Οι Ελληνες μουσουλμάνοι στο μέτωπο της Αλβανίας - Του Δάμωνα Δαμιανού

Μια λιγότερο γνωστή πτυχή του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 είναι η συμμετοχή στο αλβανικό μέτωπο εκατοντάδων μελών της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης που υπηρετούσαν εκείνη την εποχή ως κληρωτοί στον ελληνικό στρατό ή κλήθηκαν ως έφεδροι αμέσως μετά την κήρυξη του πολέμου.

Ο Μουσταφά Χασάν Ογλού, που διατηρεί παραδοσιακό καφεκοπτείο στην Κομοτηνή, διηγείται την ιστορία του πατέρα του, ο οποίος πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας ως μέλος του 29ου Συντάγματος Πεζικού.

Το περίφημο 29ο Σύνταγμα Πεζικού ιδρύθηκε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Έδεσσα και μετεγκαταστάθηκε πριν τον Β? Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κομοτηνή. 

Αναχώρησε για το μέτωπο την 17η Νοεμβρίου 1940 και έδωσε μάχες στο Πόγραδετς, στο Τεπελένι και στην Κλεισούρα, από τις πιο φονικές του μετώπου.Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, ο Αχμέτ Χασάν Ογλού, μάγειρας από την Κομοτηνή, μόλις είχε ολοκληρώσει την στρατιωτική του θητεία. 

Ξανακλήθηκε αμέσως στο στρατό και παρουσιάστηκε στο 29ο Σύνταγμα που στρατοπέδευε στο κέντρο της πόλης. 

Χρειάστηκε να περάσουν τρεις εβδομάδες εωσότου ληφθεί απόφαση να ενισχύσει το 29ο Σύνταγμα τα υπόλοιπα εκστρατευτικά τμήματα του ελληνικού στρατού στην πρώτη γραμμή της μάχης.

Όπως διηγείται ο 75χρονος σήμερα γιος του Θρακιώτη μουσουλμάνου στρατιώτη του αλβανικού μετώπου, οι μαχητές της εποχής εκείνης δεν φοβήθηκαν τον πόλεμο αλλά τους κατέβαλαν οι κακουχίες, ο βαρύς χειμώνας και τα κρυοπαγήματα.

«Ο πατέρας επέστρεψε στην Κομοτηνή, μήνες μετά την συνθηκολόγηση της Ελλάδας, στους ώμους ενός συγγενή του, καθώς οι γιατροί στο Μέτωπο του έκοψαν κομμάτι της φτέρνας του για να γλιτώσουν την αφαίρεση ολόκληρου του ποδιού από τα κρυοπαγήματα. Άλλοι συμπολεμιστές του ήταν λιγότερο τυχεροί και είτε δεν επέστρεψαν ποτέ, είτε έζησαν τα υπόλοιπα χρόνια τα ζωής τους με ακόμα πιο βαριές αναπηρίες», θυμάται ο κ. Μουσταφά.

«Ο πατέρας μου, δεν ζήτησε ποτέ ούτε παράσημα ούτε τιμές από την πολιτεία για την συμμετοχή του στον πόλεμο. Έζησε ταπεινά μέχρι το τέλος της ζωής του πίσω από τον πάγκο του μαγέρικου στην Κομοτηνή. Όταν πέθανε, έδωσαν στην μητέρα μου ένα περίπτερο ως σύζυγο ανάπηρου πολέμου», καταλήγει ο ίδιος, κρατώντας με καμάρι πια τις φωτογραφίες των δύο εγγονιών του που έγιναν σημαιοφόροι στο σχολείο τους στην Ξάνθη, τιμώντας την ιστορία της οικογένειας.