Καλό ταξίδι Τάκη Στραβέλη!

Καλό ταξίδι Τάκη Στραβέλη!

Ήταν Τετάρτη πρωί κι όλα δείχνανε ότι η Σίδερη θα απολάμβανε μια ακόμα ηλιόλουστη μέρα. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη την ημέρα, στην Αθήνα είχε απλωθεί το πέπλο του θανάτου, του πόνου, μιας Σιδερίτικης οικογένειας, ενός χωριού, ενός νομού. Γιατί; Μα γιατί είχε διαδοθεί από στόμα σε στόμα, ότι είχε πεθάνει ένας Σιδερίτης. Αυτό έλεγε και το λυπητερό χτύπημα της καμπάνας, του Άη Γιάννη, του Πρόδρομου. Κι όλοι οι απληροφόρητοι χωριανοί, ρωτούσαν να μάθουν ποιός Σιδερίτης πέθανε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Κι αυτό που ρώτησα, μου είπε ότι πέθανε ο Τάκης ο Στραβέλης, ο δάσκαλος. Δεν το πίστεψα. Είναι δυνατόν είπα να έχει πεθάνει αυτός, ο όλο ζωή, ο υγιέστατος άντρας, που βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση; Να που ήταν δυνατόν. Να που η θλιβερή, η πονεμένη είδηση του θανάτου ήταν αληθινή. Ν α που μια ζωή γεμάτη διακρίσεις, αλλά και ποτισμένη με δηλητήριο, λόγω της απώλειας δυο αγαπημένων μελών της οικογένειας του, είχε σοβαρά τραυματιστεί.

Όμως ο Τάκης, ο δάσκαλος, δεν το έβαλε κάτω, δεν νικήθηκε από τα δυο σκληρά χτυπήματα της μοίρας, στάθηκε όρθιος για χάρη των παιδιών του, των εγγονών, των χωριανών, του χωριού του της Σίδερης.

Αν τώρα γυρίσουμε τον δείκτη του χρόνου χρόνια πίσω, θα συναντήσουμε τον Τάκη στο Γυμνάσιο της Παραμυθιάς, από το οποίο αποφοίτησε ύστερα από έξι χρόνια σπουδών και φυσικά αρίστευσε. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στην Παιδαγωγική Ακαδημία των Ιωαννίνων με τις ίδιες ζηλευτές διακρίσεις και βέβαια εντάχθηκε, όταν τέλειωσε τις σπουδές του, στην μεγάλη οικογένεια των εκπαιδευτικών την οποία τίμησε και η οποία με τη σειρά της τον τίμησε.

Σταθμός στην εκπαιδευτική του πορεία υπήρξε η θητεία του στο σχολείο του χωριού του τη Σίδερη, για την οποία μιλάνε ακόμα με θαυμασμό οι τότε μαθητές του.

Όμως και για τα προβλήματα του χωριού δεν αδιαφόρησε. Τον απασχολούσαν, μιλούσε γι’αυτά, πρότεινε, συμβούλευε, νουθετούσε όχι μόνο τους υπεύθυνους του χωριού, αλλά και της Αδελφότητας της οποίας υπήρξε διοικητικό στέλεχος για χρόνια. Αξιοσημείωτες υπήρξαν οι υπηρεσίες του στην εκκλησία του χωριού την οποία υπηρέτησε με την ιδιότητα του ψάλτη, φυσικά αφιλοκερδώς.

Αλήθεια, ποιος μπορεί να ξεχάσει τα τραγούδια και το χορό του, τον οποίο ζωντάνευε με το κέφι και την ζωντάνια του; Όμως ένα στραβοπάτημα μέσα στο ίδιο του το σπίτι στάθηκε ικανό να του κόψει το νήμα της ζωής. Να ορφανέψει παιδιά κι εγγόνια και να κάνει φτωχότερο το χωριό του, τη Σίδερη του όπως την έλεγε.

Κι όλα μετά πήραν το γνωστό, τον πένθιμο δρόμο του αποχωρισμού. Η εκκλησία του Άη Γιάννη σήμερα, τώρα γέμισε από χωριανούς, συναδέλφους, φίλους, γνωστούς, όλοι θέλουν να τιμήσουν με την παρουσία τους τον Σιδερίτη δάσκαλο Το ίδιο προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς με τούτο το φτωχό γραπτό. Να τιμήσουμε το χωριανό, να τιμήσουμε το δάσκαλο μικρών και μεγάλων και να ευχηθούμε το χώμα της Σίδερης που περιμένει να αγκαλιάσει το κορμί του να είναι αλαφρύ.

Τις ίδιες ευχές του έστειλε από τη μακρινή Αμερική ο Νώντα ο Φίλιος. Μας τηλεφώνησε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Για να πούμε του Τάκη εκ μέρους του δυο λόγια κι αυτό κάνουμε και με αυτά τον αποχαιρετούμε. Και με αυτά τον αποχωριζόμαστε.