Μάθημα από τις Κανάριες: Παραλία ελεύθερη για όλους – Επιστολή Θεσπρωτού από τη Las Palmas

Μάθημα από τις Κανάριες: Παραλία ελεύθερη για όλους – Επιστολή Θεσπρωτού από τη Las Palmas

Τι μας λείπει τελικά στην Ελλάδα; Οργάνωση, παιδεία ή σεβασμός στον δημόσιο χώρο; 

Ένας Θεσπρωτός καταθέτει τη δική του εμπειρία από τη Las Palmas και αναρωτιέται γιατί στις παραλίες της πατρίδας του κυριαρχεί το... νταβατζιλίκι της ξαπλώστρας.

Ένα καίριο και αυθεντικό σχόλιο μάς έστειλε αναγνώστης του thespro.gr, ο Δημήτρης Παπατσάτσης, Θεσπρωτός στην καταγωγή, ο οποίος βρίσκεται λόγω εργασίας αυτή την περίοδο στο νησί Las Palmas de Gran Canaria της Ισπανίας. 

Με αφορμή τις εικόνες από την οργάνωση και τη λειτουργία της παραλίας Las Canteras, θέτει ένα απλό αλλά βαθιά κοινωνικό ερώτημα: Γιατί εκεί η παραλία ανήκει πραγματικά στους πολίτες, ενώ στην Ελλάδα, ακόμη και στην Ήπειρο και τη Θεσπρωτία, “πληρώνουμε για να ακουμπήσουμε την πετσέτα μας”;

Η καταγγελία του δεν έχει επιθετικό τόνο. Αντίθετα, είναι μια ψύχραιμη και απογοητευμένη διαπίστωση, βασισμένη σε σύγκριση εμπειριών. Το μήνυμά του μας υπενθυμίζει πως η ελεύθερη πρόσβαση στον αιγιαλό δεν είναι πολυτέλεια — είναι δικαίωμα.

Ακολουθεί το κείμενό του:

“Καλησπέρα σας.

Με αφορμή το φόντο του τοπίου και της περιοχής, επι του συνόλου σχολιάζω.

Βρίσκομαι στην Ισπανία, στη νήσο ‘Las Palmas’, για αποκλειστικά επαγγελματικούς λόγους.

Παρατηρώ το εξής — μάλλον καλύτερα, είναι εμφανές στις φωτογραφίες που έχω αναρτήσει.

Η παραλία του νησιού έχει μήκος τρία χιλιόμετρα. Ο δρόμος σταματά πίσω από την παραλία. Δεν εισέρχεται ΙΧ ή δίκυκλο στον πεζόδρομο. Δεν υπάρχει επιτρεπόμενη είσοδος, ούτε καν διαδρομή για οχήματα.

Ο παραλιακός δρόμος διαθέτει φαρδύ πλακόστρωτο πεζόδρομο. Αριστερά και κατά μήκος του, υπάρχουν καταστήματα, εστιατόρια, καφέ, ξενοδοχεία.

Από τον πεζόδρομο προς την παραλία των λουόμενων —η οποία διαχωρίζεται με χαμηλό κάγκελο— εισέρχεσαι μέσω ειδικά κατασκευασμένων εισόδων, με ράμπες προσβάσιμες και σε άτομα με αναπηρία.

Η παραλία, η αμμουδιά, είναι ελεύθερη για όλους. Δεν υπάρχει —και το γράφω συνειδητά, αφού το επιβεβαίωσα με τις αρχές εδώ— η λογική της ‘ξαπλώστρας’.

Η παραλία ανήκει σε όλους.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, με κάποιο τρόπο, με τη σφραγίδα της τοπικής αρχής, κάποιοι καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται οικονομικά τον δημόσιο χώρο. Είτε πολλά είτε λίγα τα κέρδη, αυτό είναι αδιάφορο. Το ζήτημα είναι πως ανήκει στο κοινό.

Είναι σπάνιο πλέον να βρεις παραλία στην Ελλάδα όπου να μην ‘πληρώνεις νταβατζιλίκι’.

Προκαλεί εντύπωση ότι εδώ, η παραλία είναι καθαρή, τακτοποιημένη, δεν υπάρχει ούτε σκουπίδι. Όλα είναι σε τάξη.

Τι είναι αυτό που τους κάνει καλύτερους; Ενώ η Ελλάδα διαθέτει απείρως ομορφότερες τοποθεσίες και φυσικά προσόντα;

Υποθέτω, ο κύριος λόγος είναι η έλλειψη οργάνωσης, παιδείας και γνώσης.”

Δημήτρης Σ. Παπατσάτσης

Las Canteras (Las Palmas de Gran Canaria)

Στον αντίποδα, όποιος επιχειρήσει να κολυμπήσει τον Αύγουστο στις παραλίες της Θεσπρωτίας αλλά και όλης της Ελλάδας, θα διαπιστώσει πως οι ελεύθεροι χώροι για τους πολίτες είναι πια περιορισμένοι. 

Ολόκληρες εκτάσεις έχουν καταληφθεί από οργανωμένα beach bars ενώ οι ξαπλώστρες φτάνουν κυριολεκτικά ως το κύμα.

Το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στον αιγιαλό καταστρατηγείται συστηματικά, με τη σιωπηλή αποδοχή των αρχών. Κι όμως, η εμπειρία της Las Palmas δείχνει ότι υπάρχει άλλος δρόμος —όταν υπάρχει πολιτική βούληση, σχεδιασμός και σεβασμός στους πολίτες.

Το μήνυμα του Δημήτρη Παπατσάτση δεν είναι απλώς μια διαπίστωση. Είναι ένα κάλεσμα για αυτοκριτική και αλλαγή νοοτροπίας. 

Οι παραλίες μας είναι φυσικός πλούτος. Ανήκουν σε όλους. Όχι στους λίγους. 

Και σίγουρα όχι σε εκείνους που τις βλέπουν μόνο ως πηγή εισοδήματος.