Σεπτέμβριος, μήνας Αλτσχάιμερ - Του Γιώργου Ματρακούκα (+ΒΙΝΤΕΟ)

Το ποίημα ανήκει στο Γεώργιο Σ. Ματρακούκα και είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που πάσχουν από Αλτσχάιμερ αλλά και στους φροντιστές των ασθενών για την ιδιαίτερη ψυχική τους δύναμη . 

Η φροντίδα του ασθενή δεν είναι εύκολη, απαιτείται 24 ώρες την ημέρα , 7 ημέρες την εβδομάδα. 

 

Είμαι εδώ... είσαι εδώ... είμαστε όλοι μαζί!

Ο Παγκόσμιος Μήνας Αλτσχάιμερ σχεδόν τελειώνει, οι δράσεις ευαισθητοποίησης της κοινωνίας όμως συνεχίζονται. Οργανώσεις, Ομάδες και Δημόσιοι Φορείς ενημερώνουν το κοινό για την πρόληψη και την έγκαιρη διάγνωση της άνοιας και της νόσου Αλτσχάιμερ. Στην Ευρώπη τα άτομα με άνοια είναι περίπου 10 εκατομμύρια, στην Ελλάδα 200.000 και παγκοσμίως 44 εκατομμύρια και αναμένεται να φτάσουν τα 135 εκατομμύρια μέχρι το 2050. Μπορεί να μην μας περνά από το μυαλό, οι αριθμοί όμως μαρτυρούν ότι μας αφορά όλους, πριν γεράσουμε εμείς έχουμε δικούς μας ανθρώπους που γερνούν.

Προσωπικά, τυχαία στάθηκα στην ανάγνωση ενός άρθρου για τις διάφορες μορφές άνοιας, μετά κάποιο άλλο, μετά κάποια σχετικά βίντεο και ύστερα ένα φόρουμ βιωμάτων από ανθρώπους που έζησαν ή ζουν με πάσχοντες από Αλτσχάιμερ ή κάποια μορφή άνοιας.

Το ένα έφερνε το άλλο και τελικά ένας χείμαρρος συναισθημάτων και η συγγραφή μιας μικρής ιστορίας, ενός ποιήματος με τίτλο «Κομμένα Νήματα», και μετά είπα να τα μοιραστώ, μαζί με κάποιες πληροφορίες για την νόσο, όχι βέβαια σαν ειδικός .

Το Αλτσχάιμερ για πάρα πολλούς είναι μια άγνωστη ασθένεια, μια άγνωστη λέξη, μια λέξη δύσκολη να την πεις, δύσκολα θα γίνει αποδεκτή και δύσκολα να κατανοηθεί, αποτελεί όμως την πιο κοινή μορφή άνοιας ανάμεσα στα 100 διαφορετικά αναγνωρισμένα είδη.

Μία ασθένεια μη θεραπεύσιμη η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1906 από το Γερμανό ψυχίατρο και νευροπαθολόγο Αλοΐσιο Αλτσχάιμερ(Aloysius Alzheimer).

Αυτοί που την γνωρίζουν όμως, την συνδέουν με τον πόνο…

Το κοινό στοιχείο όλων όσων έχουν Αλτσχάιμερ ή άλλη μορφή άνοιας είναι ότι δεν είναι παιδιά . Είναι συνήθως ενήλικες άνω των 60 που είχαν δουλειά, οικογένειες και μια καταξίωση στον κοινωνικό τους περίγυρο. Είναι μητέρες και πατέρες, αδελφές και αδέλφια.

Το Αλτσχάιμερ έρχεται ξαφνικά και με την πάροδο του χρόνου η κατάστασή του ασθενή χειροτερεύει .

Η απώλεια μνήμης, η δυσκολία να επαναφέρεις στην μνήμη σου πρόσφατα γεγονότα προκαλεί πολύ άγχος και τρομάζει. Ποιον όμως δεν τρομάζει το ενδεχόμενο, το να ξεχάσεις αυτά που θυμάσαι .

Κάθε φορά που διάβαζα μια ιστορία ήταν διαφορετική και ξεχωριστή από την προηγούμενη που βίωσε κάποιος φροντίζοντας τον άνθρωπο του.

Έκλαψα πολλές φορές και προσευχήθηκα ακόμη περισσότερες για ένα θαύμα καθώς ζούσα την αγάπη, τον πόνο και την θυσία μέσα από τις εικόνες των ανθρώπων που φρόντιζαν ένα ασθενή με Αλτσχάιμερ . Είναι μια ασθένεια που πάσχει ολόκληρη η οικογένεια, αλλά και οι φίλοι. Η φροντίδα του ανθρώπου που πάσχει σε εξουθενώνει σωματικά, ψυχολογικά αλλά και οικονομικά. Η νόσος σκοτώνει τον εγκέφαλο του ατόμου που πάσχει από τη νόσο και, θα προσπαθήσει να τραυματίσει ψυχολογικά τον φροντιστή του Αλτσχάιμερ. Οι σοβαρές ελλείψεις στη χώρα μας, σε υπηρεσίες και δομές τόσο για τα άτομα με άνοια, όσο και για τις οικογένειές τους επιτάσσουν την υλοποίηση ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης.

Κάθε ασθένεια έχει το δικό της Σταυρικό βάρος, πιστεύω ότι αυτή είναι μια τρομακτική πορεία ανάβασης του Γολγοθά, σε κάθε στάση του κι ένας μικρός θάνατος που θα σε πάει κατευθείαν στον παράδεισο.

Σ αυτή την αναζήτηση λοιπόν στάθηκα περισσότερο στο ερώτημα: Αντέχεις να φέρεις τον εαυτό σου για λίγο στη θέση του ασθενή;

…Τώρα όλα ταχτοποιημένα περιμένουν τις Κυριακές τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας…

Τώρα είμαστε ελεύθεροι να αρχίσουμε τα ταξίδια οι δυό μας…

Τώρα όμως, εσύ μου λες ότι δεν θυμάμαι ραντεβού, πρόσωπα και ονόματα, ξεχνώ τις λέξεις και τους αριθμούς…

Στο κατώφλι ενός γιατρού, η πόρτα άνοιξε …

Ήρθε η διάγνωση, όχι σε μένα αυτό θεέ μου, τα πρώτα λόγια του μυαλού μου, σε λίγο καθετί οικείο και αγαπητό θα γίνει άγνωστο.

Δεν ξέρω να σου πω αν είχα κάποιο άλλο τρόπο ζωής δεν θα μου συνέβαινε αυτό. Μαζί ζούσαμε, τον ίδιο τρόπο ζωής είχαμε, εγώ πάσχω εσύ όχι. Μαζί θα αλλάζαμε πολλά αν ξέραμε, αλλά είναι αργά … μην σκεφτείς ότι φταις εσύ ή εγώ .

Πρόσωπα ξεχασμένα και γεγονότα σβησμένα αλλά δεν ευθύνομαι εγώ, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τι θέλω να ξεχάσω και τι όχι … ίσως η ψυχή μου, κάτι μέσα μου βαθειά επιλέγει τι θα ξεχάσει.

Ξυπνώ μέσα στην νύχτα, με λόγια πνιγμένα φωνάζω, τα παιδιά στην αυλή δεν ακούγονται , το χέρι σου με ακολουθεί…

Σημειώνω και κυκλώνω τον άνθρωπο που αγάπησα, τα παιδιά που φέραμε στον κόσμο. Μην φύγετε από κοντά μου, θέλω να είστε τα τελευταία πρόσωπα που θα δω πριν φύγω… και ας μην τα γνωρίζω.

Η Αγάπη γνωρίζει το άγγιγμα, το δάκρυ, το χάδι .

Ο ήλιος πέφτει, μια μελώδια με ταξιδεύει, το τραγούδι που αγαπήσαμε ψιθυρίζεις να βρω το δρόμο του γυρισμού, χαμογελώ με τις ηλιαχτίδες σου που με λούζουν, μα η νύχτα, αυτό το σκοτάδι μου κλέβει τις νότες, ξημερώνει και είσαι ακόμη εδώ, μια ακατανόητη δύναμη ψυχής…

Ναι ο χρόνος λίγος που απομένει, ακόμη μπορώ να σ αγκαλιάζω και να νιώθεις την αγάπη της συμπόρευσης, ακούω την καρδιά σου να υπόσχεται ότι θα είσαι δίπλα μου μέχρι την τελευταία μου ανάσα.

Δεν γνωρίζω αυτούς που έρχονται να με δουν και μια εχθρικότατα γεννιέται μέσα μου καθώς το άγχος μου μεγαλώνει …θέλω να φύγουν, μα εσύ… μου λες είναι οι φίλοι μας .

Εσύ γιατί είσαι εδώ …γιατί μ αγκαλιάζεις,

-το ξέρω δεν το θυμάσαι, είμαι το παιδί σου...

-εγώ σε μεγάλωσα μα δεν σε θυμάμαι… θυμάμαι να σ έχω αγκαλιά, να σε νανουρίζω, μα πότε μεγάλωσες… νιώθω την αγάπη σου ξέρω, είσαι παιδί μου μα… πότε έσβησαν οι ευτυχισμένες μέρες …

Συνεχίζω να ζω στιγμές ευτυχίας , μια λάμψη μου φέρνει στη μνήμη ξεθωριασμένες εικόνες ..τα λεπτά και ο χρόνος σμίγουν… οι σελίδες από το βιβλίο της ζωής σβύνουν, χάνονται .

Ανησυχία, φόβος και ταραχή με παρασέρνει στο ποτάμι του χρόνου, δεν ξέρω που βρίσκομαι, βοήθησέ με να αποδράσω να βρεθώ στην μητρική αγκαλιά, να ξεφύγω. Με λαχανιασμένη λαχταρά τρέχω να βρω το σπίτι που έμενα παιδί, έρχεται το χέρι σου στο μέτωπο, τα χείλη σου στα μαλλιά μου και με ξαναφέρνουν κοντά σου.

Τις νύχτες οι παραισθήσεις και οι αυταπάτες με ξυπνούν, κλαίω με σπαραγμό, δεν σε θυμάμαι, ζω ταυτόχρονα σε εφιάλτες παιδικούς αλλά και στον παράδεισο . Συγχώρεσε με που σε χρειάζομαι δίπλα μου, πρέπει να οπλιστείς με περίσσια υπομονή να νικήσουμε τους κακούς των παραμυθιών.

Σου λέω, και γω σ αγαπώ, μα η γλώσσα μου δεν ξέρει την δικιά σου, κομμένα τα νήματα, άκου την καρδιά μου, βγάλε με στο φως για ένα περίπατο κι ας μην μπορώ να βαδίσω .

Τα λόγια χάθηκαν καθώς το μυαλό μου δεν ελέγχει το σώμα.

Ένα χέρι στον ώμο μου, ένα πρόσωπο άγνωστο μα αγαπημένο, το δάκρυ σου γνώριμο και η αγάπη σου μεγάλη να με αφήσει να με φροντίσει μόνος του κάποιος ειδικός.

Ένα κομματάκι φροντίδας επίγειας, μια ουράνια αγάπη σκορπά τη Θεία Χάρη στις ψυχές μας .

Τώρα έχεις ένα μωρό να φροντίσεις.

Ένα μωρό που μεγαλώνει, δεν θα περπατήσει και δεν θα μάθει να μιλά αλλά με τον τρόπο σου με κάνεις πολλές φορές να χαμογελώ.

Μου κρατάς το χέρι, μου μιλάς μ αυτό το βλέμμα και ο ανυπόφορος πόνος της ανάβασης αγάλλεται και μαλακώνει …μια ιαματική Θεϊκή αλοιφή η αγάπη σου, μου κλέβει τον πόνο.

Ένα παραμύθι θρυμματισμένο, σε πιο κόσμο ζω …

Απογυμνώθηκα από γνώσεις, γεγονότα και πρόσωπα, όχι όμως από αγάπη, μπορεί να κόπηκαν τα νήματα επικοινωνίας του μυαλού, μα η ψυχή μιλά, απλώνει το χέρι την ώρα που εσύ νομίζεις ότι κοιμάμαι και σε χαϊδεύει… 

Η ώρα πλησιάζει, εσύ εδώ όπως μου υποσχέθηκες κι εγώ σου χαρίζω τις δυο τελευταίες νότες της ζωής :

Mια βόλτα η ζωή στη γη

ένα ταξίδι που δεν κατάλαβα

καθώς τα σκαλιά της νιότης έτρεχα

με μια λαχτάρα άμετρη.

Ήρθε το πρώτο φιλί της άνοιξης

κάτι παράξενο συνέβη στη ζωή

καθώς μου χαμογέλασες

και μου πες σ αγαπώ .

Το καλοκαίρι όμως πέρασε

πέταξαν οι μέρες και οι αριθμοί

μισή μάχη κερδισμένη

μ εσένα δίπλα μου .

Και ξαφνικά τα φύλλα έπεσαν

και ήρθε ο χειμώνας

ένα πρωί ξυπνώ, δεν είσαι εδώ

η σκέψη μου, κομμένα νήματα

τα κόκκινα χείλη

ασπρόμαυρες εικόνες...

και των παιδιών τα πρόσωπα σβηστά

το βλέμμα μου στο άπειρο .

Μια φλόγα ασπρόμαυρη

καίει τους δρόμους του γυρισμού

παλεύω να σε θυμηθώ

προβάλεις στην άκρη, χάνεσαι.

Πόσο θα θελα να σε κρατώ,

μα λείπεις

ασήμαντες της λήθης οι χαρές,

ο πόνος χωρίς αιτία

ασήμαντες κι ανούσιες οι ημέρες

καρδιά που δεν χτυπά αγάπη

άδειο δωμάτιο το μυαλό,

κλάμα χωρίς το δάκρυ.

Ο χρόνος τώρα πάγωσε

η μνήμη μου σβηστή

και δεν θυμάμαι να σε αγαπώ…

ας κύλαγε

τα μάτια σου ας θυμόμουνα

μαχαίρι ας έκοβε ανάσα και ζωή

ας άπλωνες τα χέρια σου

να σε κρατούσα αγκαλιά

να φύλαγα τα μάτια σου

σ αυτό το φεγγαρόφωτο

που σου πα σ αγαπώ

μπροστά σου να γονάτιζα

στο στήθος σου να έγερνα

ν ακούσω την καρδιά να λέει

σ αγαπώ…

τα μυρωμένα σου μαλλιά να χάιδευα

και ας θρηνούσα

καθώς θα έφευγα …

σ ένα ταξίδι στη ζωή

γλυκό αθάνατο ...

Η ψυχή δεν χάνει την μνήμη της, ακόμη κι όταν η υλη χαθεί .

Ο άνθρωπος πλασμένος με αγάπη θα αναζητά αγάπη μέχρι να αναπαυτεί σ αυτή .

Ναι η αγνή αγάπη αναζωπυρώνει τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα διαρκούν περισσότερο από τις αναμνήσεις.

Είμαι εδώ... είσαι εδώ... είμαστε όλοι μαζί!

«Είμαι εδώ» είναι ο τίτλος της εκστρατείας που διοργανώνει φέτος η Alzheimer Hellas για όλο το μήνα Σεπτέμβριο.

Αν αντιμετωπίζετε προβλήματα μνήμης που δυσκολεύουν την καθημερινότητα σας, επισκεφτείτε άμεσα κάποιον ειδικό !

Γεώργιος Σ. Ματρακούκας

Περισσότερες πληροφορίες για το Αλτσχάιμερ και την άνοια στον ιστότοπο των :

Κέντρο Ψυχικής Υγείας Ηγουμενίτσας www.mhci.gr

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer www.alzheimer-hellas.gr

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer Αθήνας www.alzheimerathens.gr

Πανελλήνια Ομοσπονδία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών www.alzheimer-federation.gr

Γραμμή Ζωής-Silver Alert www.lifelinehellas.gr