Τα παλιά καλά Χριστούγεννα στη Θεσπρωτία...

Η προετοιμασία για τον εορτασμό των Χριστουγέννων στη Θεσπρωτία ξεκινούσε από τον Νοέμβριο και συγκεκριμένα από την γιορτή του αγίου Ανδρέα, όπου βράζονταν τα παραδοσιακά μπόλια με καλαμπόκι κι άλλα όσπρια. 

Το Δεκέμβριο οι νοικοκυρές της Ηπείρου, συνήθιζαν να φτιάχνουν τις τηγανίτες στην πλάκα. 

Πρόκειται για ένα τοπικό γλύκισμα. 

Οι τηγανίτες ήταν μελωμένες με ζαχαρόνερο καρύδια και κανέλα. 

Aυτά κατά την παράδοση είναι τα σπάργανα του Χριστού. 

Ακόμη έπλαθαν κουλούρια κι έφτιαχναν γλυκά. 

Τις τηγανίτες τις έτρωγαν το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων.

Το «ψωμί του Χριστού» ζυμωνόταν την παραμονή των Χριστουγέννων με ιδιαίτερη ευλάβεια. Απαραίτητο στολίδι του ήταν ο χαραγμένος σταυρός. 

Ανήμερα των Χριστουγέννων ο νοικοκύρης του σπιτιού έπαιρνε το χριστόψωμο, το σταύρωνε, το κόβε και το μοίραζε σε όλους όσους παρευρίσκονται στο τραπέζι, σαν συμβολισμό της Θείας Κοινωνίας, όπου ο Χριστός έδωσε τον άρτο σε όλη την ανθρώπινη οικογένειά του. 

Την παραμονή τα παιδιά έβγαιναν στις γειτονιές να πούνε τα κάλαντα.|

Το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο τραπέζι στη Θεσπρωτία, περιλάμβανε χοιρινό κρέας. 

Η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού γινόταν με εξαιρετική φροντίδα. 

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός και πήγαν οι βοσκοί να προσκυνήσουν, ήταν νύχτα σκοτεινή. 

Σύμφωνα με την παράδοση, βρήκαν κάπου ένα ξερό πουρνάρι κι έκοψαν τα κλαδιά του. 

Πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές και τριξίματα και κρότους. 

Εξαιτίας αυτού, σε ορισμένα χωριά, όποιος πήγαινε στο σπίτι του γείτονα, για να πει τα χρόνια πολλά, καθώς και όλα τα παιδιά τα παντρεμένα, που θα πήγαιναν στο πατρικό τους, για να φιλήσουν το χέρι του πατέρα και της μάνας τους, να κρατούν ένα κλαρί πουρνάρι, ή ό,τι άλλο δεντρικό που έκαιε τρίζοντας. 

Στο δρόμο τα άναβαν και το πήγαιναν έτσι αναμμένο στο πατρικό τους σπίτι και γέμιζαν χαρούμενες φωτιές και κρότους τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού.

 ΚΑΤΟΨΗ