ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ: Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ - Του Τάσου Βασιάδη

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ: Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ - Του Τάσου Βασιάδη

Το αφήγημα του Τάσου Βασιάδη για τον Μουργκάνα, ανασύρεται από την έκδοση «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ...ΕΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΗ» των Α. Βασιάδη και Κ. Λώμη και αναρτάται μετά από αίτημα του παλιού φίλου Διονύση Φίλη.

Το σκίτσο του Μουργκάνα φιλοτέχνησε ο Μάριος Λώμης, με βάση τις αφηγήσεις για την ξεχασμένη εκείνη μορφή, που άφησε το αχνάρι της στην Ηγουμενίτσα του χθές.

Ο ΜΟΥΡΓΚΑΝΑΣ

Αφήγημα του Τάσου Βασιάδη

Ο παραλιακός δρόμος της Ηγουμενίτσας παλιότερα χωρίζονταν μπροστά από την Νομαρχία σε δύο ανισόπεδους κλάδους όπου ο ένας συνεχίζονταν παραλιακά προς Λαδοχώρι και ο άλλος ,ο ψηλότερος οδηγούσε στο Γραικοχώρι.

Σήμερα το σημείο του διαχωρισμού έχει μεταφερθεί αρκετά νοτιότερα.

Στο διαχωριστικό σημείο δέσποζε το περίπτερο του Μπούλμου πίσω από το οποίο και κατά μήκος του παραλιακού δρόμου μέχρι και το παλιό κτίριο της Αστυνομίας, υπήρχε ένας τοίχος που λειτουργούσε ως αντιστήριγμα του επάνω δρόμου.

Ο τοίχος αυτός ήτανε περίτεχνα χτισμένος με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική μορφή και λειτουργούσε σαν αξιοθέατο για τους περιπατητές του παραλιακού δρόμου σε συνδυασμό με το παλιό λιμάνι και το χαρακτηριστικό του στέγαστρο.

Σήμερα καμία απ’ αυτές τις κατασκευές δεν σώζεται.

Ο τοίχος δεν είχε ενιαία επιφάνεια αλλά χαρακτηριζόταν από ευρύχωρες εσοχές στις οποίες έβρισκαν αποκούμπι και ξεκουράζονταν οι βαρκάρηδες και οι αχθοφόροι του λιμανιού.

Μια απ’ αυτές τις εσοχές υπήρξε το στέκι του Μουργκάνα που λειτουργούσε περίπου σαν σπίτι του, καθώς εκεί κοιμόταν και εκεί βρισκόταν τις ώρες που δεν εργάζονταν.

Πλάσμα της παιδικής μας φαντασίας περισσότερο παρά υπαρκτό πρόσωπο ο Μουργκάνας βρέθηκε στη μεταπολεμική Ηγουμενίτσα από άγνωστη προέλευση.

Αγριος στην όψη και ιδιαίτερα άσχημος, πάντα ξυπόλητος και ατημέλητος δούλευε πότε σαν αχθοφόρος στο λιμάνι και πότε με ένα κάρο κάνοντας θελήματα και μεταφέροντας διάφορα αντικείμενα.

Ηταν ευρύστερνος πράγμα το οποίο του έδινε τη δυνατότητα να φωνάζει δυνατά και να ακούγεται μακριά με την χοντρή και κοφτή φωνή του.

Αυτή του η ιδιότητα τον είχε αναγορεύσει σε επίσημο τελάλη της Ηγουμενίτσας.

Ιδιαίτερα όταν γινότανε δημοπρασίες με συνηθισμένο χώρο το καφενείο του Πάνου Μιχαλά, ο Μουργκάνας έπαιρνε τους δρόμους και με την άγρια κοφτή φωνή του που τρυπούσε τους τοίχους και έμπαινε στα σπίτια ενημέρωνε τους μεγάλους και κοψοχόλιαζε τα παιδιά που τρομαγμένα έτρεχαν να κρυφτούν πλάθοντας στην φαντασία τους τον Μουργκάνα σαν τον κακό δράκο που έρχεται να τα καταπιεί.

Το στέκι του στον τοίχο της παραλίας λειτουργούσε και σαν γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων.

Αν κάποιος έβρισκε κανένα χαμένο αντικείμενο όπως κλειδιά, ταυτότητα, γυαλιά κλπ., τα παρέδιδε στον Μουργκάνα ο οποίος με την αγριοφωνάρα του φώναζε στις γειτονιές:

-Οποιος χαμένος έχασε τα κλειδιά του να ρθεί να τα πάρει από το γραφείο του Μουργκάνα..!

Ο Μουργκάνας κυκλοφορούσε συνεχώς κρατώντας στην πλάτη του ένα τσουβάλι στο οποίο μέσα έβαζε τις προσφορές σε είδος, αυτών που εξυπηρετούνταν από τις υπηρεσίες του ως μεταφορέα.

Αυτό το τσουβάλι αξιοποιήθηκε σαν φόβητρο από τις μανάδες οι οποίες προκειμένου να βάλουν για ύπνο τους σκανδαλιάρηδες κανακάρηδές τους τους φοβέριζαν:

-Κοιμήσου γρήγορα γιατί θάρθει ο Μουργκάνας με το τσουβάλι και θα σε πάρει...

Και μόνο στο άκουσμα αυτής της απειλής όλοι σκεπάζονταν μέχρι το κεφάλι με τις κουβέρτες από το φόβο του Μουργκάνα.

Δεν σώθηκε στη μνήμη ποιο ήταν το πραγματικό όνομα του Μουργκάνα.

Ο ίδιος αφηγούμενος κάποτε περιστατικά από την δράση του στην ορεινή περιοχή της Μουργκάνας, έδωσε το κίνητρο στους ονοματοπλάστες της εποχής να του κολλήσουν αυτό το παρατσούκλι το οποίο και έμεινε.

Ο Μουργκάνας κάπου μετά το 1960 έπαψε να εμφανίζεται στην Ηγουμενίτσα και κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε.