Ανασυγκρότηση της παραγωγής σημαίνει Ελλάδα της δημιουργίας και της προόδου - Του Παναγιώτη Σκούτα

Μετά από τη σωρευτική ύφεση 25% του ελληνικού ΑΕΠ κατά το διάστημα 2009-2014 και τη σταθεροποίηση της οικονομίας την τελευταία διετία, αυτονόητη προτεραιότητα είναι η επιστροφή σε ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης. Τι ανάπτυξη χρειαζόμαστε όμως στη χώρα μας; Το ερώτημα είναι πολύ σημαντικό για να μην επαναληφθούν οι λάθος επιλογές προηγούμενων δεκαετιών, που σε ένα βαθμό ήταν και οι ρίζες για τα σημερινά προβλήματα.

Σήμερα, δεν μας αρκεί μια πρόσκαιρη αναπτυξιακή αναπήδηση, ένα επικοινωνιακό ευφυολόγημα τύπου «success story». Απαιτείται μια μεσοπρόθεσμα βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία, η σταθερή επίτευξη ενός ικανού ποσοστού μεγέθυνσης του ΑΕΠ επί σειρά ετών. Δηλαδή, αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος είναι ένα συνεκτικό, διατηρήσιμο και ανανεούμενο αναπτυξιακό μοντέλο.Συνεκτικό σημαίνει να μην βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους οι βασικοί άξονες του, αλλά πολλώ μάλλον να συμπληρώνονται. 

Παράδειγμα μη συνεκτικής ανάπτυξης βιώσαμε στο σχετικά κοντινό παρελθόν, κατά την περίοδο που η ελληνική οικονομία ανέβαινε διαρκώς λόγω της αύξησης της κατανάλωσης, όμως την ίδια στιγμή οι ελληνικές βιομηχανίες έκλειναν η μία μετά την άλλη. 

Έτσι, η κατανάλωση στρεφόταν όλο και περισσότερο σε εισαγόμενα προϊόντα και επιδείνωνε το ισοζύγιο πληρωμών και το χρέος.Διατηρήσιμο σημαίνει η μεγέθυνση του ΑΕΠ να μην επιτυγχάνεται συγκυριακά. Υπήρξαν χρονιές που ατμομηχανή της ανάπτυξης ήταν οι ιδιωτικές κατασκευές. 

Προφανώς, αυτό δημιουργούσε μια φούσκα στο συγκεκριμένο κλάδο και στην οικονομία συνολικά, αφού η ζήτηση για κατοικίες και καταστήματα δεν μπορεί να αυξάνεται διαρκώς.Ανανεούμενο σημαίνει να προσαρμόζεται στις εξελίξεις της οικονομικής συγκυρίας και να μην στηρίζεται σε έναν μόνον τομέα. 

Η Φινλανδία την προηγούμενη δεκαετία στήριξε την αναπτυξιακή της προσπάθεια κατά μεγάλο μέρος στον τομέα της κινητής τηλεφωνίας. Μετά το 2011, η πτώση των πωλήσεων της ΝΟΚΙΑ παρέσυρε ολόκληρη τη φινλανδική οικονομία σε πρωτοφανή ύφεση.Για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους χρειάζεται να ενισχυθούν ορισμένοι υπάρχοντες τομείς της οικονομίας και να αναπτυχθούν επιπροσθέτως καινούριοι. 

Αυτή είναι η λεγόμενη «Παραγωγική Ανασυγκρότηση» που συζητήθηκε σε ευρεία σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό πριν λίγες μέρες. Δεν πρόκειται για μια απλή φιλοδοξία προσέλκυσης επενδύσεων αλλά για την εκπόνηση ενός εθνικού αναπτυξιακού μοντέλου και μάλιστα εξειδικευμένου κατά περιφέρεια και κατά κλάδο. 

Στηριγμένου, αφενός στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και της κάθε περιφέρειας, αφετέρου στα κατάλληλα κίνητρα, ώστε να προσελκύσουμε επενδύσεις πρώτα και κύρια εκεί που τις χρειαζόμαστε περισσότερο. Δηλαδή, εκεί που θα δημιουργήσουν τόσο αναπτυξιακές συνέργειες όσο και τη μεγαλύτερη τόνωση στην απασχόληση.Κρίσιμος στόχος είναι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας στο εσωτερικό της χώρας, στα προϊόντα και στις υπηρεσίες. Να μην αναπτύσσεται, δηλαδή, μια οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα και σχεδόν όλα τα κέρδη να καταλήγουν στο εξωτερικό. 

Κλειδιά για την επίτευξη αυτού του στόχου αποτελούν η ενσωμάτωση τεχνολογίας στην παραγωγή και η συνεχής βελτίωση της ποιότητας. Με κινητήρια δύναμη τους νέους και τις νέες μας που έχουν υψηλή επιστημονική κατάρτιση και συνάμα είναι «απελευθερωμένοι» από λανθασμένες νοοτροπίες του παρελθόντος.Το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας είναι υπόθεση που αφορά και τους τρεις τομείς της οικονομίας. Το δημόσιο, τον ιδιωτικό και τον κοινωνικό τομέα. Για την Κυβέρνηση της Αριστεράς, μια τόσο σοβαρή προσπάθεια δεν μπορεί να αναπτυχθεί μόνο μέσα σε κλειστά υπουργικά γραφεία. 

Η διαβούλευση που θα διεξαχθεί με τους παραγωγικούς κλάδους, τους κοινωνικούς φορείς και την Αυτοδιοίκηση είναι μια πρωτοποριακή αλλά και πολύ ουσιαστική διαδικασία. 

Γιατί το ουσιαστικό περιεχόμενο της σύγχρονης Δημοκρατίας δεν είναι μόνον η κάθε τέσσερα χρόνια εκλογική διαδικασία, αλλά εξίσου σπουδαία είναι και η ουσιαστική συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη όλων των κρίσιμων αποφάσεων. Πολύ περισσότερο από την στιγμή που βασικός μας στόχος αποτελεί η δίκαιη ανάπτυξη, δηλαδή η συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας, όχι μόνο στην προσπάθεια, αλλά και στα αναπτυξιακά οφέλη.

Η στιγμή που λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές είναι η πλέον κατάλληλη. Τόσο γιατί η Ελλάδα πλησιάζει προς την οριστική έξοδο από το πολύχρονο τούνελ της κρίσης. 

Όσο και γιατί σε όλο τον πλανήτη διεξάγονται αυτή την στιγμή οικονομικές ανακατατάξεις και η Ευρώπη ήδη συζητά για το αναπτυξιακό της μέλλον και το νέο καταμερισμό εργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. 

Σε αυτό τον καταμερισμό, η χώρα μας διεκδικεί θέση στο κέντρο και όχι στην περιφέρεια. Θέση που δικαιούται για λόγους ιστορικούς και γεωπολιτικούς. 

Αυτή τη θέση, στην πρώτη γραμμή της Ευρώπης, θα την κατοχυρώσουμε με την υλοποίηση του σύγχρονου εθνικού αναπτυξιακού μοντέλου. 

Με αυτό τον τρόπο η Ελλάδα θα κατορθώσει να περάσει από την εσωστρέφεια της περιόδου της κρίσης στην δημιουργική και προοδευτική ανασυγκρότηση.