Φιλιάτες - Παραμυθιά: Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας το 1931

 

Με αφορμή κι αιτία τη φωτογραφία του Ηρακλή Φιλιατών που μας έδωσε ο Σταυρής ο Κοτσώνης δημοσιεύουμε και όσα έγραφε γι’ αυτόν τον αγώνα η εφημερίδα ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ το 1931…  

ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ

ΕΝΑ ΜΑΤΣ

Μεταξύ των ποδοσφαιρικών ομάδων «Ηρακλέους» Φιλιατών και «Ατρομήτου» Παραμυθίας την περασμένην Κυριακήν έλαβε χώραν φιλική συνάντησις με τέρματα 2 υπέρ του «Ηρακλέους» απέναντι ουδενός του «Ατρομήτου» .

Και τοι η συνάντησις ήτο φιλική εν τούτοις το παιγνίδι δεν διεξήχθη εντός των ορίων της καλής συμπεριφοράς και των αυστηρών κανόνων του ποδοσφαίρου. Η αθλητική συνείδησις έλειπεν από τους δύο ομίλους όπως ακριβώς λείπη στη γενική γραμμή από όλους τους Ρωμιούς ποδοσφαιριστάς.

Διά να είμεθα ειλικρινείς σημειούμεν ότι οι Ατρομητικοί έπαιξαν παιγνίδι πολύ τεχνικό με μικρές πάσες, αλλ’ έμεινεν άνευ αποτελέσματος διότι καθυστερούν εις το σουτάρισμα.

Επίσης το μικρόν ανάστημα των ποδοσφαιριστών του «Ατρομήτου», οι περισσότεροι παιδιά του Οικοτροφείου, απέναντι των σχηματισμένων και γιγάντων του «Ηρακλέους» έπαιξε σπουδαίον ρόλον εις το να ηττηθούν οι πρώτοι.

Ο διαιτητής κ. Αρ. Σπανόπουλος , του οποίου λόγω αν επαρχείας διέφευγον σφάλματα των παικτών και των δύο ομίλων ετήρησε στάσιν όχι μεροληπτική και κατακρίνομεν την απέναντί του στάσιν των παικτών του «Ατρομήτου» διάκοψάντων τον αγώνα 5 λεπτά πρό της λήξεως του. Ο διαιτητής κακώς εξετέλεσε το μελέ ρίψας επί παίκτου την ποδόσφαιρα αντί να την κτυπήση καταγής.

Η καθοδήγησις των παικτών διά φωνασκιών εκ μέρους οιουδήποτε, μη συμμετέχοντος του αγώνος περισσότερον, είναι πράγμα που δεν πρέπει να γίνεται.

Εν πάση περιπτώσει η κονωνία των Φιλιατών ετήρησε συμπαθεστάτην στάσιν απέναντι των παικτών της γείτονος φίλης πόλεως, απέδωσε δε ανεπιφυλάκτως την ήτταν των εις το άνισον του αγώνος διά την διαφοράν της σωματικής διαπλάσεως και την ηλικίαν των παικτών των δύο ομίλων.

Κι ας μας επιτραπή ακόμη να σημειώσωμεν ότι παρά την εις τον στίβον του αγώνος διένεξιν και διαφοράν των δύο ομίλων η παρακολούθησις εις το ετοιμασθέν δείπνον των Παραμυθιωτών ήτο επιβεβλημένη κατά την γνώμην μας εφόσον εξελιπαρήθησαν τόσον και εκλήθησαν να λησμονήσουν τα συμβάντα. Δεν ηθέλομεν να φύγουν χωρίς να τύχουν φιλοξενίας.