Σεβασμός και αλληλεγγύη στο λαό της Ουκρανίας | “Πόλεμος, ο βίαιος διδάσκαλος” – Γράφει ο Κ. Τσόδουλος

Σεβασμός και αλληλεγγύη στο λαό της Ουκρανίας | “Πόλεμος, ο βίαιος διδάσκαλος” – Γράφει ο Κ. Τσόδουλος

Ο πόλεμος με οποιοδήποτε τρόπο και να τον δει κανείς, οποιασδήποτε μορφής και αν είναι, παρασύρει μέσα στη δίνη της βίας τον άνθρωπο και γίνεται συγχρόνως θύτης και θύμα.’ Ήταν και είναι πάντοτε μία φρίκη: ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο, τότε με όπλα συμβατικά, τώρα με τα τελειότερα μέσα καταστροφής που κατασκεύασε ο ίδιος. Χρησιμοποιεί τα επιτεύγματα της λογικής του, της εφευρετικότητάς του, των αγώνων του και καταστρέφει. Και αυτό είναι το τραγικό στη σημερινή εποχή. Η μεγάλη διάσταση ανάμεσα στην τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη και στην ηθική υπανάπτυξη. Μια τραγική αντινομία της εποχής μας.

Πλημμυρίζουν καθημερινά οι οθόνες μας με εικόνες πολέμου! Η τεχνολογία μας επιτρέπει, χωρίς να κινδυνεύουμε άμεσα οι ίδιοι, να γινόμαστε μάρτυρες.

Πόλεμος, ο βίαιος διδάσκαλος…

Όταν ο Θουκυδίδης χαρακτήριζε τον πόλεμο ως «βίαιο διδάσκαλο», εμμέσως πλην σαφώς εννοούσε ότι και ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας κακός μαθητής! Το κληροδότημα του Θουκυδίδη προς την ανθρωπότητα, δυστυχώς επιβεβαιώνεται με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο, κάθε φορά που οι άνθρωποι επιλέγουν δια της βίας να λύνουν τις διαφορές τους!

Ο Θουκυδίδης απέφευγε να εξωραΐζει τα πράγματα: ο πόλεμος, έλεγε, είναι ένας βίαιος διδάσκαλος, ο οποίος μεταβάλλει τη συμπεριφορά των ανθρώπων και φέρνει στην επιφάνεια ένστικτα και διαθέσεις που εν καιρώ ειρήνης μένουν καλά κρυμμένα κάτω από τις ανέσεις τού καθ’ ημέραν βίου (βλ. ιδίως Ιστ. ΙΙΙ 82, 2). Αποκαλύπτεται η βία ως μια διαρκώς παρούσα δυνατότητα της ανθρώπινης φύσεως, η οποία και ενεργοποιείται προεχόντως σε συνθήκες πολέμου. Κατ’ ουσίαν, ο πόλεμος ξύνει το λούστρο του πολιτισμού από τον άνθρωπο, παραμερίζει τα προσχήματα και αφήνει τα εξουσιαστικά ένστικτα να αναδυθούν απροκάλυπτα.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη και την συμπαταστασή μας, σε όλους τους λαούς της περιοχής οι οποίοι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, αντιμέτωποι με την πιο βίαιη μορφή που μπορούν να πάρουν οι διεθνείς ανταγωνισμοί.

Η σκέψη μας βρίσκεται ιδιαίτερα στους εκατομμύρια μαθητές που αντί να βρίσκονται στο σχολείο τους είναι κρυμμένοι στα καταφύγια, οδηγούνται στα καραβάνια της προσφυγιάς, ζούνε σε έναν διαρκή κίνδυνο για τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους.