Αποχαιρετισμός στον Χρήστο Στεφ. Ευαγγέλου | Του Αντώνη Μπέζα

Αποχαιρετισμός στον Χρήστο Στεφ. Ευαγγέλου | Του Αντώνη Μπέζα

«Οίς γάρ αρετής άθλα μέγιστα κείνται τήδε κα άριστοι άνδρες αναφύονται» αναφέρει ο Περικλής στον Επιτάφιο, δηλαδή ότι η αρετή, η τιμιότητα και η προσφορά πρέπει να βραβεύονται, γιατί όπου βραβεύεται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι.

Ο Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου, που έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου στην Αθήνα όπου κατοικούσε τα τελευταία χρόνια και κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Πλαταριά όπως επιθυμούσε, ήταν ένας άνθρωπος ξεχωριστός που η πορεία και το έργο του επηρεάζει και διαμορφώνει τον κόσμο γύρω μας. Γι’ αυτό, του αξίζει η αναγνώριση και ο δημόσιος έπαινος. Για την προσφορά, την ανιδιοτέλεια και την αγάπη του για τον τόπο μας.

Μετά τη συνταξιοδότησή του, το 2000, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά συγγράφοντας επτά βιβλία για την ιστορία της Πλαταριάς και της Θεσπρωτίας, αρθρογραφώντας ως συνεργάτης τοπικών εφημερίδων και περιοδικών και συγκεντρώνοντας χιλιάδες βιβλία και φωτογραφίες για τη δημιουργία δανειστικής βιβλιοθήκης και λαογραφικού μουσείου στην Πλαταριά. Δουλεύοντας σαν συστηματικός ερευνητής στο πεδίο συνέλλεξε, κατέγραψε και παρουσίασε πλήθος πολύτιμων στοιχείων και πληροφοριών της τοπικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Συνεργάστηκα μαζί του στην προσπάθεια να δημιουργήσω το Σύλλογο Απογόνων Θυμάτων των Τσάμηδων, ζήτημα για το οποίο είχε ιδιαίτερα ασχοληθεί και εμβαθύνει, καθώς και για το βιβλίο μου για τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων. Ήταν καθοριστική η συμβολή και πολύτιμη η βοήθειά του.

Τον είδα τελευταία φορά τον περασμένο Ιούλιο στην παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Κάλλη στην Καταβόθρα. Παρά τα προβλήματα υγείας, ήταν γεμάτος θέληση να συνεχίσει τον επίμονο και αθλοφόρο αγώνα του πνεύματος. Διέκρινα όμως, ταυτόχρονα, στα λόγια του και την απογοήτευση των ανθρώπων που ενώ είναι ικανοί ιχνηλάτες οι άλλοι δεν τους ακολουθούν, που ενώ αναλώνονται στο κοινό καλό οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν.

Αείμνηστε Χρήστο, θα έλθει ο καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα…

Όλοι μας, στην Πλαταριά και τη Θεσπρωτία σου χρωστάμε ευγνωμοσύνη για τον σπόρο που έσπειρες και που θα γονιμοποιεί τη σκέψη των επόμενων γενιών.

Στην οικογένειά σου εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια και τους εύχομαι να αναδείξουν και να συνεχίσουν το πολύπλευρο έργο σου.

«Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι, δεν είμαι λυπημένος.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένος.

Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένος. Σε σωστή ώρα νυχτώνει.»

(Κική Δημουλά- «Πέρασα»)