Συνέντευξη με τον φωτογράφο Χρήστο Μασούρα, στην Βασιλική Β. Παππά

Ο Χρήστος Μασούρας σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και Φωτογραφία στη Leica Academy. Εργάστηκε ως φωτογράφος στα μεγαλύτερα περιοδικά μόδας στην Αθήνα (ΚΛΙΚ, MEN,DIVA, NITRO, MADAME FIGARO). Από το 1997 διατηρεί δικό του Studio Φωτογραφίας στην Ηγουμενίτσα όπου και εργάζεται. Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Πνευματικού Κέντρου καθώς και Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ηγουμενίτσας. Επίσης, συμμετέχει ως εκλεγμένο μέλος, στο Διοικητικό Συμβούλιο του Επιμελητηρίου Θεσπρωτίας.

Β.Π.: Κύριε Μασούρα, πηγαίνοντας πίσω, στην παιδική σας ηλικία, ποιο πράγμα θα μπορούσατε να πείτε ότι σας καθόρισε; Ποιες ήταν οι αναφορές σας, οι δάσκαλοί σας, όλα εκείνα που σας κινητοποίησαν;

Χ.Μ.: Από μικρό παιδί, αυτό που με χαρακτήριζε ήταν η παρατηρητικότητα και η δημιουργικότητα. Δε θα ξεχάσω ποτέ ότι με έναν φίλο είχαμε κάνει περιοδεύοντα θίασο με θέατρο σκιών σε ηλικία 10 χρονών. Έχω την τύχη να έχω γονείς και συγγενείς εκπαιδευτικούς. Η γνώση και η καλλιέργεια του πνεύματος ήταν πάντα προτεραιότητα μέσα στην οικογένειά μας. Είχα ακόμα την τύχη, ο παππούς μου να έχει εργαστεί ως φωτογράφος για πολλά χρόνια και πάντα η φωτογραφική μηχανή του ήταν για μένα κάτι μαγικό και αξιοπερίεργο.

Β.Π.: Τι σημαίνει η φωτογραφία για σας και ποιες προσλαμβάνουσες επηρεάζουν την έμπνευσή σας;

Χ.Μ.: Η φωτογραφία είναι η πιο εύκολη, η πιο προσιτή μορφή τέχνης. Είναι πολύ εύκολο να μάθει κανείς να χειρίζεται μια φωτογραφική μηχανή, καθώς και βασικές αρχές φωτογραφίας. Τι πιο ωραίο να μπορεί ο καθένας να εκφράζεται μέσω μιας μορφής της τέχνης. Όσο για τις προσλαμβάνουσες που επηρεάζουν την έμπνευσή μου είναι, οτιδήποτε μου ξυπνάει συναισθήματα, οτιδήποτε τονώνει τη φαντασία μου και με κάνει να σκέφτομαι.

Β.Π.: Πώς αισθάνεστε, όταν οι φωτογραφίες σας κάνουν κάποιους ανθρώπους να ταξιδεύουν;

Χ.Μ.: Σίγουρα μου αρέσει όταν οι φωτογραφίες μου κάνουν ανθρώπους να ταξιδεύουν. Είναι πολύ όμορφο να ενεργοποιείς συναισθήματα σε κάποιον που κοιτά τις φωτογραφίες σου, νιώθεις χρήσιμος. Η πραγματική δουλειά της φωτογραφίας είναι να συλλάβει ένα κομμάτι της πραγματικότητας (ότι κι αν είναι αυτό). Αν αργότερα η πραγματικότητα σημαίνει κάτι για κάποιον άλλο, τόσο το καλύτερο.

Β.Π.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ξένος φωτογράφος και ποια η αγαπημένη σας φωτογραφία;

Χ.Μ.: Ο αγαπημένος μου φωτογράφος είναι ο Henri Cartier-Bresson. Τον θαυμάζω όχι μόνο ως φωτογράφο αλλά και για τον τρόπο που έβλεπε τη φωτογραφία και την προσέγγιζε ως τέχνη. Αγαπημένη φωτογραφία δεν μπορώ να πω, ειλικρινά είναι τόσες πολλές που μου αρέσουν και νιώθω ότι αδικώ τις υπόλοιπες, αν διαλέξω μονάχα μια.

Β.Π.: Πόσο εύκολο είναι να ξεχωρίσει ένας φωτογράφος σήμερα; Είναι θέμα ταλέντου ή περισσότερο ενός καλού promotion;

Χ.Μ.: Είναι πολύ εύκολο, όταν έχει μια ιδιαίτερη ματιά. Είναι θέμα άποψης, οπτικής φρεσκάδας και ισχυρής αντιληπτικότητας. Και φυσικά, αν έχεις και το promotion για όλο αυτό, είναι ακόμη πιο εύκολο. Για μένα δε χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο πάντως, γιατί έχω πολλά παραδείγματα που το promotion έχει κερδίσει πολλά ταλέντα.

Β.Π.: Τι λέτε για την άποψη ότι η Τέχνη δεν είναι παρά ένα αντίδοτο στον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο;

Χ.Μ.: Ο θάνατος υπήρξε ένα από τα πιο δημοφιλή θέματα της τέχνης σε όλη την ιστορία της, αλλά κυρίως στις εποχές που ο άνθρωπος ερχόταν σε καθημερινή επαφή με αυτόν, όπως σε περιόδους πολέμων, λοιμών και επιδημιών. Η συνάντηση είχε κυρίως διδακτικό χαρακτήρα, αφού οι άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης εξισώνονται μπροστά στον θάνατο και έχουν όλοι την ίδια μοίρα. Η Τέχνη είναι το μόνο μέσο που διαθέτουμε για να κοιτάμε κατάματα ότι από ανασφάλεια νιώθουμε πως μας ξεπερνάει, όπως ο θάνατος ή ο έρωτας. Μας ψιθυρίζει δρόμους και μας μαρτυράει πόρτες. Θα μειώναμε πολύ την τέχνη ,αν απλώς τη θεωρούσαμε αντίδοτο κάτι άλλου. Άλλωστε αποτελεί μεγάλη αρρώστια κι από μόνη της. Πράγματι πάντως, ποιος φοβάται τον πνιγμό του θανάτου, όταν ήδη κολυμπάει στα νερά της Τέχνης;

Β.Π.: Υπήρξε κάποια κρίσιμη στιγμή που άλλαξε τη ζωή σας; Ποιες είναι οι στιγμές που σας σημάδεψαν συναισθηματικά;

Χ.Μ.: Όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται ο θάνατος αγαπημένων προσώπων και ο έρωτας.

Β.Π.: Στην καθημερινότητα πού βρίσκετε την ευτυχία; Αισθάνεστε ότι την έχετε βρει; Κι αν ναι, πόσο δύσκολο είναι να την ανακαλύψει κανείς τελικά;

Χ.Μ.: Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Είναι η κατάσταση της πλήρους ικανοποίησης που γεμίζει όλη τη συνείδηση. Δεν υπάρχει μόνιμη ευτυχία, υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας. Ως εκ τούτου την ευτυχία τη βρίσκω και τη χάνω.

Β.Π.: "Κάποιοι δεν ζουν ποτέ αλλά απλώς υπάρχουν" λέει ο Μπέργκμαν. Ποια η δική σας άποψη; Πού κρύβεται τελικά το αληθινό πάθος της ζωής;

Χ.Μ: Δεν υπάρχει καμιά συμβουλή που να κάνει για όλους· ο καθένας πρέπει να δοκιμάσει μόνος του με τον ιδιαίτερο δικό του τρόπο, καθώς, εκτός από την ιδιοσυγκρασία, διαφέρουν και οι συνθήκες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι αναπτύσσονται και λειτουργούν. Έχουμε παραχωρήσει για χάρη της ασφάλειας και του φόβου ένα μέρος της δυνατότητάς μας για ζωή και ευτυχία. Ο κάθε άνθρωπος καλείται να εκμεταλλευτεί την εναπομείνασα ικανότητά του για να βρει το δικό του πάθος για "ζωή". Δεν κρύβεται κάπου, πάντα μπροστά μας είναι, αρκεί να θέλουμε να το δούμε και για τον καθένα μας είναι διαφορετικό.

Β.Π.: Κλείνοντας, αν σας ζητούσα για το τέλος να πείτε ένα "ευχαριστώ", σε ποιον θα το λέγατε;

Χ.Μ.: Σε όσους είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια, που με αγαπάνε, που με στηρίζουν και με ανέχονται, συγγενείς και φίλους, μα πιο πολύ στην λατρεμένη μου αδελφή Ελβίρα.

cultmagz.com