Κεντροαριστερά και άλλοι μύθοι - Του Φώτη Ζγούρη

Στο ρευστό πολιτικό τοπίο που διανύουμε, ένα φαίνεται να είναι το δεδομένο: η απογοήτευση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ παγιώνεται, οι ψηφοφόροι του φαίνεται να του έχουν γυρίσει την πλάτη. Μάλιστα, όχι πάντα για τον σωστό λόγο - υπάρχουν ακόμα αυτοί που πιστεύουν ότι τα μνημόνια σκίζονται με ένα άρθρο, ο ΕΝΦΙΑ καταργείται με έναν νόμο κ.ο.κ., απλά οδεύουν πλέον προς τους κομματικούς σχηματισμούς του Λαφαζάνη και της Κωνσταντοπούλου…

Δεδομένο όμως είναι και το ότι όλη αυτή η απογοήτευση δεν μεταφράζεται σε θετικό κλίμα για την ΝΔ. Δημοσκοπικά βεβαίως είναι πρώτη, αλλά φαίνεται ότι κερδίζει ψήφους από κόσμο που απλά θέλει να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ… Κυριαρχεί και πάλι δηλαδή η λογική του «ανάμεσα στους τυφλούς, κυριαρχεί ο μονόφθαλμος». Ο μεταρρυθμιστικός ενθουσιασμός που υπήρξε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, φαίνεται να καταλαγιάζει – ειδικά μετά τις τελευταίες επιλογές του αρχηγού της ΝΔ. Και ο ενδιάμεσος χώρος, που τόση κουβέντα έχει γίνει γι αυτόν, η δημιουργία ενός τρίτου πόλου, φαίνεται να πελαγοδρομεί.

Είμαι πεπεισμένος περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι η διαχωριστική γραμμή του κρατισμού με τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις είναι αυτή που πρέπει να προκαλέσει τις εξελίξεις. Αυτή η γραμμή διαπερνά όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, και η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας μπορεί να οδηγήσει σε κάτι νέο. Όχι σε κάτι «κεντροαριστερό», αλλά σε κάτι νέο. Και το Ποτάμι, ίσως είναι ο πρώτος σχηματισμός που το έχει επισημάνει – όσοι επιμένουν να μιλάνε για σαφή τοποθέτηση στον άξονα αριστερά-δεξιά μάλλον έχουν μείνει πίσω από τις εξελίξεις…

Ίσως και γι’ αυτό ο κόσμος του κέντρου – οι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τώρα κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ – παρ’ όλο που ενδεχομένως να ψηφίσουν Κυριάκο «για να φύγουν αυτοί, και μετά βλέπουμε» - είναι τόσο μουδιασμένος. Αν βάλουμε στην εξίσωση και την γενική απαξίωση προς την πολιτική, και ειδικά προς το «παλιό» σύστημα, έχουμε μια σφαιρική εικόνα της παρούσας κατάστασης.
Ο κόσμος λοιπόν απογοητεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γυρίζει όμως μαζικά στους «παλιούς» και προτιμά μάλλον την αποχή. Και όσο βλέπει διάφορους πρωταγωνιστές της χρεοκοπίας της χώρας μας, να εμφανίζονται και πάλι ως σωτήρες, απομακρύνεται ακόμη περισσότερο. Και όλοι αναρωτιούνται το γιατί.

Πρόσφατα, το ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι προτιμά την ολική επαναφορά όλων των παλαιών στελεχών, και καλεί όλον τον κόσμο της κεντροαριστεράς να συμπράξει μαζί τους με στόχο το…νέο ξεκίνημα! Νέο ξεκίνημα βέβαια που άρχισε με την «ποδοσφαιρική» μεταγραφή ενός βουλευτή του Ποταμιού, ενώ ταυτόχρονα προσεγγίζει παρασκηνιακά και άλλους, εκβιάζοντάς τους με το «τώρα ή ποτέ» (φυσικά, φταίνε και οι προσεγγιζόμενοι εδώ, αφού μπαίνουν στην διαδικασία της συζήτησης αυτής). Και ένας ολόκληρος χώρος, «τσακώνεται» για το αν η Φώφη είναι άξια, αν η επιστροφή του ΓΑΠ στο Πασόκ, είναι λόγος επανασυσπείρωσης ή θα διαλύσει το ίδιο το Πασόκ, αν ο Βενιζέλος είναι ο ηγέτης της παράταξης, αν η κίνηση των τριών (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης) είναι το καινούριο… Τσακωμός χωρίς λόγο, αφού σχεδόν ΚΑΝΕΙΣ δεν ενδιαφέρεται… Η κοινωνία εκεί έξω έχει άλλα προβλήματα. Φυσικά όλοι αυτοί, σε πλήρη αρμονία με κάποιους δημοσιογράφους «γνώμης», φωνάζουν στο Ποτάμι να αυτοδιαλυθεί και να προσχωρήσει στην Δημοκρατική Συμπαράταξη!

Επειδή όμως η μνήμη μας δεν είναι μνήμη χρυσόψαρου, ας θυμηθούμε κάποια πράγματα:
-Ποιος είπε πρώτος στην τρόικα ένα μεγαλοπρεπές «go back»; Μην βιαστείτε να απαντήσετε «ο Βαρουφάκης»! Ήταν ο Βενιζέλος, ως υπουργός οικονομικών, που έδειξε την πόρτα της εξόδου στην τρόικα, λέγοντάς τους, το 2011, ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα και αποφασίζει μόνη της τα μέτρα που πρέπει να παρθούν. Το αποτέλεσμα το θυμόμαστε όλοι μας: ήταν το χαράτσι μέσω της ΔΕΗ…

-Ποιος σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα; Ο Τσίπρας; Ο Καμμένος; Όχι, βέβαια, ήταν η ΝΔ και ο Σαμαράς, που έλεγαν στον κόσμο ότι υπάρχει και άλλη λύση, τα «Ζάππεια»! Μέχρι φυσικά που έγινε κυβέρνηση…

-Ποιος είπε «λεφτά υπάρχουν»; Και για να είμαστε δίκαιοι, είπε «λεφτά υπάρχουν» αν τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις (μειωθεί η διαφθορά, μειωθεί η φοροδιαφυγή, μειωθεί το σπάταλο κράτος κτλ). Αλλά δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να τηρηθούν αυτές οι προϋποθέσεις. Και οι λίγες, πραγματικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν (Διαύγεια, opengov), πολεμήθηκαν πρώτα από όλα από το ίδιο το κόμμα του, το οποίο στο τέλος τον… έριξε κιόλας από την κυβέρνηση.

- Ποιοι έβαλαν το κομματικό κράτος, τις σπατάλες έξω από κάθε κουβέντα μεταρρύθμισης και επέλεξαν την δημοσιονομική προσαρμογή μόνο με αυξήσεις φόρων και περικοπές μισθών/συντάξεων; ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ!

Και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε ο καλύτερος μαθητής τους! Γιατί τελικά, όλα έγιναν για την υφαρπαγή της εξουσίας μέσω της ψήφου. Την στιγμή που η χώρα διαλυόταν, που έπρεπε μόνοι μας να βρούμε ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, τα κόμματα επέλεξαν απλά να βρουν έναν τρόπο να πάρουν την εξουσία, και «μετά, βλέπουμε»…

Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης, ο στόχος είναι ο ίδιος: η νομή της εξουσίας. Η ΝΔ και ο αρχηγός της, δεν φαίνεται να τολμούν να προτείνουν τις δύσκολες λύσεις που χρειάζεται ο τόπος μας. Το ΠΑΣΟΚ, στοχεύοντας στην επιστροφή των ψηφοφόρων του που πήγαν στον Σύριζα, έχει βγάλει απ την φαρέτρα του όλα τα παλαιοκομματικά κόλπα για να ενσωματώσει τους πάντες κάτω από την σκέπη του.

Και το Ποτάμι; Το Ποτάμι ήταν ο πρώτος σχηματισμός, που τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους – και αυτό ποτέ δεν ήταν δημοφιλές. Μιλήσαμε για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου φορέα, πέρα απ’ τις παλιές διαχωριστικές γραμμές «δεξιά-αριστερά», με σκοπό τις αληθινές μεταρρυθμίσεις – μια λέξη που τόσο ταλαιπωρήθηκε στα χρόνια της κρίσης. Δεχτήκαμε ακόμα και εμείς, που είμαστε καινούριοι στην πολιτική, να κάνουμε ένα βήμα πίσω, για να δημιουργηθεί κάτι καινούριο, που θα φέρει νέο αίμα στο προσκήνιο. Και ναι, ας συμμετέχουν σε αυτό το νέο και κάποιοι παλαιοί πολιτικοί, που ΄χουν δώσει δείγματα γραφής, τουλάχιστον στις προθέσεις τους για εφαρμογή νέων πολιτικών. Και επειδή ο κόσμος δεν θέλει επιστροφή στα παλιά, ας κάτσουν αυτοί στην 2η σειρά. Ας τολμήσουν να πουν ότι το μόνο που θέλουν να προσφέρουν είναι η εμπειρία τους, το μόνο που ζητούν είναι η έξοδος από την κρίση, και όχι να στρογγυλοκαθίσουν και πάλι στις καρέκλες της εξουσίας. Μόνο έτσι θα πείσουν για το καλό των προθέσεών τους.

Φαίνεται όμως ότι, τελικά, μάλλον χαλάμε την σούπα, ειδικά σε αυτό που λένε «κεντροαριστερά». Γιατί, κανείς τους δεν θέλει τις λύσεις, την φυγή προς τα εμπρός, αλλά μόνο την εξουσία. Και οι κινήσεις τους, τα λόγια τους, δείχνουν ότι ενοχλούνται από το Ποτάμι. Θέλουν απλά να το εξαφανίσουν, και από δεξιά και από αριστερά…

Το Ποτάμι δεν μίλησε ποτέ για κεντροαριστερά! Μίλησε για το καινούριο που χρειάζεται η χώρα, η κοινωνία, για να βγούμε από την κρίση. Το καινούριο που χωράει όλους όσους θέλουν το ίδιο - κεντροαριστερού, κεντροδεξιούς. Γιατί, είπαμε, η διαχωριστική γραμμή είναι «κρατισμός ή μεταρρυθμίσεις», «ευρωπαϊκή χώρα ή βενεζουελοποίηση».

Και προτείνω στον κ. Θεοδωράκη, στον Σταύρο μας, να σταματήσει να ελπίζει ότι σε αυτούς, που του σκάβουν τον λάκκο σχεδόν από την πρώτη στιγμή, θα βρει ευήκοα ώτα για την δημιουργία της συνομωσίας του καλού. Δεν θέλουν, δεν μπορούν! Εδώ είμαστε ακόμα όλοι μας, σε έναν καινούριο φορέα, και όποιος πιστεύει στις απαραίτητες αλλαγές, καλώς να μας έρθει. Οι υπόλοιποι, ας μας εξηγήσουν πρώτα πως θα μας σώσουν, όταν τα ίδια τα κόμματά τους χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ – χρήματα που δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Ας μας πουν ένα συγνώμη για αυτά που ΔΕΝ έκαναν όταν είχαν την εξουσία στα χέρια τους, και ας μας εξηγήσουν γιατί δεν τα έκαναν. Ας μας δικαιολογήσουν, πως μπορούσαν να κυβερνούν μαζί, αφού τους χωρίζει άβυσσος. Ο Σύριζα, έχει αποτύχει, προσπαθεί μάλιστα να ελέγξει τα ΜΜΕ, το κράτος, τα πάντα, αλλά σε τι διαφέρει με τους άλλους; Στο ότι τα κάνει πιο «άγαρμπα»; Και στο τέλος τέλος, αν ο κόσμος προτιμήσει όλους τους άλλους, και εμάς μας αφήσει στα αζήτητα, έχουμε τις δουλειές μας να συνεχίσουμε. Δεν ζούμε από την πολιτική.

Ξέρω, ή μάλλον ανακάλυψα στην πορεία και έμαθα, ότι η πολιτική είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Δεν είναι τα πράγματα τόσο απλά. Πρέπει να συζητάς, πρέπει να συμβιβάζεσαι για το γενικότερο καλό… Αλλά όλα έχουν ένα όριο. 

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω, «σοβαρούς» ανθρώπους – καθηγητές, δημοσιογράφους, αναλυτές – οι οποίοι είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχουν επιλέξει να συνταχθούν με όποιον είναι κοντά στην εξουσία, οι οποίοι πάντα έτσι ήταν τελικά και απλά είδαν στο Ποτάμι μια πιθανή νέα δίοδο προς τα εκεί και δεν τους βγήκε, να μας κουνάν το δάκτυλο για το τι πρέπει να κάνουμε.

Και κάτι τελευταίο – αλλά όχι ασήμαντο: παρατηρώ τον τελευταίο ειδικά χρόνο, πολλά από τα στελέχη του δημοκρατικού τόξου, να απευθύνονται σε αυτούς που πίστεψαν τον Τσίπρα και τον ψήφισαν, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς – και φυσικά να κουνάν το δάκτυλο, λέγοντας μάλιστα ότι όλοι αυτοί «δεν δικαιούνται να μιλάνε»! 

Το ξέρω και εγώ, πολλοί ψήφισαν Σύριζα γιατί πίστεψαν στα μεγάλα λόγια (αφέλεια), άλλοι γιατί έτσι τους συνέφερε (καιροσκόποι), άλλοι γιατί σκέφτηκαν «εντάξει, λέει ψέματα ότι θα κάνει όλα αυτά που υπόσχεται, αλλά αν καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ; Αν δώσει αύξηση σε εμένα;» (συμφεροντολόγοι). Μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι, δεν έχει σημασία αυτό. 

Για όποιον λόγο και να το έκαναν, ακόμη και αν το μετάνιωσαν ή όχι, ακόμη και αν έχουν πιστέψει την όποια θεωρία συνομωσίας, δεν παύουν να είναι αδέλφια μας, φίλοι μας, συγγενείς μας, συνάδελφοί μας. 

Κι αν παλιότερα μας χαρακτήριζαν εμάς ως «αφελείς, προδότες, γερμανόδουλους» (η ποικιλία χαρακτηρισμών ήταν ατελείωτη), δεν χρειάζεται να απαντάμε με τον ίδιο τρόπο. Τα ίδια βάρη και τα ίδια προβλήματα σηκώνουμε όλοι μας. 

Και η λύση δεν είναι να χτυπάμε τον πεσμένο, τον προδομένο, ακόμα και τον ευνοημένο. Κατηγορούμε τους Συριζανέλ ως διχαστές της κοινωνίας, μην απαντάμε στο πρόβλημα με έναν ακόμη διχασμό. Μην οδηγούμε τα πράγματα στα άκρα, γιατί τα άκρα θα προκύψουν ως κυβέρνηση αύριο. 

Η επιθυμητή έξοδος από την κρίση θα ωφελήσει όλους μας, και θα απομακρύνει τον θυμό και την απογοήτευση (που όπως ξέρουμε δεν είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι) από όλους! 

Σταματήστε λοιπόν να λέτε πόσο καλύτεροι και εξυπνότεροι είστε – ειδικά τώρα που αποδεικνύεται κάθε μέρα το ψέμα των Συριζανέλ. 

Τα γεγονότα επαληθεύουν ποιος είχε προβλέψει σωστά τις εξελίξεις, όχι οι κραυγές. Δεν ξέρετε πόσο αντιπαθητικό και ελιτίστικο φαίνεται όταν κουνάτε το δάκτυλο - «σας τα έλεγα εγώ, τα είχα πει, τα είχα προβλέψει, μας καταστρέψατε». 

Επιβεβαίωση χρειάζεται ο ανεπαρκής…

Α! και μην ξεχνάτε, αυτός που θα μας κυβερνήσει αύριο πρέπει, εκτός από επαρκής, να είναι και συμπαθής. Αλλιώς δεν τον επιλέγει κανένας…

* Ο Φώτιος Ζγούρης είναι μέλος της ΜΕΣΥΑ και πολιτευτής του Ποταμιού στο Νομό Θεσπρωτίας.