Ακόμα λείπεις…

Ακόμα λείπεις… 

 

Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός,… 

Τότε μπαμπά, γιατί κάθε μέρα που περνάει ο πόνος μεγαλώνει; Μας λείπεις μπαμπά. 

Έφυγες και η ζωή έχασε το νόημά της, οι μέρες μοιάζουν ατελείωτες χωρίς εσένα. 

Μας λείπουν οι συμβουλές σου, οι ιστορίες σου, η σοφία σου και η ικανότητα που είχες να κάνεις τα προβλήματα να μοιάζουν μικρά. 

Κοιτάζω το τηλέφωνο και παρακαλάω να χτυπήσει και να γράφει «μπαμπάς». 

Θυμάσαι πόσες ώρες μιλούσαμε και προσπαθούσες να με καθησυχάσεις; 

Ανέλαβες τον ρόλο του πατέρα, της μάνας, του φίλου… 

Αφιέρωσες την ζωή σου για να μας μεγαλώσεις. Μας αγάπησες με όλη σου την ψυχή. 

Όμως και εμείς σε αγαπήσαμε μπαμπά μου, ήσουν τα πάντα για εμάς. 

Το σημείο αναφοράς μας στην ζωή, η ασφάλειά μας, η δύναμη για να συνεχίζουμε… 

Ξέρεις τι με στεναχωρεί πιο πολύ; Ότι ο εγγονός σου, που τόσο πολύ λαχταρούσες, δεν θα έχει την τύχη να γνωρίσει αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. 

Να τον πηγαίνεις βόλτα με το καρότσι, να του λες ιστορίες, να τον νανουρίζεις τις νύχτες με τραγούδια. 

Σου μοιάζει ξέρεις και λέει συνέχεια παππού. Εύχομαι να τον ακούς και να χαμογελάς! 

Ήσουν ο πιο δυνατός άνθρωπος που γνωρίζω. 

Όταν αρρώστησες από τον καρκίνο, το αντιμετώπισες με τόση υπομονή, με τόση θέληση για ζωή και τελικά τον νίκησες. 

Όμως η ζωή σου επιφύλασσε να περάσεις μια ακόμη αρρώστια, πιο δύσκολη και πιο ύπουλη… 

Και δυστυχώς τα κατάφερες. 

Σε πήρε από κοντά μας, 23 του Ιούνη, ημέρα Κυριακή. 

Άνιση η μάχη που πολεμάει και το σώμα αλλά και το μυαλό. 

Ελπίζω να ανταμώθηκες με τους γονείς, τα αδέρφια σου και τους αγαπημένους σου φίλους. 

Θα έγινε μεγάλη γιορτή εκεί ψηλά. Τυχερή η γιαγιά που σε κρατάει στην αγκαλιά της! 

Θέλω να έρχεσαι μπαμπά στον ύπνο μας να μας αγκαλιάζεις, να μας σκεπάζεις να μην κρυώσουμε, να ακούμε την φωνή σου να λέει : «Όλα θα πάνε καλά». 

Μας λείπεις μπαμπάκα, θα σε αγαπάμε για πάντα. 

Καλό ταξίδι αγαπημένε μας.

Ελένη Δ. Αθανασίου