«Μυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω!» | Γράφει ο Γεώργιος Ματρακούκας

«Μυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω!» | Γράφει ο Γεώργιος Ματρακούκας

Μαγικά Χριστούγεννα με χειμώνα, χιόνια, ζεστό τζάκι, ξεκούραση, ζεστά ροφήματα, δώρα, φωτάκια, τρελά ρεβεγιόν, οι ¨όμορφες¨ αναμνήσεις που δεν έχουν σχέση με το Θαύμα των Θαυμάτων που συντελείται σήμερα στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ, γεγονός απρόσιτο και ακατανόητο για τον σύγχρονο άνθρωπο που ζει βυθισμένος στους καιρούς της τεχνίτης νοημοσύνης που προεπιλέγει το συμφέρον του σε μια αέναη ευφορία.

Χριστούγεννα πνευματικά εν «Αγίω Πνεύματι …»[1]. Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνονται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα[2].

Η άναρχη και άχρονη Τρισυπόστατη Θεότητα, δημιουργεί εξ αγάπης, «εκ του μηδενός» τον ¨εφταδιάστατο¨ χωρόχρονο και πολυσύμπαντο κόσμο, η αρχή της γραμμής του χρόνου, η μετάβαση από το «μη είναι εις το είναι».

Η δημιουργία και μετά η πτώση μας. Ο εφιάλτης του του χρόνου αρχίζει. Η κίνηση του κοσμικού ρολογιού ρέει, μετρά τους καιρούς της φθοράς, όσων έφυγαν, όσων είναι εδώ, και όσων θα έλθουν, μέχρι να φτάσει η ανέσπερος ημέρα .

«…Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες, και παραπεσόντας ανέστησας πάλιν, και ουκ απέστης πάντα ποιων, έως ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγες και την βασιλείαν σου εχαρίσω την μέλλουσαν.»[3]

Οι δείκτες των καιρών τρέχουν στα μονοπάτια της ιστορίας ψηλαφίζοντας τα αποτυπώματα της Θεϊκής παρουσίας στους καιρούς της απομάκρυνσης και της ανθρώπινης αποξένωσης.

Ο χρόνος παύει, ανατρέπεται και τα κβαντικά θεωρήματα δεν βρίσκουν επαλήθευση στη γραμματική των καιρών.

Η «προθεσμία του Πατρός»… «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού».[4] «Ο Θεός απέστειλε τον Υιό Του στον κόσμο, όταν όλοι είχαν παρεκκλίνει και εξαχρειωθεί, όταν η αμαρτία είχε απλωθεί παντού, όταν περίσσευε η ανομία, όταν ο ζόφος της κακίας έφτασε στο ακρότατο όριο. Τότε φάνηκε η Χάρη, τότε ανέτειλε η ακτίνα του αληθινού Φωτός επάνω μας. Τότε φάνηκε ο Ήλιος της δικαιοσύνης σε εκείνους που κάθονταν στο σκότος και στη σκιά του θανάτου, τότε συνέθλασε τις πολλές κεφαλές του δράκοντα με το πόδι Του και τον συνέτριψε καταπατώντάς τον στη γη»[5].

Ξένο και παράδοξο θαύμα, ενώ ο χρόνος της φθοράς άπαυστα κυλά, οι φυσικοί νόμοι αναστέλλονται από τον Κύριό τους, μια παύση σ ένα μόριο του χρόνου, μια σιωπή, μια έκπληξη, να η έσχατη παραδοξότητα του χρόνου, το μέγα μυστήριο, ο Προαιώνιος Λόγος του Θεού εισέρχεται στο χώρο και τον χρόνο.

«Ο Θεός», «άυλος ων και απερίγραπτος εν τόπω ουκ εστίν αυτός γαρ εαυτού τόπος έστι τα πάντα πληρών και υπέρ τα πάντα ων και αυτός συνεχών τα πάντα»[6].

Ο άναρχος και αΐδιος εισήλθε στο χρόνο.

Ο άπειρος δέχεται να περιορισθεί στο χώρο, μια μικρή και περιορισμένη φάτνη αξιώνεται να γίνει ο τόπος στον οποίο η Παρθένος Μαρία ανέκλινε ως βρέφος τον Αχώρητο.

O Yιός και Λόγος του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, έγινε άνθρωπος, εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία «… Καί ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν»[7], ο δημιουργός των συμπάντων, έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας .

Το ξένο και παράδοξο θαύμα της ενανθρωπήσεως του Θεού καθιστά εφικτό ό,τι δεν είναι δυνατόν σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως, «όπου Θεός δε βούλεται νικάται φύσεως τάξις»[8] καθιστά εφικτή την έλευση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού του Θεού, εν δούλου μορφή και τη γέννησή του εν χρόνῳ από την Παναγία Παρθένο. «…μην αναζητάς το πώς. Επειδή όπου θέλει ο Θεός, υπερβαίνεται της φύσεως η τάξη. Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι' αυτόν το σκοπό. Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!»[9].

Ο Λόγος, όντας τέλειος Θεός, προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, έγινε τέλειος άνθρωπος και αναδημιούργησε, θέωσε και έσωσε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση. Και τούτο διότι, κατά τους Πατέρες, ό,τι δεν προσλαμβάνεται στο πρόσωπο του Χριστού, αυτό δεν αναδημιουργείται και δεν σώζεται («το απρόσληπτον και αθεράπευτον»). Άμεση συνέπεια αυτού είναι ότι το έργο του Χριστού αφορά στη σωτηρία «όλου» του ανθρώπου, αλλά συμπεριλαμβάνει και ολόκληρη την κτιστή πραγματικότητα[10].

Ξένο και παράδοξο θαύμα το Μέγα μάθημα της ταπείνωσης. Ο Yιός και Λόγος του Θεού προσλαμβάνει ανθρώπινο σώμα και φανερώνει ταυτόχρονα την απέραντη αξία και τη μοναδική σημασία που έχουμε εμείς οι αμαρτωλοί για Αυτόν, αποκαλύπτει δε ότι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριο του Θεού.

Ταπεινώνεται ο Θεός από αγάπη για να υψώσει αυτόν που αγαπά, τον άνθρωπο.

Ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, δεν εισέρχεται στην ιστορία των καιρών ως Βασιλιάς στρατηλάτης.

Ο Βασιλιάς της δόξης, έρχεται σε φτωχικό σπήλαιο.

Άσημη Κόρη, ξένη σε ξένο τόπο σε γεννά Σωτήρα του κόσμου.

Δεν ήρθαν βασιλιάδες να σε προσκυνήσουν…

…βασιλιάς όμως σε αναζητά να σε θανατώσει .

Στρατιώτες δεν προσκυνούν της Μεγάλης Βουλής Άγγελο.

« Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο. Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς»[11].

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο το Μέγα μάθημα της συγχώρεσης. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, εγώ ποιος είμαι και ποιος γίνομαι! Τι φοβάσαι; Δεν είμαι κριτής, αλλά ιατρός «δεν ήλθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο»[12]. Καλεί αμέσως μάγους. Ω καινούρια και παράδοξα πράγματα! Οι αρχές αμέσως είναι οι μάγοι. Κείτεται μέσα σε φάτνη αυτός που βαστάζει την οικουμένη και σπαργανώθηκε αυτός που φροντίζει για όλα. Κείτεται ο ναός και μέσα (του) κατοικεί ο Θεός. Και έρχονται μάγοι και προσκυνούν αμέσως, έρχεται ο τελώνης και γίνεται ευαγγελιστής, έρχεται πόρνη και γίνεται παρθένος, έρχεται Χαναναία και απολαμβάνει φιλανθρωπία. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του ερωτευμένου, το να μην απαιτεί ευθύνες για τα αμαρτήματα, αλλά να συγχωρεί τα σφάλματα[13].

Συνεχώς μας συγχωρεί ο Θεός. Πολλές φορές όμως εμείς δεν συγχωρούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους. Εκείνος όμως συγχώρησε και συγχωρεί! [14]

Μες στο χειμωνιάτικο σκοτάδι των καιρών μια μικρή θυσία, ας καθαρίσουμε τις καρδιές μας, ας απαλλαγούμε από κακίες και εγωισμούς.

Ας ενδυθούμε Χριστό… κι ας είναι Μυστήριο παράξενο και παράδοξο.

«Ελέησέ με, Θεέ μου, με το μέγα έλεος Σου, γιατί σε Σένα πιστεύω… Συγχώρησέ με… Άκουσε την προσευχή του ταπεινού δούλου Σου…

Σαν άνθρωπος αμάρτησα. Ως Θεός συγχώρησέ με…»

«Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!

Για να ζήσουμε το θείο γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου», πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.»[15]

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο…

Τότε[16] το σπήλαιο, τώρα οι αναρίθμητες εκκλησίες, όπου όχι μόνο μια φορά τον χρόνο, αλλά κάθε ημέρα επαναλαμβάνεται το θαύμα της γεννήσεως του Κυρίου μας στον καιρό της τελέσεως της Θείας Λειτουργίας.

Τότε ο Χριστός φανερώθηκε ως Βρέφος σπαργανωμένο στην φάτνη, ενώ τώρα αποκαλύπτεται με την μορφή του Άρτου και του Οίνου στο Ιερό Ποτήριο.

Τότε το σπήλαιο και η φάτνη Τον εστέγαζαν, ενώ τώρα το Άγιο Βήμα Τον αναπαύει.

Τότε οι Προφήτες Τον ανήγγειλαν, τώρα οι ιερείς Τον κηρύττουν.

Τότε τρεις μάγοι Τον προσκύνησαν, ενώ τώρα όλα τα έθνη υποκλίνονται μπροστά Του.

«…Έλα να γιορτάσεις Χριστούγεννα φωνάζει η Εκκλησία. Είναι ο Χριστός για όλους. Τόλμησε. Σε περιμένει»[17].

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Γεώργιος Ματρακούκας

Κατηχητής

[1] Αναβαθμός του Όρθρου.

[2] Φώτη Κόντογλου, «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»

[3]Λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ο ιερεύς, αρχόμενος της αγίας Αναφοράς, επεύχεται μυστικώς: «Άξιον και δίκαιον σε υμνείν, σε ευλογείν, σε αινείν, σοι ευχαριστείν, σε προσκυνείν εν παντί τόπω της δεσποτείας σου…

[4] Γαλ.4,4

[5] Αγ. Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος εις την Γέννησιν του Χριστού

[6] Άγ. Ιωάννη του Δαμασκηνού

[7] Ιω. 1: 1,14

[8] Ύμνος από τον όρθρο των Χριστουγέννων

[9] Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιου, Migne P.G. 56: 385-386

[10] Βασίλειος Τσίγκος, ¨Η σημασία της Ενανθρώπησης για τον άνθρωπο¨ 2017

[11] Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου ¨Λόγος εις το Γενέθλιον του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού¨

[12] Ιω .12: 47.

[13] Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, ¨Ότε της Εκκλησίας έξω ευρεθείς Ευτρόπιος απεσπάσθη¨

[14] Μοναχή Παρακλήτη, Δρ. Θεολογίας, Ιερά Σκήτη Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής Λητής.

[15]Λόγοι Αγίου Παϊσίου αγιορείτου

[16] «Ο Γέροντας π. Υάκινθος Ουντσιουλεάκ» – Μετάφραση – επιμέλεια, Υπό Αδελφών της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αγίου Όρος, 2001

[17] Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. κ. Ιγνάτιου ¨ Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως¨ Δεκ. 2022