Θεσπρωτία 1967 - 2024 : Παραμένοντας στο περιθώριο της ανάπτυξης 57 χρόνια μετά

Θεσπρωτία 1967 - 2024 : Παραμένοντας στο περιθώριο της ανάπτυξης 57 χρόνια μετά

Το άρθρο του 1967 από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» αναδεικνύει με γλαφυρό τρόπο τα χρόνια προβλήματα της Θεσπρωτίας, μιας περιοχής που παραμένει σε μεγάλο βαθμό παραμελημένη και υποανάπτυκτη. 

Σχεδόν 60 χρόνια αργότερα, παρατηρούμε με λύπη ότι πολλά από αυτά τα προβλήματα εξακολουθούν να υφίστανται και να ζητούν επιτακτικά λύσεις.

Η έλλειψη υποδομών ήταν και παραμένει ένα από τα βασικά προβλήματα της Θεσπρωτίας. 

Οι κακοί δρόμοι και η περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες καθιστούν τη ζωή των κατοίκων δύσκολη και αποθαρρύνουν την οικονομική ανάπτυξη. 

Παρά τις βελτιώσεις που έχουν γίνει, η ανάγκη για σύγχρονες υποδομές εξακολουθεί να είναι μεγάλη, καθώς πολλοί δρόμοι παραμένουν σε κακή κατάσταση, και τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν φτάνουν πλέον στα χωριά μας ώστε να καλύψουν τις ανάγκες των πολιτών.

Η εγκατάλειψη των χωριών και η μετανάστευση των νέων είναι φαινόμενα που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. 

Οι νέοι εγκαταλείπουν και σήμερα τη Θεσπρωτία αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες στις μεγάλες πόλεις ή στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω τους μια γερασμένη κοινωνία. 

Η έλλειψη προοπτικών και οι περιορισμένες ευκαιρίες εργασίας συμβάλλουν στην επιδείνωση αυτού του προβλήματος. 

Οι προσπάθειες που έχουν γίνει για την αναζωογόνηση της περιοχής μέσω της τουριστικής ανάπτυξης και της προώθησης των τοπικών προϊόντων, όπως τα εσπεριδοειδή, τα ψάρια και λάδι, δεν έχουν αποδώσει στην τοπική κοινωνία τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Το πρόβλημα της υποστελέχωσης των δημοσίων υπηρεσιών, όπως το νοσοκομείο, οι τράπεζες κτλ, σήμερα έχει ενταθεί. Η  συγκέντρωση των υπηρεσιών στην Ηγουμενίτσα, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων, οι οποίοι αναγκάζονται να ταξιδεύουν σε μεγαλύτερες πόλεις για να λάβουν τις απαραίτητες υπηρεσίες. 

Ένα από τα ελάχιστα θετικά σημεία που αναφέρονται στο άρθρο του 1967 είναι η ανάπτυξη της Ηγουμενίτσας, η οποία σήμερα αποτελεί σημαντικό λιμάνι και πύλη προς την Ευρώπη. 

Ωστόσο, αυτή η ανάπτυξη δεν κατάφερε να αντισταθμίσει τις ευρύτερες ανάγκες της περιοχής και να αναστρέψει την τάση της απομόνωσης και της οικονομικής καθίζησης, με αποτέλεσμα το λιμάνι να πουληθεί αμαχητί στον Ιταλό ιδιώτη..

Η αναγνώριση και η αξιοποίηση των φυσικών και πολιτιστικών πόρων της Θεσπρωτίας είναι καθοριστική για το μέλλον της. Οι αρχαιολογικοί χώροι, οι μαγευτικές παραλίες και τα παραδοσιακά προϊόντα μπορούν να αποτελέσουν την βάση για μια βιώσιμη ανάπτυξη. Είναι απαραίτητο, όμως, να υπάρξει στρατηγικός σχεδιασμός και συντονισμένη δράση από τις τοπικές αρχές αλλά και τον ιδιωτικό τομέα για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου.

Εν κατακλείδι, η Θεσπρωτία συνεχίζει να αντιμετωπίζει πολλά από τα προβλήματα που καταγράφονταν στο άρθρο του Βαγγέλη Μυγδάλη από το μακρινό 1967. 

Η επίλυση αυτών των προβλημάτων απαιτεί συλλογική προσπάθεια και ουσιαστική στήριξη από το κράτος, με στόχο την ανάπτυξη μιας περιοχής με μεγάλες δυνατότητες, αλλά και χρόνια προβλήματα που αναζητούν επιτακτικά λύση.

Διαβάστε το άρθρο του 1967:

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Τρίτη 28 Μαρτίου 1967 

SOS: ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΡΗΜΩΝΕΙ 

Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ πολλὴ θλίψι... 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΕΡΗΜΑ ΧΩΡΙΑ -ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΜΕ ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Προοπτικὲς καὶ ἐλπίδες ἑνὸς ὁλοκλήρου κόσμου

Ἐχουμε ἑπτὰ τοπικὲς ἐφημερίδες (ἀγώνας γιὰ τὰ συμφέροντα τοῦ τόπου, ἀφίξεις κλπ.), 1.200.000 ρίζες ἐλιὲς (θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν 10.000.000), δύο κομμάτια ασφαλτοστρωμένων δρόμων (οἱ ἄλλοι εἶναι κακῆς ποιότητος χωματόδρομοι) καὶ πλῆθος γραφικά, ἐρημα χωριά.

Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ θλίψι.

Σὲ ἕναν ἐλαιώνα (ονομάζεται Τάκα) στη Θεσπρωτικὴ κωμόπολι Φιλιάτες, οἱ δάσκαλοι πηγαίνουν τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου περίπατο. Ἀπέναντι, γαλάζια στη γαλάζια θάλασσα φαίνεται ἡ Κέρκυρα. Τὰ παιδιὰ μαθαίνουν γεωγραφία ἐκ τοῦ φυσικοῦ, μαθαίνουν ὅτι ἡ Θεσπρωτία ἀπέχει μόνον 15 μίλια ἀπὸ τὴν Κέρκυρα, ἀλλὰ ποτὲ δὲν μαθαίνουν γιατί ἡ Κέρκυρα εἶναι Κέρκυρα καὶ ἡ Θεσπρωτία, Θεσπρωτία!...

Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ θλίψι.

Ἐδῶ περνᾶει ὁ ποταμὸς Καλαμᾶς, θολὸς καὶ ἀπειλητικὸς τὸ χειμῶνα, ἤρεμος τὸ καλοκαίρι, φθάνει μέχρι το φράγμα τοῦ Καλαμᾶ καὶ ποτίζει κάτι στρέμματα γῆς ποὺ κινδυνεύουν νὰ πέσουν στὰ χέρια τῶν ἐπιτηδείων.

Σὲ πληθυσμὸ ποὺ δὲν ὑπερβαίνει τὶς 65.000 κατοίκους, ἀντιστοιχοῦν 20.000 μετανάστες. Ἀπὸ αὐτοὺς οἱ 7.000 εἶναι νέοι. Τοὺς δίδαξαν οἱ γέροι νὰ λένε πως «ὁ τόπος δὲν ἔχει ψωμί». Τοὺς κάναν ἀπὸ μικροὺς νὰ ἀναζητοῦν καινούργιες πατρίδες.

Ἀπὸ τὸ λεωφορεῖο ποὺ σὲ μεταφέρει, ἀντικρίζεις χωριὰ, σπίτια ἀετοφωλιές, ξεχνᾶς ὅτι βρίσκεσαι στὴ Θεσπρωτία καὶ χωρὶς νὰ θέλεις καὶ φαντάζεσαι χορούς, τραγούδια καὶ ἄλλα ἑλληνικὰ ἔθιμα. Ἀπὸ αὐτὰ ὅμως τίποτα. Κάτι γέροντες μποροῦν νὰ σοῦ μιλήσουν γιὰ παλιὰ μεγαλεῖα. Γιὰ τοὺς νέους ἐὰν θέλεις, μπορεῖς νὰ τοὺς βρεῖς στὸ ἐξωτερικό. Ἐκεῖ θὰ ἀκούσεις καὶ τραγούδια, θὰ δεις καὶ Θεσπρωτικοὺς χοροὺς γιατί οἱ Θεσπρωτοὶ εἶναι περήφανοι - εἶναι πρὸς τιμὴν τους - ποτὲ δὲν ξεχνοῦν τὰ ἔθιμά τους καὶ τὴ Θεσπρωτία.

Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ θλίψι...

Πρὶν λίγα χρόνια δὲν ὑπῆρχαν παρά ἐλάχιστοι αὐτοκινητόδρομοι. Ἐπῆρχαν ὅμως ἄλογα, γαϊδουράκια καὶ ἡμίονοι. Ἔπειτα ὁ κόσμος ξύπνησε, ζήτησε δρόμους κι αὐτοκίνητα. Οἱ ἀρμόδιοι ἔστειλαν μπουλντόζες κι ἔκαναν διάνοιξη. Πέρασαν οἱ μπουλντόζες - σῆμα κατατεθὲν τοῦ πολιτισμοῦ - πέρασαν δειλὰ καὶ τὰ πρῶτα αὐτοκίνητα. Χωριὰ ξεχασμένα στὶς πλαγιὲς τῆς ὀροσειρᾶς «Μουργκάνας», ἦταν σαν νὰ ξύπνησαν ἀπὸ βαθὺ λήθαργο. Τώρα οἱ χωρικοὶ τῆς ἐπαρχίας Φιλιατῶν φωνάζουν ἀγανακτισμένοι ὅτι οἱ ἀρμόδιοι τοὺς κοροϊδεύουν.

Δρόμοι εἶναι αὐτοί;

Μὲ δέος ἀντικρίζει ὁ ἐπισκέπτης δρόμους ποὺ μὲ βία περνᾶ ἕνα αὐτοκίνητο, δρόμους ποὺ γίναν γιὰ νὰ «ξυπνήσουν ἀπὸ τὸ λήθαργο», δρόμους - παραγγελία γιὰ τὰ καλοκαίρια. Γι' αὐτὸ κάθε χρόνο οἱ μπουλντόζες ξαναγυρίζουν, κάτι διορθώνουν - ξαναφεύγουν, ὁ κόσμος ἀπορεῖ γιατί φεύγουν καὶ ὁ εἰσπράκτορας ξελαρυγγίζεται νὰ φωνάξει τὸ γνωστό, τὸ μόνιμο γιὰ τοὺς ἐπιβάτες: Ὁ δρόμος πάει μέχρι τὴν Ἁγία...

Μία τοπικὴ ἐφημερίδα, μέσα σὲ πλαίσιο ἐπαναλαμβάνει κάθε τόσο: «Θεσπρωτοὶ φυτεύετε ἐλιές. Ἡ Ἐλιά εἶναι ὁ Καναδὰς γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας καὶ ἡ Γερμανία γιὰ τοὺς Θεσπρωτούς». 

Πράγματι, στὴν ἄγονη Θεσπρωτία ἡ ἐλιά εὐδοκιμεῖ θαυμάσια. Τὸ θεσπρωτικὸ λάδι εἶναι φημισμένο. 

Ἀλλὰ οἱ ἐλιές, 1.200.000 ρίζες, εἶναι σχεδὸν οἱ ἴδιες τὸν ἀριθμὸ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας. 

Γιατί οἱ Θεσπρωτοὶ, πλην ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, δὲν φυτεύουν ἐλιές. 

Εἶναι ἴσως πολὺ φτωχοὶ γιὰ νὰ κάνουν ἔξοδα ποὺ θὰ ἀποφέρουν στὸ μέλλον. Οἱ ἴδιοι σκέφτονται τὸν «ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον», βγάζουν διαβατήριο καὶ ὅποιος φύγει μακρύτερα. Οἱ ἀρμόδιοι τοὺς καμαρώνουν

, πολλὲς φορὲς τοὺς διευκολύνουν γιὰ τὸ διαβατήριο, ἀλλὰ οἱ ἐλιὲς μένουν οἱ ἴδιες. 

Θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ γίνει μία ἐκστρατεία διαφωτίσεως ἀπὸ τὶς ἀρμόδιες ἀρχὲς στὴ Θεσπρωτία. Νὰ ἐνισχυθοῦν οἱ χωρικοὶ μὲ δενδρύλλια, νὰ γεμίσουν οἱ πλαγιὲς ἐλιές. Νὰ μὴν ἀναγκάζεται ὁ Θεσπρωτὸς νὰ καταφεύγει σὲ ἄλλες χώρες ἢ καὶ στὴν πρωτεύουσα ἀκόμα ζητῶντας καλύτερη τύχη.

Ἀλλὰ καὶ τὰ χωράφια, ὅσα τουλάχιστον εἶναι εὔφορα, γίνονται λιβάδια. Πολὺ λίγα καλλιεργοῦνται γιατί ὁ βιώσιμος γεωργικὸς κλῆρος στὴ Θεσπρωτία ποὺ καθορίστηκε 35 στρέμματα γῆς γιὰ κάθε οἰκογένεια, δὲν εἶναι βιώσιμος. Ὁ κόσμος πρὶν ἀκόμη φύγει γιὰ τὸ ἐξωτερικὸ φροντίζει καὶ τὰ νοικιάζει στους ἐπιτήδειους, ἢ γιὰ καλλιέργεια ἢ γιὰ λιβάδια ἀλλὰ πάντα ἀντὶ πινακίου φακῆς. Τὸ 15% τῶν καλλιεργήσιμων γαιῶν εἶναι μόνιμα σχεδὸν στὴν ἀγρανάπαυση. Καὶ δυστυχῶς... θὰ εἶναι γιὰ πολὺ ἀκόμη!

Τὸ ρῆμα «ὑποφέρω» καὶ τὰ... πετρέλαια

Στὴν κωμόπολη Φιλιάτες ὑπάρχει τὸ Γενικὸ Νοσοκομεῖο Φιλιατῶν καὶ πάσης Θεσπρωτίας. (Αὐτὸ τὸ τελευταῖο «πάσης Θεσπρωτίας» δὲν τὸ γράφει στὴν ταμπέλλα τοῦ Νοσοκομείου ἀλλὰ ἐννοεῖται ἀφοῦ ἐξυπηρετεῖ ὁλόκληρο τὸ Νομό). 

Βέβαια, σὰν κτίριο εἶναι ὡραιότατο, ἡ φράσις «πήγαινε στὰ Γιάννενα ἢ στὴν Ἀθῆνα» συνηθίζεται πολὺ στους κύκλους του, καὶ ὁ ἄρρωστος ποὺ θ' ἀποφασίσει νὰ κλειστεῖ στὸ θεσπρωτικὸ θεραπευτήριο ὑποφέρει μέχρι τῆς θεραπείας του, γιατί καὶ τὸ νοσοκομεῖο ὑποφέρει ἀπὸ χρόνια ἔλλειψη ἰατρῶν ποὺ δὲν θεραπεύεται! Τὸ ρῆμα «ὑποφέρω» λές καὶ ἔχει ποτίσει τὴ Θεσπρωτικὴ ἀτμόσφαιρα.

Οἱ καταστηματάρχες ὑποφέρουν ἀπὸ ἔλλειψη πελατείας, τὰ αὐτοκίνητα ἀπὸ ἔλλειψη δρόμων, τὰ Γυμνάσια ἀπὸ ἔλλειψη καθηγητῶν καὶ οἱ Δήμοι ἀπὸ ἔλλειψη ἐσόδων. 

Γι' αὐτὸ τὸ τελευταῖο, οἱ δήμαρχοι κάνουν ἀπεγνωσμένες ἐκκλήσεις (σώσατε τὴν ὕπαιθρο, ἀκριτικὴ περιοχή κλπ.) ἀλλὰ ἡ φωνὴ τους χάνεται πρὶν φθάσει στὴν ἀκρόαση. Χρησιμοποιοῦν πολλὲς φορὲς ἀλχημιστικὲς μεθόδους γιὰ νὰ φτιάξουν κάποιο παρκάκι ποὺ ἐξαφανίζεται ἅμα τῇ γενέσει του ἀπὸ τὰ δόντια ἢ χέρια ποικίλων θηλαστικῶν.

Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἡ Θεσπρωτία ὑπέφερε καὶ ἀπὸ ἔλλειψη ἠλεκτρικοῦ. Τώρα ἦρθε ἡ ΔΕΗ, τὸ ρεύμα ἔφθασε καὶ στὰ μικρότερα χωριὰ (ἰδιαίτερα στὴν ἐπαρχία Φιλιατῶν) καὶ τὴν νύχτα οἱ ἠλεκτρικοὶ λαμπτῆρες φωτίζουν τὰ ἔρημα χωριὰ, ἢ τὴν ὑποτυπώδη ζωὴ ποὺ ὑπάρχει ἐκεῖ σαν γριούλα ἢ σαν φοβισμένο, κακοντυμένο παιδάκι.

Ἡ Θεσπρωτία ὑποφέρει ἀπὸ ἔλλειψη ἀνθρώπων. Ἐρημώνεται μέρα μέ τὴν ἡμέρα. Τρομακτικὴ ἔκταση ἔχει πάρει ἡ ἐγκατάλειψη τῶν χωριῶν στὴν ἐπαρχία Φιλιατῶν. Στὸ χωριὸ Καμίτσανη ὁ δάσκαλος κάνει μάθημα σὲ τέσσερα παιδιά. Σε ἄλλα γειτονικὰ χωριὰ οἱ μαθητὲς τῶν δημοτικῶν σχολείων δὲν ξεπερνοῦν τοὺς ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ. Κι’ οἱ δάσκαλοι, πιστοὶ στὸ καθῆκον τους, διδάσκουν ὁλόκληρες ἑβδομάδες τρώγοντας κονσέρβες ποὺ προμηθεύονται σὲ ἀραιὰ χρονικὰ διαστήματα ἀπὸ τὶς κωμοπόλεις!...

—Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ θλίψι...

Κάποτε, πρὶν τρία σχεδὸν χρόνια, μία εἴδηση ἀναστάτωσε τὴ Θεσπρωτία. Κάτι σαν ξύπνημα ἀπὸ τὸ βαρὺ λήθαργο. Εἶπαν: Ὑπάρχει πετρέλαιο. Μία Ἰταλικὴ ἐταιρία ἐγκατέστησε τὰ μηχανήματα γεωτρήσεως, γέμισαν τὰ ξενοδοχεῖα Ἰταλοὺς, γέμισαν καὶ οἱ Θεσπρωτοὶ ἐλπίδες. Οἱ τιμὲς τῶν οἰκοπέδων διπλασιάστηκαν στους Φιλιάτες καὶ τὸ γεωτρύπανο ἀνέβαζε στὴν ἐπιφάνεια γύψο καὶ πίσσα, ἀλλὰ πετρέλαιο δὲν κατάφεραν νὰ βρεῖ. 

Ἔτσι ἡ ἀναζήτησις σταμάτησε σὲ βάθος 3.500 μέτρων, οἱ Ἰταλοὶ μάζεψαν τὰ μηχανήματα καὶ πήγαν στὴν πατρίδα τους. Ἡ Θεσπρωτία ἔμεινε στὰ κρύα τοῦ λουτροῦ, στους Φιλιάτες ἔπεσαν ὑπὸ τοῦ μηδὲν οἱ τιμὲς τῶν οἰκοπέδων, ἄδειασαν τὰ ξενοδοχεῖα καὶ τὸ ὄνειρο ἔμεινε μετέωρο μαζὶ μὲ τὸ ἐρώτημα: Ὑπάρχει ἄραγε πετρέλαιο;

Προοπτικὲς καὶ ἐλπίδες

Δὲν λείπουν καὶ στὴ Θεσπρωτία οἱ μαγευτικὲς ἀκρογιαλιὲς καὶ οἱ ἀρχαιολογικοὶ χώροι. Τις μαγευτικὲς ἀκρογιαλιὲς τὶς ἀπολαμβάνουν μόνo οἱ ψαράδες, γιατί οἱ αὐτοκινητόδρομοι δὲν κατάφεραν νὰ τὶς φθάσουν γιὰ νὰ ἀξιοποιηθοῦν. 

Τοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους τοὺς ξέρουν ὁρισμένοι.

Λένε ὅτι στὴ Θεσπρωτία ζοῦσαν οἱ Σελλοὶ (ἐξ οὗ καὶ ἡ ὀνομασία Σελλιανὴ Παραμυθιάς). Ἀλλ' ἀπὸ κίνηση μηδέν. Ἔξω ἀπὸ τὴν Παραμυθιά, κοντὰ στὸν Ἀχέροντα, ἦλθε στὸ φῶς τὸ νεκρομαντεῖο τῆς Ἔφυρας. Κοντὰ στὸ φράγμα τοῦ Καλαμᾶ μία ὁλόκληρη πόλις, ἡ λεγομένη «Γκοῦμανη», περιμένει τὴ σκαπάνη τοῦ ἀρχαιολόγου γιὰ ν' ἀνακαλύψει, ὅπως λένε, τὶς ἀποβάθρες τοῦ λιμανιοῦ ποὺ ὁ Καλαμᾶς ἀχρήστευσε μὲ τὶς προσχώσεις του μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς πόλεως. 

Τώρα ἡ Γκοῦμανη εἶναι λειβάδι. Οἱ ποιμένες μὲ τὶς πέτρες τῶν ἀρχαίων κτιρίων κτίζουν καλύβες. 

Καὶ ἐὰν κάποιος ἀποφασίσει κάποτε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ Γκοῦμανη, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς κακουχίες θάχει ν' ἀντιμετωπίσει καὶ ποικιλία σκύλων ποὺ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὸ κοπάδι.

Στὸ Σοῦλι μὀλις πέρυσι κατάφεραν νὰ σκαρφαλώσουν αὐτοκινητόδρομο φυσικὰ... καλοκαιρινὸ καὶ μόνο γιὰ τοὺς ριψοκίνδυνους.

—Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ θλίψι...

Σὰν μοναδικὴ σχεδὸν ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον τῆς Θεσπρωτίας εἶναι ἡ Ἡγουμενίτσα. Εἶναι τὸ μόνο μέρος τοῦ νομοῦ ποὺ προσεχτήκε. Πρωτεύουσα τοῦ νομοῦ Θεσπρωτίας χρησίμευε κάποτε σὰν διάβασις τῶν τουριστῶν γιὰ τὴν Κέρκυρα. Τώρα χρησιμεύει σὰν διάβασις τῶν ξένων ποὺ ἔρχονται ἢ φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἰταλία. 

Διαθέτει τουριστικὰ ξενοδοχεῖα, μοντέρνα τελωνεῖα καὶ ἀποβάθρες. Μὲ τὰ νέα ἔργα ποὺ γίνονται στὸ λιμάνι της θὰ χωροῦν περισσότερα καὶ μεγαλύτερα καράβια. Οἱ Θεσπρωτοὶ ἔχουν ἀποθέσει ὅλες τους τὶς ἐλπίδες στὴν Ἡγουμενίτσα. Τὰ οἰκόπεδα ἀγοράζονται σήμερα σὲ ἀρκετὰ «τσουχτερὲς» τιμές, δημιουργοῦνται πλαζ καὶ μοντέρνα κάμπινγκ. Ἐδῶ παρουσιάζεται μία πρωτόγνωρη γιὰ τὴ Θεσπρωτία κίνηση, ἰδίως τὸ καλοκαίρι. 

Ἡ ἀσφαλτοστρωμένη ὁδὸς ποὺ συνδέει τὴν Θεσπρωτικὴ πρωτεύουσα μὲ τὰ Γιάννενα εὐκολύνει καὶ τὴν κίνηση τῶν τουριστῶν. Ἂν ὅμως εἶχαν ἀξιοποιηθεῖ καὶ οἱ Θεσπρωτικὲς ἀρχαιότητες, τὰ Θεσπρωτικὰ ἀκρογιάλια.

Ἡ παραλία τῆς Πέρδικας, ἡ Πλαταριά, ὁ Μοῦρτος μὲ τὴ «Χρυσὴ Ἄμμο» εἶναι σχεδὸν ἄγνωστα. Ὁ ὄρμος «Σαγιάδες» ποὺ ἐπὶ τουρκοκρατίας φιλοξενοῦσε τὸ προξενεῖο τῆς Αὐστροουγγαρίας εἶναι ἕνα θαυμάσιο φυσικὸ λιμάνι. Ὅπως χρησίμευε κάποτε, ἔτσι καὶ τώρα μπορεῖ ἐξαίσια νὰ γίνῃ ἡ ἐμπορικὴ εἴσοδος τῆς Ἠπείρου. Θὰ γίνῃ ὅμως; Δὲν ξέρουμε. Ξέρουμε μόνoν ὅτι πρέπει νὰ σταματήσῃ ἡ ἐρήμωση τῆς Θεσπρωτίας, νὰ δοθῇ ἡ ἀνάλογη προσοχή, γιὰ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας νὰ γράφουμε...

Ἀπὸ τὴ Θεσπρωτία μὲ χαρά!

Β. Μ. ΜΥΓΔΑΛΗΣ