Αποχαιρετιστήριο Γράμμα σ’ ένα φίλο…

Αποχαιρετιστήριο Γράμμα σ’ ένα φίλο…

Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Φίλε Κώστα, θέλω να ντύσω τις λέξεις με φως, σαν θα μιλήσω για το αιώνιο ταξίδι σου…

γιατί έφυγες σιωπηλά και δίχως κρότο, ωστόσο η απουσία σου συνεχίζει να μοιάζει με παρουσία, σαν να βρίσκεσαι κάπου σε μια γωνιά και να παρατηρείς τον κόσμο και όσα καμώνεται κι’ έπειτα να εμφανίζεσαι για εκείνον τον καφέ, ανάλυση της στιγμής ή για εκείνες τις μυσταγωγικές νυχτερινές εκπομπές μας με την πιο ανατρεπτική θεματολογία…

Ιδεολογίες, γέλια, έρωτες και περιπαίγματα επί παντός επιστητού…

Βέβαια εσύ κίνησες για αλλού και ίσως με αγγέλους να αναλύεις, όσα από ψηλά μπορεί να παρατηρήσει κανείς, όμως για εμάς τους φίλους σου, είναι σαν να είσαι εδώ κοντά, όπου μπορούμε να σου πούμε μια καλημέρα, κλέβοντας χρόνο για ένα εσπρέσο…

Είσαι δίπλα μας, για τις όμορφες κουβέντες, λόγια ωραία και σταράτα, διαπιστώσεις που γεμίζανε τις δικές μας καρδιές ζωντάνια και μας έτρεφαν την ελπίδα πως το παιχνίδι παίζεται σε πολλά επίπεδα.

Κάπως έτσι κερδίσαμε την πεποίθηση πως σε κάποια σημεία, εκεί που βρίσκεται η παρουσία μας οπλισμένη με την θέληση, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και να βγούμε νικητές… Ήταν και αυτές, στην τότε καθημερινότητα μας, μικρές και ταπεινές νίκες γιατί καταφέραμε και κινήσαμε για λίγο τα νήματα για να πάρει άλλο χρώμα για λίγες στιγμές η πόλη μας…

Νίκες τόσο ταπεινές και τόσο μεγάλες για το λιθαράκι που βάλαμε…

Όμως αυτό το παιχνίδι της ζωής με τις ζαριές της μοίρας και την στρατηγική που καταφέρνουμε εμείς τα γήινα πλάσματα είναι σύντομο και μοιάζει με διάδρομο απογείωσης, και εσύ φίλε αποφάσισες πολύ γρήγορα και βιάστηκες να φύγεις για τις γειτονιές των αιθέρων…

Ας είναι γεμάτο το ταξίδι σου με τους παραδείσους και τους κόσμους που ονειρεύτηκες…