Δώρο ζωής μετά από εννέα χρόνια. Η επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς στον 50χρονο Λευτέρη απο την Παραμυθιά

Δώρο ζωής μετά από εννέα χρόνια. Η επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς στον 50χρονο Λευτέρη απο την Παραμυθιά

Οι γονείς 19χρονου αγοριού πήραν τη γενναία απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους -μετά από εγκεφαλικό θάνατο-



“Ο γιος σας θα ήταν πολύ περήφανος για την απόφασή σας. Δώσατε ζωή σε εμένα, αλλά και σε τόσους άλλους. Θα σάς ευγνωμονούμε πάντοτε για αυτήν την πράξη”.

Το γράμμα στάλθηκε πριν από λίγες εβδομάδες μέσω του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου στους γονείς ενός 19χρονου αγοριού που πήραν τη γενναία απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους -μετά από εγκεφαλικό θάνατο- δίνοντας σε κάποιους ασθενείς τη δύναμη να ονειρεύονται ξανά.

Ανάμεσα σε αυτούς και στον αποστολέα της επιστολής, τον 50χρονο Λευτέρη Λαμπρόπουλος απο την Παραμυθιά, που επί εννέα χρόνια και τέσσερις μήνες περίμενε στη λίστα για το κατάλληλο μόσχευμα. Χάρη στην απόφαση αυτής της οικογένειας, υποβλήθηκε σε επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς και σήμερα μπορεί να σχεδιάζει τη ζωή του από την αρχή.

Μού έδωσαν ζωή, τι πιο σημαντικό από αυτό;

«Οι άνθρωποι αυτοί μού έκαναν ένα θείο δώρο. Εάν η κατάστασή μου τους επόμενους μήνες επιβαρυνόταν, ίσως να μην προλάβαινα τη μεταμόσχευση. Μού έδωσαν ζωή, τι πιο σημαντικό από αυτό;», λέει στην «Κ», αναγνωρίζοντας τη δύσκολη απόφαση που κλήθηκαν να πάρουν αυτοί οι γονείς μέσα στην οδύνη τους. «Εκείνη τη στιγμή πονάς για τον άνθρωπο που χάνεις. Δεν είναι μια εύκολη απόφαση, αλλά μέσα από αυτήν, μπορείς να σώσεις επτά ζωές. Ξέρετε πόσο τούς ευγνωμονούμε όλοι; Πόσο θα θέλαμε να τούς γνωρίσουμε, να τούς πάρουμε μία αγκαλιά και να τούς πούμε ένα “ευχαριστώ”;»

«Το Ωνάσειο θα είναι πλέον το δεύτερο σπίτι σου»

Η περιπέτεια του Λευτέρη ξεκίνησε πριν από περίπου 11 χρόνια, όταν ακόμη ζούσε στην Παραμυθιά της Ηπείρου. Μέχρι τότε είχε μία φυσιολογική ζωή: Εργαζόταν ως οδηγός ταξί και στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε ποδόσφαιρο. Τον Δεκέμβριο του 2012, ύστερα από ένα οξύ έμφραγμα, μεταφέρθηκε με καθυστέρηση στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων, προλαβαίνοντας να ζήσει, όχι όμως και να αποφύγει την ανεπάρκεια.

«Ξεκίνησε τότε ένας Γολγοθάς που περιλάμβανε και άλλες νοσηλείες. Όταν ένα χρόνο μετά, χρειάστηκε να έρθω στο Ωνάσειο για έναν προ-μεταμοσχευτικό έλεγχο, οι γιατροί μού είπαν: “Αυτό θα είναι πλέον το δεύτερο σπίτι σου”. Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσαν, αλλά έγινε όπως μού το είπαν. Το γεγονός ότι σήμερα ζω, το οφείλω σε αυτούς τους γιατρούς. Πρωτίστως στους γονείς του παιδιού, αλλά και σε αυτήν την ομάδα επιστημόνων, που όλα αυτά τα χρόνια έχουν σταθεί δίπλα μου», περιγράφει ο ίδιος.

«Έλεγα δεν πειράζει, την επόμενη φορά»
Από τον Οκτώβριο του ’13 που εντάχθηκε στη λίστα και για περίπου μία δεκαετία, ο Λευτέρης κλήθηκε πέντε φορές να ετοιμαστεί για τη διαδικασία της μεταμόσχευσης. Η έκτη θα ήταν και η τυχερή. Το μόσχευμα που βρέθηκε ήταν το κατάλληλο.

Μετακόμισα στη Νέα Σμύρνη, ώστε να είμαι κοντά στο Ωνάσειο και να μπορώ να φτάνω γρήγορα

«Κάθε φορά, με καλούσαν και μού έλεγαν: “Υπάρχει ένα μόσχευμα. Σε πόσες ώρες μπορείτε να είστε εδώ;” Τα πρώτα χρόνια βρισκόμουν στην Ήπειρο και χρειαζόμουν 5 έως 6 ώρες για να φτάσω στην Αθήνα. Στη συνέχεια μετακόμισα στη Νέα Σμύρνη για να είμαι κοντά στο Ωνάσειο και να έχω τη δυνατότητα να φτάνω γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα των γιατρών έφευγε για να πάει να εξετάσει το μόσχευμα και να το φέρει μόνο εφόσον βρισκόμουν ήδη στο Κέντρο, καθώς η διάρκεια ζωής του είναι -όπως μου είχαν πει- περίπου ένα τετράωρο. Κάθε φορά ήξερα ότι υπήρχε η πιθανότητα να σταματήσει η διαδικασία επειδή το μόσχευμα δεν θα ήταν συμβατό. Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό, ένιωσα απογοήτευση. Έπειτα συνήθισα. Έλεγα “δεν πειράζει, την επόμενη φορά”. Γιατί ένιωθα ότι θα υπήρχε επόμενη, ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν το κατάλληλο μόσχευμα, ότι θα τα κατάφερνα κι εγώ».

Όλα αυτά τα χρόνια η καλή ψυχολογία και οι θετικές σκέψεις, τον βοήθησαν να ξεπερνά κάθε εμπόδιο. Ακόμη κι όταν -έξι μήνες πριν από τη μεταμόσχευση- χρειάστηκε να βάλει συσκευή μηχανικής υποστήριξης, εκείνος μέσα στο δωμάτιο τραγουδούσε, προς έκπληξη όλων. Σε όλη αυτήν τη δύσκολη διαδρομή, πάντως, είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του. Τώρα, μαζί, σχεδιάζουν και το μέλλον.


Πιο κοντά στα όνειρα ζωής
Ο Λευτέρης γνωρίζει ότι η μάχη που δίνει, δεν έχει τελειώσει. Οι επόμενοι μήνες θα είναι κι εκείνοι καθοριστικοί για την επιτυχία της επέμβασης. Όμως, τα στατιστικά είναι με το μέρος του και κάθε μέρα που περνά, τον φέρνει πιο κοντά στα σχέδια της ζωής του.


«Θέλουμε να κάνουμε ένα παιδί. Θα ήταν ακόμη ένα δώρο ζωής για εμάς», λέει, περιγράφοντας πόσο θεαματικά άλλαξε η ζωή του μετά τη μεταμόσχευση. «Όταν καθόμουν στο μπαλκόνι και έβλεπα τους άλλους να περπατούν, σκεφτόμουν πόσο ήθελα κι εγώ να περπατήσω, χωρίς να κουράζομαι. Μία καθημερινότητα ζητούσα. Απλά, αλλά σημαντικά πράγματα. Πλέον, μπορώ να κάνω ό,τι κάνει κάθε υγιής άνθρωπος στη ζωή του. Να περπατάω ακόμη και πέντε χιλιόμετρα χωρίς να κουράζομαι, να κάνω μπάνιο χωρίς βοήθεια, να βγαίνω έξω, να διασκεδάζω, να σχεδιάζω διακοπές».