Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ και ... ο Αντώνης Μπέζας

Η Βουγιουκλάκη, ο Παπαμιχαήλ και ... ο Αντώνης Μπέζας

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (Πίπης) και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ (Λευτέρης) στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Η αρχόντισσα κι ο αλήτης», το καλοκαίρι του 1968, καθώς μπαίνουν με το πλοίο της γραμμής στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Η πορθμειακή γραμμή Ηγ/τσα –Κέρκυρα ξεκίνησε το 1955 με το F/B Σέριφος και μερικά χρόνια αργότερα, το 1960 με την πρώτη εκβάθυνση του διαύλου, η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ιταλία.

Αυτή η εικόνα της Ηγουμενίτσας από τη θάλασσα είναι η «εικόνα» που την χαρακτηρίζει. Είναι το brand name (επωνυμία) της. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα που δημιουργήθηκε σαν Κοινότητα και το 1936 που μετατράπηκε σε Δήμο με την ίδρυση του νομού Θεσπρωτίας μέχρι την Ηγουμενίτσα των παιδικών μας χρόνων και την Ηγουμενίτσα των παιδιών μας! Αυτή η «εικόνα» πρέπει να συνεχίζει να υπάρχει. Η θάλασσα πρέπει να «βλέπει» την Ηγουμενίτσα και η Ηγουμενίτσα να «βλέπει» την θάλασσα!

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη (Πίπης) και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ (Λευτέρης) στην Ηγουμενίτσα του 1968 και η Ηγουμενίτσα του μέλλοντός μας!

Μέρος Β΄

Επειδή φίλοι με ρώτησαν τηλεφωνικά αλλά και με σχόλια στο fb τι εννοώ με την τελευταία παράγραφο της προηγούμενης ανάρτησής μου «η θάλασσα να βλέπει την Ηγουμενίτσα και η Ηγουμενίτσα να βλέπει την θάλασσα», απαντώ όσο πιο συνοπτικά. Το αυτονόητο πάντως λέω, στο οποίο όλοι νομίζω συμφωνούμε, απλά το έχω διατυπώσει με τρόπο ολίγον… αλληγορικό:

Αν έχουν γίνει στο παρελθόν στην Ηγουμενίτσα κάποια μεγάλα έργα υποδομής, όπως το Λιμάνι (Α΄, Β, Γ΄ φάσεις) και η κατάληξη της Εγνατίας Οδού αλλά και η ίδια η δημιουργία της πόλης, αυτό οφείλεται στη γεωγραφική της θέση, μια θέση που μέσω του Λιμανιού αναδείχθηκε κομβική στο σύστημα των εθνικών και ευρωπαϊκών μεταφορών. 

Οφείλεται δηλαδή στο γεγονός ότι η θάλασσα «βλέπει» την Ηγουμενίτσα. Αυτό όμως για να συνεχιστεί, πρέπει και άλλα τέτοιου είδους σημαντικά έργα να δρομολογηθούν και να υλοποιηθούν, όπως η σιδηροδρομική σύνδεση του Λιμανιού της Ηγουμενίτσας με το Λιμάνι του Βόλου, η Μαρίνα, η βελτίωση του δρόμου Ηγουμενίτσα- Πλαταριά και ο οδικός άξονας (με τον περιφερειακό της πόλης) που θα συνδέει το Τελωνείο Μαυροματίου και το Λιμάνι των Αγίων Σαράντα με το Λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Αυτά τα έργα, πέραν της εθνικής τους σημασίας, θα βοηθήσουν ταυτόχρονα, άμεσα ή έμμεσα, τον τουρισμό και τον πρωτογενή μας τομέα.

Από την άλλη μεριά, η Ηγουμενίτσα πρέπει να «βλέπει» την θάλασσα, να την προσέχει σαν «κόρη οφθαλμού» και να διαχειρίζεται τις όποιες επιπτώσεις από τη λειτουργία του Λιμανιού. Αναφέρομαι δηλαδή σε μια σειρά από έργα και δράσεις που είναι πλέον απαραίτητα όπως η προστασία από τη θαλάσσια και αέρια ρύπανση των εκπομπών (καπνού, σκόνης, σωματιδίων) των διερχόμενων πλοίων στον κόλπο της Ηγουμενίτσας (συμπεριλαμβανομένης της Πλαταριάς), η προστασία, η ανάδειξη και η ορθολογική εκμετάλλευση του μοναδικού αξιοθέατου που αποτελεί το οικοσύστημα Δρέπανο - Μακρυγιάλι, η σταθεροποίηση του διαύλου και η μείωση των επιπτώσεων που προκαλούν οι εκβαθύνσεις στον θαλάσσιο βυθό, η αποκατάσταση του φυσικού τοπίου στις περιοχές γύρω από τον Λιμένα (βλέπε απαράδεκτες τομές στα πρανή της Γωνιάς), η μείωση του θορύβου και της ατμοσφαιρικής ρύπανσης που παράγεται από τον κυκλοφοριακό φόρτο που δημιουργείται από τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών μέσω του Λιμανιού αλλά και άλλες παρεμβάσεις όπως η προστασία και ανάδειξη των νησιών Αγιονήσι και Πρασούδι.

Τις περασμένες δεκαετίες το ζητούμενο ήταν τα μεγάλα έργα να γίνουν στην Ηγουμενίτσα. Τώρα το ζητούμενο είναι τα μεγάλα έργα να συνεχιστούν αλλά αυτό να μη λειτουργεί σε βάρος της ποιότητας ζωής των κατοίκων και του φυσικού της περιβάλλοντος. Το ζητούμενο δηλαδή είναι η χάραξη στρατηγικών και η υλοποίηση έργων αειφορίας στη λειτουργία του Λιμένα. 

Στο πλαίσιο αυτό, πιστεύω ότι το ΤΑΙΠΕΔ, που προωθεί την παραχώρησή του, θα πρέπει ως αντιστάθμισμα όχι μόνο να συνεισφέρει στη λύση το θέματος της χερσαίας ζώνης του ΟΛΗΓ αλλά και να χρηματοδοτήσει μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης την αποκατάσταση της ισορροπίας. 

Γιατί η αμφίδρομη σχέση «αμοιβαίου σεβασμού» μεταξύ θάλασσας και πόλης, μέσα από την οποία ο ένας «δίνει» και «παίρνει» από τον άλλον, δηλαδή ο ένας «βλέπει» τον άλλον, είναι το μέλλον της Ηγουμενίτσας και των ανθρώπων της αλλά και το μέλλον ολόκληρης της Θεσπρωτίας.

Αντώνης Μπέζας