Αποχαιρετισμός στον Βασίλη Σιντόρη

Δίκην επικήδειου:

Πάτερα μας έφυγες όπως έζησες! Με αξιοπρέπεια, χωρίς παράπονα, χωρίς γκρίνιες, με την ευχή στο στόμα για όλους, τα παιδιά σου, τις νύφες σου, τα εγγόνια σου, τα δισέγγονά σου. Ο Θεός μαζί σας έλεγες πάντα! Μεγάλη κουβέντα, μεγάλη ευχή. Μέχρι τα στερνά σου νοιαζόσουν για όλους μας, ρωτούσες , ενδιαφερόσουν, είχες αγωνία για τα εγγόνια που δεν παντρεύτηκαν ακόμη, προσπαθούσες να βρεις ακόμη και νύφες! Από μικρός παρότι αγράμματος, είχες φιλομάθεια. Δίπλα στο θείο σου τον μπάρμπα Τασιούλη, έμαθες γράμματα, έμαθες να γράφεις και να διαβάζεις! Εγραφες τόσο καλά που ζήλευα ακόμη και εγώ! Διάβαζες εφημερίδες, σου τις έφερνα κάθε εβδομάδα τις τοπικές όταν ερχόμαστε στο χωριό για να τις διαβάσεις. Στο χωριό μας θέλησες να προσφέρεις στα κοινά, εκλέχθηκες Κοινοτικός Σύμβουλος, ήσουν αγαπητός. Εγώ δεν έχω ακούσει κάποιον συνάνθρωπό μας να σου καταλογίζει κάτι. Ήθελες να βοηθάς πρώτα την οικογένεια μας αλλά και όποιον άλλο θεωρούσες οτι έχει ανάγκη. Ο αγώνας σου για την επιβίωση ήταν μακρύς, δύσκολος, επίπονος. Αγαπούσες τα ζώα σου σαν παιδιά σου. Αυτά μας βγάλανε από τη λάσπη, από τις καλύβες. Με δική σου επιμονή, κόντρα στο πνεύμα της εποχής και παρά τις πατρικές νουθεσίες, μας έστειλες όλους στα γράμματα, σηκώνοντας εσύ και η μάνα μας το βάρος της επιλογής σας. Δεν μετανιώσατε όμως ποτέ. Είσαστε περήφανοι που τα παιδιά σας σπούδασαν , ξέφυγαν από την δύσκολη ζωή του χωριού και του κτηνοτρόφου. Χάσαμε όμως τη μάνα μας νωρίς (πέρασαν 21 χρόνια) και βγήκες από το ρυθμό σου! Δέχθηκες μεγάλο κτύπημα, έμεινες μόνος σου, στάθηκες όμως όρθιος. Αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα δέχθηκες να αλλάξεις τη ζωή σου, ήλθες κοντά μας, προσαρμόστηκες στην νέα σου ζωή, έγινες ένα με τις οικογένειες των παιδιών σου. Μας έβλεπες να προκόβουμε, να μεγαλώνουμε μαζί, να γιορτάζουμε, να παντρεύουμε παιδιά, να γεννιούνται τα δισέγγονά σου. Διάλεξες να μείνεις με τον Κώστα στο Μαυρούδι, το σπίτι του έγινε και σπίτι σου. Από εκεί ερχόσουν με τα πόδια στην Νέα Σελεύκεια να παίξεις τη μπιρίμπα σου, σε αγάπησαν οι χωριανοί μας, δύσκολο αλλά έγινες ένα μαζί τους. Σε βλέπανε να περπατάς από το Μαυρούδι στην Σελεύκεια και απορούσαν. Δεν ήξεραν πόσα χιλιόμετρα είχε γράψει το προσωπικό σου κοντέρ!

Ολοι ρωτούσαν ποιος είναι αυτός που περπατάει με τέτοιο ρυθμό σε τέτοια ηλικία! Είχες ανησυχίες και αναζητήσεις. Κράτησες αναλυτικές σημειώσεις με τραγούδια, έθιμα της ράτσας μας, την ζωή σου. Με ενέπνευσες να γράψω το βιβλίο σου, έμεινε σαν παρακαταθήκη για τους νεότερους, για να σε θυμούνται, για να αναλογίζονται την ζωή που έζησες, τις δυσκολίες, τους αγώνες σου, τα άγχη σου! Στα γλέντα ήσουν πρώτος στο χορό, πρωτοχορευτής. Θα μείνει στη μνήμη όλων η κατακόρυφος που έκανες στο χορό, και ο χορός δεν σταματούσε! Η ζωή όμως προχωρούσε, τα χρόνια πέρασαν και ο χρόνος επέβαλε τους κανόνες του. Εδώ και 2 χρόνια περίπου ουσιαστικά σε καθήλωσε στο κρεβάτι. Και εκεί όμως είχες πάντα το ενδιαφέρον για τη ζωή, την αγάπη για όλους. Δεν διαμαρτυρόσουν, ζητούσες να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, δεν παραιτούσουν. Δεν άκουσα από το στόμα σου μα παραπονείσαι για την κατάστασή σου, να θέλεις να πεθάνεις!

Τιμούσες τη ζωή , το θείο δώρο, δεν βλαστημούσες! Μας άφησες παράδειγμα στάσης ζωής. Γύρω σου σήμερα θα είναι τα παιδιά σου, οι νύφες σου, τα εγγόνια σου, τα δισέγγονά σου. Θα σε συνοδεύσουμε στο τελευταίο σου ταξίδι, το στερνό. Δώσε τα φιλιά μας και τους χαιρετισμούς μας στη μάνα μας, στα αδέρφια σου, στους παππούδες μας , στους θείους μας , στα ανίψια σου. Εχει μεγάλη αποικία δική μας εκεί πάνω. Καλό παράδεισο μπαμπά μας. Θα είσαι ΑΘΑΝΑΤΟΣ στη μνήμη και την καρδιά μας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΣΙΝΤΟΡΗΣ