Αποχαιρετιστήριο για την απώλεια του διακεκριμένου ιατρού Νίκου Μουσελίμη

Αποχαιρετιστήριο για την απώλεια του διακεκριμένου ιατρού Νίκου Μουσελίμη

Την Κυριακή 24/10/2021 έφυγε από τη ζωή έπειτα από τη μάχη με τον καρκίνο ο Νίκος Λ. Μουσελίμης. Γεννημένος στο Ραχούλι Παραμυθιάς το 1937, αποτελεί το πρώτο από τα επτά τέκνα μιας φτωχής οικογένειας, ο οποίος βίωσε όλες εκείνες τις δυσκολίες που βίωναν τα παιδιά της εποχής.

Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες αποτελούσε και το να κατορθώσει να τελειώσει το Δημοτικό καθώς επί Γερμανικής-Ιταλικής κατοχής οι δάσκαλοι έλειπαν διαρκώς από το σχολείο του Ραχουλίου με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί για μεγάλες περιόδους. Προσπαθώντας να συνεχίσει στο σχολείο του Σεβαστού, συνέβησαν τα ίδια και χειρότερα καθώς ο δάσκαλος του χωριού (Θάνος) δέχτηκε διώξεις την περίοδο του εμφυλίου, γεγονός όμως που επέδρασε στη συνείδηση του Νίκου. Έπειτα από ένα χρόνο και στο σχολείο της Χόικας, επιστρέφει στο Ραχούλι και κατορθώνει 15 ετών να τελειώσει το Δημοτικό και το 1958 τελειώνει το 6τάξιο Γυμνάσιο Παραμυθιάς, ενώ στη συνέχεια υπηρετεί για ένα χρόνο, ως προστάτης, την στρατιωτική του θητεία.

Κατορθώνει, επίσης, να περάσει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και να αποφοιτήσει το 1966. Εκείνα τα χρόνια εντάσσεται στην Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και έρχεται σε επαφή με το κομμουνιστικό κίνημα και στη συνέχεια με τις απόψεις του μ-λ ρεύματος φτάνοντας σε ριζική διαφωνία με τον ρεβιζιονισμό εν μέσω χούντας το1968.

Μετά το πτυχίο εργάστηκε σε ιδιωτικές κλινικές (Σιαφάκα) και στο Δρομοκαίτειο μέχρι να ξεκινήσει το αγροτικό του όπου, ταυτόχρονα με αυτό, ξεκίνησε και η πίεση από το στρατιωτικό καθεστώς. Χωρίς να προλάβει να φτάσει εκεί που διορίζεται φτάνει πρώτα η μετάθεση και τούμπα. Επιστρέφει στην Αθήνα και αφού αιτείται έναρξη της ειδικότητας της παθολογίας λαμβάνει απάντηση την άνοιξη του 1969 σύμφωνα με την οποία δεν γίνεται δεκτός ως μη νομιμόφρων με πράξη του Συμβουλίου Νομιμοφροσύνης του Υπουργείου.

Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έχοντας ακόμη φοιτητικό διαβατήριο, πήρε το τραίνο για Γερμανία. Όμως συλλαμβάνεται στην Ειδομένη αφού είχε απαγόρευση εξόδου από την χώρα και τον παραδίνουν στην αστυνομία Θεσσαλονίκης όπου έμεινε τρία βράδια στην απομόνωση ενώ στη συνέχεια τον μεταφέρουν με τραίνο και συνοδεία δύο χωροφυλάκων στην Κεντρική Αστυνομία Αθηνών . Μετά από πέντε μέρες απομόνωση στο δεύτερο Υπόγειο της οδού Μπουμπουλίνας, αφήνεται ελεύθερος έπειτα από αρκετή προσπάθεια φίλων και γνωστών από Παραμυθιά και με διαβατήριο σε ισχύ ενός έτους φεύγει για Γερμανία…

Επί τρεις μήνες στο <<Ινστιτούτο Γκαίτε>> στην πόλη Σβαιμπισχάλ, έκανε εντατική εκμάθηση της Γερμανικής γλώσσας (10 με 12 ώρες τη μέρα). Το 1970 ξεκινά δουλειά με δέσμευση τριετίας και μετά από αλλαγή νοσοκομείων παίρνει την ειδικότητα της παθολογίας αλλά δεν σταματά εκεί. Συνεχίζει με δεύτερη ειδικότητα την Καρδιολογία(κλασική και επεμβατική) και με διατριβή στον ίδιο τομέα στην πόλη Λύμπεκ.

Αρχικά ως επιμελητής και στη συνέχεια ως υποδιευθυντής, διορίστηκε σε Καρδιολογικό Κέντρο 400 κλινών του ακαδημαϊκού νοσοκομείου της Φρανκφούρτης όπου βοήθησε στη χορήγηση της ειδικότητας τόσο σε Γερμανούς όσο και σε ξένους Ιατρούς. Μία από τις πολλές κορυφαίες στιγμές αποτελεί και το παγκόσμιο συνέδριο καρδιολογίας στη Μόσχα το 1982 όπου παρουσιάζει την εργασία του σε 5000 καρδιολόγους.

Το ότι διακρίθηκε ως γιατρός δεν έχει όμως ως κύρια πλευρά το επιστημονικό σκέλος και την ακαδημαϊκή του καριέρα. Αυτά υπήρξαν σημαντικά αλλά δευτερεύοντα. Η κύρια πλευρά είναι πως κάθε Έλληνας μετανάστης (και όχι μόνο) στη Γερμανία, που απευθύνθηκε στο Νίκο, πήρε τη μέγιστη δυνατή βοήθεια σε όλα τα επίπεδα αφού ο ίδιος έκανε χρήση της επαγγελματικής ιδιότητάς του με ουσιαστικό τρόπο. Άλλωστε αυτό είναι ευρέως γνωστό ακόμη και αν ο ίδιος δεν το αναδείκνυε.

Για όλη του τη ζωή, υπήρξε άνθρωπος που αγαπούσε την ίδια την ζωή, γεμίζοντας κάθε μέρα και στιγμή. Η συμμετοχή του στο κίνημα, η αγάπη του για ζωγραφική (με αρκετούς πίνακες) και μουσική (folks ελληνικά και διεθνή) και η ιδιαίτερη αδυναμία του στο διάβασμα, τον οδήγησαν να χτίσει μία συλλογή και μία τεράστια σε βάθος και ύψος (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βιβλιοθήκη. Την βιβλιοθήκη του φυσικά, την αντιμετώπισε με τέτοια δοτικότητα που έφτανε να γίνεται πιεστικός στο να πάρουμε τα βιβλία του!

Αυτή η ακόρεστη δίψα και η ιδιαίτερη αδυναμία του Νίκου στο διάβασμα ξεκινά από τα φοιτητικά του χρόνια :

‘Κόκκινα βιβλία’, αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς με κλίση στους διαλεκτικούς (Ηράκλειτος), επιστημονικά συγγράμματα, λογοτεχνία και ο ενθουσιασμός του για το έργο <<σύστημα νέας παιδαγωγικής >> το οποίο και εκθειάζει στο βιβλίο που ο ίδιος έγραψε, αποτελούν μόνο ένα κομμάτι του συνόλου.

Έχτισε φιλίες, συνεργάστηκε και ήρθε σε επαφή με αρκετό κόσμο και με αρκετά σημαντικά πρόσωπα. Αξίζει μία συνοπτική αναφορά σε δύο από αυτά : τον Πάνο Γεραμάνη και τον Δημήτρη Βλαντά. Με τον πρώτο αείμνηστο, έδωσε αρκετές ραδιοφωνικές εκπομπές τη δεκαετία του 90 με ιατρικό, κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο από Γερμανία, έχοντας μαζική απήχηση, ανταπόκριση και αναγνώριση και στην Ελλάδα από πρώην ασθενείς και φίλους από διάφορες κλινικές όπου εργάστηκε. Με το πρώην μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ την περίοδο του εμφυλίου, γνωρίστηκαν κατά τη διάρκεια της εξορίας του ‘Μήτσου’ στη Ρουμανία και μέχρι το θάνατό του το 1985 ο Νίκος προώθησε τα βιβλία του.

Από το 2004, ως συνταξιούχος πια, ζει στην Αθήνα, και ο μόνος χαρακτηρισμός που μπορεί να του ταιριάξει είναι ‘υπερκινητικός-συνταξιούχος’. Εκτός από την συμμετοχή του στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία, ξεκινά μετά από λίγα χρόνια τη συγγραφή του δικού του έργου όπου μετά από αρκετό καιρό (2019) εκδίδεται με τίτλο ‘Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ … ΚΑΙ ‘ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΟ ΦΩΣ’ ΕΝΑΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ’

Πρόκειται για ένα βραβευμένο πόνημα, μακροχρόνιας δουλειάς , στο οποίο ο ίδιος καταπιάνεται με το αντικείμενο που τον ενδιέφερε και αγάπησε αρκετά. Το έργο έχει δοθεί σε αρκετές ακαδημαϊκές, σχολικές … αλλά και φιλικές βιβλιοθήκες.

Όποιος τον γνώριζε μπορεί να συμφωνήσει πως υπήρξε τόσο οξυδερκής όσο και οξύθυμος! Μόνο που πάνω από αυτά τα χαρακτηριστικά επικρατούσε ο σεβασμός στο συνάνθρωπο και η ειλικρινής ευγένεια. Διαρκώς χαριτολογούσε, έχοντας δικό του χιούμορ και τα πειράγματά του ήταν αφοπλιστικά αρκετές φορές.

Έπειτα από μία ζωή γεμάτη βιώματα, γεμάτη συμβολή σε πολλαπλά επίπεδα, αφήνει σε όλους μία παρακαταθήκη. Και σε σύζυγο, κόρη και γαμπρό, εγγόνια και σε όλους τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς.

Εκ μέρους όσων εκτιμούν την συμβολή στην υπόθεση του λαού και εκ μέρους αδερφών, συγγενών και φίλων…

Καλό κατευόδιο

Η Κηδεία θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 28 / 10 /2021 στις 16:00 στον Άγιο Νικόλαο Ραχουλίου.

Μουσελίμης Λ. Παναγιώτης

Μουσελίμης Π. Λάμπρος