ΤΙ ΘΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΝΑΤΑΛΙΑ… - Του Άγγελου Ντόρκου

Το σημερινό μου άρθρο δεν έχει γεωπονικό χαρακτήρα, όμως θεωρώ ότι πρόκειται για το σημαντικότερο που έχω γράψει ποτέ.

Μερικές μέρες πριν, συνάντησα έναν φίλο ο όποιος μου διηθήθηκε μια ιστορία που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Αφού χαιρετηθήκαμε και αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τον λίγο χρόνο που έχουμε εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες διαθέσιμο, καθίσαμε σε ένα από τα καφέ της πόλης. Η κουβέντα πολύ γρήγορα έφτασε στην ιδία την πόλη. Ο προβληματισμός μου για το πώς η κόρη μου η όποια είναι τώρα πεντέμισι ετών θα μεγαλώσει σε μια καλύτερη και ομορφότερη πόλη, απ ότι η σημερινή είναι από τα πράγματα που με απασχολούν καθημερινά, καθώς επέλεξα να ζήσω εδώ, έχω μεγαλώσει εδώ, αλλά δεν σας κρύβω ότι παλεύω μέσα μου για το αν θα παροτρύνω τα παιδιά μου να γυρίσουν πίσω μετά τις σπουδές τους.

Αφού συζητήσαμε τις ανύπαρκτες θέσεις παρκινγκ για όλους εμάς που μένουμε εκτός πόλης και πρέπει να μπούμε στο κέντρο για να κάνουμε τις δουλείες μας, για τα τραπεζοκαθισματα που είναι παντού και δεν μπορεί κάποιο ασθενοφόρο η πυροσβεστικό να εισέρθει στον πεζόδρομο και τα καρότσια με τα μικρά παιδιά να περπατήσουν πάνω στα πεζοδρόμια (ειδικά αν έχεις δίδυμα), για τις παιδικές χαρές οι οποίες είναι διαλυμένες, είτε γεμάτες προσφυγές και ακαθαρσίες, για τις παράνομες χωματερές, για τα τους κάδους ανακύκλωσης, για την ανύπαρκτη αστική συγκοινωνία, το ιστορικό κέντρο με τα ξενοίκιαστα καταστήματα καθώς και τα νανάκια έλατα που έχει φέτος, τα πεζοδρόμια που είτε είναι χωρίς πλάκες, είτε είναι ξεκολλημένες, είτε έχουν γούρνες από τα δένδρα που έχουν ξεραθεί και κανείς δεν έχει αντικαταστήσει. Και πιστεύω και παρά πολλά άλλα πράγματα που όλοι μας καθημερινά βλέπουμε και μας ενοχλούν.

Φυσιολογικά λοιπόν όπως συμβαίνει σε τέτοιες συζητήσεις που αφορούν την κατάντια της πόλης, η κουβέντα ήρθε σε πόλεις όπως τα Τρίκαλα, τα Γιάννενα η Θεσσαλονίκη , ή χώρες όπως η Γερμάνια. Η επομένη λογική κατάληξη είναι γιατί και εμείς εδώ να μην…

Η απάντηση γνωστή: ποιος θα κάτσει να ασχοληθεί και να τα βάλει με το σύστημα και τα λαμογια. Αυτά δεν χάνουν ποτέ. Απλά ανακυκλώνονται και συνεχίζουν.

Αυτό που πραγματικά με σόκαρε ήταν η αφήγηση δυο περιστατικών που είχε σχετικά με την δουλεία του. Το πρώτο είχε να κάνει με μια προμήθεια υλικών στον Δήμο. «με επισκέφτηκε ο υπάλληλος από την υπηρεσία και μου ζήτησε προφορικά τιμές για κάποια αγαθά από την επιχείρηση μου. Όπως μου ανέφερε θα μετέφερε τα σύνολο της δαπάνης στους ανωτέρους του και θα με ενημέρωναν για να προχωρήσω σε πρόσφορα μου. Πράγματι την επομένη μου ανακοινώσε ότι θα κάνω την προμήθεια, και ότι θα έπρεπε να πάω στο γραφείο του μια πρόσφορα για το τμήμα προμηθειών. Επίσης μου τόνισε ότι είχαν πάρει και από άλλη επιχείρηση τιμές και ότι είχε μια διάφορα της τάξης του 15% πιο φθηνή. Την επόμενη μέρα πήγα το χαρτί στον υπάλληλο. Μου ανέφερε ότι δεχόταν πιέσεις από την άλλη επιχείρηση να μην πάρω την δουλεία καθώς ο ανταγωνιστής του έλεγε ότι αν δεν πάρει την προμήθεια των υλικών θα προχωρούσε σε ασελγείς πράξεις απέναντι στον Δήμαρχο!!!»» Συνεχίζοντας την διήγηση του μου είπε: «άφησα την προσφορά στο γραφείο του και έφυγα. Του ζήτησα να με ειδοποιήσουν αν τελικά θα προμηθευόταν τα υλικά από την δική μου επιχείρηση καθώς έπρεπε να παραγγέλλω πράγματα για να καλύψω τις ποσότητες. Την επόμενη μέρα με ενημέρωσαν πως ο ανταγωνιστής μου, που είχε δώσει μεγαλύτερη τιμή από εμένα, τελικά δεν ασέλγησε έναντι του δημάρχου, άλλα κατέθεσε γραπτή προσφορά έχοντας χαμηλότερες τιμές κατά κάτι, σε σχέση με αυτές που εγώ είχα δώσει.»»

Εντάξει, δεν ξέρεις τι έγινε μπορεί ο υπάλληλος να είναι κολλητός με τον άλλον, ή να έπεσε κάποιο δόντι από άνωθεν του απάντησα. Από την στιγμή που τα χαρτιά μένουν, δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτε συνέχισα.

Εκείνη την στιγμή γούρλωσε τα μάτια και εξεραγην απαντώντας μου με το γνωστό χαρακτηρισμό που συνοδεύει εμάς τους Νεοέλληνες «τι λες ρε …? Θα σου δώσω ένα ακόμη παράδειγμα ποιο δυνατό, για να καταλάβεις τι γίνετε και γιατί δεν υπάρχει καμία ελπίδα για αυτόν τον τόπο. Γίνεται ένας διαγωνισμός για την παροχή υπηρεσιών με προϋπολογισμό πενήντα χιλιάδες ευρώ και κάτι. Ο ανταγωνιστής μου που πήρε την προηγούμενη δουλεία μαζί με κάποιον άλλο ήταν οι μονοί δυο που προσήλθαν. Και ως εκ του θαύματος έδωσαν και οι δυο έκπτωση της τάξεως του πέντε τοις εκατό. Η υπηρεσία αποφάσισε να επαναλάβει τον διαγωνισμό.»

«πολύ ωραία δεν βλέπω κάτι το μεμπτό»» του ανέφερα

«την επόμενη φορά που επαναλήφτηκε προσήλθα και εγώ και έδωσα μια έκπτωση της τάξεως του σαράντα τα εκατό, καθώς εκεί θεωρούσα ότι μπορούσα και την δουλεία να κάνω και να βγάλω κάποιο κέρδος συνέχισε. Κατά τα άνοιγμα των οικονομικών προσφορών διαπιστώνω ότι είμαι δεύτερος, πιο πάνω από τον συγκεκριμένο ανταγωνιστή ο όποιος είχε δώσει μια έκπτωση της τάξεως του εξήντα τοις εκατό. Δηλαδή ο ίδιος άνθρωπος που πήγε να κάνει μια δουλεία με σαράντα επτά χιλιάδες, αυτή τη φορά ζητούσε για την ιδία δουλεία είκοσι. Αυτό συνιστά δόλο απέναντι στην υπηρεσία βάση νόμου. Κατέθεσα ένσταση, μας ζήτησαν κάποια συμπληρωματικά έγγραφα και κατέληξαν στο να κατοχυρώσουν την δουλειά και πάλι στον συγκεκριμένο. Καταλαβαίνεις; Αφού δεν έκατσε με πολλά λεφτά, έκατσε με λίγα και ας είναι σε κάποιο βαθμό παράτυπο. Για ποια πόλη και ποια ποιότητα ζωής θέλεις να συζητήσουμε ρε Άγγελε» κατέληξε.

Δεν μπόρεσα να απαντήσω τίποτε. Απλά άλλαξα κουβέντα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο μου, σκαφτόμουν και πάλι τι θα πω σε λίγα χρόνια στην Ναταλία για την πείσω να γυρίσει στην πόλη που μεγάλωσα.

Κλείνοντας θα ήθελα λοιπόν να ΜΑΣ παρακαλέσω όλους για κάτι: οι καιροί είναι δύσκολοι και με κάποιο τρόπο πρέπει να επιβιώσουμε. Τα λαμογια κάνουν πάρτι και θα συνεχίσουν να κάνουν εάν εμείς δεν αντιδράσουμε. Εάν εμείς δεν αφήσουμε τον καναπέ. ΟΛΟΙ μας θα πρέπει να σκεφτούμε ότι έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή όχι για να γίνουμε πλουσιότεροι με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά να προσπαθήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, τα αδερφια μας, τα εγγόνια μας, για εμάς τους ίδιους. Να διδαχθούμε από τα λάθη των πατεράδων μας και να μην τα επαναλάβουμε. Την επόμενη φορά ας είμαστε λοιπόν πιο προσεκτικοί στην επιλογή αυτών που μας θα μας διοικήσουν και ας αφήσουμε τα μικροσυμφέροντα μας στην άκρη για το καλό του τόπου. Αυτό βέβαια υποχρεώνει πρώτα εμάς τους ίδιους να ζητήσουμε τα αυτονόητα και κανενός είδους ρουσφέτι.

Ας τολμήσουμε. Το χρωστάμε σε αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν και έχουν να αντιμετωπίσουν την βαθειά οικονομική κρίση και την μετανάστευση. Τουλάχιστον ας τους παρέχουμε τα εφόδια να ζήσουν μια καλύτερη ζωή και όχι να τα κάνουμε να θέλουν να γίνουν λαμογια…