ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

11 Ιανουαρίου 2016. 

Μια νύχτα εφιαλτική, μια νύχτα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου, μια νύχτα που γυρνάει ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Πέρασε ένας χρόνος και όμως τα συναισθήματα είναι το ίδιο. Όλοι μου έλεγαν ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μέχρι στιγμής όμως δεν έχει γιατρέψει τίποτα. Προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ. Πονάω κάθε στιγμή της ημέρας.

Το 2002 που τελείωσα το σχολείο, μου ζήτησες να αναλάβω την εφημερίδα προσωρινά μέχρι να βρεις κάποια άλλη κοπέλα, γιατί η προηγούμενη ήθελε να φύγει. Ξεκίνησα δειλά-δειλά και όσο περνούσε ο καιρός και τα χρόνια, λάτρεψα αυτή την δουλειά.

Μου άρεσε που δουλεύαμε μαζί. Αγαπούσα την τελειομανία σου και ας με νευρίαζε πολλές φορές. Και ας σου γκρίνιαζα και ας τσακωνόμασταν συχνά.

Με παρακάλαγες να ξεκινήσω να αρθρογραφώ και εγώ αρνιόμουν πεισματικά. Και να που έφτασε η στιγμή να γράψω το πρώτο μου άρθρο και να είναι για σένα! Έβαλες πάλι το χεράκι σου!

Μπαμπά μου, μου λείπεις πολύ. Σε σκέφτομαι καθημερινά. Όπου και αν πάω η απουσία σου είναι αισθητή. Όταν πηγαίνω στη μαμά ,το σπίτι είναι άδειο, όσο κόσμο και να έχει, όσες φωνές και αν ακούγονται από τα εγγόνια σου! Κατεβαίνω στην Ηγουμενίτσα και περιμένω να σε δω στους δρόμους, να γυρνάς από υπηρεσία σε υπηρεσία ή να πίνεις το τσιπουράκι σου με τους φίλους σου. Χτυπάει το κινητό μου κ κοιτάω με λαχτάρα να δω αν γράφει ΜΠΑΜΠΑΣ.

Αλλά πιο πολύ ξέρεις πότε νοιώθω την απουσία σου; Όταν βρίσκομαι στο γραφείο μας! Όταν μπαίνω μέσα και δεν βρίσκω τα "ραβασάκια" σου, όπως συνήθιζα να αποκαλώ τις σημειώσεις σου. Αυτά που μου άφηνες καθημερινά για να ετοιμάσουμε την ύλη των εφημερίδων. Αυτά που περίμεναν να διαβάσουν πως και πως οι αναγνώστες σου. Αυτά που γέμιζαν τους «ΑΛΕΞ(Η)ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ» και τα «ΤΟΛΜΗΡΑ». Τις στήλες σου, που πλέον δεν υπάρχουν, γιατί κανένας δεν μπορεί να αναπληρώσει και να συναγωνιστεί την πένα σου. Στο γραφείο μας που πλέον έχει μείνει άδειο!

Η απουσία σου είναι αισθητή σε όλους. Η μαμά ακόμα δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την απουσία σου, πονάει πολύ. Προσποιείται ότι είναι καλά, χαμογελάει για να νοιώθουν όμορφα τα εγγόνια σας, αυτά που πλέον της δίνουν ζωή.

Ο Αλέξανδρος, ο Άγγελος, η Ηρώ και η Ελένη, μιλάνε συχνά για σένα, θυμούνται τις όμορφες στιγμές που περνάγατε. Μιλάνε με αγάπη, νοσταλγία και ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη τους. Ένα χαμόγελο που δεν θα σβήσει ποτέ γιατί ξέρουν πόση αδυναμία τους είχες. Εμείς σου φωνάζαμε να μην τα κακομαθαίνεις και εσύ μας κοιτούσες πονηρά και έτρεχες να τους πραγματοποιήσεις κάθε επιθυμία τους.
Έχεις αφήσει όμως μεγάλο κενό και στις καρδιές των φίλων σου. Των λίγων καρδιακών σου φίλων, που όχι μόνο δεν ξεπερνάνε τα δάχτυλα του ενός χεριού αλλά ούτε καν τα συμπληρώνουν. 

Οι φίλοι σου, που ένα χρόνο τώρα, στέκονται δίπλα μας. Έτοιμοι να μας συμβουλέψουν ή να μας "μαλώσουν" όταν χρειαστεί. Έτοιμοι να μας βοηθήσουν σε ότι και αν ζητήσουμε. 

Οι φίλοι σου που πλέον μπήκαν στις ζωές μας και είναι κομμάτι μας.
Ένα χρόνο τώρα προσπαθούμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε με την δουλειά. 

Πιστεύω να τα καταφέρνουμε και να είσαι υπερήφανος. Σ’ αυτό, βέβαια, μας βοηθάνε και οι συνεργάτες μας. Απ’ την πρώτη στιγμή στάθηκαν στο πλευρό μας και συνεχίζουν να μας στηρίζουν. Οφείλω να τους ευχαριστήσω δημόσια!

Μπαμπά μου... 

Μπαμπάς, μια απ’ τις πρώτες λέξεις που καταφέρνει να πει ένα μωρό, μια λέξη τόση μικρή, απλή, καθημερινή... Καταλαβαίνεις, όμως, την αξία της, μόνο όταν σταματήσεις να την προφέρεις, να την φωνάζεις.

Ο άνθρωπος, λένε, πεθαίνει μόνο όταν ξεχαστεί...

Εσύ, μπαμπά μου, θα μείνεις για πάντα ζωντανός στο μυαλό και στις καρδιές όλων μας! Ζωντανός όπως είσαι στην αγαπημένη μου φωτογραφία που δημοσιεύω. Ζωντανός, χορεύοντας με την πριγκίπισσά σου, όπως αποκαλούσες την Ηρώ απ’ την πρώτη μέρα που γεννήθηκε, και στα μάτια σου υπάρχει μόνο αγάπη και στοργή για όλους μας! 

Ζωντανός όπως το γέλιο σου, που ακόμα αντηχεί στ’ αυτιά μου!

Σ’ αγαπώ μπαμπά μου... 

Μου λείπεις...

Εύη Α. Αναστασίου