Εκδρομή στο υπαίθριο αναρρωτήριο του ΔΣΕ στο Σούλι από τo 24o camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης

Εκδρομή στο υπαίθριο αναρρωτήριο του ΔΣΕ στο Σούλι από τo 24o camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης

Την Τετάρτη 26/7, στα πλαίσια του 24ου Camping των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστασης, πραγματοποιήθηκε εκδρομή σε υπαίθριο αναρρωτήριο του ΔΣΕ κοντά στο χωριό Τσαγγάρι, στο ιστορικό χωριό του Σουλίου και στον Αχέρoντα. Σε μια περίοδο αισχρού αντικομμουνισμού, που δεν γίνεται μόνο εγχώρια, αλλά αποτελεί και ιμπεριαλιστική επιταγή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμούμε την ιστορική αλήθεια του επαναστατικού κινήματος του τόπου μας.

 Στο σημείο έγινε τοποθέτηση για το μέρος και την ιστορική του σημασία σε μια προσπάθεια να κατανοηθεί το ευρύτερο ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου (1946-1949), οι δυσκολίες και ο μεγαλειώδης αγώνας που δόθηκε. Σε αυτό το πρίσμα τοποθετήθηκε πλάκα στο σημείο του αναρρωτηρίου από τους νεολαίους του ΚΚΕ(μ-λ) για να αποδώσουμε φόρο τιμής στις αγωνίστριες και στους αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.



Το κάμπινγκ των Αγωνιστικών Κινήσεων συνεχίζεται μέχρι την Κυριακή 30 Ιουλίου. Ενάντια στην νέα επίθεση που θα συναντήσουμε την νέα χρονιά, που περιλαμβάνει την αναθεώρηση του άρθρου 16, την συνέχιση και την όξυνση της πολιτικής των ταξικών φραγμών αλλά και την πολιτική της φασιστικοποίηση της κοινωνικής της πολιτικής ζωής με την πανεπιστημιακή αστυνομία στο κατώφλι (και όχι μόνο) των πανεπιστημίων. Ενάντια στους κόφτες του ν+2, της ΕΒΕ και τις συγχωνεύσεις σχολών. Ενάντια στους νομούς Κεραμεώς προτάσσουμε έναν διαφορετικό τρόπο διακοπών μακριά από τις συστηματικές λογικές της εκτόνωσης.



Ακολουθεί η τοποθέτηση από τους Νεολαίους ΚΚΕ (μ-λ) για το Αναρρωτήριο
24ο camping Αγωνιστικών Κινήσεων
Υπαίθριο Αναρρωτήριο Σουλίου του Δ.Σ.Ε.
Εκδρομή Τετάρτη 26 07 2023

Τον Φεβρουάριο του 1948 συγκροτείται το απόσπασμα Σουλίου του Δ.Σ.Ε. με διοικητή τον Χρόνη Βάη (Αχιλλέας Πετρίτης) και πολιτικό επίτροπο τον Νίκο Φίνογλου (Γερονίκος). Η απόφαση για την συγκρότηση του συγκεκριμένου αποσπάσματος λαμβάνεται σε μία περίοδο όπου συντελούνται σφοδρές μάχες στην Μουργκάνα και είναι επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία και δράση τμημάτων στα μετόπισθεν του εχθρού.

Την 21η Μαΐου, το απόσπασμα, πετυχαίνει μεγάλη νίκη αφού καταλαμβάνει την κωμόπολη της Παραμυθιάς και τα γύρω χωριά, ενώ ταυτόχρονα, αποκρούει τις επιθέσεις των κυβερνητικών δυνάμεων που θέλησαν να το παγιδεύσουν. Έπειτα από αρκετές ακόμα νίκες σε βάρος των δυνάμεων της ντόπιας και ξένης αντίδρασης σε Μπαουσσούς Ιωαννίνων, Υψώματα Λίππας, Φιλιππιάδα Πρεβέζης κ.α., το απόσπασμα μετονομάστηκε τιμητικά ‘159η επίλεκτη ταξιαρχία’. Χρειάζεται να αναφερθεί πως ενώ ο Δ.Σ.Ε. είχε τη δυνατότητα να κερδίζει κάποιες κωμοπόλεις, δεν είχε την δυνατότητα όμως, κατά κύριο λόγο, να τις διατηρεί.

Τον Οκτώβρη του ίδιου έτους, η διοίκηση της ταξιαρχίας, αποφάσισε την ίδρυση υπαίθριου αναρρωτηρίου για την περίθαλψη των τραυματιών ανταρτών και την προμήθεια τροφίμων και φαρμακευτικού υλικού. Στις αρχές Νοέμβρη ξεκίνησε η λειτουργία του αναρρωτηρίου στη θέση ‘Μπούφη’ με τους πρώτους τραυματίες, ενώ εως την 20η Απριλίου του 1949 πέρασαν από αυτό και νοσηλεύτηκαν 109 αντάρτισσες και αντάρτες.

Την επικίνδυνη πράξη της ίδρυσης και συντήρησής του, ανέλαβαν δύο αδέρφια από το Τσαγγάρι Σουλίου, ο Γάκης και ο Δήμος, αταλάντευτοι αγωνιστές, οι οποίοι επέλεξαν το συγκεκριμένο σημείο καθώς πληρούσε μία σειρά από αναγκαίες προϋποθέσεις :

· Ήταν μακριά από περάσματα – διάβες
· Ήταν απόκρυφη σπηλιά σε απόσκεπο και δασώδες μέρος
· Ήταν κοντά στη στάνη τους για να διευκολύνονται στις καθημερινές μετακινήσεις

Κάθε νύχτα λοιπόν, πότε ο ένας αδερφός και πότε ο άλλος, μετέβαιναν στο αναρρωτήριο από δύσβατο μονοπάτι και μάλιστα ξυπόλητοι για να μην γίνεται θόρυβος, έχοντας πάρει πρώτα μέτρα προφύλαξης. Ήταν φορτωμένοι με τρόφιμα ή με ότι άλλο χρειαζόταν οι λαβωμένοι, τους οποίους περιποιούνταν ο αντάρτης νοσοκόμος Αναστάσης Παππάς.

Στις 20 Απριλίου, λόγω μεγάλης ζέστης, το αναρρωτήριο μεταφέρεται από τη θέση ‘Μπούφη’ στην τοποθεσία ‘Μάγγανος’ για ένα μήνα και έπειτα (20 Μάη) μεταφέρεται στην κορυφή ‘Μπαγανέσια’. Ο λόγος της δεύτερης μεταφοράς είναι το γεγονός πως ο νοσοκόμος αντιλήφθηκε έναν καταδότη, ο οποίος περιφερόμενος, ανακάλυψε την θέση του αναρρωτηρίου. Αυτή είναι ουσιαστικά η αρχή του τέλους του αναρρωτηρίου καθώς στις αρχές Ιουλίου 1949 γίνεται η κατάδοση στο Α.Τ. Παραμυθιάς η οποία επιβεβαιώνεται και από ένορκη κατάθεση ενός εκ των Μάηδων της περιοχής.

"Κατά τα τέλη του πρώτου 10ημέρου Ιουλίου 1949 εδόθη συγκεκριμένη πληροφορία εις το διοικητήν της υποδιοικήσεως χωροφυλακής Παραμυθίας, ότι στην περιοχή θέσεως ‘Παπαζαφείρης’ Τσαγγαρίου, εξακολουθεί λειτουργών Υπαίθριον Αναρρωτηριον ‘κομμουνιστοσυμμοριτών’ …… 23/07/1949"

Στις 10 Ιουλίου κατά τη νύχτα και 11 πρωί, όλοι οι λόγγοι της περιοχής Παπαζαφείρη γεμίζουν από στρατιώτες του 529 τάγματος πεζικού , από χωροφύλακες και Μάηδες και ‘πιάνονται’ όλα τα περάσματα. Το μέγεθος της κινητοποίησης ήταν τόσο μεγάλο που εκτεινόταν μέχρι το Σούλι, όμως, αρχικά δεν κατόρθωσαν να το βρουν. Στις 12 Ιουλίου συγκεντρώνονται στη λακκιά του Ντέρη, οι αρχηγοί του στρατού, της χωροφυλακής και των Μάηδων και ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν, ενώ ο αρχημάης αγανακτισμένος εκστομίζει βρισιές κατά του καταδότη θεωρώντας πως τους κορόιδεψε. Εκείνη την ώρα όμως φτάνει η είδηση πως βρέθηκε και πιάστηκε το αναρρωτήριο.

Από τους 8 συνολικά αντάρτες (4 άντρες και 4 γυναίκες) οι δύο αντάρτες των οποίων έχουν επουλωθεί οι πληγές κατορθώνουν και φεύγουν. Συλλαμβάνονται όμως από τους Μάηδες, ο ένας έξω από το χωριό Μπιστιά Ιωαννίνων και ο άλλος έξω από την Παραμυθιά. Ο νοσοκόμος πρόλαβε και άρπαξε το όπλο και διασχίζοντας τα μονοπάτια ξυπόλητος εν μέσω πυρών, ξέφυγε και γλύτωσε. Συλλαμβάνονται 1 αντάρτης και 4 αντάρτισσες, οι οποίοι μεταφέρονται στην περιοχή Παπαζαφείρη και κλείνονται στον Άη Μηνά, όπου οι αντάρτισσες βιάζονται από πολλούς στρατιώτες στο διάστημα της νύχτας. Ο ίδιος αρχιμάης στην ίδια κατάθεση με πριν αναφέρει :

"Συλληφθέντων μόνον 5 των τραυματιών τους οποίους παρέλαβε ο πρώτος λόχος του 529 τ.π. ……….."

Την άλλη μέρα, 13 Αλωνάρη 1949 ξεκινούν για την Παραμυθιά, όμως ο διοικητής του στρατιωτικού τάγματος έχει δώσει από βραδύς εντολή να σκοτώσουν όλους τους τραυματίες κατά την αναχώρηση από την περιοχή του Παπαζαφείρη. Τον αντάρτη και μία από τις αντάρτισσες τους δολοφονούν στην τοποθεσία ‘Κολιάκη’ αφού ασέλγησαν και πάλι επί του πτώματος της αντάρτισσας. Άλλη μία ζωηρή αντάρτισσα, η οποία σε όλο το δρόμο έβριζε τους στρατιώτες που τις ατίμασαν, τη δολοφόνησαν στην τοποθεσία ‘στάνη Τσαγγαράκη’ ενώ τις άλλες δύο τις δολοφόνησαν στην τοποθεσία ‘άσπρη Συκιά’.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αναρρωτήριο καταδόθηκε με αποτέλεσμα τη διάλυση του, τους βιασμούς και τις εκτελέσεις των ανταρτισσών και των ανταρτών, την ίδια περίοδο που συντελείται η τελική επίθεση στο Γράμμο απέναντι στον ηρωικό Δ.Σ.Ε.

Ποίημα αφιερωμένο στις δολοφονημένες αντάρτισσες
Όσοι λαχαίνει να περνούν απ ’του Παπαζαφείρη
Σκιάζουν από τον Αη Μηνά σκοτάδι να περάσουν
Ακούν σκουσμούς και κλάματα, είναι από τις λαβωμένες
Παρθένες π’ ατιμάζονται πιστάγκωνα δεμένες
Βρίζει και αναθεματάει και καταριέται ο κόσμος
Εκείνον πόφαε από σκυλί και γίνηκε προδότης
Κλαρί ποτέ να μη βρεθεί στον ήσκιο του να κάτσει
Ούτε βρυσούλα με νερό τα χείλη να δροσίσει
Κι όταν ψοφίσει, μη βρεθεί χώμα να τον σκεπάσει
Οι άνθρωποι να τον θάφτουνε και η γης να τον ξερνάει