ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ (ΦΩΤΙΟΣ ΔΟΝΑΤΟΥ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑΣ) - Γράφει ο κ. Νίκος Θώμα Νταής

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ (ΦΩΤΙΟΣ ΔΟΝΑΤΟΥ ΠΑΠΑΓΚΙΚΑΣ) - Γράφει ο κ. Νίκος Θώμα Νταής

Με βαθιά συγκίνηση και θλίψη πληροφορήθηκα τον θάνατο του αγαπητού μου φίλου και συγχωριανού Αγιοβλασίτη, Φώτη Δονάτου Παπαγκίκα, Συνταξιούχου Αστυνομικού.

Ο Φώτης του Λιόνε Παπαγκίκα, όπως τον αποκαλούσαμε στο χωριό μας, ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε παιδιά του Λιονέ Παπαγκίκα, του Γιώργου, Αστυνομικού που πέθανε νωρίτερα από τον Φώτη, της Αντιγόνης, της Βασιλικής και της Ευτυχίας, καλά αποκατεστημένες.

Ο πατέρας του στα δύσκολα εκείνα χρόνια, εξασκούσε το επάγγελμα του Υποδηματοποιού στην Ηγουμενίτσα, για να ζήσει και να αποκαταστήσει την πολυμελή οικογένεια του, έχοντας στο πλευρό του την ευγενέστατη και καλοσυνάτη αείμνηστη Άννα.

Ο Φώτης και ο Γιώργος διορίστηκαν Αστυνομικοί και υπηρέτησαν στην Αστυνομία στην Αθήνα και από τις θέσεις τους αυτές, βοηθούσαν και τους πατριώτες τους.

Ήταν παρόντες στις εκδηλώσεις της αδελφότητας μας στην Αθήνα και δεν έλειπαν και από τις εκδηλώσεις και τις συναντήσεις με τους συγχωριανούς τους, που τόπος συνάντησης μας ήταν το ξενοδοχείο ‘’ΙΩΑΝΝΙΝΑ’’, Βερανζέρου 10, του φιλόξενου αείμνηστου Καστριώτη Ηλία Φανερομερίτη.

Ήταν συχνές γιατί μας μαράζωνε και μας ένωνε η ξενιτιά και ο πόνος και η αγάπη για τα χωριά μας, τους δικούς μας ανθρώπους, τους φίλους και τους συγχωριανούς μας.

Προσωπικά εγώ δεν ξέχασα τη βοήθεια και συμπαράσταση του Φώτη, όταν ο εκκρεμούσε ο διορισμός μου στη θέση του Συμβολαιογράφου, επειδή ούτε η περιβόητη των βασανιστηρίων Αστυνομία της οδού Μπουμπουλίνας, στην οποία με κάλεσαν 15 φορές για ανακρίσεις, ούτε η Γ.Δ.Ε.Α (Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας), στην οποία υπηρετούσε ο Φώτης, και με παρέπεμψαν για ανακρίσεις 3μελούς επιτροπής ανώτερων Αξιωματικών Στρατού και Αστυνομίας και κλήθηκα τρεις φορές, αρνούνταν να μου χορηγήσουν το Πιστοποιητικό Κοινωνικών Φρονημάτων, με τις κατηγορίες ότι συμμετείχα στα φοιτητικά κινήματα και ήμουν φανατικός οπαδός του Ανδρέα Παπανδρέου.

Για τις παρουσίες μου στην Γ.Δ.Ε.Α ειδοποιούσα τον Φώτη, ο οποίος μπαινόβγαινε στο γραφείο των ανακρίσεων και έβλεπε και άκουγε τις γεμάτες φοβερά και απειλές ανακρίσεις και τελικά η απάντησή τους ήταν αρνητική. Όλο το βάρος πλέον έπεσε επάνω στην πλάτη του Φώτη, ο οποίος κατέβαλε προσπάθειες και εγγυήθηκε ο ίδιος για εμένα και έτσι μου χορηγήθηκε το επαίσχυντο εκείνο πιστοποιητικό!!!

Οι σκέψεις και αυτές οι αναμνήσεις αγαπητέ μου φίλε Φώτη, συγχωριανέ Αγιοβλασίτη ήρθαν στο μυαλό μου όταν πληροφορήθηκα το θάνατό σου. Έκλαψα μόνος μου τον Φώτη, αλλά και την φιλία που συνέδεε τις οικογένειες του Λιόνε Παπαγκίκα και του Θωμά Νταή, του αλησμόνητου και μαρτυρικού χωριού μας, του Αγίου Βλασίου Ηγουμενίτσας, από τον οποίο ξενιτεύτηκαμε νωρίς!

Αυτά τα αισθήματα αδελφικέ μου φίλε Φώτη, με ωθούν να χαράξω τις λίγες αυτές γραμμές και να σου απευθύνω με πόνο ψυχής τον τελευταίο αποχαιρετισμό και να σε ευχαριστήσω για ότι έκανες για μένα στα δύσκολα εκείνα χρόνια!

Κοιμήσου Φώτη στη φιλόξενη Αττική γη, μακριά από την γη των Πατέρων μας, μακριά από τους τάφους των γονιών σου και των δικών σου προσφιλών προσώπων, αφού έτσι μας επιφύλαξε η μοίρα σε εμάς τους ξενιτεμένους Ηπειρώτες να ζούμε μακριά από την πατρίδα μας και τους δικούς μας ανθρώπους, όχι μόνο στη ζωή, αλλά και στο θάνατο!

Αιώνια και αξέχαστη η μνήμη σου!

Μύτικας Αιτ/νίας

20-03-2022