Αγκαλιά με την ερήμωση τα Μουργκανοχώρια

Ελάχιστοι άνθρωποι. Σιωπή "νεκροταφείου". Λιγοστά, πλέον, κοπάδια ζώων. Εγκαταλελειμμένα χωριά μέσα σε μια πανέμορφη φύση. 

Οι κάτοικοι, που έχουν απομείνει, και οι οποίοι λιγοστεύουν χρόνο με το χρόνο, ενώ η επιστροφή νέων μένει όνειρο μακρινό, συνήθισαν στην εγκατάλειψη. 

«Τόσα χρόνια που είμαι εδώ, έχω κάμει μονάχα τρεις γάμους», λέει ο συμπαθέστατος ιερέας του Βαβουρίου π. Προκόπιος Αλιγιάννης, ο οποίος εξυπηρετεί και άλλα τέσσερα χωριά της περιοχής. Αν δεν ήταν και οι Αλβανοί εργάτες, τότε θα μιλούσαμε για την τέλεια ερήμωση. 

Μόνο τον Αύγουστο, για μερικές ημέρες, παίρνει η περιοχή ένα χρώμα ζωντάνιας. 

Αλλά και αυτό, ξεθωριάζει γρήγορα. 

Δεν μπορεί να γίνει τίποτε, ώστε να αναστραφεί η κατάσταση; 

Μπορεί... 

Φαίνεται πως η δημιουργία υποδομών για την προσέλκυση ορισμένων μορφών εναλλακτικού τουρισμού αποτελεί μονόδρομο για την επιβίωση των χωριών της περιοχής. 

Η «πρώτη ύλη» για κάτι τέτοιο δεν λείπει: το βουνό το ίδιο, πρώτα απ' όλα, που με τις κορυφές του που φτάνουν τα 1806 μ., αλλά και την ιστορία του, αναμφίβολα θα αποτελούσε πόλο έλξης για πολλούς τουρίστες.

Οι μυρωδιές από τα δεκάδες αρωματικά φυτά, όπως και οι παλαιοί αμπελώνες, δείχνουν καθαρά ότι η περιοχή αποτελεί ένα ανεκτίμητο οικολογικό κεφάλαιο, που με τον κατάλληλο σχεδιασμό θα μπορούσε να δώσει ζωή ακόμη και σε παραγωγικές/μεταποιητικές δραστηριότητες. 

Οι ιστορικές μονές, τα πέτρινα γεφύρια, τα φαράγγια, όλα τόποι μοναδικής ομορφιάς, μπορούν να αξιοποιηθούν τουριστικά, ενώ τα μαγευτικά μονοπάτια, από περάσματα των Αλβανών, μπορούν εύκολα να αποτελέσουν ελκυστικές πεζοπορικές διαδρομές, να καθαριστούν και να σημανθούν.

ΚΑΤΟΨΗ