28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ»

28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ»

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφεί για τον Πόλεμο του 40 είναι και το βιβλίο του Σπύρου Μελά με τον τίτλο « Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ- ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ». Το έχω διαβάσει. Από τα κείμενα ,που με είχαν εντυπωσιάσει ,ήταν και αυτό με τον ως άνω τίτλο « ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ». Σκέφτηκα, γράφοντάς το, πως είναι ο καλύτερος τρόπος να συμμετάσχω μαζί σας στον εορτασμό της Εθνικής μας εορτής , τιμώντας συγχρόνως και τον συγγραφέα Σπύρο Μελά, ο οποίος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου και τον έζησε από κοντά. Επομένως τα όσα γράφει και θα διαβάσουμε είναι αληθινά , ζεστά, από τον τόπο μτου πολέμου.

Αντιγράφω λοιπόν : « Το μυστικό του ηθικού και της υπεράνθρωπης αντοχής του φαντάρου , είναι η πίστη του. Πιστεύει στο έθνος , στο δίκιο του και στην Παναγία της Τήνου. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει στον κόσμο λαός , πιο περήφανος , για την ιστορική του μοίρα , από τον ελληνικό.

– «Είμαστε Έλληνες – άκουσα , μία ημέρα, να λέει ένα φανταράκι στο σύντροφό του - ή δεν είμαστε , ρε συνάδελφε ; ».

– Έ πως δεν είμαστε Έλληνες ; »

- Όχι , θέλω να σου πω , δηλαδή ότι φθάνουμε μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο !... Ψέματα ;…

Ποιος να τολμήσει να αμφισβητήσει τέτοια πράγματα! Το μαναβάκι , πούχε ντυθεί την τίμια στολή του υπερασπιστή της πατρίδας , μπορεί να μην ξέρει την ιστορία του έθνους του, άλλο από μερικά ονόματα : Λεωνίδας, Θερμοπύλες, Μραθώνας, Σαλαμίνα. Αλλά ξέρει αυτό που χρειάζεται περισσότερο απ΄όλα : Ότι της ιστορίας αυτής χάνονται οι ρίζες , στα βάθη των αιώνων. Υπάρχουν λαοί μεγαλύτεροι, έθνη πολυαριθμότερα, χώρες πλουσιότερες. Ο Ρωμιός βάζει τον εαυτό του , πάνω από όλους. Πιστεύει ότι είναι το άνθος της ανθρωπότητας .

Ένας νεοέλληνας συγγραφέας, που ήθελε πολύ να κάνει τον έξυπνο, σατίριζε αυτό το αίσθημα , σ΄ένα μυθιστόρημα [ Δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα αρκετοί και μάλιστα καθηγητάδες που κάνουν το ίδιο]. Μαστίγωσε τη ρωμέικη περηφάνια , σαν το χειρότερον εθνικό ελάττωμα. Πόσες φορές δεν τον θυμήθηκα , στ΄αλβανικά βουνά. Ήθελα να τον είχα εκεί πέρα , να του δείξω τα θαύματα αυτής της ψυχολογίας και να τον αρχίσω στις σβερκιές, για τη σάτιρά του. Ένα βραδάκι μετά τη μάχη , ένας έκανε συγκρίσεις , μεταξύ αυτού που κάνουμε εμείς και αυτού πούγινε στην Γαλλία. Τα φανταράκια δεν ήθελαν να ακούσουν.

- Δεν το κόβειις ,συνάδελφε, που θα βάλεις τώρα τους Γάλλους μ΄εμάς ;

Αυτό το αίσθημα της υπεροχής , τον οπλίζει μ΄ένα κουράγιο ανεξάντλητο . Δεν συζητεί για τη νίκη. Τη θεωρεί φυσική συνέπεια, αυτής της υπεροχχής. Από το ίδιο αίσθημα πηγάζει και η αγανάκτησή του για την επίθεση :

Για ποιούς μας πέρασαν ; Πως έβαλαν με το νου τους , ότι μπορούν να μας υποδουλώσουν ;

Ένας δάσκαλος , που η επιστράτευση έντυσε με τη στολή του αξιωματικού, μούλεγε στην Κάμια, κάτω από το αντίσκηνο :

- Ο Μουσολίνι έκανε την καλύτερη γκάφα της εποχής. Λησμόνησε , ότι οι Έλληνες είναι καταλυταί αυτοκρατοριών.

- Καταλυταί αυτοκρατοριών ; Ρώτησα έκπληκτος το δάσκαλο.

- Αυτός όμως μου εξήγησε :

- Έπρεπε να θυμηθεί , ότι εμείς φάγαμε την αυτοκρατορία των σουλτάνων, όταν ακριβώς η Ευρώπη τους έτρεμε. Και τώρα με τους Ιταλούς είναι η δεύτερη αυτοκρατορία , που τρώμε, μέσα σε ένα αιώνα.

- Αυτό είναι το δεύτερο στήριγμα του φαντάρου. Η πληγωμένη φιλοτιμία , η επανάσταση της συνειδήσεεώς του. Μας επιτέθηκαν στα καλά καθούμενα , γιατί τους κάπνισε να μας σκλαβώσουν. Όταν κάποιος ξένος παρατηρητής , ρώτησε έναν από τους στρατηγούς μας : Πιο είναι το μυστικό της επιτυχίας σας ; Πήρε την απάντηση :

- Η άδικη επίθεση του εχθρού.

Ο φαντάρος πιστεύει τέλος στην Παναγία. Είναι η μόνη γυναικεία μορφή που κυκλοφορεί σε χιλιάδες εικονίτσες στο μέτωπο. Είναι μικρογραφίες της Μεγαλόχαρης της Τήνου, διαβασμένες στην εκκλησία, κρεμασμένες στο λαιμό των παλικαριών. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές , φέρνουν το χέρι στο στήθος κι εγγίζουν , αυτό το φυλαχτό, μ΄ενδόμυχη παράκληση , να κάμει το θαύμα της . Και είναι τόσο καλή , που δεν τα παραλείπει ποτέ ».

Τέτοιες σκέψεις , τέτοια λόγια μού έλεγε και ο πατέας μου ,όταν επιστρατεύθηκε και παρουσιάστηκε στο Φιλιάτι το 1940. Τους μιλούσε ο λοχαγός και τους έλεγε : «Ο εχθρός ήλθε στον τόπο μας, στον τόπο σας. Στα σπίτια μας, στα σπίτια σας. Τι θα κάνετε ; Θα του το επιτρέψετε ;». - Όχι φώναζαν με « ένα στομά» ,όσο πιο δυνατά μπορούσαν. – Αυτό πρέπει να κάνετε, συνέχιζε ο λοχαγός , αλλά αν δεν έχετε όπλα τι θα κάνετε ;- Θα τους χτυπήσουμε με τσεκούρια. – Και αν δεν έχετε τσεκούρια ; - Επίθεση με μαχαίρι, πηρούνι, με κασμά ότι βρούμε μπροστά μας. Και στην ανάγκη θα έλθουμε στα χέρια και θα τους δαγκώσουμε ! Τα λέγαμε και τα πιστεύαμε, μου έλεγε ο πατέρας. «Είχα γίνει άλλος άνθρωπος. Είχα γίνει θεριό Χρήστο! Ήμουν 33 χρονών και δεν φοβόμουν τίποτε. Και ας είχα οικογένεια με μικρά παιδιά».

Ναι έτσι σκεπτόταν τότε. Ναι εκείνο ήταν το μυστικό της επιτυχίας. Η πίστη, τα χριστιανικά ιδανικά , η ελληνική ψυχή.Και σήμερα ; Σήμερα λεχουν αλλάξει πολλά. Πιστεύω , όμως πως αν χρειαστεί πάλι η ελληνική ψυχή να …ξεμυτίσει !

Στον πρόλογο του βιβλίου ο Σπύρος Μελάς αναλογιζόμενος τη στάση των νέων σχετικά με το πόλεμο , γράφει : « Τι θα έκανε η νέα γενιά ; Ποιούς δρόμους θα τραβούσε ; Ευκαιρία δεν χάναμε να μην το υπογραμμίσουμε. Και δεν ήσαν αστήρικτα αυτά τα αγωνιώδη ερωτήματα. Είχεν αναπτυχθεί μία τάση υλιστικού ηδονισμού , μία διανοητικότητα διεθνιστική και κοσμοπολιτική. Βλέπαμε τον κίνδυνο να έρχεται τεράστιος… Ευτυχώς είχαμε γελαστεί. Και πρέπει να έχουμε σήμερα την εντιμότητα να το ομολογήσουμε. Είχαμε υποτιμήσει τη δύναμη των ελληνικών παραδόσεων, το αιώνιο αντιφέγγισμα του Ελληνικού Εθνισμού… Στα βουνά και στα πέλαγα , βλέπουμε τώρα , πια γενεά ηρώων μας διαδέχεται. Είναι νιάτα ημιθέων. Ας τους βγάλουμε το καπέλο με σεβασμό , με θαυμασμό. Είναι άξια παιδιά της αιώνιας Ελλάδας. Μέτωπο, Δεκέμβριος 1040». Το ξαναγράφω : Αν χρειαστεί οι νέοι μας θα πράξουν το ίδιο !

Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου
Πλαταριά 24 Οκτωβρίου 2015