Τα θανάσιμα αμαρτήματα της σχολικής αυλής - Της Βασιλικής Πάντου

Τα θανάσιμα αμαρτήματα της σχολικής αυλής - Της Βασιλικής Πάντου

Πριν από μερικές ημέρες, τυπικό πρωινό Παρασκευής, βρέθηκα να πίνω καφέ με φίλες συζητώντας και οργανώνοντας το σαββατοκύριακο. 

Κάποια στιγμή η κουβέντα μας οδηγήθηκε στην αυλή του σχολείου μας και στην νέα της εμφάνιση!!! 

Ο ενθουσιασμός τους πραγματικά δεν κρύβονταν! 

«Δεν είναι υπέροχη η νέα αυλή του σχολείου μας?!!» 

Και η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα απροετοίμαστη στο ν’ απαντήσω, όχι γιατί δεν ήξερα εάν μου αρέσει η νέα αυλή, πιο πολύ από τον ενθουσιασμό των συνομιλητριών μου. 

Η απάντηση μου σίγουρα δεν τους άρεσε, αλλά «ΌΧΙ» δεν μου αρέσει η νέα αυλή του σχολειού μας. 

Γνωρίζω ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται συστηματικές προσπάθειες αλλαγής του ελληνικού σχολείου με στόχο ν΄αναχρονιστεί η παλιά μέθοδος διδασκαλίας με μια πιο σύγχρονη που θα προάγει την κριτική και δημιουργική σκέψη. 

Η μέθοδος αυτή βέβαια θα ήταν αβάσιμη εάν δεν συνδεθεί η διδασκαλία με εμπειρίες των παιδιών που προωθούν την απόκτηση γνώσεων μέσα από μια ενδιαφέρουσα ενδοσχολική ζωή. 

Η επιτυχία των μεθόδων αυτών προϋποθέτει λοιπόν εκτός από αλλαγές στην οργάνωση και στην λειτουργία του σχολείου, αλλαγή και στο σχεδιασμό και στην διαμόρφωση του σχολικού χώρου. 

Η σχολική αυλή σ΄αυτό το «νέο» σχολείο μπορεί να παίξει ένα κεντρικό και ουσιαστικό ρόλο. Μπορεί να μετατραπεί σε μια υπαίθρια «τάξη» που θα προωθεί την βιωματική μάθηση όλων σχεδόν των μαθημάτων. 

Οι αυλές των σχολείων σήμερα χαρακτηρίζονται από απλή και τυποποιημένη οργάνωση και χρήση, έχοντας την εικόνα ενός άγονου τοπίου με σκληρά υλικά κυρίως τσιμέντο και με σχεδόν ανύπαρκτη βλάστηση. Δεν βοηθούν τον μαθητή να έρθει σ΄επαφή με την φύση και δεν παρουσιάζουν κανένα αισθητικό ενδιαφέρον. Η αυλή ενός σχολείου αποτελεί για τον μαθητή το πρώτο βασικό χώρο κοινωνικής επικοινωνίας και ανάπτυξης του αισθήματος της ομαδικότητας και συλλογικότητας, βοηθώντας να εγκλιματιστεί στον χώρο της εκπαίδευσης. Ο χρόνος που ένας μαθητής περνάει στην σχολική αυλή, συμπεριλαμβανομένου αργίες και καλοκαιρινούς μήνες αγγίζει το 50% του συνολικού χρόνου του. 

Αρχιτέκτονες και διακοσμητές ενώνονται καθημερινά σε ομάδες ώστε να υλοποιήσουν νέους καινοτόμους τρόπους σχεδιασμού, των χωρών της σχολικής αυλής, βοηθώντας ν΄αλλάξει ο τρόπος που μέχρι τώρα χειριζόμασταν αυτού του είδους τον σχεδιασμό. 

Μέσα στο ασφυκτικό αστικό τοπίο που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια 

η σχολική αυλή είναι από τους λίγους ανοιχτούς χώρους που έχουν απομείνει. 

Η «ανάπλαση» της λοιπόν θα έπρεπε να περιλαμβάνει νησίδες πράσινου με φύτευση δέντρων και θάμνων, συμβάλλοντας έτσι στην αλλαγή του μικροκλίματος του σχολικού χώρου και κατ’ επέκταση της γειτονιάς. Ελαφριά στέγαση, καθίσματα και παιχνίδια. Μα το κυριότερο απ΄όλα φωτισμό! Γιατί σε μια φωτισμένη περιοχή δεν μπορούν ν΄αναπτυχτούν δραστηριότητες ξένες προς την κοινωφελή δράση, πόσο μάλλον σ’ ένα χώρο με ανύπαρκτη φύλαξη. 

Μήπως τελικά θα πρέπει οι σχεδιαστικές προτάσεις που υλοποιούνται, να επιλύουν τέτοιου είδους θέματα, αναβαθμίζοντας ουσιαστικά το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και κινούμαστε ως ενεργοί πολίτες!? 

Μήπως πριν την οποιαδήποτε υλοποίηση να υπάρχουν ερωτηματολόγια για γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές και να λαμβάνονται σοβαρά υπ΄όψιν και οι δικές τους τοποθετήσεις και σκέψεις!?