"Το αύριο του Μεσσία" - Της Ελευθερίας Ματρακούκα

"Το αύριο του Μεσσία" - Της Ελευθερίας Ματρακούκα

Έπρεπε τρεις άνθρωποι να είναι όλοι κι όλοι και καμία ψυχή να μην κυκλοφορεί μετά τις 9 , για να έρθει το Αύριο . 

Τα στόματα και τα ρουθούνια τους έπρεπε να ναι καλυμμένα με πανιά κι ένα χαρτί πάντα μαζί με κάτι ακαταλαβίστικα "πρέπει και γιατί", για να περάσουν την πόρτα του σπιτιού τους, για να έρθει το Αύριο. 

Καχύποπτα βλέμματα και βιαστικά βήματα, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ο ενας να βλέπει τον άλλον σαν απειλή και η συναναστροφή με νέο αίμα να φαντάζει καταδίκη. 

Μήτε αγκαλιές, μήτε φιλιά , μήτε συναισθήματα. 

Τα σχολεία κλειστά, τα κτίρια εγκαταλελειμμένα , οι βιβλιοθήκες άδειες, γιατί έπρεπε να έρθει το Αύριο. 

Μονάχα τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα με γιατρούς που έμοιαζαν με αστροναύτες και με ασθενείς να ασφυκτιούν μέσα στις εντατικές και να ιδρώνουν στα κρεβάτια και μέσα εκεί υπήρχαν και φωνές και κλάματα και γέλια και ένα τηλεφώνημα, για ένα "αντίο" κι ύστερα σιωπή, γιατί δεν ήξεραν αν θα έρθει οποιοδήποτε αύριο . 

Κι ίσως κανείς να μην ήξερε!

Πως θα ήταν, πόσο σκληρό ή πόσο όμορφο , μα τους είπαν πως θα ναι καλύτερα. 

Κι έτσι περίμεναν κι ίσως ακόμη να περιμένουν εκείνο το αύριο του Μεσσία . 

Κλεισμένοι μέσα στα τείχη που τους έβαλαν να φτιάξουν, περιμένουν και περιμένουν να ακούσουν, εκείνον τον κρότον, πως το καλύτερο αύριο ήρθε! 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

ΤΕΙΧΗ , Κ.Π. Καβαφης

* Ελευθερία Ματρακούκα

Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών