Τα διαφορετικά Χριστούγεννα των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων… - Του Γεώργιου Ματρακούκα

Τα διαφορετικά Χριστούγεννα των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων… - Του Γεώργιου Ματρακούκα

Οι μέρες κύλησαν και να, τα λαμπιόνια αναβοσβήνουν πάλι στους κάποτε πολυσύχναστους δρόμους. Οι λιγοστοί διαβάτες βαδίζουν στην παγωνιά γοργά για σπίτια κλειδωμένα και μοναχικά. Οι εκκλησίες άδειες, χωρίς τους πιστούς που συνωστίζονταν τέτοιες μέρες να λάβουν ευλογίες, ψέλνοντας ψιθυριστά ή δυνατά τα χριστουγεννιάτικα τροπάρια. 

Τίποτα δεν θυμίζει τα περσινά Χριστούγεννα αλλά ούτε και τα επόμενα. Φέτος έχουμε διαφορετικά Χριστούγεννα. 

Σε μία γη φορτισμένη, με ανθρώπους μπερδεμένους που κατάλαβαν πως μπροστά στην πανδημία δεν είναι άτρωτοι, πολλώ δε μάλλον παντοδύναμοι. Μια σιωπή και μπροστά μας, μια δοκιμασία που αδυνατούμε να κατανοήσουμε, το μυστήριο του «γενηθήτω τό θέλημά σου». 

Σε όλη μας τη ζωή αγωνιζόμαστε, καταστρώνουμε σχέδια, κάνουμε προγράμματα και όλα πάνε καλά, αλλά κάποια στιγμή μπορεί να έρθουν οι δυσκολίες. 

Με μια γνώση μισή που θέλει να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί εντόνως και δημοσίως, τώρα που κατεβαίνει τόσο χαμηλά ο Θεός… εκεί στα ανείπωτα σκοτάδια των ψυχών μας, εκεί που κρύβονται οι πληγές μας, ολιγοψυχούμε. Κι όμως Αυτός ως άνθρωπος έρχεται σήμερα κι εμείς αισθανόμαστε ότι σιωπά απέναντι στις δοκιμασίες μας, αφού δεν παίρνουμε τις απαντήσεις στα ερωτήματα του νου μας. 

Ένας διαφορετικός τρόπος επαφής με το Θεό αναζητείται, τώρα που η δοκιμασία λυγίζει τις ψυχές μας, φανερώνοντας την μεγάλη αδυναμία μας κι όμως «καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι». Ένας δρόμος για τον ουρανό που περνά από τη γη, μέσα από κλεισμένες πόρτες και άγρυπνους ανθρώπους. Αυτά τα Χριστούγεννα, ας τα περάσουμε μ αυτούς που αγαπάμε, ας τους το δείξουμε φέτος με τον πιο όμορφο τρόπο. 

Είναι σημαντικό να εκτιμούμε αυτά που μας έχουν δοθεί άνωθεν. Φέτος ας μη ζητήσουμε δώρα, ας προσφέρουμε ότι μπορούμε σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη, εξάλλου «Ο Θεός κρύβεται στο πρόσωπο του φτωχού….» μας λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Δεν μπορεί κανείς να συναντήσει τον Θεό αν δεν πλησιάσει πρώτα τον συνάνθρωπο. 

Φέτος θα δούμε πως η ζωή δεν σταμάτα χωρίς τα ρεβεγιόν των παραμονών, φέτος ήρθε ο καιρός να δούμε τους ανθρώπους μας αλλιώς. 

Κι όπως έγραφε ο Κωστής Παλαμάς είναι μια ευκαιρία να πούμε : 

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, 

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, 

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός. 

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός. 

Κάτι άλλαξε, αλλά μη φοβάστε, ένα θαύμα έρχεται να πλαγιάσει στο προσκεφάλι μας, κάτι πολύ βαθύ, πολύ δυνατό, πολύ μεγαλειώδες, γι αυτό απόψε αφήστε την καρδιά σας ανοιχτή, να ’ρθει να φωλιάσει. 

Ας βγουν φωνές ικετήριες, από ψυχές που δίψασαν για Θεό, να σεργιανίσουν στους δρόμους για να φύγει η μαυρίλα της πανδημίας. Μην το κρατάς μέσα σου για σένα, άστο να ταξιδέψει στις σκέψεις των φίλων μας, φώναξε το, με χείλη κλειδωμένα, να ακουστεί παντού, γράψ’ το σε έναν τοίχο του διαδικτύου, έρχονται τα Χριστούγεννα. «Χριστός Γεννάται δοξάσατε…». 

Σήμερα η Ζωή μπολιάζει με αθανασία τον άνθρωπο, το κρασί και το ψωμί γίνεται σώμα και αίμα στη Βηθλεέμ. Θα δω το Θεό! 

Μια συνάντηση που έχει μέσα της μόνο τρέλα και μια προσδοκία που δεν θα χαθεί ακόμα και στα κατώτατα της γης! 

Ένα αλλιώτικο κάλεσμα, μια αλλιώτικη γιορτή, για κάποιους ίσως μοναχική, ….φέτος μια γιορτή χωρίς αμπαλάζ… αλλά μήπως είναι έτσι τελικά τα Χριστούγεννα, όπως εκεί στο άγριο όρος των μοναστών. Μια αγρυπνία, μια πανήγυρη, στα άγρια και κακοτράχαλα βράχια της ερήμου, χωρίς τίποτα… εγώ και ο Θεός, μια κουβέντα που αλλάζει μέσα από την αιώνια ωδή «Μεγάλυνον ψυχή μου, της τρισυποστάτου, και αδιαιρέτου, θεότητος το κράτος», φέτος η εορτή φαντάζει σαν μια δοκιμασία, μια εγκατάλειψη που στο τέλος της έχει μια συνάντηση. 

Η καμπάνα του εσπερινού χτυπάει Χριστούγεννα κι εγώ διαβάζω τις ώρες, η καρδιά μου στο: "Δεῦτε, χριστοφόροι λαοί, κατίδωμεν θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν ἐκπλῆττον καί συνέχον...", σκορπάει θυμιάματα, ενώ στο "Σήμερον γεννᾶται ἐκ παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν...", φτερουγίζει, καθώς ζω μια χαρμόσυνη «Πασχαλιά» μέσα στο καταχείμωνο. … «Σήμερα γεννιέται από την Παρθένο Θεοτόκο Εκείνος, που στη χούφτα Του κρατάει ολόκληρη την κτίση. Με κουρέλια, σαν άνθρωπος θνητός, περιτυλίγεται, Εκείνος, που, κατά την ουσία Του, είναι αψηλάφητος και απροσέγγιστος. Στη φάτνη αποθέτουν Εκείνον, που παλιά από τη στιγμή κιόλας της Δημιουργίας, έκανε το ουράνιο στερέωμα. Από μαστούς τρέφεται με γάλα Εκείνος, που στην έρημο έθρεψε με μάννα το λαό Του. Σοφούς της Ανατολής καλεί κοντά Του ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Δώρα από αυτούς δέχεται ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τη Γέννα Σου Χριστέ, Δείξε μας τώρα και τα άγιά Σου Θεοφάνεια». 

Αλήθεια τι μπορεί να γίνει χωρίς Αυτός να το πει; Τίποτα! Αυτός είπε και έγιναν, «Εἶπε καί ἐγενήθησαν, ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν» τα πάντα «καλά λίαν». Λίγη υπομονή και ο καιρός έφυγε. Ας μην αναζητάμε σωτήρες σ αυτό τον κόσμο, αλλά τον Σωτήρα Χριστό, γιατί «ετέχθη ημίν Σωτήρ» όπως ανήγγειλε ο άγγελος στους ποιμένες της Βηθλεέμ. 

Μετά τα βαθιά μεσάνυχτα του χρόνου εκεί που ο Άχρονος χώρισε το πριν και το μετά απ’ Αυτόν, μια ακολουθία διαφορετική. 

Οι φυλακές του χρόνου έσπασαν το ξημέρωμα της γέννησης Σου. Άλλοι στο καντηλάκι μπροστά, άλλοι στην εικόνα της Παναγιάς γονατιστοί, άλλοι στο κρεβάτι του πόνου, όλοι όμως ζητούν να προσκυνήσουν «τόν Σωτήρα, σπαργάνοις ειλημένον καί κείμενον εν φάτνη». 

Μόνο πέντε ψυχές κι ένα πετραχήλι στο ναό μαζεμένοι στο όνομα Σου, σε μια εποχή απαγόρευσης, που άλλοι την βαφτίζουν πανδημία, άλλοι ένα ψέμα, άλλοι μια νέα εποχή διωγμών, άλλοι μια κερδοφόρα επιχείρηση, εγώ λέω μια ματαιότητα του χρόνου που κύλησε αργά σαν να είναι αιώνας που δεν πέρασε, αλλά έφυγε, ίσως μια φυλακή ενός άλλου τρόπου. Αυτή τη μέρα απὸ φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός, η ψυχή μας ας διψά σαν άνυδρη γη για Χριστό. Μία ώρα σαν χίλια χρόνια και χίλια χρόνια σαν μία ώρα, μια δοκιμασία που ήρθε να φύγει. Μα τι ψεύτης είναι ο χρόνος που κυλά, αλλά δεν κυλά, γατί κύλησε ήδη στο τέλος του. 

Σ’ ένα ναό μεγαλοπρεπή, στολισμένο για την γέννησή Σου, μια λαμπάδα μικρή, εκεί στο μισοσκόταδο της εορτής των Χριστουγέννων περιμένει να δει μάτια που διψούν για Θεό, μα οι ψυχές κοιμισμένες σ’ έναν ύπνο, που τέθηκαν από νόμους που υπαγόρευσαν χείλη ανθρώπινα και χάραξαν στο χαρτί…. χέρια ανθρώπων, αλλά είναι γραμμένο να λησμονηθούν στη λήθη των αιώνων. 

Η Αλήθεια γεννιέται απόψε μέσα στ’ αξημέρωτα σκοτάδια, εξάψαλμοι, πολυέλεοι και ωδές τρομάζουν τις σκιές των κεριών που λιώνουν για να φωτίσει η νύχτα των απολειφθέντων, μέχρι να ανατείλει ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. 

Και σαν,… μεγαλύνοντας την Μητέρα μας και τον εκ της Παρθένου, Θεόν σαρκί τεχθέντα… μια αγκαλιά μας απαλύνει από ένα κακοτράχαλο πόνο της μοναξιάς, να μια φλόγα σχίζει τον φεγγίτη του τρούλου και τρέχει απ’ άκρη, σ’ άκρη να βρει ψυχές, να φωτίσει, να ξεδιψάσει με ύδωρ αλλόμενο τους πιστούς. Μα όλοι φέτος απολειφθέντες! 

Ξεπηδά απ το ναό και ταξιδεύει μέσα στην ησυχία της νύχτας να φωτίσει τα σκοτάδια τ’ ουρανού και τις άγρυπνες ψυχές που ζητούν μια μέθεξη με το Θείο. 

Η ακολουθία συνεχίζει κατανυκτικά με πανηγυρικούς ύμνους και ο ιερέας μνημονεύει: «Μνήσθητι Κύριε, υπέρ των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων» Στείλε σε όλους τη Θεία Χάρη Σου, για να γίνει… «βάλσαμο και γιατρειά… υπομονή και κουράγιο… δύναμη, αντοχή, θάρρος, φρόνηση, προστασία και σκέπη…». Μια πύρινη δέηση αναπέμπεται για μας, που την ώρα της Θείας γέννησης Σου είμαστε μακριά από τον Οίκο Σου, μα η ψυχή μας σκιρτά να βρεθεί στη ζεστή αγκάλη του ναού Σου. 

Το φως της αγάπης τρέχει από σπίτι σε σπίτι να μοιράσει αγάπη Χριστού, να ανοίξει το δρόμο προς τη Φάτνη και το νεογέννητο Θείο Βρέφος. Ρίχνει ακτίνες αγάπης σε καρδιές φυλακισμένες, καθαρίζει τα βαριά κι ασήκωτα της ψυχής και τα δεσμά σπάνε. Ψυχές φωτισμένες ενώθηκαν, σαν ένα σώμα, που πηγαίνει στη φάτνη του Χριστού, για να εναποθέσει εκεί την γύμνια του, τις αδυναμίες, να ανοίξει την καρδιά του, να μπει μέσα η αγάπη, η πίστη, η ελπίδα, να μπει μέσα ο Χριστός. 

Ξημέρωσε μια ολόλαμπρη ημέρα! Ξημέρωσε Χριστούγεννα με φως Χριστού στην κατ’ οίκον Εκκλησία! Οι καμπάνες σημαίνουν, και οι φωνές τους ξεχύνονται από το διάπλατο στόμα τους, σαν ύμνοι αγγελικοί, βγαλμένοι από τα άδυτα των αδύτων. 

Ξημέρωσε, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ανέτειλε, να, φεγγοβολά μέσα στα λευκά Του σπάργανα και κάθε αχτίδα Του μια λευτεριά για τους δεσμώτες. Ξημέρωσε κι ανοίγει διάπλατα ο δρόμος της Αλήθειας. Είναι η ώρα να μοιραστείς τα καλά φυλαγμένα της ψυχής σου με τον αδερφό σου. Οι καρδιές ξεχειλίζουν αγάπη σε μια παύση του χρόνου και η γλυκιά μάνα φωνάζει για να μας προσκαλέσει στο γιορτινό τραπέζι, όλοι μαζί στο όπως και τότε. 

Ας είναι φέτος η ευκαιρία να ξεκινήσουμε να αλλάζουμε. Ας αλλάξουμε πορεία, ας γίνουμε πιο αληθινοί. Γιατί για μας γεννήθηκε, «παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός». 

«Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία Γέννηση, να πω στ’ αρχοντικό σας… Σ’ αυτό το σπίτι το ψηλό, πέτρα να μη ραγίσει, κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια χρόνια να ζήσει.». 

Μπορούμε να ελπίζουμε… ας ξεκινήσουμε… 

Χριστός Ετέχθη! 

Χρόνια Πολλά!