«ΣΤΗΝ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» - ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗ

«ΣΤΗΝ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» - ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ κ. ΠΑΥΛΟΥ Ν. ΤΖΟΒΑΡΑ 

«ΣΤΗΝ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» 

ΓΡΑΦΕΙ Ο Κ. ΗΛΙΑΣ ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗΣ, τ. Βουλευτής 

Ο πρόωρα (…καθ’ημάς!) « αυτό – αποστρατευθείς » από την μάχιμη Δικηγορία κ. ΠΑΥΛΟΣ Ν. ΤΖΟΒΑΡΑΣ πρόσφατα μας εξέπληξε ευχάριστα με την έκδοση και κυκλοφορία του Συγγραφικού του Έργου, που τιτλοφορείται: 

« ΣΤΗΝ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ». Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση 247 πυκνοδακτυλογραφημένων σελίδων από τον Εκδοτικό Οίκο του εκλεκτού συμπατριώτη μας, από το Παλαιοχώρι Φιλιατών, κ. ΠΑΝ. ΣΟΚΟΛΗ, που με ξεχωριστή φροντίδα επιμελήθηκε η δραστήρια θυγατέρα του κα Αθηνά Σοκόλη. 

Στην υπερτεσαρακονταετή άσκηση του Δικηγορικού του Λειτουργήματος ο αγαπητός μας ΠΑΥΛΟΣ Ν. ΤΖΟΒΑΡΑΣ που με την ψήφο των Συναδέλφων του εξελέγη επί τρείς συνεχείς θητείες Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσπρωτίας, τον εγνωρίσαμε ως: 

Α) Καλλικέλαδο αηδόνι με χειμαρρώδη φωνή στις Δικαστηριακές αίθουσες όλων των βαθμίδων της Δικαιοσύνης, 

Β) Καλλιεπή, ευφραδή και εύγλωττο ομιλητή σε διάφορες, επιστημονικού περιεχομένου, εκδηλώσεις, 

Γ) Μαχητικό αρθρογράφο στα Μ.Μ.Ε. με περισσή εμβρίθεια, βαθειά γνώση και φιλόδοξα οράματα. 

…Τώρα γνωρίζομε τον κ. Π. ΤΖΟΒΑΡΑ και ως Συγγραφέα. 

Από το εξώφυλλο του βιβλίου του μας προδιαθέτει για το περιεχόμενο του πονήματός του. Κάτω από τον τίτλο παραθέτει απεικόνιση γυναίκας - της Δικαιοσύνης – που κρατά στο ένα χέρι την καθιερωθείσα «ζυγαριά» της Δικαιοσύνης και στο άλλο κρατεί ένα κοφτερό σπαθί. 

...Αλλά στο εξώφυλλό του ο κ. Τζοβάρας αρνείται να ακολουθήσει τον «συρμό» των τελευταίων χρόνων, που θέλει ν' αναγράφεται το όνομα του συγγραφέα στην Ονομαστική (ΠΑΥΛΟΣ Ν. ΤΖΟΒΑΡΑΣ) και επιμένει στην αναγραφή του ονόματος του στην Γενική (ΠΑΥΛΟΥ Ν. ΤΖΟΒΑΡΑ), όπως πιστεύουμε - όσοι εμάθαμε κάποια γράμματα - ότι είναι το σωστό. 

Με απέραντο σεβασμό και ξεχωριστή τιμή το βιβλίο αφιερώνεται στους γονείς του (Νικόλαο και Σοφία Τζιοβάρα), στους δασκάλους του, στους ευεργέτες του, σ' αυτούς, που του «έδειξαν» τους δρόμους της επιτυχίας, σε συγκεκριμένο δικαστή, υπόδειγμα απαράμιλλου ήθους. Εδώ ξεχειλίζει στον ψυχικό κόσμο του συγγραφέα το αίσθημα της ευγνωμοσύνης και προσφέρει «θυμίαμα» σε κάθε του χορηγό! 

Διαβάζοντας ο αναγνώστης μερικές από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου έχει την αίσθηση ότι ευρίσκεται μπροστά σε μια προσπάθεια συγγραφής μιας αυτοβιογραφίας, αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί ότι το πόνημα έχει στόχο την θελκτική του ερωμένη, την Δικαιοσύνη, και ιδιαίτερα την Ποινική Δικαιοσύνη. 

Το βιβλίο του κ. Τζοβάρα αποτελείται από 7 ενότητες, με βασικό κείμενο 243 σελίδων από τον πρόλογο, 3 σελίδων και τον επίλογο 1 σελίδος. Εδώ ο συγγραφέας παρακάμπτει την "πεπατημένη", που συνιστά η έκταση του προλόγου και του επιλόγου να καλύπτουν το 10% της έκτασης του έργου. Προσωπικά δεν θα διαφωνήσουμε με την "πρωτοτυπία" αυτή, έστω και αν κάποιοι "συντηρητικοί" των Γραμμάτων έχουν τις ενστάσεις τους. 

Το πόνημα αρχίζει (πρόλογος) με μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Μια εξομολόγηση ειλικρινή, γνήσια και πλήρη. Μια εξομολόγηση στην οποία δεν αποσιωπώνται «οι ψυχολογικές μεταστάσεις, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, οι αδιόρατοι δισταγμοί και οι αδιάκοπες επιφυλάξεις, που απολάκτιζαν, κατά καιρούς, κάθε συγγραφική προσδοκία». "Ακούει" ο κ. Τζοβάρας "φωνές" σοφών, που του συνιστούν να μην τολμήσει, αλλά και άλλες "φωνές" που τον προτρέπουν να προχωρήσει! 

...Ευρισκόμενος ο συγγραφέας μεταξύ "σφύρας και άκμονος" παίρνει την απόφαση: «Να εισκομίσω ταπεινά αντίδωρο. Να καταθέσω θυμίαμα στην αγαθή μνήμη τους, την πάναγνη ευγνωμοσύνη μου, σ' όσους φώτισαν την επαγγελματική μου διαδρομή...» 

Λόγω του όγκου του πονήματος, του πλήθους των θεμάτων, του ορυμαγδού των Νομικών όρων, της πλούσιας Βιβλιογραφίας και των γεγονότων μιας μεγάλης και πολυποίκιλης επαγγελματικής διαδρομής, η παρουσίαση του βιβλίου δεν είναι εύκολη! Επιχειρούμε αυτήν την παρουσίαση με σύντομες επιλεγμένες αναφορές κάθε ενότητας. 

Στην 1η Ενότητα: Γίνεται αναφορά στον καθηγητή του συγγραφέα στην Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων που του υπέδειξε τον "δρόμο" προς την Νομική Επιστήμη. 

· Στην φοιτητική εστία Τοσίτσα, που του εξασφάλισε (στα "πέτρινα χρόνια") στέγαση και σίτιση. 

· Στον διακεκριμένο Ηπειρώτη Ποινικολόγο, αείμνηστο Χαρ. Τσόγκα, που έγινε το ίνδαλμα του. 

· Στον διακεκριμένο Δικαστή Αντώνιο Μιχαλακέα, που υπήρξε παράδειγμα αδέκαστου Δικαστή. 

Στην 2η Ενότητα: Ο κ. Τζοβάρας κάνει περιληπτική αναφορά στα «όσα έζησε στον χώρο της Δικαιοσύνης, που ήταν αμέτρητα, αλλά περιορίζεται στα ακόλουθα: Αναμνήσεις από το Πρωτοδικείο Θεσπρωτίας, Η πρώτη μου Δίκη, Η αγαθή ανάμνηση του Δημ. Μπαβαρέζου, Ο εισαγγελέας Γεώργιος Θεοφανόπουλος, Η συνάντηση δύο Προέδρων Πρωτοδικών, Η Δικαιοσύνη σε δίλημμα, Η αλάνθαστη τακτική και ο αυθορμητισμός ενός Προέδρου, Μια ασύγκριτη γραφολογική εξέταση, Ένα ξεχωριστό επισκεπτήριο στις φυλακές Κέρκυρας, οι δικαστικοί υπάλληλοι του Πρωτοδικείου Θεσπρωτίας, Ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσπρωτίας. Η θεμελίωση του Δικαστικού Μεγάρου, Ο Δικηγορικός Σύλλογος Κέρκυρας, Η Επιστολή προς τον Πρόεδρο του Δ.Σ.Κ. κ. Ιωάννη Βραδή, Απόσπασμα της υπ' αριθμ. 22/16-6-2016 Συνεδρίασης του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Κέρκυρας, Ανακήρυξη ως μέλος επί τιμή του Δικηγορικού Συλλόγου Κερκύρας, Αντιφώνηση κατά την τελετή ανακήρυξης, Αναμνήσεις από το Εφετείο Κερκύρας, Η υπεράσπιση έχει πάντα τον λόγον τελευταία, Η Διακιοσύνη γεραίρετε, Η τελευταία Δίκη. 

... Κάθε μια από τις ανωτέρω αναφορές έχουν ξεχωριστή σημασία και δείχνουν την επαγγελματική διαδρομή του κ. Τζοβάρα. 

Στην 3η Ενότητα: Ο Συγγραφέας αναφέρεται στην Δικαιοσύνη, με όλες τις πτυχές της, την αναγορεύει σε εκφραστή ΠΑΣΗΣ ΑΡΕΤΗΣ και σημειώνει: « Η Δικαιοσύνη, απαρχής του πολιτισμού, απετέλεσε το μοναδικό και ασφαλές καταφύγιο κάθε ανίσχυρου και αδικημένου ανθρώπου » και "δένει" την άποψη του ο κ. Τζοβάρας επικαλούμενος: 

· Τον Πρωταγόρα του Πλάτωνα 

· Την Ορέστεια του Αισχύλου 

· Την Αντιγόνη του Σοφοκλέους 

· Την Απολογία του Σωκράτη, Πλάτωνος 

αλλά και, 

· Τον Μυλωνά (Μυλωθρού) του Πότσνταμ 

· Τον Έμπορο της Βενετίας 

· Το "κατηγορώ" του Εμίλ Ζολά 

· Την Δίκη του Φραντς Κάφκα 

· Το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι 

... Και ενώ ο συγγραφέας στέκεται με περίσσεια θαυμασμού στις καταγραφείσες αναφορές, που λαμπρύνουν και αποθεώνουν το θεσμό της Δικαιοσύνης, εξοργίζεται με την "Παρά Δικαιοσύνη" των ισχυρών, που ευτελίζουν την έννοια του Δικαίου και καταγράφει συγκεκριμένες πράξεις ευτελισμού, οραματιζόμενος την Δημιουργία ενός Διεθνούς Δικαιοδοτικού Οργάνου, που δεν θα εξαιρείται ΚΑΝΕΝΑΣ αδικοπραγιών από το εδώλιο του κατηγορούμενο με όργανα επιβολής της όποιας ποινής. 

Στην 4η Ενότητα: του παρουσιαζομένου βιβλίου καταγράφονται οι ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, που σαφώς, είναι πολλές, αλλά σημειώνονται ως σημαντικότερες, οι ακόλουθες: 

1. Ο τρόπος Επιλογής της Ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων 

2. Η Αντιθαγένεια των Κωδικών 

3. Η Πολυνομία 

Αγανακτεί ο κ. Τζοβάρας για την Κομματική Επιλογή της Ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων, όπως για παράδειγμα η επιλογή της κας Θάνου, που ως κομματικώς επιλεγείσα, δεν εδίστασε - Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ούσα - να προτείνει την αύξηση του ορίου Συνταξιοδότησης στο 70ο έτος, - ΕΝΩ, ΣΑΦΩΣ, ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΟΡΙΖΕΙ το 67ο ΕΤΟΣ - για να παραμείνει επί τρία ΑΚΟΜΗ χρόνια στη θέση τους και φυσικά (..."λέμε τώρα") να βρει την ευκαιρία να δείξει την ευγνωμοσύνη της σε εκείνους που την επέλεξαν ως "ΔΙΚΗ" τους αφού - ως απεδείχθη - μετ' ολίγον, ηλικιακώς αποχωρήσασα, από τον Ανώτατο Δικαστικό θεσμό, διωρίσθη άμισθος ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ του Πρωθυπουργού (της!). 

Εξοργίζεται ο κ. Τζοβάρας με την εφαρμογή και Γερμανικών και Εβραϊκών Κωδικών και στηλιτεύει την καθυστέρηση καθιέρωσης Κωδίκων Ελληνικής προέλευσης, επινόησης και δημιουργίας. 

Θλίβεται ο κ. Τζοβάρας με την απαράδεκτη Πολυνομία που - δυστυχώς - διακρίνει την Πατρίδα μας με χιλιάδες Νόμους, Ν.Δ., Π.Δ., Κ.Υ.Α. κλπ., κλπ., κλπ., που συγκροτούν το Πολυδαίδαλο « Πάνθεο » της Ελληνικής Νομοθεσίας. 

... Μιας Νομοθεσίας, που και οι πλέον μυημένοι στον Νομικό κυκεώνα δεν μπορούν να την γνωρίζουν και ας υπάρχουν κάποιοι Εισαγγελείς, που διακηρύσσουν ότι « Άγνοια Νόμου δεν επιτρέπεται »! 

Αλλά, για την πρώτη αναφερθείσα πληγή του Δικαίου θα θέλαμε να προσθέσουμε και τα ακόλουθα: Ο Γάλλος Φιλόσοφος, Συγγραφέας και Ποιητής Σαρλ Λουί Σεκόντα (1689 - 1755), που είναι γνωστός ως ΜΟΝΤΕΣΚΙΕ, από τον τίτλο της Βαρωνίας του, κατεγράφη με Χρυσά Γράμματα στην ιστορία για το Συγγραφικό του Έργο και κυρίως για τα έργα του « ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ » και « Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ». Σ' αυτά τα έργα του, ο Μοντεσκιέ διετύπωσε την ανάγκη για την ΔΙΑΚΡΙΣΗ των εξουσιών (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική), που σαφέστατα είναι ξεχωριστές και διακριτές εξουσίες, Ναι, άλλο είναι η Νομοθετική εξουσία, που νομοθετεί εξ' ονόματος του Λαού, άλλο είναι η Εκτελεστική εξουσία, που κυβερνά στηριζόμενη στην πλειοψηφία των αντιπροσώπων του Λαού και άλλο είναι η Δικαστική εξουσία, που απονέμει την Δικαιοσύνη στο όνομα του Λαού με βάση τους Νόμους, που εψήφισε η Βουλή. 

... Και ενώ το Σύνταγμα της Πατρίδας μας όπως ως όλα τα Συντάγματα των Δημοκρατικών χωρών του κόσμου κατοχυρώνει την ΔΙΑΚΡΙΣΗ των Εξουσιών, που ΠΡΩΤΟΣ διεκήρυξε ο Μοντεσκιέ, ορίζοντας αυτές τις εξουσίες, ως Διακριτές και ΙΣΕΣ, στην πραγματικότητα η Εκτελεστική Εξουσία (κυβέρνηση) είναι τόσο ΊΣΗ, που καταδυναστεύει τις δύο άλλες εξουσίες, και τις κατέστησε θεραπαινίδες της. 

Χάρη στην τιμή μου έκαναν οι συμπατριώτες μου Θεσπρωτοί, και με εξέλεξαν Βουλευτή τους για έξι Κοινοβουλευτικές θητείες, ΥΠΕΡΕΤΗΣΑ την ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ Εξουσία, που πηγάζει από τον Λαό, υπάρχει για τον Λαό και ΥΠΗΡΕΤΕΙ τον Λαό. Με την ιδιότητα αυτή ένοιωσα την Δαμόκλεια σπάθη της Εκτελεστικής Εξουσίας, που πολλές φορές - στην μακρά Κοινοβουλευτική μου θητεία - επιχείρησε να ακυρώσει την εξουσία, που αντλούσα από τον Θεσπρωτικό Λαό. 

... Και θλίβομαι βαθιά διότι οι Βουλές του 2015 και του 2019 που είχαν στα χέρια τους την Συνταγματική Αναθεώρηση δεν έλυσαν ΟΡΙΣΤΙΚΑ το πρόβλημα της ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ των Εξουσιών. 

Πως, λοιπόν, να μην συμφωνήσουμε με την δίκαια αγανάκτηση, την δικαιολογημένη οργή, και την περίσσεια θλίψη του Συγγραφέα κ. Π. Τζοβάρα για αυτήν την απαράδεκτη παρέμβαση της –εκάστοτε- Εκλεκτικής Εξουσίας στην Επιλογή – Εκλογή της Ηγεσίας των Ανώτατων Δικαστηρίων της χώρας; Και πως θα εξαλειφτούν οι « υπόνοιες » ότι οι κατ΄αυτόν τον τρόπον επιλεγόμενες Ηγεσίες δεν θα χρησιμοποιήσουν « νουθεσίες », « συμβουλές » και « παραινέσεις » , που θα καθορίζουν (… τρόπος του λέγειν!) το ποιος θα αθωώνεται και ποιος θα καταδικάζεται; 

Στην 5η Ενότητα: του βιβλίου του ο κ. Τζοβάρας αναφέρεται στην «ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» 

Στις 23 σελίδες αυτής της ενότητας ο Συγγραφέας: 

· Γράφει για την επιλογή του να ασκήσει Δικηγορία 

· Γράφει για την πληθώρα της Ποινικής ύλης, που δεν επιτρέπει την ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης και υπομιμνήσκει ότι ένα παράβολο (100 ευρώ) απέτρεψε πολλούς δικομανείς πολίτες να γεμίζουν τα «πινάκια» με υποθέσεις ασήμαντες 

· Γράφει για την πολύμηνη απεργία των Δικηγόρων, που σε τίποτε δεν ωφέλησε τους Δικηγόρους, ενώ ματαιώθηκαν δίκες χρεοφειλετών, εκδοτών ακάλυπτων επιταγών και λοιπών «ανθών του κακού»! 

· Γράφει για τον απαράδεκτο και ταπεινό θεσμό των Ασκουμένων Δικηγόρων, που μόνο για αυτούς τους επιστήμονες υπάρχει 

· Γράφει για το ταμείο Αλληλοβοήθειας Δικηγόρων που θυμίζει ανελεύθερα καθεστώτα και διατρανώνει την αντίθεσή του, εξηγώντας τους λόγους της διαφωνίας του 

… Και αφού ολοκληρώνει τις ανωτέρω παρατηρήσεις διερωτάται: Quo vadis justitia; 

Στην 6η Ενότητα ο κ. Π.Τζοβάρας: 

Καυτηριάζει 

· Την επικυριαρχία των Τηλεοπτικών Μέσων, που «στήνουν» τηλεοπτικές Δίκες και περιφρονούν την Δικαιοσύνη με παράνομη αποκάλυψη «τμημάτων» του ανακριτικού υλικού 

· Την ατιμωρησία πολιτικών (σημειώνονται συγκεκριμένες περιπτώσεις) 

· Την ανεπίτρεπτη περιπέτεια του Π.Κ. και το Κ.Π.Δ. 

· Την παραγραφή των κακουργημάτων, που μεταβαπτίσθηκαν σε πλημμελήματα και τελικώς δικάζονται ως πταίσματα 

Στην 7η Ενότητα του βιβλίου ο κ. Τζοβάρας δίνει τον τίτλο: 

«ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟ» και με πολλή ευγένεια, προσοχή και χωρίς πρόθεση πατερναλισμού απευθύνεται στους νεώτερους συναδέλφους του. Όπωςο Αθηναίος Ρήτορας ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ συμβούλευε τον ΔΟΜΙΝΙΚΟ, υιό του φίλου Βασιλιά της Κύπρου Ευαγόρα. 

… Και για να προλάβει ο Συγγραφέας τυχόν παρανοήσεις σημειώνει: «Ο συμβολικός τίτλος δεν σημαίνει ότι στις προθέσεις μου είναι να απευθύνω νουθεσίες και παραινέσεις προς νέους Δικηγόρους». 

… Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι οι αναφερόμενες συμβολές και νουθεσίες είναι χρησιμότατες για τους νέους Δικηγόρους και υποσημειώνουμε δύο από αυτές: 

1. Δικηγόρος ανέντιμος είναι κοινωνική πανώλη 

2. Ο Δικανικός λόγος, η Ρητορική δεινότητα η ευφράδεια και η ευγλωττία είναι στοιχεία σύμφυτα στον Νομικό και θεωρούνται κόσμημα για την πληρότητα τους, υπό την προϋπόθεση ότι συνοδεύονται απαρέγκλιτα από την επάρκεια, την εντιμότητα και το ήθος. 

Κλείνονται το συγγραφικό του έργο ο κ. Π. Τζοβάρας σημειώνει: «Έτσι περιπλανήθηκα πειρατικά σ’ ένα δυσπρόσιτο δάσος των συγγραφικών αναζητήσεων. Η …τελική ετυμηγορία ανήκει σ’ άλλους. Άλλωστε και το θυμίζει ο Κωστής Παλαμάς με τους στίχους του. 

«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν 

Θα’ρθούνε θα περάσουν 

Κριτές θα μας δικάσουν 

Οι αγέννητοι, οι νεκροί» 

(… Και αυτό το «κλείσιμο» μας συγκινεί ιδιαίτερα, καθ’ όσον αυτοί οι στόχοι ευρισκόταν επί 38 ολόκληρα χρόνια στην προμετωπίδα της εφημερίδα μας «ΕΘΝΙΚΑ ΝΕΑ») 

Το βιβλίο του κ. Π. Τζοβάρα είναι έργο πολύμοχθης εργασίας, επιστημονικής χρήσης της πλούσιας βιβλιογραφίας, τεκμηρίωσης, πλημμυρισμένο από την επιθυμία του Συγγραφέα να αφήσει μια σπάνια παρακαταθήκη νομικής κουλτούρας στον τόπο μας. Από την δική μας εμπειρία, των 10 βιβλίων μας, που ασφαλώς υπήρξαν μικρότερης εμβέλειας και χαμηλότερων συγγραφικών επιδιώξεων, μπορούμε να υπολογίσουμε πόσο τεράστιο ήταν το μέγεθος της εργασίας, που χρειάσθηκε για να φθάσει στην έκδοση το βιβλίο… «ΣΤΗ ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΗ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ».Δικαιούνται ο κ. Π. Τζοβάρας να χαίρεται, καθώς το πόνημα του ταξιδεύει για να καταλάβει μια περίοπτη θέση στην Ελληνική Γραμματεία. 

Θερμά Συγχαρητήρια 

ΗΛΙΑΣ Κ. ΒΕΖΔΡΕΒΑΝΗΣ 

(Ηγουμενίτσα, 12 Μαρτίου 2020)