Η 85χρονη Σουλιώτισσα και η ανακύκλωση… - Του Σταύρου Τζίμα

Εικόνα από το κέντρο της Θεσσαλονίκης, οδός Τσιμισκή, παραμονή Χριστουγέννων. Ανδρόγυνο με το βλαστάρι τους («γύρω» στα 10-12) βγαίνουν από πολυκατάστημα, ο μικρός κρατάει στο χέρι ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό και αφού πίνει την τελευταία γουλιά, τσουπ, το πετάει, υπό το αδιάφορο βλέμμα των γονιών του, στο πλακόστρωτο. Σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από δέκα μέτρα υπήρχε κάδος ανακύκλωσης, αλλά για τον πιτσιρικά, και φυσικά τους γονείς, ουδεμία σημασία είχε, αφού το πεζοδρόμιο προσφερόταν.

Κάποιος επισήμανε διακριτικά στο παιδί ότι θα μπορούσε να αφήσει στον κάδο το μπουκάλι. Επενέβη αμέσως αγριεμένος ο πατέρας για να τον βάλει στη θέση του, ζητώντας εξηγήσεις του τύπου «και τι σε κόφτει εσένα ρε», ένα διερχόμενο κοριτσάκι μάζεψε το μπουκάλι και το πέταξε στον κάδο, κάποιοι κούνησαν, αποδοκιμάζοντας, το κεφάλι. Κομίζω γλαύκα, το ξέρω, αφού όλοι έχουμε να αφηγηθούμε μια παρόμοια ιστορία.

Το γράφω όμως γιατί εκείνη τη στιγμή μου ήρθε στο μυαλό μια 85χρονη αγρότισσα που ζει μόνη σ’ ένα ορεινό χωριό, με ελάχιστους ανθρώπους, στο ιστορικό Σούλι της Ηπείρου.

Η ανακύκλωση αποτελεί μόνιμο μέλημα στην καθημερινότητά της. Μαζεύει πλαστικά ή γυάλινα μπουκάλια, χαρτοκιβώτια και χαρτικά, τα κλείνει σε πλαστικές σακούλες σκουπιδιών, τα αποθηκεύει, αφού τα πλύνει και τα καθαρίσει, και με την πρώτη ευκαιρία τα στέλνει για ανακύκλωση σε μια απόσταση τριάντα χιλιομέτρων.

Το γεγονός ότι στα πέντε χωριά του οροπεδίου δεν υπάρχει ούτε ένας κάδος ανακύκλωσης δεν αποτελεί για εκείνη εμπόδιο.

Ψάχνει κάποιον κτηνοτρόφο που πρόκειται να μεταβεί με το αγροτικό ημιφορτηγό του στο πλησιέστερο αστικό κέντρο όπου έχει μπλε κάδους και του «φορτώνει» τις σακούλες.

Κάθε φορά που την επισκέπτομαι, φεύγοντας με ρωτάει αν έχω χώρο στο αυτοκίνητο για την ανακύκλωσή της.

Η ίδια αναρωτιέται γιατί οι Αρχές δεν δέησαν να βάλουν έναν κάδο σε κάθε χωριό, ώστε να μην πετάνε οι άνθρωποι στους νερόλακκους πλαστικά και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά, που στη συνέχεια καταλήγουν στον ποταμό Αχέροντα και από εκεί στη θάλασσα.

Οταν μετέφερα, όπως μου ζήτησε, «αρμοδίως» το αίτημά της, η απάντηση ήταν ότι «δεν συμφέρει, γιατί οι ποσότητες δεν είναι μεγάλες».

Η ίδια επιμένει όχι μόνο να ανακυκλώνει, αλλά και να προσπαθεί συνεχώς να πείσει τους συγχωριανούς της ότι με το να ρίχνουν τα σκουπίδια στους χειμάρρους, ειδικά τα πλαστικά, κάνουν κακό στον τόπο τους και εν τέλει ζημιά στον εαυτό τους.

Χαρά στο κουράγιο της.