50 χρόνια μετά, δεν ξεχνούμε τους συντοπίτες μας που έπεσαν στην Κύπρο | Γράφει η Αθηνά Καλύβα

50 χρόνια μετά, δεν ξεχνούμε τους συντοπίτες μας που έπεσαν στην Κύπρο | Γράφει η Αθηνά Καλύβα

Συμπληρώνονται 50 χρόνια απο την αποφράδα εκείνη ημέρα του Σαββάτου της 20ης Ιουλίου 1974 της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Οι κερκόπορτες για άλλη μία φορά είχαν ήδη δυστυχώς ανοίξει…

Βαρύς ο φόρος αίματος για τον Ελληνοκυπριακό Ελληνισμό. Οι πληγές ακόμη ανοικτές ..νεκροί, αγνοούμενοι, εκτελέσεις αιχμαλώτων και αμάχων, βιασμοί, αιχμαλωσίες..όλα γνωστά. Βαρύς όμως ήταν και ο φόρος αίματος και για τον μικρό μας τόπο.

Οι συντοπίτες μας Παύλος Κελέσης και Κωνσταντίνου Ευάγγελος (αγνοούμενος) χάνονται στον δεύτερο Αττίλα, υπερασπιζόμενοι το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, μαζί με άλλους συμπολεμιστές και τον ήρωα, τον άλλο Λεωνίδα του Εληνισμού, Διοικητή τους τον Λοχαγό Σταυριανάκο.

‘Επεσαν ηρωϊκά ακολουθώντας το αρχέγονο πρόσταγμα του Διοικητή τους, .. “ εδώ είναι Ελλάδα, ούτε βήμα πίσω”, σταματώντας με τα κορμιά τους τα τουρκικά τάνκς. Αυτοί έκαναν το χρέος τους σώζοντας το γόητρο και την τιμή όλου του Ελληνισμού, με την επίσημη Πολιτεία όμως για χρόνια απούσα. Έπρεπε να περάσουν 49 χρόνια για να ανεγερθεί ένα μνημείο, στην μνήμη τους, στον τόπο τους απο τις τοπικές αρχές, ως ελάχιστη οφειλή σε αυτούς και τις οικογένειές τους. Είχα την μεγάλη τιμή να έχω γνωρίσει ως μαθητή τον Παύλο τον Κελέση απο το Γαρδίκι.

Ο Παύλος ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος με όνειρα για τη ζωή. Έμεινε εκεί στον τύμβο της Μακεδονίτισσας (φωτό) στη Λευκωσία να μας θυμίζει το χρέος μας. Επίσης γνώρισα τον Πατέρα του Κωνσταντίνου, έναν εξαιρετικό και αξιοπρεπή άνθρωπο που προσπαθούσε, ως το τέλος, σε μία ξεθωριασμένη φωτογραφία αιχμαλώτων να αναγνωρίσει το παιδί του…

Το τέλος της Ιστορίας δεν αποφασίζεται απο διάσημους Ιστορικούς σε ευπώλητα βιβλία, αλλά μόνο απο την αδυσώπητη λησμονιά και την ηθελημένη αμνησία.

Χρέος δικό μας, όλων μας, να μην τους ξεχάσουμε ποτέ..ΑΘΑΝΑΤΟΙ..

Αθηνά Καλύβα
Επικεφαλής Οικονομικής Μονάδας/ΜΕΑ ΕΕ