Αποχαιρετισμός στον Αλέκο Νικολάου - Του Αντώνη Μπέζα

Αποχαιρετισμός στον Αλέκο Νικολάου - Του Αντώνη Μπέζα

Σαν κεραυνός έπεσε στην τοπική μας κοινωνία η είδηση του αιφνίδιου θανάτου του Αλέκου Νικολάου και στο μυαλό όλων μας γεννήθηκε αυθόρμητα το βασανιστικό ερώτημα! Γιατί έτσι και σ’ αυτή τη φάση της ζωής του; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει το γιατί. Και είναι φυσιολογικό και κατανοητό να υπάρχει στους δικούς του ανθρώπους ο πόνος για την απώλεια και ο θυμός για το άδικο. Θυμός ακόμη και απέναντι στον Θεό, γιατί μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι όλα όσα γίνονται, γίνονται σύμφωνα με το θέλημά του και τον θεωρούμε υπεύθυνο για ότι συνέβη ή τουλάχιστον για το ότι δεν εμπόδισε το κακό.

«Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος…

Άδικος…

Θεέ μου πως τον κρατάς στην αγκαλιά σου

και δεν τον τινάζεις κάτω

να γίνει χίλια κομμάτια

να τον πλάσεις καλύτερο». (Νίκος Καζαντζάκης)

Αλλά ο Θεός μας αγαπάει, ακόμη και όταν εμείς βρίσκουμε δύσκολο να αγαπάμε τον εαυτό μας! Και είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν ήθελε τον θάνατό του αφού «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων» (Σοφία Σολομώντος). Και ο θάνατος δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή της συνέχειας, όπως όταν το πλοίο χάνεται από τα μάτια μας στη γραμμή του ορίζοντα και συνεχίζει την πορεία του αλλά εμείς δεν μπορούμε να το παρακολουθήσουμε!

Ο Αλέκος Νικολάου ήταν ένας καλός οικογενειάρχης και ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που όσοι γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του μόνο θετικές γνώμες έχουν να καταθέσουν. Ξεχώριζε για πολλά, χαρακτηριστικά του όμως γνωρίσματα ήταν η εργατικότητα, η λιτότητα, η ενεργητικότητα, η ακεραιότητα και το ήθος του. Κέρδισε δίκαια, με πολλή προσωπική δουλειά και διατηρώντας πάντα χαμηλούς τόνους, την εκτίμηση και το σεβασμό συμπολιτών, συναδέλφων του, δικηγόρων και δικαστών.

Γεννήθηκε στην Αγία Κυριακή της Πάργας το 1944 και το 1962 αποφοίτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο της Πάργας. Λίγο πριν το 1970 ήλθε στην Ηγουμενίτσα, όπου εργάστηκε στο γραφείο του έγκριτου δικηγόρου Βασίλη Διαμάντη και στη συνέχεια έδωσε εξετάσεις και διορίστηκε δικαστικός επιμελητής στο Πρωτοδικείο Ηγουμενίτσας, διατηρώντας ιδιωτικό γραφείο μέχρι τη συνταξιοδότησή του, το 2008.

Άνθρωπος διακριτικός, μεστός στα λόγια και ενεργός στις πράξεις και πάνω απ’ όλα πολίτης με συμμετοχή και άποψη, εκλέχθηκε το 1990- 1994 δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Πάργας.

Χρόνια συνεργάτης και φίλος του πατέρα μου Εμμανουήλ Μπέζα, τον θυμάμαι από μικρό παιδί στο δικηγορικό του γραφείο με τη σπινθηροβόλα ματιά, το αεικίνητο πνεύμα, τις γνώσεις στο επάγγελμά του και την προθυμία του. Ήταν μια άλλη γενιά ανθρώπων γαλβανισμένων στις δυσκολίες της επιβίωσης, που υπηρετούσαν τη Δικαιοσύνη ως το δικαίωμα του πιο αδυνάτου και που πίστευαν ότι η αρετή της Δικαιοσύνης έγκειται στη μετριοπάθεια και ρυθμίζεται από τη σύνεση (Αριστοτέλης). Ήταν μια άλλη ποιότητα χαρακτήρων, που αντιλαμβάνονταν ότι «Δίκη μεν έστιν έρδειν τα χρή εόντα, αδικίη δε μη έρδειν τα χρη εόντα, αλλά παρατρέπεσθαι», δηλαδή, ότι «Δικαιοσύνη είναι να κάνει κανείς εκείνα τα οποία είναι ανάγκη να γίνουν. Αδικία είναι να μην κάνεις εκείνα τα οποία είναι ανάγκη να γίνουν, αλλά να τα θέτεις κατά μέρος» (Δημόκριτος).

Στο μεγάλο ταξίδι της ζωής σου κυρ Αλέκο, ένα ταξίδι στο οποίο έφυγες βιαστικά και αναπάντεχα, είναι δίπλα σου στην οδυνηρή ώρα του αποχαιρετισμού η σύζυγος σου Όλγα και η αγαπημένη κόρη σου Βασιλική, η «φιλόλογος της καρδιάς μας», οι πολυπληθείς συγγενείς και οι φίλοι σου.

Για κατευόδιο, σου αφιερώνω τα τελευταία λόγια του Σωκράτη:

«... Είναι πλέον ώρα να αποχωρήσουμε. Εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Το ποιος από μας βαδίζει προς ένα καλύτερο πεπρωμένο, αυτό μονάχα ο ΘΕΟΣ το ξέρει»!

Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια!