όχι μόνο από επισήμους αλλά και από κοντινούς συγγενείς των πεσόντων για να αποδείξουμε και στην πράξη σαν Ηπειρώτες σαν Θεσπρωτία ότι σεβόμαστε και τιμάμε αυτούς που μας έκαναν την μέγιστη τιμή να πολεμήσουν για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι, έτσι ώστε να μπορούν κάποιοι ακατονόμαστοι, ανενόχλητοι να καίνε την Σημαία μας και κάποιοι άλλοι να πουλούν την Πατρίδα σαν ένα σαν ένα μεταχειρισμένο παλτό.
Θα ήθελα ακόμα να προσθέσω ότι στον χώρο αυτό να μπορούσε να γίνει και μια αναπαράσταση των όσων διαδραματίστηκαν (με συμετοχή εθελοντών),πως δηλαδή παρέταξε τους άνδρες του ο Ταγματάρχης την ακολουθία όλων των παραγγελμάτων και την στιγμή που ξεχύθηκαν στον εχθρό σαν άγρια Άτια φωνάζοντας Αέρα!!.

Αυτές τις φωνές θα τις πάρουν οι νέοι μας που θα παρακολουθήσουν την αναπαράσταση και τις μετατρέψουν σε τραγούδια του τόπου μας Δέλβινο και Τσαμουριά και συνάμα όλοι μαζί να χορέψουμε τον δικό μας χορό τον Τσάμικο που τον έχουμε ξεχάσει και πραγματικά είναι δικός μας.
Ο χώρος για μια τέτοιου είδους εκδήλωση στον τόπο μας υπάρχει και μπορεί να διαμορφωθεί πολύ εύκολα με πραγματικά χαμηλό κόστος (γιατί ίσως προτρέξουν πολλοί να πουν σε καιρό κρίσης γυρεύεις έργα ,σαν απάντηση προκαταβολικά λαός χωρίς μνήμη δεν έχει μέλλον)τι εννοώ δηλαδή μπροστά στο μνημείο να γίνει μια ωραία πλατεία ,και στην πλαγιά προς τον αυχένα να γίνει ένα αμφιθέατρο όπου θα μπορεί άνετα ο κόσμος να καθίσει αναπαυτικά και να παρακολουθήσει την αναπαράσταση.
Το κόστος του έργου είναι πραγματικά μηδαμινό μπροστά στα οφέλη που θα αποκομίσουν οι επόμενες γενεές, πρώτον θα διδαχθούν οι νέοι πως οι ήρωες πολεμούσαν σαν έλληνες δεύτερον είναι ένας πνευματικός θησαυρός που θα μείνει για πάντα στα χέρια των επόμενων γενεών και τρίτον το έργο αυτό θα δώσει άλλες προοπτικές ανάπτυξης στον τόπο, μας μέσα από τους επισκέπτες που θα προσέρχονται για να μάθουν πως οι έλληνες έγραψαν ιστορία.