Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος αποχαιρετά την Τασία Βενέτη

Του Λια, της Μουργκάνας, «του χιονιού»

"Η "δική" μου Θεσπρωτία είναι φτιαγμένη από Νερά και Βουνά, από γέλια και δάκρυα. Είναι γεμάτη πρόσωπα, τραγούδια, ανάσες ξενιτεμένων, πεθαμένων, αυτών, που φύσηξαν μέσα μου ζωντανεύοντας τα παιδικά μου χρόνια. Είναι το χέρι που κρατούσε το σουγιαδάκι και αφαιρούσε τη φλούδα του μήλου κυκλικά και την άφηνε να πέφτει στην ποδιά, σαν σπείρα - είναι το χέρι που με τα τρία δάχτυλα "του Σταυρού" μάζευε τη μπουκιά στην άκρη του πιάτου - είναι το μοιρολόι που μούσκευε το διαβατήριο στην τσέπη του πατέρα, της μάνας, του παιδιού, ή όλων μαζί -η δική μου Θεσπρωτία είναι αυτοί που έγιναν η "πυτιά" στο καλούπι της πιο βαθιάς μου σκέψης.”

Λόγια της Τασίας Βενέτη, που χάσαμε δυό ώρες πριν την Ανάσταση, μετά από πολύμηνη άνιση μάχη, τόσο πρόωρα, λίγες μέρες αφού έκλεισε τα εξήντα έξι της χρόνια. Έχοντας εκδώσει μόλις ένα βιβλίο, με τίτλο «Του χιονιού» («Ροδακιό», 2013), με είκοσι οκτώ ιστορίες στα περιεχόμενά του, η Τασία Βενέτη αξιώθηκε να χαρτογραφηθεί ανεξίτηλα στο χάρτη της ηπειρώτικης λογοτεχνίας, αποτελώντας μια από τις πλέον χαρισματικές κι εμπνευσμένες σύγχρονες γυναικείες γραφές και φωνές της.

Στις ιστορίες της, στα πρόσωπά τους και τη λαλιά τους, απηχεί ο τόπος της, ο ακριτικός Λιας, η Μουργκάνα, η παραμεθόρια Ήπειρος. Kι η Μουργκάνα φτωχαίνει από σήμερα, με τον τόσο πρόωρο χαμό της. Κι ο Λιας, μετά από εκφρασμένη δική της επιθυμία, αποτελεί τη Δευτέρα του Πάσχα του 2025, με την κηδεία της στις 4 μ.μ., τον τελευταίο προορισμό, τη στερνή επιστροφή της.

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδίας Ελλάδας (Π.Σ.Ε.), εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήριά της στην κόρη της, την οικογένειά της, τους συγχωριανούς και τους συντοπίτες της.

Κρατούμε ζωντανό το έργο της, τη ματιά της στον κόσμο μέσα από αυτό: "Εμπνέομαι κυρίως από τους συνηθισμένους ανθρώπους, τους "καθημερινούς", για αυτούς μου αρέσει να γράφω. Για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα χίλια προβλήματα της ζωής. Ανέκαθεν ήμουν καλή ακροάτρια. Και παρατηρητική. Όταν κάποιος λέει κάτι, μπορεί για λόγους "προστασίας" (ακόμη και για τον ίδιον), να μην τα πει όλα χαρτί και καλαμάρι, όμως, μια κίνηση του σώματος, κάτι στο βλέμμα, ή κάποια γκριμάτσα, θα συμπληρώσουν και αυτά που δεν ειπώθηκαν. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν κοινά στοιχεία- κατά βάθος μοιάζουν. Όλοι κατά βάθος θρέφουμε ένα κομμάτι πόνο."