Ομιλία του Μ. Κάτση στο πολυνομοσχέδιο για το κλείσιμο της 4ης αξιολόγησης

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Δεν θα μπορούσα ξεκινώντας, να μην κάνω μια αναφορά στο  ζήτημα των ημερών: Με τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδος κ ΠΓΔΜ, η χώρα μας δείχνει  τον δρόμο της αλληλεγγύης  της συνεργασίας και της συνανάπτυξης στα Βαλκάνια,  σε ένα χώρο που έγινε για χρόνια πεδίο συγκρούσεων κυρίως λόγω  των εθνικιστικών εξάρσεων ενώ παίρνει πίσω την ανιστόρητα καπηλευμένη ελληνικότητας της αρχαίας Μακεδονίας και της κληρονομιάς μας. Μια μεγάλη  διπλωματική νίκη που πολλοί  προσπάθησαν, αλλά κανείς  δεν πέτυχε μέχρι  σήμερα . Είναι κρίσιμο να επικρατήσει ψυχραιμία κ λογική ,χαμηλά οι τόνοι και θα ήθελα να πω στην αντιπολίτευση  ότι με τον ένα η τον άλλο τρόπο, αργά η γρήγορα, δεν θα αποφύγετε  να σηκώσετε το μερίδιο της ιστορικής  ευθύνης που σας αναλογεί.

Με το παρόν νομοσχέδιο, η χώρα κλείνει επιτέλους τον ιστορικό κύκλο των μνημονίων και εισέρχεται σε μια νέα εποχή. 

Επιτρέψτε μου όμως μια μικρή αναδρομή και μια αποτίμηση αυτού του διαστήματος:

Η έξοδος της χώρας από το μνημόνιο με την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος είναι μια ιστορική δικαίωση και ανακούφιση, για όλους εμάς της πλειοψηφίας, που σηκώσαμε το βάρος του αναγκαστικού συμβιβασμού τον Αύγουστο του 2015.

Γιατί τότε μια τέτοια εξέλιξη δεν ήταν καθόλου αυτονόητη, κάθε άλλο μάλιστα: Θυμάμαι σαν χθες, τις αγωνίες όλων μας εδώ μέσα:

«Βγαίνει το πρόγραμμα ή είναι έτσι σχεδιασμένο να αποτύχει όπως και τα 2 προηγούμενα?

Και αν είναι άπιαστοι οι στόχοι που έχει και έχουν κρυφή ατζέντα για grexit στο τέλος, όπως σχεδίαζαν και το 2015?

Θα μπορέσουμε άραγε να εφαρμόσουμε μέρη του προγράμματος της αριστεράς ώστε να κρατηθεί η κοινωνία όρθια και να ακυρώσουμε ορισμένες αιχμές που είχαν δεσμευτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις ή δεν θα μας αφήσουν οι δανειστές?

Θα αμφισβητηθεί η λιτότητα στην Ευρώπη με πολιτικές αλλαγές ή θα συνεχίσει ο συσχετισμός του 18 εναντίον 1 όπως ήταν το 2015?

Εντέλει αξίζει τον κόπο να βάλουμε τα χέρια μας στον βούρκο να ξελασπώσουμε τη χώρα ή μήπως πρέπει να καταφύγουμε στο ασφαλές περιβάλλον της περήφανης διαμαρτυρίας?»

Αυτά αναλογιζόμασταν τότε υπό το βάρος της ιστορικής ευθύνης και των επίμονων διλλημάτων που έθετε η ίδια η πραγματικότητα. Η επιλογή μας να μείνουμε και να παλέψουμε, σήμερα, μας δικαιώνει γιατί:

Και το πρόγραμμα βγήκε, και αποδείχτηκε ότι οι στόχοι πιάνονται. Αντιθέτως, οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν τελείως αναξιόπιστες και με πολλά βαρίδια στην πλάτη τους,

Το χρέος ελαφρύνθηκε βραχυπρόθεσμα και θα ελαφρυνθεί περαιτέρω και μεσο-μακρο-πρόθεσμα

Πολλά από τα μέρη του  προγράμματός μας εφαρμόσαμε και θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε επουλώνοντας σταδιακά τις πληγές.

Η Ευρώπη δεν είναι ίδια μετά τις εξελίξεις σε Γαλλία, Πορτογαλία Ισπανία και εσχάτως Ιταλία. 

Και κυρίως: ΑΞΙΖΕ τον κόπο να μην αφήσουμε το προηγούμενο σύστημα του τριγώνου της διαπλοκής να επανέλθει στην κυβέρνηση κληρονομικώ δικαίω, και εμείς απλά να προσφέρουμε μαντήλι για να κλάψει στον κόσμο που υποφέρει.

Ας αναλογιστούμε όμως τι θα γινόταν αν επιλέγαμε τον δρόμο του αναχωρητισμού:

Θα είχαμε 7 μονάδες κάτω την ανεργία με ρεκόρ νέων θέσεων εργασίας?

Θα είχαμε την σταθεροποίηση και την ανάπτυξη της οικονομίας για 4 συνεχή τρίμηνα?

Θα είχαμε απόκρουση του εργασιακού μεσαίωνα που ήθελε το ΔΝΤ και η ντόπια ελίτ, θα είχαμε επιστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αύξηση του κατώτατου μισθού?

Θα είχαμε μήπως ανάταξη στην Υγεία με ισότιμη πρόσβαση για όλους και σπάσιμο διαχρονικών αποστημάτων?

Μήπως θα είχαμε ολοκληρωμένες υποδομές και το σχεδιασμό νέων στην ώρα τους, χωρίς πανοπροίκια φυσικά  ή μήπως θα είχαμε πανευρωπαϊκή πρωτιά στην απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ?

Θα είχαμε ΚοινΕισοδΑλληλεγ, κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα,  μείωση εισφορών για την συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων, ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου ? Και άλλα πολλά ας μη τα απαριθμήσω για οικονομία χρόνου.

Και για να το πούμε καθαρά:

Πετυχαίνουμε εκεί που οι άλλοι απέτυχαν για 3 κυρίως λόγους:

1^ον) Γιατί το 3^ο μνημόνιο παρά ορισμένους παραλογισμούς  και μέτρα που ποτέ δεν θα επιλέγαμε, είχε αρκετά κέρδη στα πλεονάσματα, στη ρύθμιση του χρέους και άφηνε περιθώρια για δικές μας επιλογές.

 2^ον) Επειδή δεν κλέβουμε, δεν ντηλάρουμε ως κυβέρνηση με τον παρασιτισμό και την διαπλοκή που χρεοκόπησε την χώρα αλλά αντίθετα συγκρουόμαστε με ότι μέσα διαθέτουμε και με την φοροδιαφυγή και αυτό αποτυπώνεται και στα δημόσια οικονομικά.

 3^ον) Επειδή υπάρχει μια κοινωνική πλειοψηφία που μας στηρίζει ενεργά γιατί βλέπει προσπάθεια από εμάς και βάζει πλάτη. Και όσοι ακόμα δυσφορούν, κρατάνε στάση ανοχής.

Και ξέρετε γιατί?  Γιατί αφενός περιμένει ακόμα από εμάς, αφετέρου αποστρέφεται μετά βδελυγμίας την ιδέα να ξαναγυρίσουν οι προηγούμενοι που τους ξέρουν καλά.

Κυρίες κ κύριοι,

Στα του νομοσχεδίου τώρα: Έχουμε ξανά ένα όργιο καταστροφολογίας και διαστρέβλωσης από την αντιπολίτευση και μερίδα των ΜΜΕ. Λογικό και αναμενόμενο, κάτι πρέπει να βρουν να πούνε.

Με το Μεσοπρόθεσμο, έχουμε τον οικονομικό σχεδιασμό, τα βασικά μεγέθη της γενικής κυβέρνησης  για το τρέχον έτος και τα επόμενα 3 χρόνια.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι όμως:

Τα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα περιγράφουν μεν προβλέψεις, στόχους και πολιτικές αλλά δεν σημαίνει όμως ότι δεν αναθεωρούνται τακτικά είτε ότι δεν εκτελούνται τμηματικά καθώς είναι μια διαδικασία δυναμική.

Είναι λοιπόν ΖΗΤΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ η επιμέρους εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων,  όντας πλέον εκτός προγράμματος, με περισσότερους βαθμούς ελευθερίας και τους στόχους πιασμένους.

Και τέλος Κάποια σχόλια σε ζητήματα για τα οποία έχουμε ακούσει όλο ανακρίβειες:

Λέει η ΝΔ ότι προβλέπονται 15 έως 18δις νέα μέτρα στην 3ετία επειδή περιγράφονται πλεονάσματα κοντά στο 5% ενώ ο στόχος είναι 3.5%.  Εδώ έχουμε ή άγνοια ή συνειδητό ψέμα. Μα ακριβώς αυτό το παραπάνω πλεόνασμα είναι που θα επιστρέψει με μορφή αντιμέτρων, φοροελαφρύνσεων ή επέκτασης του κοινωνικού κράτους. Για αυτό ακριβώς τα αντίμετρα είναι όχι μόνο περισσότερα από τα μέτρα αλλά ήρθαν και πιο νωρίς. Είχατε βγει στα κάγκελα ότι έρχονται πιο νωρίς τα μέτρα για τις συντάξεις και το αφορολόγητο που ακόμα να εφαρμοστούν, και αντ’αυτού ήρθαν 1 χρόνο πιο νωρίς το επίδομα τέκνων και η αναλογία  1:1 για προσλήψεις στο Δημόσιο.

Κλείνοντας,  θα ήθελα να πω ότι θα περιμέναμε από την ΝΔ να αποκαλύψει το πρόγραμμά της να πει ποια αντίμετρα δε θέλει, ποια από τα θετικά μέτρα θα πάρει πίσω αντί να καταστροφολογεί σαν μικρό κόμμα διαμαρτυρίας.

Γιατί η όλη ουσία της επόμενης μέρας, είναι αν θα έχουμε δίκαιη ανάπτυξη προς όφελος του κόσμου της εργασίας ή θα έχουμε ανάπτυξη για τους λίγους.

Η ΝΔ δεν θέλει την επαναφορά του κανόνα προσληψεων αποχωρήσεων 1:1. ούτε επίδομα ενοικίου, ούτε φοροελαφρύνσεις στη μεσαία τάξη ούτε επαναφορά στην εργασιακή κανονικότητα. Θέλει μείωση φόρων μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα κέρδη των μετοχών, θέλει ιδιωτικοποιήσεις στο κοινωνικό κράτος  και δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα στα μεσαία και χαμηλά στρώματα επειδή δεν εξηγεί που θα βρει τον έξτρα δημοσιονομικό χώρο.

Αυτά θα συγκρίνει ο κόσμος κυρίες και κύριοι στο τέλος της 4ετιας, θα μας αξιολογήσει και θα μας βρει επαρκείς.

Και θα δώσει την εντολή ξανά στον Αλέξη Τσίπρα, που με την ευθύνη και το πολιτικό εκτόπισμα ενός ηγέτη που υπερβαίνει και το κόμμα του και κυρίως τα σύνορα της χώρας μας, θα συνεχίσει και την επόμενη 4ετία την πορεία ανάκαμψης του πληγωμένου διεθνούς κύρους της χώρας και του ελληνικού λαού.

Ευχαριστώ.