Για την πολυσυζητημένη "ενότητα της Αριστεράς" - Γράφει ο Π. Αλεξίου

Για την πολυσυζητημένη "ενότητα της Αριστεράς" - Γράφει ο Π. Αλεξίου

Πολύ συχνά ακούμε από καλόπιστους συμπολίτες μας, αλλά και από τα καλέσματα της δικέφαλης «επίσημης» αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) για την πρωτοπορία και την ενότητα της αριστεράς. Στις πολλαπλές εκλογές τρομάξαμε από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις φιλίας και συμπόρευσης από το ΣΥΡΙΖΑ και τον Κουτσούμπα.

Αλλά πώς έχουν τα πράγματα και πόσος τόνος αναλήθειας κρύφτηκε στη σκόνη του χρόνου;

Το 1956 στην 6η ολομέλεια του ΚΚΕ, αντάμα Κολιγιάννης και Παρτσαλίδης διαγράφουν το Νίκο Ζαχαριάδη και χιλιάδες κομμουνιστές της προσφυγιάς. Δύο χρόνια μετά, πάλι αντάμα, διαλύουν τις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ και τρυπώνουν στην ΕΔΑ. Αντάμα!

Αργότερα γίνονται ουρά του Γ. Παπανδρέου, για να τους πιάσει ανέτοιμους η δικτατορία των συνταγματαρχών.

Το 1968 στη 12η ολομέλεια του ΚΚΕ διασπώνται σε γραφείο εξωτερικού και εσωτερικού και, με αφορμή την εισβολή τής ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία (Αύγουστος 1968), οι μεν πρώτοι γίνονται φερέφωνα του Μπρέζνιεφ, οι δε δεύτεροι (Δρακόπουλος-Φιλίνης-Ζωγράφος-Μπριλλάκης) ακολουθούν το συμβιβασμένο δρόμο των ευρωκομμουνιστών (Καρίγιο, Μαρσαί, Τολιάτι), τον ειρηνικό δρόμο και τη συμμαχία με τους ευρω-αστούς.

Και οι δύο καταγγέλλουν την επαναστατική Κίνα, το Μάο και την Πολιτιστική επανάσταση. Αντάμα!

Στη διάρκεια της δικτατορίας το «εσωτερικό» «τρέχει» να εξυμνήσει τη φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη και της χούντας, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ ( Φλωράκης) με την Πανσπουδαστική Ν.8 να καταγγείλει το Πολυτεχνείο.

Στη μεταπολίτευση οι φωστήρες του ΚΚΕ ρίχνουν για την Κύπρο το σύνθημα «πάρτε βοήθεια από τη Μόσχα» και γίνονται κανονικό πρακτορείο του σοσιαλιμπεριαλισμού!

Στις εκλογές του 1974 οι δύο πτέρυγες της αναθεώρησης κατεβαίνουν μαζί ως «Ενωμένη Αριστερά».

Στις εκλογές του 1977 το ΚΚΕ εσωτερικού συνεργάζεται με την ΕΔΑ, τη Χριστιανική Δημοκρατία και μία διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, τη Σοσιαλιστική Πορεία.

Λίγο αργότερα και κάτω από το βάρος των φοιτητικών καταλήψεων για το νόμο 815, από τη νεολαία του «εσωτερικού» φεύγει η λεγόμενη Β’ Πανελλαδική (περιοδικό Σχολιαστής), για να διαλυθεί το 1981.

Όλη την πρώτη παπανδρεϊκή περίοδο, το ΚΚΕ-Φλωράκης αρκείται σε εποικοδομητικές προτάσεις προς το ΠΑΣΟΚ και σ’ όλα τα επίπεδα (εκπαίδευση, αυτοδιοίκηση, στρατός κλπ).

Το ΚΚΕ εσωτερικού μετασχηματίζεται σε ΕΑΡ, ο Κύρκος παίρνει μαζί του τον Χ. Φλωράκη και μαζί με τη ΝΔ (!) του Κ. Μητσοτάκη φτιάχνουν κυβέρνηση Εθνικής ενότητας με τον Τζ. Τζανετάκη και μετά την Οικουμενική με τον Ξ. Ζολώτα. Αντάμα και με το ΠΑΣΟΚ!

Και οι δύο χαιρέτισαν τον Γκορμπατσόφ και την περεστρόικα, ενώ το ΚΚΕ διασπάται (1989-91) και δημιουργείται το ΝΑΡ.

Η ΕΣΣΔ διαλύεται, ο καπιταλισμός παλινορθώνεται φανερά, η ΕΑΡ «γεννά» την ΑΚΟΑ με τον Γ. Μπανιά (εφημ. Εποχή) και αργότερα ο Συνασπισμός πηγαίνει από ήττα σε ήττα (Δαμανάκη 1991-93) και Κωνσταντόπουλος (έως το 2004).

Ακολουθεί ο Αλ. Αλάβανος και ο Αλ. Τσίπρας, που αξιοποιεί το μνημόνιο και το ρεύμα των πλατειών.

Στο ΚΚΕ η Αλ. Παπαρήγα (1991-2013) συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα του ΚΚΕ, φτιάχνει το ΠΑΜΕ, που υποτίθεται θα ήταν αντί-ΓΣΕΕ, για να καταλήξει ύστερα από 25 χρόνια να συναθροίζεται σε χωριστές πλατείες και να πορεύεται σε χωριστούς δρόμους. Ακολουθεί ο Δ. Κουτσούμπας.

Δεν υπάρχει ούτε ένα μεγάλο ταξικό γεγονός στη μεταπολίτευση που να φέρνει τη σφραγίδα ΚΚΕ, ΕΑΡ, Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ένα!

Αντίθετα υπάρχουν δεκάδες προδοσίες, υποχωρήσεις, αναβολές, υπαναχωρήσεις.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει με τον Κασσελάκη στην αποφόρτισή του από τα αριστερά δεδομένα, ενώ το ΚΚΕ, χωρίς να αφήνει ούτε ίντσα τις κοινοβουλευτικές χίμαιρες, τσιμπολογάει θεωρητικές ανοησίες από τη φαρέτρα του τροτσκισμού, όπως το μεγαλοφυές τερατούργημα για την… ιμπεριαλιστική Ελλάδα και αφορίζει το αίτημα για Εθνική Ανεξαρτησία.

Γράφουμε όλα τα παραπάνω -είναι σίγουρο ότι ξεχάσαμε πολλές αμαρτίες της δικέφαλης αναθεώρησης- γιατί πρέπει να θυμόμαστε. Μπορεί οι αναθεωρητές μας να γυρεύουν εναγώνια την «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για να ξεπλύνουν τις «αμαρτίες» τους, αλλά κανένα χέρι βοηθείας δεν πρέπει ν’ απλωθεί.

Αν θέλουμε να έχει διέξοδο η ταξική πάλη, πρέπει αγωνιστούμε για την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, με ένα μαζικό, επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα. Αλλιώς το κίνημα θα συντρίβεται ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.