Ανοιχτή επιστολή προς τα παιδιά, με αφορμή την επέτειο των 49 Προκρίτων | Γράφει ο Αντώνης Δρίμτζιας

Ανοιχτή επιστολή προς τα παιδιά, με αφορμή την επέτειο των 49 Προκρίτων | Γράφει ο Αντώνης Δρίμτζιας

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, και όσο πλησιάζει το ετήσιο Μνημόσυνο της εκτέλεσης των 49 Προκρίτων της Πόλης Παραμυθιά από τους ΝΑΖΙ και Μουσουλμάνους στις 29 Σεπτεμβρίου 1943, νιώθω βαθιά μελαγχολία και αναστάτωση. «Αχ!», λέω μέσα μου, «αυτός ο μήνας , αν ήταν δυνατό, να μην ερχόταν ποτέ»!

Εμείς τον λέμε μαύρο Σεπτέμβρη. Είναι ο μήνας που σκότωσαν τον πατέρα μου. Το ίδιο νιώθουν και άλλα παιδιά εκτελεσθέντων, όπως μου είπαν.

Προσπαθώ να το ξεπεράσω αλλά δυστυχώς γιατρειά δεν βρίσκω. Έτσι βιώνω το ίδιο δράμα για χρόνια και φοβάμαι πως θα συνεχιστεί μέχρι να «φύγω».

Διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν και ιστορίες παιδιών που στερήθηκαν την πατρική παρουσία διεγείρουν περισσότερο το συναίσθημα της στέρησης και του πατέρα και επιβαρύνουν συναισθηματικά.

Πρόσφατα άκουσα σε τηλεοπτικό κανάλι την εξομολόγηση του γνωστού χρυσού μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο , ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το τι του λείπει πιο πολύ, απάντησε με περισσή ειλικρίνεια το εξής : «Ας είχα τον πατέρα μου και ας πούλαγα CD στα Σεπόλια» διευκρινίζοντας ότι τον έχασε σε ηλικία 52 ετών ενώ αυτός ήταν 16 ετών. Και πάλι ο ίδιος είπε σε δηλώσεις του στα ΜΜΕ μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι 2024 όπου κράτησε με περηφάνια την ελληνική σημαία σαν σημαιοφόρος ότι : «Ευχαριστώ τον πατέρα μου που με αξίωσε να κρατήσω την Ελληνική Σημαία». Αλήθεια τι μεγαλείο ψυχής!!

Και εμένα , όπως και τα άλλα παιδιά, αν με ρωτούσαν τα ίδια θα έλεγα. Με τη διαφορά πως εγώ δεν θυμάμαι τον πατέρα μου καθώς ήμουν μικρός όταν τον σκότωσαν και μόνο από τις αφηγήσεις της αδελφής μου Βαρβάρας, 98 ετών σήμερα ακούω για τις αρετές του.

Στο σπίτι μου , στο καθιστικό έχω τη φωτογραφία του και όταν την κοιτάζω μονολογώ ψάχνοντας να βρω ομοιότητες: «Να , του μοιάζω στα μάτια, στο πρόσωπο…»

Κάθε φορά που επικοινωνώ με την αδελφή μου , η πρώτη της κουβέντα είναι «ΑΧ, τι πατέρα είχα εγώ…». Αυτή τον έζησε πιο πολύ.

Παρηγοριέμαι από τα λόγια του παππού μου Δήμου που εδώ και πολλά χρόνια μου είχε πει « Ο Θεός ορφανά έκανε, άμοιρα δεν έκανε» και είχε δίκιο.

Εγώ σήμερα, στην όχι και τόσο ευχάριστη αναδρομή στο παρελθόν και τιμώντας την μνήμη των 49 Προκρίτων αποφάσισα να μιλήσω στους νέους και από καρδιάς να τους πω , όσα ίσως ποτέ δεν άκουσαν, παραθέτοντας παραδείγματα υπαρκτά χωρίς υπερβολές και προσθήκες.

Αγαπητά παιδιά,

Όσοι έχετε ακόμη τους γονείς σας, δείξτε τους όλη σας την αγάπη. Ό,τι φεύγει δεν ξαναγυρνά. Τίποτε να μην σταθεί ικανό να λιγοστέψει την αγάπη σας σε αυτούς. Ούτε πράγμα, ούτε αξίωμα, ούτε εργασία, ούτε πρόσωπο…

Τιμήστε τους με όποιον τρόπο τους ταιριάζει. Σεβαστείτε τους. Και όταν έλθει η ώρα εσείς να τους κλείσετε τα μάτια.

Όσοι πάλι δεν έχετε πια τους γονείς σας , μην παύσετε να επισκέπτεσθε τον τάφο τους κρατώντας στο χέρι κερί , λιβάνι και λάδι. Σας περιμένουν. Και θα σας περιμένουν πάντα. Μέχρι που και εσείς θα βρεθείτε κοντά τους. Στην αιώνια χαρά του Παραδείσου.

Και να θυμάστε πάντα την εντολή του Κυρίου « Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου»

Ένα κερί και μια δέηση περιμένουν πάντα οι γονείς σας. Δέηση για τις ψυχές τους. Έτσι όπως ορίζει η Εκκλησία μας.

Στις 21 Φεβρουαρίου 1913 ένας Ηπειρώτης νέος που πολέμησε με τον Ελληνικό στρατό για την απελευθέρωση της πόλης , έτρεξε στο τάφο του πατέρα του στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων, έσκυψε, φίλησε τον τάφο και με δάκρυα φώναξε «Πατέρα ξύπνα! Πήραμε τα Γιάννενα! Είναι ελεύθερα!»

Δεν είναι μόνο αυτό . Είναι και άλλα πολλά που κοσμούν το ένδοξο παρελθόν. Τέτοια παραδείγματα που τιμούν τη φυλή μας , έχω καταγράψει και θα σας αναφέρω μερικά, σεβόμενος βέβαια και τον πολύτιμο χρόνο σας. Εκτιμώ ότι αξίζει να διαθέσετε λίγο από αυτόν.

Να ξέρετε ότι το πρώτο θρανίο σας είναι τα γόνατα του πατέρα σας και ο πρώτος σας πίνακας τα μάτια του. Θυμηθείτε τη στιγμή που στο νιβορό (αυλή) του σπιτιού, κάτω από τη ροδιά, όταν ήσαστε μικρά, σας κρατούσε στα γόνατα και σας έλεγε ιστοριούλες και εσείς τον κοιτάζατε στα μάτια και του λέγατε «πες κι άλλα». Αυτό είναι το μεγαλείο που στερηθήκαμε εγώ και άλλα παιδιά.

Και τώρα θα σας αναφέρω αυτά που σας υποσχέθηκα. Είναι τόσα πολλά…
Να γιατί απευθύνομαι σε εσάς. Θα σας πω παραδείγματα από τη ιστορία, παιδιών που τιμήσαν τους γονείς τους.

Θυμάστε το περιστατικό με τον Αινεία στην Τροία; Πριν ,λοιπόν παραδοθεί η Τροία στη φωτιά, οι Έλληνες έδωσαν προθεσμία στους Τρώες να φύγουν από την πόλη παίρνοντας μαζί τους ό,τι ο καθένας θεωρούσε σαν το πιο πολύτιμο πράγμα. Τότε οι Έλληνες αντίκρισαν μια σκηνή που τους συγκλόνισε. Είδαν τον νεαρό Αινεία να περνά την πύλη της Τροίας βαστάζοντας στους στιβαρούς του ώμους τους δύο γέροντες γονείς του που ήταν παράλυτοι και δεν μπορούσαν να περπατήσουν Ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε. Έτσι να αξιολογείτε την αγάπη σας και σε τέτοια βαθμό. Σαν τον Αινεία.

Να αγαπάτε τους γονείς σας ειλικρινά και άδολα.

Θυμάστε την ιστορία με τα παιδιά του Διαγόρα από τη Ρόδο;;; Σημειώνω τα ονόματά τους : Δημάγετος, Ακουσίλαος και Δωριέας.

Αυτά τα τρία υπέροχα παιδιά όταν νίκησαν στους Ολυμπιακούς αγώνες , στην Ολυμπία , τίμησαν τον πατέρα τους κατά τρόπο που συγκίνησε όλο τον κόσμο που βρίσκονταν μέσα στο στάδιο. Μόλις η Επιτροπή στεφάνωσε τα τρία παιδιά, αυτά έτρεξαν στην κερκίδα όπου καθόταν ο ασπρομάλλης πατέρας τους και τι έκαναν; Έβγαλαν τα στεφάνια από τα κεφάλια τους και τα φόρεσαν στο κεφάλι του πατέρα τους. Ύστερα τον έπιασαν, τον σήκωσαν πάνω στους ώμους τους και τον περιφέρανε ολόγυρα στο στάδιο. Σκηνή συγκλονιστική. Όλοι οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι. Όλοι ζητωκραύγαζαν. Ένας Σπαρτιάτης , συγκινημένος βαθύτατα, τη στιγμή που περνούσε μπροστά του ο δαφνοστεφανωμένος Διαγόρας πάνω στους ώμους των παιδιών του φώναξε με όλη τη δύναμη της φωνής του : «Διαγόρα πέθανε τώρα!». Ο Διαγόρας δεν άντεξε. Έγειρε στους ώμους των παιδιών του και έκλεισε για πάντα τα μάτια του…

Και να ξέρετε… Κανένα λάθος των γονέων σας δεν πρέπει να σταθεί ικανό να μειώσει το σεβασμό σε αυτούς. Όποια λάθη και αν κάνουν δεν παύουν να είναι γονείς.

Κάποιος ρώτησε μια μάνα « Τι σου στοίχησαν τα παιδιά σου;» Και αυτή αποκρίθηκε :
«Πόνο και προσπάθεια. Κόπο και ανησυχία. Μόχθο και καθημερινή δουλειά από τον πατέρα τους. Υπομονή και ευθύνη. Αγάπη και αγωνία. Οδηγίες και νουθεσίες. Προσευχές και δεήσεις.»

Φουρτούνες υπάρχουν πολλές. Όταν όμως το σκαρί είναι γερό και ο καπετάνιος έμπειρος και ικανός θα οδηγήσει το καράβι με ασφάλεια στο λιμάνι.

Χωρίς να θέλω να εκμεταλλευτώ την υπομονή σας, θα αναφέρω ένα ακόμη παράδειγμα και τελειώνω με αυτό.

Και αν οι γονείς παρεκτρέπονται; Και τότε με σεβασμό. Και τότε και πάντα.. Μπορείτε να κάνετε αυτό που έκανε μια νέα για τον μέθυσο πατέρα της.
Ήταν νύχτα και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα. Ο αέρας ξερίζωνε τα δέντρα. Τα κύματα βουνό στη θάλασσα. Ο πατέρας της γύριζε από το διπλανό νησί με μια βάρκα. Και γύριζε πάντα μεθυσμένος. Η κόρη του αψηφά τον κίνδυνο και με ένα φανάρι στα χέρια κατεβαίνει στη θάλασσα. Σηκώνει ψηλά το φανάρι για να το δει ο πατέρας της και με όλη της τη δύναμη φωνάζει : «Πατέρα έλα από εδώ είναι η στεριά» . Η δυνατή φωνή συνέφερε το μεθυσμένο πατέρα που πάλευε με τα κύματα. Βγήκε σώος. Αλλά η κόρη του δεν ζούσε πια. Την βρήκαν στο δρόμο παγωμένη. Η θυσία της σημάδεψε μια νέα ζωή για τον πατέρα της. Ζωή με εγκράτεια και αρετή.

Παιδιά! Αν χρειαστεί θυσιαστείτε και εσείς για τους γονείς σας. Σαν την ηρωίδα κόρη του μέθυσου πατέρα. Και ο «μισθός» σας πολύς «εν τοις ουρανοίς»

Και μην ξεχνάτε… Κάθε φορά που πηγαίνετε να του δείτε κάτι να κρατάτε στα χέρια σας. Έστω και μια καραμέλα από ένα περίπτερο. Την θέλουν και τη θέλουν πολύ. Για εσάς είναι ένα τίποτε, για αυτούς όμως είναι ένας θησαυρός γιατί την έδωσε το παιδί τους. Κάντε το τώρα για να μην μετανιώσετε πικρά. Τότε θα είναι πολύ αργά για να διορθώσετε το λάθος.

Τελειώνω λέγοντας εκ βάθους καρδίας , να προπέμπετε τους γονείς σας στον άλλο κόσμο. Οι γονείς σας πρεσβύτεροι κατά κανόνα φεύγουν πρώτοι από την πρόσκαιρη τούτη ζωή. Μην αμελήσετε να βρίσκεστε κοντά τους στις στερνές ώρες της ζωής τους. Όπου και αν είστε να σπεύσετε κοντά στου. Και αν ακόμη βρίσκεστε στην άλλη άκρη του κόσμου. Να γίνετε Απόστολοι «συναθροισθέντες» κοντά τους και να «κηδεύσετε το σώμα» τους. Και με όλες τις τιμές. Εσείς να τους κλείσετε τα μάτια. Εσείς τα παιδιά τους.

Και να είστε σίγουροι πως αυτοί από εκεί πάνω που θα είναι θα σας ευλογούν και θα προσεύχονται για εσάς.

Μην ξεχνάτε την ευχή της Εκκλησίας «Ευχαί γονέων στηρίζουσι Οίκους»

Και να ξέρετε ότι στο ταξίδι της ζωής σας δεν θα είστε μόνοι. Στην «πορεία προς Εμμαούς» θα σας συντροφεύει ο Κύριος. «Αυτόν ακούετε»

Πάντα με εκτίμηση πολύ
Αντώνιος Χ. Δρίμτζιας
Γ΄Πάροδος Βελισσαρίου 7, ΤΚ 45221
Ανατολή Ιωαννίνων