ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ | Του Πέτρου Τσάπε

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ | Του Πέτρου Τσάπε

Ένα όμορφο ταξίδι έλαβε τέλος. Στις συχνές επαφές μας στα σχολεία όλης της Ηπείρου, σε μια αμφίδρομη επικοινωνία, επιχειρήσαμε να μεταφέρουμε τη φωνή και την αγωνία μας για τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, του κάθε σχολείου, της καθημερινότητας των συναδέλφων. 

Σας ευχαριστώ θερμά για την συνεργασία που είχαμε, για την εκτίμηση και εμπιστοσύνη σας στο πρόσωπό μου, αναδεικνύοντάς με αιρετό στο ΑΠΥΣΔΕ Ηπείρου τα τελευταία χρόνια. 

Σε ένα σφιχτό και ψυχοφθόρο εκπαιδευτικό πλαίσιο μοιραίο ήταν να υπάρχουν ορισμένες φορές προστριβές και συγκρούσεις. Ζητάω συγνώμη από συναδέλφους και φίλους που πίκρανα. Για στόχους που δεν πετύχαμε. Για την άνοιξη που προσδοκούσαμε για τα εκπαιδευτικά μας ζητήματα και δεν ήρθε. 

Ο θεσμός της ενενηντάχρονης ανάδειξης των αιρετών εκπροσώπων του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια διακόπτεται για τρίτη φορά μετά τη δικτατορία του Μεταξά και τη χούντα των συνταγματαρχών. «Νομιμοποιούνται» εκλογές από τις οποίες σύσσωμος ο κλάδος των εκπαιδευτικών απείχε. Ανακηρύσσονται- διορίζονται αιρετοί σε ανώτατα, ανώτερα και περιφερειακά συμβούλια χωρίς την έγκριση των συναδέλφων. Στην Θεσπρωτία, επί παραδείγματι, θα ορισθούν δύο αιρετοί «εκπρόσωποι» στο υπηρεσιακό συμβούλιο με τέσσερις (4) και τρεις (3) ψήφους. 

«Δι’ ευχών του αγίου πατέρα ημών» εξαπολύεται επίθεση εναντίον της δημοκρατίας, του συνδικαλισμού, της δημόσιας εκπαίδευσης. Με κυνισμό, κομπασμό, «υπεροψία και μέθη». Τα αναθέματα σε δημοκρατικές πρακτικές χωρίς διάλογο και επιχειρήματα αλλά μέσω εξουσιαστικών μηχανισμών φέρνουν νίκες απατηλές. Ο χρόνος δεν σταματά εδώ. Αυτό που σήμερα πολεμούν θα εμφανίζεται συνεχώς μπροστά τους. Όσοι απαξιώνουν δημοκρατικές πρακτικές δεν μακροημερεύουν πολιτικά. Η ιστορική μνήμη δεν θα είναι ιδιαίτερα φιλική απέναντί τους. 

Οι δικοί μας αγώνες θα συνεχίζονται χωρίς συνδικαλιστικά διαβατήρια και σφραγίδες. Για δημόσια εκπαίδευση και εκπαιδευτικούς αξιοπρεπείς και περήφανους, γιατί ο φόβος στα μάτια τους αντανακλάται στους μαθητές. Η δική μας κοινωνία δεν περιέχει μόνο «τα άτομα και τις οικογένειες» σύμφωνα με την ρήση της πρωθιέρειας του νεοφιλελευθερισμού (Θάτσερ) αλλά μια δικαιότερη κοινωνία με αλληλεγγύη και δικαιώματα, κυρίως «γι αυτούς που είναι στη σκιά και δεν τους θωρεί κανείς».