Ο ΜΗΝΑΣ ΚΟΥΤΗΣ, Ο ΠΛΑΙΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ

(απο την εφημερίδα ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ του 1939)
του κ. Π. ΜΠΕΜΠΗ

Η αιφνιδία και μυστηριώδης εξαφάνισις του Μηνά Κούτη ή Πλαίσιου έρριψε βέβαια εις δεινήν ανησυχίαν και θλίψιν τους οικείους του και φίλους του, αλλ’ απέμεινε και κάποια ελπίς ότι ίσως δεν θα επρόκειτο περί δυστηχήματος, αλλ’ ότι θ’ απεσύρθη ούτος κάπου εντός της Ελλάδος μεταξύ αγνώστων διά να εφησυχάση επί τι διάστημα ως παλαιός και άκαμπτος παλαιστής της ζωής ή θα είχε βαδίση εις το εξωτερικόν , όπου συνείθιζε να μεταβαίνη συχνά είτε διά λόγους εμπορίου είτε διά λόγους εθνικούς.

Την δευτέραν εκδοχήν ενίσχυεν η προς το αγαπημένο του παιδί, τον Πύρρον, απευθυνθείσα εξ Αθηνών επιστολή του, μεστή πατρικών συμβουλών και πατριωτικών παραινέσεων και προειδοποιητική, ότι θ’ ανεχωρεί και θα εταξείδευε διά κάπου πολύ μακράν δι’ «εθνικούς λόγους», οπόθεν ήτο πρόβλημα εάν λόγω του γήρατος και της χρονιάς ασθενίας του θα κατώρθωνε να επανέλθη όπως έγραφεν αυτοτελεί προς τον Πύρρον. Παρήλθεν όμως διετία σχεδόν ολόκληρος και ουδαμού ουδέν ηκούσθη περί του αλησμονήτου Μηνά, παρά τας επιμόνους ερεύνας των οικείων του.

Και ηρχίσαμεν πλέον όλοι συμπατριώται και φίλοι και προ παντός οι βαρέως πληγέντες οικείοι του να συνειθίζωμεν με την βάσιμον εντύπωσιν ότι ο καλός Ηπειρώτης και σεμνός πατριώτης αποκαμών από τα πλήγματα της τύχης ιδίως εν τω κεφαλαίω της υγείας και της ζωής προσφιλεστάτων δι’ αυτόν μελών της οικογενείας του και ιδίως μετά την δραματικήν απώλειαν του αειμνήστου υιού του Ανδρέου, αποτελεσθέντος εντός 3 ημερών εξ οξυτάτου νοσήματος και μετά τον θάνατον της βιωτικής του Συντρόφου, θα έθεσεν ασφαλώς εκούσιον τέρμα εις την πολυκύμαντον αλλά και εξαιρετικώς τιμίαν και πατριωτικήν ζωήν του.

Επέστη συνεπώς η στιγμή να παραδεχθώμεν πως ο αλησμόνητος αυτός συμπολίτης και φίλος ανήκει πλέον εις τον κόσμον του υπερπέραν και ότι με την εξαφάνισίν του εξέλιπεν εκ του μέσου της Κοινωνίας και μία ιδιάζουσα φυσιογνωμία του τόπου μας.

Λέγω δε ιδιάζουσαν διότι ουδείς ηγνοεί τον συμπαθεί αυτόν Συμπατριώτην , όστις και ως αρχηγός οικογενείας υπήρξε στοργικός και ως φίλος σταθερός και ειλικρινής και ως έμπορος τίμιος και ως πατριώτης αγνός και θερμός. Δεν υπήρξεν ομαδική πατριωτική προσπάθεια εις τον τόπον μας, εις την οποίαν να μη επροκινδύνευσεν ο αείμνηστος Μηνάς Κούτης.

Και είναι πολύ γνωσταί αι πατριωτικαί υπηρεσίαι του προς το απελευθερωτικόν και ένδοξον Ελληνικόν Στράτευμα κατά την εθνικήν εποπτοιΐαν του 1912 οπότε με αληθή της ζωής του κίνδυνον παρείχε πολυτίμους πληροφορίας περί των κινήσεών του τότε αντιπάλου. Όπως επίσης είναι αρίγνωτον και το ενδιαφέρον του υπέρ της Ηπείρου γενικώτερον αλλά και των τοπικών μας ζητημάτων εκάστοτε.

Επίσης είναι γνωστή η κοινωνικότης του αοιδίμου αυτού Συμπατριώτου, όστις διά των αγαστών αυτού κοινωνικών προσόντων, της μειλιχιότης της φιλοξένου διαθέσεως και της υποχρεωτικότητος των τρόπων του είχε δημιουργήση πλειάδα προσωπικών φίλων και εκτιμώντων αυτόν όχι μόνον εις την επαρχίαν και την Ήπειρον αλλά και έξω της ιδιαιτέρας του πατρίδος ακόμη.

Επίσης είναι γνωστή ή εις τα πάτρια και τα Ηπειρωτικά εμμονή του, κάποια έμφυτος διάθεσις προς την λαϊκήν στιχουργίαν και προπάντος η επί των πατριωτικών ανδραγαθημάτων των Εθνικών Ηρώων του τόπου μας έμπειρος εγκυκλοπαιδικό της.

Πεισθείς ήδη εκ του χρόνου, ότι ο καλός αυτός πατριώτης και φίλος δεν αναπνέει πλέον μεταξύ ημών εν τω υλικώ και φθαρτώ τούτω Κόσμω, αλλ’ εκουσίως απεσύρθη ανεπιστρεπτεί υπό το περιβάλλον μας, τραπείς προς τους αγνώστους τόπους του υπερπέραν, ενόμισα, ότι είχα επιβεβλημένον καθήκον να χαράξω από των στηλών της «Θεσπρωτίας» λέξεις τινάς μνημοσύνους εις μνήμην του αειμνήστου αυτού τέκνου της ηρωϊκής και πατριωτικής κοινότητος Πλαισίου και κάλλιστου επαρχιών μας Μηνά Κούτη.

Απευθύνω δε προς την εκλεκτήν Γενέτειραν του Κοινότητα, το Πλάισιον , προς το αγαπημένο του παιδί, τον Πύρρον προς την προσφιλή του θυγατέρα Αριστούλαν , προς τον συμπαθέστατον γαμβρόν του και προσωπικό φίλον μου κ. Μηνάν Παρούσην και προς πάντας τους λοιπούς οικείους του αειμνήστου Μηνά Κούτη και βαθύτατα συλλυπητήριά μου επί τη απώλεια του πατρός και οικείου των.

Εάν δε καθυστέρησα κάπως εις την έκφρασιν των πενθίμων αυτών αισθημάτων μου, προήλθε τούτο εκ κάποιας ελπίδος, ότι δεν είχεν εκλίψη πάσα ελπίς, ότι ίσως να ευρίσκετο εν τη ζωή και κάποτε να επανήρχετο εν τω μέσω του περιβάλλοντος.

Τώρα όμως πρέπει να τον θεωρήσωμεν ως οριστικώς εκλίποντα.

Αντί δ’ ανθέων εις τον άγνωστον τάφον του ας δεχθή από μέρους μου τας παρούσας υπέρ της μνήμης του πενθίμους γραμμάς.