Ανεμογεννήτριες και στο Ζουμπρί απέναντι από την Ηγουμενίτσα!

Ανεμογεννήτριες και στο Ζουμπρί απέναντι από την Ηγουμενίτσα!

Ανεμογεννήτριες (α/γ) και στο «Ζουμπρί», απέναντι από την Ηγουμενίτσα κοντά στην Αγία Μαρίνα, στη λοφοσειρά μεταξύ Λαδοχωρίου-Γραικοχωρίου και Πλαταριάς,

Περικυκλωμένοι από παντού !

Μετά τις σχεδιαζόμενες α/γ στο «Βάραθρο» (πάνω από το Μαυρούδι) μένει το Τσιμπουρίκι, το Κάστρο της Ηγουμενίτσας και οι λόφοι της «Λυγιάς»!

Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε

Είναι ασταμάτητοι και αδίστακτοι.

Έχουν τις πλάτες της Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ) και της κυβέρνησης, που δίνει «αβέρτα» άδειες, όταν η χώρα μας, «υπάκουη» στις εντολές των Βρυξελλών -όπως πάντα- έχει ήδη υπερκαλύψει τον αναθεωρημένο στόχο της ΕΕ για την «πράσινη μετάβαση» μέχρι το 2030 (ΑΠΕ 42,5%), αφού το ενεργειακό μείγμα της χώρας, το πρώτο εξάμηνο του 2024 ήταν 58,1% ΑΠΕ, 35,6% Φ. Α., 6,2% λιγνίτης.

Θυμίζουμε εδώ την δουλική και κυνική δήλωση Μητσοτάκη στην γερμανική εφημερίδα «Bild» : «Κλείνουμε όλα τα ανθρακωρυχεία μας στη βόρεια Ελλάδα, νωρίτερα από τη Γερμανία. Συνεπώς, μέρος των χρημάτων θα διατεθεί για τη στήριξη της πράσινης μετάβασης σε μια ολόκληρη περιφέρεια της Ελλάδας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα και θα πρέπει πλέον οι κάτοικοί της να βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Και, βεβαίως, θα επωφεληθούν και γερμανικές εταιρείες.

Βέβαια την «μετάβαση» αυτή την πληρώνουμε εμείς μέσα από τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος, που, μέσα από το Χρηματιστήριο της ενέργειας, φουσκώνουν πιο πολύ κάθε μέρα, τις μεγάλες επιδοτήσεις στα αρπακτικά της ενέργειας και οι κάτοικοι των λιγνιτοφόρων περιοχών, που οι κοινωνίες τους κυριολεκτικά διαλύθηκαν.

Με το νέο αιολικό σταθμό τεσσάρων (4) α/γ ύψους 170μ, και ακτίνας πτερωτής 170μ., συνολικής ισχύος 24 MW, στο «Ζουμπρί», στη λοφοσειρά μεταξύ του κάμπου Λαδοχωρίου - Γραικοχωρίου και Πλαταριάς και κοντά στην Αγία Μαρίνα (θέσεις «Σκαλοπούλα» και «Βελανιδιά), με τον άλλο αιολικό σταθμό στο «Βάραθρο» Ηγουμενίτσας (πάνω από το Μαυρούδι), που η ΜΠΕ του εκκρεμεί, με το Λιμάνι στον Γκριμάλντι και τα πλοία να εκπέμπουν ανεξέλεγκτα καυσαέρια και θόρυβο, η Ηγουμενίτσα και τα τριγύρω χωριά πνιγμένη, αποκλεισμένη και περικυκλωμένη από παντού με ανεμογεννήτριες, ορατές από παντού, θα είναι «χάρμα ιδέσθαι»!

Σύμφωνα με την ΜΠΕ η επέμβαση θα γίνει :

Σε έκταση 461 στρεμμάτων, με τεχνικά έργα σε επιφάνεια 111 στρ. (45 στρ. για πλατείες και 66 στρ. για δρόμους)

Μέσα σε δασικές εκτάσεις και σε χερσολείβαδα, με κτηνοτροφική δραστηριότητα ιδιοκτησίας των Τοπικών Κοινοτήτων,

Με αποψιλώσεις για τα έργα και τις διανοίξεις-βελτιώσεις μεγάλων δρόμων, μήκους 6,5 χλμ, για τη μεταφορά των α/γ, με τις εκσκαφές και το μπετόν για τη θεμελίωσή των να είναι γιγαντιαίες (η κάθε μια α/γ χρειάζεται περίπου μισό γήπεδο ποδοσφαίρου και 450 κυβικά μέτρα μπετόν),

Με απόσταση 1.000 από τον οικισμό της «Δροσιάς», 950μ. από τον οικισμό της Πλαταριάς και 1.700μ. από την Ηγουμενίτσα

Με μόνιμη, τρομερή οπτική όχληση από κάθε γωνιά, αισθητική υποβάθμιση και θόρυβο

Με ανεπαρκή ανεμολογικά δεδομένα για την περιοχή. Η ΜΠΕ λαμβάνει υπόψη αυτά του σταθμού της Άρτας (!!!), ο οποίος είναι ο πλησιέστερος που διαθέτει ολοκληρωμένα ιστορικά κλιματικά στοιχεία της περιοχής (1976-2010), με μέση ταχύτητα εκεί 5,4 μ/δλ. Αν λοιπόν η λειτουργία των α/γ γίνεται μετά τα 3μ/δλ, εκείνο που μπορεί κανείς να υποθέσει είναι ότι τα έργα αυτά είναι και αμφίβολης ενεργειακής παραγωγικότητας και γίνονται μάλλον για να εξυπηρετήσουν την προμήθεια των α/γ (ξένο κεφάλαιο και εισαγωγείς) και το κατασκευαστικό κεφάλαιο (εργολαβικά συμφέροντα), για να «φαγωθούν» δηλαδή οι επιδοτήσεις.

Με χρόνο ζωής τα 20 χρόνια, θα μείνουν σε μας τα «κουφάρια» αυτών των α/γ, που σύμφωνα με την διεθνή εμπειρία, αλλά και την δική μας (από την Κάρυστο Ευβοίας, όπου έχουν τοποθετηθεί οι πρώτες α/γ), η ανακύκλωσή τους συνιστά τεράστιο δυσεπίλυτο ζήτημα, με τα υαλονήματα των πτερυγίων να αποτελούν ένα ταχέως αυξανόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα, όπως παραδέχεται και η ίδια η ΜΠΕ. Ποιος άλλωστε και με τί εγγυήσεις θα κάνει την ανακύκλωση; Οι 4 «μονοπρόσωπες» ΙΚΕ (Ιδωτικές Κεφαλαιουχικές Εταιρείες), στις οποίες δίνουν τις 4 άδειες, που τότε, μετά από 20-25 χρόνια, θα υπάρχουν;

Οι α/γ, λόγω της φύσης τους, δεν μπορούν -στις σημερινές συνθήκες- να αποτελέσουν τη βάση παραγωγής ενέργειας, η αστάθεια που παρουσιάζουν στην παραγωγή (π.χ. εξάρτηση από τον αέρα) ή η μικρή τους απόδοση, με το πρόβλημα, άλυτο μέχρι στιγμής, της «αποθήκευσης» ενέργειας, τις καθιστά μέχρι σήμερα συμπληρωματικές δομές σε μια παραγωγή «ενέργειας βάσεως» από θερμικές μονάδες.

Πρόσφατα ο Μυτιληναίος μεταξύ άλλων δήλωσε:

«…οι ανανεώσιμες πηγές έχουν «στοχαστικότητα», δεν είναι δηλαδή σε θέση να προσφέρουν συνεχή ομαλή λειτουργία, εξαρτώνται από τις καιρικές συνθήκες, είτε πρόκειται για φωτοβολταϊκά είτε για αιολικά… Το πρόβλημα αυτό, θα λυθεί όταν αναπτυχθεί η τεχνολογία συσσωρευτών μεγάλης χωρητικότητας για αποθήκευση της ενέργειας. Δυστυχώς, απέχουμε ακόμη αρκετά χρόνια από αυτές τις τεχνολογίες…».

Μήπως όμως προκύπτει κάποιο όφελος από τις λεγόμενες ΑΠΕ για το λαό;

Ούτε φθηνότερα πληρώνουμε το ρεύμα, αντίθετα πληρώνουμε επιδοτήσεις γι’ αυτές και στις περισσότερες των περιπτώσεων τα ψίχουλα των ανταποδοτικών στους ΟΤΑ δεν καταβάλλονται.

Όσο για τις περιβόητες θέσεις εργασίας, πέρα από κάποιες στη φάση κατασκευής (για εκσκαφές, σκυροδέματα), αυτές αφορούν κυρίως εξειδικευμένο προσωπικό που έρχεται από μακριά, ενώ για τη φάση λειτουργίας «θα πραγματοποιούνται σε τακτική βάση επισκέψεις από εξωτερικά συνεργεία για τις ανάγκες της συντήρησης ή/ και αποκατάστασης τυχόν βλαβών»

Καθρεπτάκια για ιθαγενείς.

Και μετά από όλα αυτά, «όλα καλά», «ούτε γάτα ούτε ζημιά», για την ΜΠΕ

Μένουν το Τσιμπουρίκι, το Κάστρο της Ηγουμενίτσας και οι λόφοι της Λυγιάς!

Θα τους αφήσουμε;

Την Τετάρτη στο Δ.Σ. του Δήμου Ηγουμενίτσας συζητιέται το σχετικό θέμα.

Να απαιτήσουμε να συζητηθεί πρώτο θέμα και πολίτες, σύλλογοι και φορείς να στείλουμε το «σήμα» ότι δεν θα μείνουμε μόνο σε μια απορριπτική απόφαση του Δ. Σ. ή της Περιφέρειας, που είναι γνωμοδοτικού χαρακτήρα και που κάτω από την πίεση των τοπικών κοινωνιών, τις παίρνουν σχετικά «εύκολα», για να «νίπτουν τας χείρας τους», χωρίς να κάνουν τίποτε στην συνέχεια, αφού ξέρουν ότι τις τελικές αποφάσεις -την «βρώμικη δουλειά»- τις παίρνουν άλλοι.

Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε εμείς με τον αγώνα μας.

Στα πλαίσια της λεγόμενης «διαβούλευσης» θα καταθέσουμε σαν πολίτες και «Γραπτές απόψεις» με πιο αναλυτικά στοιχεία, που θα δημοσιεύσουμε στη συνέχεια.

 Παύλος Λ. Αλεξίου Πολιτικός Μηχανικός