Ο φίλος μου ο Αλέξης...

Ο φίλος μου ο Αλέξης...

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια, σαν να ήταν χθες μου φαίνεται, που έφυγε από τη ζωή, στις 11 Ιανουαρίου του 2016, ο φίλος μου ο Αλέξης. 

Ήταν τόσο ζωντανή η παρουσία του, που καμία φορά νομίζω, πως δεν χάθηκε, αλλά ζει ακόμη... Του μυαλού παιχνιδίσματα. 

Από μαθητής Λυκείου γνωρίστηκα μαζί του, με κοινό τόπο τη δημοσιογραφία. Αν και τότε ήταν διευθυντής στο ΙΚΑ, δεν είχε συνταξιοδοτηθεί ακόμη, αρθρογραφούσε σε τοπικές εφημερίδες, ενώ ως φοιτητής έγραφε σχόλια σε μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκή εφημερίδα. 

Μας ένωσε, λοιπόν, η αγάπη για τη δημοσιογραφία, που στην ουσία ήταν η ανάγκη της έκφρασής μας. 

Αλλά και ο χαρακτήρας του με τράβηξε κοντά του. Ήταν οξυδερκής, ωραίος στις ατάκες, κάποιες από τις οποίες έχουν μείνει αξεπέραστες, και συνάμα δοτικός ο Αλέξης. 

Και όταν τον χρειαζόσουν δεν απουσίαζε. Δήλωνε παρών. Και κατέφυγα σ' αυτόν αρκετές φορές και δεν ήταν απών. Αντίθετα έβαζε τα δυνατά του για να φανεί χρήσιμος. 

Επιπλέον ήταν και πολύ πνευματώδης και με λογοτεχνικό ταλέντο. Τα κείμενά του δεν είχαν μια στείρα γραφή, αλλά σκορπούσαν τις εσωτερικές του αναπνοές. 

Τα διάβαζες και αποκρυπτογραφούσες το όνειρο του Αλέξη, που δεν έληγε ποτέ. Όταν εκπληρωνόταν το ένα, ξεπεταγόταν το άλλο. 

Ένα όνειρο η ζωή του, ένα όνειρο η ύπαρξή του, έναν όνειρο ο κόσμος του. 

Του είχα θάρρος, όχι γιατί είχαμε συνεργαστεί στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και στην εφημερίδα, που μετά τη συνταξιοδότησή του, ίδρυσε. 

Ήταν, που ο Αλέξης συμπεριφερόταν ως φίλος, ως αδελφός, ως πατέρας, ως συγγενής και τον ένιωθες ως τέτοιον. 

Ακόμη και στις δύσκολες στιγμές, χαμογελώντας γενναία και περήφανα και δίνοντάς σου στήριξη, έσπρωχνε έξω απ' το πλάνο κάθε μελοδραματισμό, θλίψη και αδυναμία. 

Και ήταν μεγάλη υπόθεση αυτό. 

Με αυτά και με αυτά, δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Και με τη φαντασία μου, μπαίνω καμιά φορά στη στεριά του ουρανού και ψάχνω τα σύνορα της ψυχής του. Και όταν τα βρίσκω, ξαναθυμάμαι πόσο μεγάλα ήταν όσο ζούσε... 

Η. Μ.