Στη μνήμη του Βαγγέλη Κυράτση - Του Αντώνη Μπέζα

Στη μνήμη του Βαγγέλη Κυράτση - Του Αντώνη Μπέζα

«Δάσκαλος», είχε πει ο Ευάγγελος Παπανούτσος, «δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική και καλούς τρόπους. Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα, πνεύμα, και χαρακτήρα. Δάσκαλος είναι αυτός που παραμένοντας ενήλικος, κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του, γίνεται παιδί. Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο, είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις και στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει. Επιπλέον, Δάσκαλος είναι αυτός που έχει αγάπη. Την αγάπη για το παιδί που ως νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς νοημοσύνης, ευαισθησίας και δραστηριότητας, περιμένει στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί. Είναι απίστευτο με πόση αγάπη ανιδιοτελή, θερμή και αφειδώλευτη αφοσιώνεται ο αληθινός Δάσκαλος στους μαθητές του».

Εσύ, λοιπόν, Βαγγέλη ήσουν ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ του Παπανούτσου. Στους μαθητές σου, που ήταν όλοι και δικά σου παιδιά. Καταρτισμένος και διαβασμένος εκπαιδευτικός. Αλλά και στην κοινωνία και τους φίλους σου λειτουργούσες με τον ίδιο τρόπο. Μας δίδασκες ήθος, ευγένεια, καλοσύνη και υπομονή στις δυσκολίες. Μεγαλόκαρδη και χαμογελαστή ήταν η ψυχή σου. Ψυχή αγνή, νέα, παιδική και άκακη, ειλικρινής, τίμια, χριστιανική και καλοκάγαθη. Μακρόθυμη και σεμνή. Φιλάνθρωπη και φιλότιμη. Που την κληρονόμησες από τον πατέρα σου και τη μάνα σου, την αδελφική φίλη της γιαγιάς μου στα Πλατάνια της Ηγουμενίτσας. Εκεί, που όταν η οικογένειά σου ήλθε από τον Τσαμαντά Φιλιατών, μεγάλωσες σ’ ένα δωμάτιο στου «Μπέζα», μαζί με τα αδέλφια σου, δίπλα από την οικογένεια της μητέρας μου. Μέσα σε δυσκολίες και ανέχεια. Και όμως μεγαλώσατε και γίνατε άνθρωποι τρανοί και χρήσιμοι στην κοινωνία. Τέτοιοι, οικογενειακοί, ήταν οι δεσμοί που μας συνέδεαν!

Σου θύμιζα μια ιστορία και γελούσες: Νεαρός Δημοτικός Σύμβουλος είχα οριστεί πρόεδρος στη σχολική Επιτροπή του Β΄ Δημοτικού Σχολείου της Ηγουμενίτσας όπου ήσουν Διευθυντής. Μου έφερνες στην αρχή τα πρακτικά της Επιτροπής να τα υπογράφω και σου έλεγα, άστα δάσκαλε να τα δω και θα τα πάρεις αύριο. Μια μέρα τα είδε πάνω στο γραφείο μου ο θείος μου ο Μιχάλης ο Ξένος, και με ρώτησε τι είναι. Του είπα μου τα άφησε ο «Βαγγελάκης»

(γιατί ήσουν ο μικρότερος από τα αδέλφια σου) για να τα υπογράψω. Γιατί δεν τα έχεις υπογράψει, μου είπε. Μα να μη τα δω πρώτα, του απάντησα. Όταν σου φέρνει χαρτιά ο Βαγγέλης ο Κυράτσης θα κλείνεις τα μάτια και θα υπογράφεις, με παρατήρησε με έντονο ύφος. Αυτός ήσουν αλησμόνητε Βαγγέλη. Να σε εμπιστεύεται κάποιος με κλειστά μάτια!

Φύγατε όλοι από την οικογένειά σου. Πρώτος, νωρίς, ο ξυλουργός πατέρας σου ο Παναγιώτης, η μητέρα σου, η δασκάλα η κυρά Λένη, τα αδέλφια σου, ο Βασίλης και ο Κώστας, πρόσφατα η αδελφή σου η Κατερίνα και τώρα, λίγο καιρό μετά, εσύ. Αναπάντεχος και αδόκητος ο θάνατός σου. Στεναχωρηθήκαμε βαθύτατα όλοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω το πρωί στις 10 Ιουνίου όταν το έμαθα. Απέραντος ο πόνος. Δεν θα ξανακούσω τη γνώριμη φωνή σου στο τηλέφωνο: «Τι κάνεις μικρέ; Που βρίσκεσαι;». Δεν θα έχω το ενδιαφέρον, τη συντροφιά και τα πειράγματά σου.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να παρηγορεί τη σύζυγό σου την Ειρήνη, που τόσο εκτιμούμε και αγαπάμε, τα ανήψια και τις νύφες σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Ηγουμενίτσας που σε σκέπασε. Δώσε χαιρετίσματα εκεί πάνω… «Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά τω Υψίστω» (Σοφία Σολομώντος).

Αιωνία η μνήμη σου Δάσκαλε και Φίλε Βαγγέλη!