Ρότσα: “Σε 2 χρόνια θα σταματήσω την προπονητική…” (+ΒΙΝΤΕΟ)

Ρότσα: “Σε 2 χρόνια θα σταματήσω την προπονητική…” (+ΒΙΝΤΕΟ)

Εφ' όλης της ύλης συνέντευξη του διεθνούς φήμης παίκτη και προπονητή Χ. Ρ. Ρότσα στην Βάσω Γκόρου

Tο πλάνο του, σε σχέση με το Θεσπρωτό, την ομάδα της Ηγουμενίτσας που προπονεί για τη Super League 2, ανέπτυξε σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ Ιωαννίνων ο Χουάν Ραμόν Ρότσα.

Ένα πλάνο 10ετές που στόχευση έχει την άνοδο της ομάδας στην πρώτη κατηγορία με τον ίδιο να ανακοινώνει ότι σκέφτεται να σταματήσει την προπονητική σε 2 χρόνια και να αναλάβει διοικητικό πόστο στην Θεσπρωτική ΠΑΕ.

Σε μια συνέντευξη πέρα από τα συνηθισμένα, ο Ελληνοαργεντίνος προπονητής του Θεσπρωτού, μιλάει για τα πρώτα του βήματα, την αγάπη του για το ποδόσφαιρο, την αγαπημένη του ομάδα και αυτόν που εκείνος θεωρεί τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών: Τον Ντιέγκο Μαραντόνα! Δηλώνει ότι η χρήση του VAR αφαιρεί γοητεία από το άθλημα… “Το ποδόσφαιρο βασίζεται στα λάθη, όπως η ζωή” σημείωνει ο Ρότσα.

Καταθέτει “ως μαχαιριά στην καρδιά” την πικρία του για τον τρόπο που του ζητήθηκε να φύγει από τον Παναθηναϊκό, αλλά και τα δικά του πιστεύω, για εκείνα που μετάνιωσε, όνειρα που δεν εκλήρωσε με πρώτο το γεγονός ότι δεν τελείωσε τις σπουδές του ως χημικός μηχανικός…

Ήρθατε από την επαρχία Santa Fe, το Rosario, την πόλη που γέννησε τον Messi και τον Ernesto Che Guevara, την πόλη που ο Maradona είχε δηλώσει πως θα έπαιζε δωρεάν για να νιώσει τον παλμό. Προέρχεστε από μια χώρα με βαθιά ποδοσφαιρική κουλτούρα:

«Γεννήθηκα στην επαρχία Corrientes, μια επαρχία ανάμεσα σε δύο ποταμούς και είναι μια πόλη που συνορεύει με μια πόλη στη Βραζιλία. Το 71’ με βρήκανε από τη Newell’s Old Boys και είχα την ευτυχία να κερδίσω το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της Newell’s, το σημαντικό είναι πως μου έδωσαν τις συνθήκες να βελτιωθώ σαν επαγγελματίας, εκεί τελείωσα και το λύκειο το βράδυ γιατί το είχα υποσχεθεί στη μητέρα μου. Αυτό που μετάνιωσα είναι ότι δε τελείωσα τις σπουδές μου, θα γινόμουν χημικός μηχανικός, αλλά στον πρώτο χρόνο σταμάτησα, ξεκίνησαν τα ταξίδια και ίσως δεν είχα το κουράγιο να συνεχίσω. Ένας συμπαίκτης μου το τελείωσε εγώ προχώρησα στο δρόμο που ονειρευόμουν από μικρός. Μου έλεγε ο πατέρας μου “πρέπει να διαβάσεις” και έλεγα εγώ θα παίξω στη Boca και το όνειρο έγινε πραγματικότητα, ήμουν ένα μικρό παιδί από την επαρχία αλλά να που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Μετά ήρθα στον Παναθηναικό και είμαι στην Ελλάδα 43 χρόνια.»

Σύγκριση με Ευρώπη & Ελληνικά ντέρμπι:

Για Ελλάδα:

«Μη συγκρίνετε, είναι τεράστια η διαφορά. Να φανταστείτε στην Αργεντινή υπάρχει η αγωνιστική των ντέρμπι, Boca Juniors – River Plate, Newell’s Old Boys – Rosario Central, Racing Club – Independiente που φανταστείτε τα γήπεδα τους έχουν 100 μέτρα διαφορά, κ.α.. Είναι μια μέρα μόνο για το ντέρμπι, το ζούνε από τη Δευτέρα μέχρι το παιχνίδι που πάνε στο γήπεδο τραγουδάνε, φωνάζουνε, ζούνε μόνο για το ντέρμπι.

Ήμουν τώρα στην Αργεντινή για 40 ημέρες, στην αντίστοιχη Β’ κατηγορία, που εμείς ίσως έχουμε περισσότερο κόσμο στην Ηγουμενίτσα με 1000 άτομα στους αγώνες ενώ σε άλλα γήπεδα βλέπουμε 100-200 άτομα, εκεί τα γήπεδα είναι γεμάτα, μπορεί ο κόσμος να υποφέρει οικονομικά αλλά λεφτά για εισιτήριο θα υπάρχουν, μπορεί να πεινάσει μια μέρα αλλά θα πάει στο γήπεδο.»

Για τους Ελληνες φιλάθλους:

«Στην Ελλάδα βλέπω ότι δε μπορούν να υπάρχουν φίλαθλοι από τις άλλες ομάδες. Εγώ ήμουν τυχερός και έχω ζήσει σαν ποδοσφαιριστής στην Λεωφόρο 24.000 κόσμο και τις θύρες 6-7 προς το ρολόι (θα θυμούνται οι πιο παλιοί) στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό να είναι κατακόκκινες, ένα καγκελάκι να τις χωρίζει, όλο το υπόλοιπο γήπεδο καταπράσινο, χωρίς παρατράγουδα, χωρίς τίποτα. Τώρα δεν υπάρχουν θεατές της φιλοξενούμενης ομάδας ενώ όταν υπήρχαν υπήρχε μια ζώνη 50 μέτρα κενή για να μην υπάρχουν αντικείμενα. Εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς, έχουμε ξεφύγει πάρα πολύ από τον ρομαντισμό και γι’ αυτό εγώ τουλάχιστον παλεύω εδώ στον Θεσπρωτό, ώστε να αλλάξουμε αυτή την εικόνα που υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει διώξει πολλές οικογένειες από το γήπεδο.»

Για τους φιλάθλους του Θεσπρωτού και αν είναι ευχαριστημένος;

«Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, εμένα με ενδιαφέρει οι άνθρωποι που έρχονται στο γήπεδο να περνάνε 2 ώρες καλά, να ξεσκάνε, να ξεφύγουνε λιγάκι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νίκες, το ποδόσφαιρο είναι σαν τη ζωή, υπάρχουν καλές και δύσκολες στιγμές αλλά στο κάτω κάτω δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, υπάρχουν και άλλα πράγματα σημαντικότερα αλλά είναι ένα άθλημα που δύσκολα αλλάζεις ομάδα… Εγώ θέλω τη χρονιά αυτή που θα είναι μια δύσκολη χρονιά γιατί πέφτουν 4 ομάδες, να έχουμε περισσότερο κόσμο, περάσαμε τη πανδημία, περάσαμε πολλά 2 χρόνια και τώρα που είναι ελεύθερα ελπίζουμε να έχουμε γεμάτο γήπεδο γιατί θα έχουμε ωραία παιχνίδια.»

Αν πριν μερικά χρόνια λέγαμε ότι ο Ρότσα θα έρθει στον Θεσπρωτό θα μας έλεγαν τρελούς όμως να που είστε εδώ, πως έγινε αυτό;

«Είχα γυρίσει από την Πολωνία που ήμουν στην Ruch Chorzow και καθόμουν ένα απόγευμα στο σπίτι, και με πήρε τηλέφωνο ο κουμπάρος μου που δουλεύει στο Παναθηναικό και μου είπα πως θέλει να μου μιλήσει ο Γιώργος ο Αραμπατζάκης -τον οποίο γνωρίζω 45 χρόνια-, αλλά δίσταζε να με πάρει να μου κάνει μια πρόταση να έρθω στο Θεσπρωτό, νόμιζε θα του έλεγα “τι λες; Να έρθω εγώ στο Θεσπρωτό;”, κι όμως εγώ είμαι ρομαντικός και το δηλώνω.

Θέλω να υπηρετώ το άθλημα με το πιστεύω μου και ας με λένε χαζό, δεν διαπραγματεύομαι το πιστεύω μου, έφυγα από τον Παναθηναϊκό για διαφωνίες, ήξερα ότι χάνω αλλά έτσι είμαι αλλά έτσι και αλλιώς όταν θα φύγουμε από αυτή τη ζωή θα φύγουμε χωρίς τίποτα. Δόξα τω θεώ έχω μια υπέροχη οικογένεια, η γυναίκα μου ευτυχώς είναι η κολώνα, είναι όπου και να πάω δίπλα μου και χαίρεται που είμαστε εδώ και τώρα που είμαστε παππούδες είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, έχουμε ένα υγιέστατο παιδί 46 χρονών τι άλλο να ζητήσουμε;»

Για το VAR και το “χέρι του Θεού”:

«Ναι, το χέρι του Θεού δε θα είχε μετρήσει. Το VAR, αφαιρεί από το άθλημα, το ποδόσφαιρο όπως και η ζωή είναι γεμάτο λάθη. Κάποιος θα κάνει λάθος κίνηση, ο ποδοσφαιριστής, ο διαιτητής, κάποιος θα κάνει λάθος. Νομίζω το παρακάνανε με το VAR για εμένα. Στο τένις ίσως ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών ο Roger Federer διαφωνεί με την εφαρμογή του, διότι στο τένις εφαρμόστηκε πρώτα, αλλά πρέπει να πηγαίνει με τους κανόνες, πρέπει να υπάρχουν τα λάθη, αλλά τι να κάνω, πρέπει να ακολουθήσω την εποχή και να είμαι σύγχρονος αλλά αφαιρεί γοητεία. Αν υπάρχουν στην Ελλάδα 6 φάσεις σε ένα παιχνίδι, θέλουμε 4 λεπτά για κάθε φάση, άρα χάνουμε 24 λεπτά αγώνα για να εξετάζουμε αν η γραμμή είναι εκεί, αν το νύχι προέχει ή όχι. Είναι πολλά, οι παλιοί λένε αν είχε μετρήσει το γκολ που είχα σκοράρει στο Παναθηναϊκός – Liverpool στον ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το ’84 ίσως να ήμασταν στον τελικό εμείς, τότε δεν υπήρχε VAR και ακυρώθηκε κανονικό γκολ, γι’ αυτό λέω, έκανε λάθος ο linesman, επίτηδες ή όχι, μπορεί στον τελικό να έπρεπε να παίξει η Juventus με την Liverpool, που οδήγησε στην καταστροφή του Heysel. Για μένα κακώς υπάρχει το VAR.»

Επιθετικογενές ή αμυντικογενές ποδόσφαιρο;

«Επιθετικογενές φυσικά. Εγώ ξεκίνησα να παίζω έξω αριστερά, έπαιξα επιθετικό Χαφ, είχα την τύχη να παίξω σε ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό. Ο αθλητισμός απλά είναι όμορφος, ο πρωταθλητισμός πολύ δύσκολος. Τότε για εμάς η δεύτερη θέση ήταν αποτυχία. Με το επιθετικό ποδόσφαιρο θα κερδίσεις τίτλους, με το αμυντικό θα πάρεις κάποιες νίκες.»

Τι ομάδα είστε:

«Από μικρό παιδί Boca Juniors, έγινα Boca εξαιτίας ενός ποδοσφαιριστή εκείνης της εποχής. Από ‘κει και πέρα αγάπησα τις ομάδες που έπαιξα. Στην Newell’s Old Boys ήμουν 8 χρόνια, στη Junior de Baranquilla (Club Deportivo Junior) στη Κολομβία γεννήθηκε η κόρη μου, στον Παναθηναϊκό ήμουν τόσα χρόνια, όχι μόνο σαν ποδοσφαιριστής, ήμουν προπονητής, σκάουτερ, τραγούδησα για τον Παναθηναϊκό με την Άννα βίσση και τον Νίκο Καρβέλα, έκανα πολλά πράγματα στον Παναθηναϊκό μέχρι που ο Παναθηναϊκός ζήτησε τη παραίτηση μου και ήταν σαν να με κάρφωσε μαχαίρι στη καρδιά. Η ειρωνεία της ζωής, δε μπορεί σε έναν άνθρωπο που είναι στην ομάδα 35 χρόνια να του ζητάς την παραίτηση, αυτό απαγορεύεται, σκοτώνεις την ιστορία, λίγο πολύ έχω γράψει μια ιστορία και αυτό με πόνεσε. Δεν γίνεται να μείνεις εκεί, τώρα είμαι σε άλλη θέση και είμαι ευτυχισμένος, μου αρέσει η περιοχή, έχω φίλους εδώ, μου αρέσει να πηγαίνω σε χωριά μικρά, να γνωρίζω κόσμο, είμαι από μια επαρχιακή πόλη στην Αργεντινή, μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ, είχα βαρεθεί τη ζωή στις μεγάλες πόλεις και βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου στα 68 μου χρόνια.»

Ποιον θα θέλατε, Messi ή Maradona;

«Τον Maradona 1000%. Γιατί ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που έβγαλε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ακόμα και τώρα που το λέω κάτι με πιάνει, o Diego δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής, ήταν ένα παιδί που κέρδισε πολύ μεγάλες μάχες, ο θεός του έδωσε ένα μεγάλο χάρισμα με πολλές ποδοσφαιρικές αδυναμίες, ήταν κοντούλης, δεν ήταν καλός με το κεφάλι και είχε μόνο αριστερό πόδι, είχε τη τάση να πάρει κιλά και όμως κατάφερε να κάνει πράγματα σαν ποδοσφαιριστής που δε τα κατάφερε κανείς… Είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω, δεν ήμασταν φίλοι αλλά ήμασταν μαζί αρκετές μέρες στην Εθνική και ήταν ο μοναδικός άνθρωπος μετά τις μεγάλες προσωπικότητες της Αργεντινής σε άλλους χώρους, ήταν ο τελευταίος που χάρισε μια χαρά στον λαό της Αργεντινής το ’86 γιατί η Αργεντινή είναι μια χώρα που χτυπήθηκε πολλές φορές από τη χούντα… Γι’ αυτό λέω, ο Diego ήταν μια προσωπικότητα και εκτός γηπέδου, μπορούσε να πει κάτι στον Πάπα, στον Μπους, είχε μια αύρα για εμένα και νομίζω για το 99.9% του λαού της Αργεντινής και κρίμα που έφυγε έτσι. Εγώ πάντα μιλάω ποδοσφαιρικά, επέλεξε έναν δρόμο αλλά είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί από μια φτωχή περιοχή να μπορεί να ελέγχει πλήρως τη ζωή του. Ο Messi μεγάλωσε εντελώς διαφορετικά, γι’ αυτό εγώ θα ήθελα να έχω 4 Diego στην ομάδα μου.

Οι 5 αγαπημένοι του:

Μετά τον Diego, ο Croyff που παραλίγο να βρεθούμε συμπαίκτες πριν έρθω στον Παναθηναικό. Μετά ο Pele, τον έχω δει και σε τρόμαζε η παρουσία του αλλά δε τόλμησε ποτέ να παίξει Ευρώπη και πήγε στην Αμερική όταν ακόμα οι αντίπαλοι ήταν σαν δέντρα. Μετά υπάρχουν πάρα πολύ, Messi, Ronaldo. Εγώ θαύμαζα τον Alfredo Di Stefano της Ρεάλ Μαδρίτης και τον Omar Sivori της Juventus που ήταν και αυτός που μου έκανε το ντεμπούτο με την Εθνική Αργεντινής το ’73. Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο πάντα έβγαζε μεγάλα αστέρια, αλλά αστέρι είναι αυτός που αντέχει πολλά χρόνια όχι μία σεζόν, θέλει θυσίες, γι’ αυτό βγάζω το καπέλο σε Messi και Ronaldo που αντέχουν 18 χρόνια, δεν είναι εύκολο να μετράς το ρύζι σε γραμμάρια αλλά εγώ είμαι Mαραντονικός!»

Το ματς που θυμάστε στη καριέρα σας ή μάλλον ο καλύτερος αντίπαλος που θυμάστε;

«Δεν έχει καλύτερο αντίπαλο, έπαιξα σε μια εποχή που ο αντίπαλος ήταν πάντα πολύ σκληρός, εγώ έμαθα θα είμαι σκληρός επειδή έτσι ήταν οι αντίπαλοι, και από το ’79 και μετά έγινα αρκετά σκληρός και στις προπονήσεις γιατί δε μου άρεσε ο ποδοσφαιριστής να πηγαίνει στη προπόνηση και να κάνει το 50% από αυτά που μπορεί. Εγώ είχα πάντα τη φωνή και το πάθος.»

Είστε βαθιά πολιτικοποιημένος:

«Δεν είμαι φανατικός, έχω τα πιστεύω μου, δεν θα μπορούσα να είμαι πολιτικός, γιατί δε θα μπορούσα να ακολουθήσω κομματική γραμμή επειδή πολλές φορές σε αναγκάζει να κάνεις κάτι που δεν πιστεύεις. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη, την ευκαιρία για όλους… Δεν μπορώ να αλλάξω το κόσμο, αλλά προσπαθώ, όταν πέφτω για ύπνο το βράδυ, να έχω κοιμηθεί με όλα μου τα λάθη»

Ανεκπλήρωτα όνειρα;

«Να είχα τελειώσει τις σπουδές μου σαν χημικός. Είχα την ευκαιρία ένα χόμπι που είχα, την μουσική, να εκπαιδευτώ σαν καλός μουσικός, αλλά δε το έκανα ποτέ και τώρα στα 68 μου χρόνια προσπαθώ να βγάζω τραγούδια σπίτι αλλά μέχρι εκεί. Δε φανταζόμουν ποτέ όταν μεγάλωνα σε ένα μικρό χωριό ότι θα είχα αυτή τη διαδρομή, αλλά όπως είπα τελικά η διαδρομή μάλλον ήταν γραμμένη την ώρα που γεννήθηκα. Ο κόσμος το ξέρει πως ήταν η επαφή μου με την Ελλάδα από το 75 και θα καταλάβει ότι ο προορισμός μου ήταν γραφτό να είναι εδώ. Το πεπρωμένο. Υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, εγώ πιστεύω στους ανθρώπους, στη καλοσύνη, έχω κάνει πολλά λάθη αλλά ήταν εις βάρος μου και όχι εις βάρος των άλλων. Έχω κάποιες αρχές από την οικογένεια μου, την γειτονιά μου, τους δασκάλους μου, αυτοί μου δώσαν εφόδια να περπατήσω, είμαι ανεξάρτητος από την οικογένεια μου από τα 15 μου και έφτασα εκεί που έφτασα. Έκανα μια πορεία μόνος μου χωρίς να έχω κανέναν να με σπρώξει.»

Ένα μήνυμα στους φιλάθλους του Θεσπρωτού:

«Ίσως πολλοί να διαφωνήσουν, εγώ αυτά πιστεύω, δε κρύβω τίποτα, είμαι καθαρός και με αυτό το πιστεύω θα πάμε αλλού, ελπίζω για πολλά χρόνια να είμαι εδώ, το ποδόσφαιρο όπως είπα είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι στη ζωή μας αλλά όχι το σημαντικότερο. Υπάρχουν άλλα πράγματα που χαθήκανε τα τελευταία χρόνια για πολλούς λόγους, όπως ο σεβασμός, βλέπω να βάφουνε δημόσια περιουσία, γιατί να το κάνει κάποιος αυτό;… Πολλές φορές φορτώνουμε πράγματα σε ανθρώπους, στον Δήμαρχο, τον Πρωθυπουργό αλλά δε βοηθάμε σε κάτι, πρέπει να δώσουμε κι εμείς για να έχουμε απαιτήσεις από τον άλλον. Θέλω μόνο να έρθουν στο γήπεδο και να χαίρονται, αυτός είναι ο μόνος σκοπός στο γήπεδο…

«… Εγώ σαν Χουάν ζητάω, επειδή υπάρχουν πολύ άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια στη περιοχή να έρθουν πιο κοντά μας, να δουν ότι κάνουμε κάτι καθαρό. Βεβαίως ήρθαν κοντά μας κάποιο Θεσπρωτοί που ζούνε στο εξωτερικό και αυτό είναι το πρώτο βήμα και ελπίζω να έρθουν και άλλα βήματα. Έρχονται ωραία πράγματα για τον Θεσπρωτό, πάρα πολύ ωραία, εμείς βήμα βήμα θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε και όταν θα είμαστε έτοιμη θα κάνουμε το επόμενο βήμα για τη Super League 1. Εμείς δε θα είμαστε ποτέ ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή ΑΡΗΣ, θα είμαστε ένα σωματείο που πάλεψε μόνο του με τις δυνάμεις του και έφτασε εκεί που έφτασε και αυτό είναι το πιο ωραίο, αυτό που χτίζουμε με κόπο να λέμε «φτάσαμε εκεί που θέλαμε». Πιστεύω θα γίνει στο σωστό χρόνο. Εγώ σε 2 χρόνια θα σταματήσω τη προπονητική και θα αναλάβω άλλο πόστο στον Θεσπρωτό. Ετοιμάζουμε τη διάδοχη κατάσταση αλλά με το ίδιο σκεπτικό γιατί δε πρέπει να ρισκάρουμε και τότε θα έχω περισσότερο χρόνο να οργανώσουμε καλύτερα το σωματείο. Έχουμε εθελοντές και το θαυμάζω, γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι για ένα σωματείο είναι ο εθελοντισμός και θέλουμε αυτοί που το κάνουν να το κάνουν με πολύ αγάπη και θέλουμε να έρθουν κι άλλοι γιατί ο Θεσπρωτός είναι της πόλης και θέλουμε να είμαστε περήφανοι ότι φτάσαμε ψηλά. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα παντού είναι ο εθελοντισμός, το 2004 εγώ ήμουν εθελοντής στους Ολυμπιακούς με την Αποστολή της Αργεντινής και έκανα πράγματα που είχα ξεχάσει ότι μπορώ να κάνω, άλλαζα 4 λεωφορεία στις 4 το πρωί για να πάω στο Ολυμπιακό χωριό, δεν είχα λόγο να το κάνω, το έκανα με αγάπη και την ημέρα που έφυγε ο τελευταίος αθλητής της Αργεντινής μου έμεινε ένα κενό για 3-4 μήνες. Έχω ακόμα τα ρούχα μου και τη δάδα μου και έκανα κάτι που ήθελα να κάνω. Δεν είναι μόνο να κερδίζεις, να δώσεις και να δώσεις με αγάπη»

«Ευχαριστώ που με αφήσατε να εκφραστώ έτσι, είχα καιρό.»